Verveling heerst

"ik"zei Quinten. Hij stond op en liep naar Silver. Hij glimlachtte en keek naar haar. "ik durf"zei hij

"oke dan." Ze wachte tot Quinten op haar rug was gestapt en spreide dan haar vleugels uit om te starten. "Hou je maar vast." Zei ze met een grote lach. Ze steeg op en ging steeds hoger en sneller. Ze verdween achter de wolken. "Dit is pas het begin.' Grijnsde ze. Ze liet zich naar beneden vallen in duikvlucht. Net vlakvoor de grond steeg ze terug op en maakte ze een grote snelle looping. Ze zorgde er wel voor dat Quinten er op bleef zitten. Ze maakte rechtsomkeer en vloog nu vlak over een riviertje. Ze raakte met haar hoef het water aan en steeg dan terug op naar Youna en White. "En u Taxi is geariveerd." Ze bukte zich ene beetje door ahar benen zodat Quinten er af kon.

Quinten stapte af."wow"zei Hij. Hij ging zitten en keek naar White. Hij knipoogde naar haar. Hij glimlachtte breed "enjoy the ride"zei hij.

Silver zette zich terug schrap. "Kruip erop!" Ze liep wat naar White en wachtetot ze opstapte. "Je mag geen hoogtevrees hebben." Ze schraapte met haar hoef en schudde met haar hoofd. "Ik wacht." Ze lachte en hoopte dat ze er wel op ging. "Komop! Ik zal zachtjes aan doen." Beloofde ze.

" mag ik echt " zzei ze een beetje verward.
uiteindelijk stapte ze op ze op zag dat ze opstijgde
White vond het op het begin wel wat eng maar openduur werd het gewoon een fantatisch gevoel. Ze zette zich schrap wat silver allemaal zoudoen .Ze keek naar beneden en zag daar allemaal kleine miertjes gelijk staan, ze glimlachte en bleef vooral rustig zitten.

Quinten glimlachtte en keek naar beiden. Hij volgde hen met hun blik. Hij geeuwde even en rekte zich weer uit. Hij keek nog steeds naar de twee. Hij was blij dat White gelukkig was.

Silver steeg al snel op. Al snel was ze terug verdwenen boven de wolken en ging ze weer in duikvlucht naar beneden. Net op het nippertje maakte ze weer een looping. "Nog niet misselijk?" plaagde ze een beetje. Ze vloog over de kruinen van de bomen en weer over de rivier. Eindelijk vloog ze terug naar Quinten en Youna. "Les bus est arrivez!" Ze lachte en toen White van haar rug afstapte rolde ze zich lekker door het zand. "Mijn frans is niet echt zo goed." Ze stond terug recht en liep naar Youna. "Wil jij ook?"

(moet gaan Xd maken teveel lawiet voor mijn kleine zusje die naast het bureau slaapt... Bye! ps. White is dus ook weg. mijn nicht dus)

Quinten legde zich languit in het gras. Hij geeuwde en sloot zijn ogen. Al snel was hij vertrokken. Hij sliep snel.

White vond het een geweldige rit."Dankje voor alles he silver je hebt me weer ins doen lachen" zei ze grinnikent.Ze keek nog is naar Quinten" jij vond het zeker ook te gek op Silver" zei ze nog verward en duizelig van de rit.Uiteindelijk legde White zich languit op het gras ze rolde er een beetje in ze wou weer ins opvallen.Dan zette ze zich weer neer op de grond,en keek een beetje in het rond." Ik ga even wat vliegen dat ik weer wat kan bekomen van de rit" zei ze nog vliegend achterna.Dan was ze weer even uit het zicht,
maar na een tijdje vloog ze weer gespannen terug naar iedereen,en zette zich weer neer als normaal. Ze sprak weer ins een spreuk uit maar nu was het niet met bloemblaadjes maar nu was het water, "nu was iedreen druipnat" zei ze nog lachend en grinnikent.

Silver kon nog net op tijd een soort van beschermd schildje van wind maken. "Behalve ik." Grijnsde ze. Ze legde zich ook maar terug neer en geeuwde. Ze sloot haar ogen en hoorde een kraai luid krassen op een tak. "Dom beest." Mompelde ze. Ze keek naar de helder blauwe lucht en zag verschillende figuurtjes in de wolken staan. "Mooi." Zei ze stil.

"Oh spijtig je bent niet nat" zei ze nog wat lachend.Ze hoorde het getik ook en jammerde."Waarom moet dat beest weer zitten tokken op die domme holle boom" zei ze wat mopelent.Ze keek met een blik naar Quinten die half lach te snurken.Ze lachte bij dat zicht en deeed zelf haar ogen dicht en dacht met een jammer aan haar moeder en haar gezin.Maar plots hoorde ze een stem rond haar "Ik ban naast jou kindje ik ben het je moeder".Ze schrok wakker en zei:" Het was maar een droom"zei ze wat verdrietig dat het niet echt was.Soms voelde ze het bijzijn van haar moeder alsof ze altijd haar een hand geeft,alsof ze altijd haar een nachtzoen geeft.Ze miste haar heel erg en haar vader ook.Dan sloot ze weer haar ogen en probeerde te slapen.

Silver voelde verdriet ergens. Ze kon haar krachten gebruiken om te zien waar ze aan dacht maar daar was ze iets te zwak voor. "Waar denk je aan?" Ze zuchte. "Je lijkt me zo droevig." Ze pakte een appel van een boom en hield die voor White neus. "Eet, het zal je goed doen." Ze zette de appel vlak voor white. De appel was helemaal rond en blonk in het zonlicht. Ze stapte weer naar achteren en zette zich terug neer. "Kijk eens naar de wolken en zeg wat je ziet."

" heuu, ik zie nee dat kan je niet menen men moeder" zei ze wat gelovig.
Ze wou er naar roepen maar ze bleef stil zo mooi was het.Ze keek hans dooreengeschut naar Silver "dit kan gewoon niet" zei ze."Ik zie men moeder" ze wou er naartoe gaan.Uiteindelijk vloog ze ernaartoe toen ze er waswas alles ineens verdwenen."Moeder" zei ze verdrietig."Het is altijd weer weg als ik erbij kom ik ben gewoon een nietsnut" zei ze. Ze vloog terug naar beneden en zette zich weer op haar plaats. Ze begon weer te jammeren en te huilen.Maar ze hield haar in ze wilde niet dat ze haar vrienden kwijt speelde door constant de sfeer te verpesten.

Silver keek verbaasd naar boven. Ze zag niks. "Is het een visioen?" Ze bleef naar boven kijkentot haar ogen begonnen te prikken door het felle zonlicht. "Misschien kun je wel met doden praten." Ze wist niet dat haar ouders eigenlijk nog leefde maar ze bedoelde het niet slecht.

Het licht verdween bij de de zon en de lucht werd weer blauw.Ze at daar maar te zitten maar voor haar was het nog altijd een raatsel.Dacht ze inzichzelf .Ze keek nog altijd verbaasd naar Silver die gelijk wist dat dit ging gebeuren. Ze vroeg:" weet jij hier misschien wat meer van" .

"nope." Zei ze droog. "Ik zou het niet weten." Zelf had ze nog nooit een vsioen gehad. Het blijkt bij eenhoorns dat als er iets met hun ruiter gebeurt ze de pijn ook voelen en als er iets ergs gebeurt krijgt ze een visioen en gaan e er meteen op af . Maar zij had nog geen ruiter dus kon ze niet weten hoe het was. Ze wist wel dat het misschien nog een tijd kon duren voor ze er echt een koos maar daar wou ze nog niet aan denken. Ze schudde haar hoofd en joeg met haar staart een paar vliegen weg.

"Wat zou je daar dan mee bedoelen?" vroeg ze vragend naar Silver. Ze bleef maar kijken naar de wolken of het visioen niet terug zou komen.Maar de lucht bleef blauw en de wolken wit.Ze zuchte," was dit toch allemaal maar niet gebeurt"zei ze .Eerst mist ze haar moedere en dan kwam er ineens een visioen erna.Ze zit voor een heel groot raadsel dat ze eigenlijk nooit zou kunnen ontdekken.Ze keek nog triestig naar Silver en keek dan maar weer naar de blauwe lucht.

"Geen idee." Ze vond het maar een triestige sfeer en keek verderop naar een riviertje dat van de grote berg afstroomde. Het leek net of er duizende elfjes fier op het water danste maar het was de weerspiegeling van de zon. Silver spitste haar oren en hoorde de bomen ruisen net of ze iets wilde vertellen. Een koud windje gleed langs haar manen die wapperde in het zonlicht. Kleine bloemblaadjes werden meegesleurd op naar boven mee met de wind tot de wind zich neerlegde en ze een vaste rustplaats kregen. Silver kreeg weer hoop. "Misschien moet ik maar eens gaan." Ze sloeg haar vleugels open en steeg op.

" Waar ga je naartoe?" ze keek haar vragend aan maar vloog dan ook weg ze ging naar de rivier en zag daar vele mensen staan.