Rustig rijden over de bedekte weilanden...

Rustige hoef stappen weerklonken. Een slank bruin paard bewoog zich met Chanel op haar rug vooruit, het was redelijk droog, en ook de zon kwam lichtjes tevoorschijn. Door de regen van daarjuist waren haar kleren drijfnat, maar veel kon het haar niet schelen, haar rode haren wapperden met de wind mee. Haar paard stopte bij een groot weiland met prachtige bloemen. "Komaan meisje, rustig maar." Fluisterde ze zacht en streelde haar in haar nek. De merrie genoot zachtjes en vertrouwde Chanel dan om verder te gaan. Rustig begon ze aan te sporen en ging eerst in een rustige draf. Chanel bewoog zich op en neer met de bewegingen van de merrie mee. "Komaan meisje, nu een klein galopje." Zei ze en gaf weer wat benen. Het paard vertrok in galop en versnelde telkens weer haar passen. "Goed zo meis! Sneller." Fluisterde ze. De merrie hinnikte vrolijk en begon zo snel als het maar kon te lopen. Het weiland was eindeloos en o, zo mooi, de bomen gingen heen en weer met de wind mee en lieten soms een paar bladeren vallen. Chanel grijnsde en boog zich lichtjes voorover. Zonder het zadel te raken bleef ze staan. De wind ging door de manen van de merrie en verder door de haren van Chanel. Het was een heerlijk gevoel, ze wou eeuwig zo blijven staan. De natuur was prachtig, ze was hier nog nooit geweest, maar was zeker van plan om meerdere keren te komen. Toen Chanel weer rustig in het zadel ging zitten fluisterde ze een paar woordjes aan haar paard om te vertragen. De merrie luisterde en vertraagde zachtjes haar passen. Chanel hiel halt, boog haar voorover, en liet haar been lichtjes over het zadel glijden. Chanel stond rechtop en aaide op de merrie haar neus. "Brave meid, wil je wat lekkers?" Vroeg ze met een glimlachje en streek met haar hand door haar manen. Toen ze merrie in haar zakken snoog grinnikte Chanel zacht. "Je hebt het al geroken hè." Ze stak haar hand in haar zak en nam er een grote wortel uit met kleine stukjes brood. "Hier." Zei ze en stak haar hand uit naar de merrie. al gauw was de wortel op en het brood. "Dat was wel lekker hè." Ze glimlachte en nam de teugels vast, ze stapte voor zich uit en bleef toen weer staan. Ze bewonderde voor de zoveelste keer de omgeving en staarde naar de hemel...

Een witte raaf gleed door de lucht, de wind leek haar te dragen als een sierlijk schip dat over de golven voer. Met raustige vleugelslagen hield ze met gemak het galoperende paard en haar ruiter bij. Ze vloog boven han en haar schaduw gaf de merrie zwarte vleugels. De blauwe ogen van de witte raaf volgden de twee die nu vaart minderde. Ze maakte een wijde bocht en streek neer in het gras een paar meter van het mens en de merrie vandaan. Ze keek de jonge vrouw aan met een scheve kop en twee blauwe ogen. Sky vouwde haar vleugels en keek even naar de merrie maar haa blik ging al snel terug naar de vrouw: Hallo

Chanel wende haar blik naar een raaf die naar haar toe kwam vliegen. Ze bleef kalm staan en gaf een vriendelijke en stralende glimlach. "Hallo daar." Zei ze zacht en voelde in haar zakken. Ze had altijd wel wat bij van eten. Nu zocht ze naar haar kleine zaden, die had ze gekregen van haar overleden moeder. Toen ze het op haar hand had gelegd kwam ze voorzichtig dichterbij. "Heb je soms honger? Toe maar." Zei ze weer op die zachte toon. Ze zette alsmaar meer stappen in de richting van de raaf en stopte op een bepaald moment. Als de raaf zou verschieten zou hij vast wegrennen en dat wou ze helemaal niet. Chanel strooide de zaden voor de raaf en liep dan zachtjes met haar rug toegekeerd naar de raaf naar haar paard. Ze zette haar voet in de rechter stijgbeugel en zette haarzelf in het zadel. Weer dat zalige gevoel kwam in haar lichaam. Ze voelde zich weer groot over de hele wereld, daarom dat ze dan ook haar merrie nooit zou laten afpakken. Wachtend op wat er ging gebeuren keek ze de raaf met haar ooghoeken aan...

Met een schuin koppie keek de witte raaf toe hoe de mens dichterbij kwam en zaden voor haar neer strooide. Sky pikte de zaden dankbaar op. Ze keek op toen de jonge vrouw weer op haar paard ging zitten. De blauwe ogen van de raaf volgden haar bewegingen. Sky klapwiekte met haar vleugels en vauwde ze toen weer. Ze hipte dichterbij en begon wit te gloeien, de vorm van het lichaam veranderde en groeide. Toen de witte gloed verdween stond er een vrouw, gehuld in een witte jurk 'bedankt' zei ze met een glimlach 'Mijn naam is Sky'

Chanel keek met een vriendelijke glimlach de raaf toe die de zaden dankbaar oppikte. Ze keek verbaasd naar de witte gloed van de witte raaf. Voor ze het wist was er een was er een wit kleed te zien met een vrouw in. "Geen dank." Zei ze en glimlachte was geforceerd. Het verbaasde haar totaal dat de raaf een vrouw was. Verder brak ze haar hoofd er niet aan en wou wat plezier hebben. "Zin om mee te rijden? ow ik ben Chanel, aangenaam." Ze grinnikte en knikte dat ze mee in het zadel mogt. Ze konden best wat plezier gebruiken, en met twee op een paard, twee keer zo leuk. Chanel grinnikte en zette een speelse grijns op haar gezicht. Ze stapte af haar paard en aaide zachtjes de schoft van haar merrie. "Je hoeft niet hoor." Voegde ze er nog aan toe. Zachtjes wachtte ze af tot het meisje iets zou zeggen.

Sky lachte 'Sorry als ik je heb laten schrikken, meestal zie ik er anders uit maar dan val ik zo op' zei ze. De jonge vrouw heette Chanel 'Aangenaam, mijn naam is Sky' Sky keek naar de merrie 'hoe heet je merrie?' vroeg ze Chanel die haar net voorstelde om mee te rijden 'ik had vroeger zelf ook een paard, een prachtige Fries' vertelde ze. Dat was wel in de middeleeuwen toen het nog erg gevaarlijk was om in haar normale vorm te zijn.