Yeah!

Een meisje met grijze lange lokken liep in een drafje vooruit. Op haar gezicht stond een grote glimlach. Naïla streek met haar handen haar haar uit haar ogen en concentreerde zich op wat er rondom haar gebeurde. Soms was ze zo in gedachten verzonken dat ze vergat dat ze eigenlijk bijna iets aan liep. Toen ze in de verte een klein aarde paadje zag met houtkrullen krulde haar mondhoeken wat omhoog en ontstond er een grote grijns. Naïla wees met haar beide handen vooruit, maakte een kommetje en begon er mee te schudden. Langzamerhand kwam er een grote waterbel in tevoorschijn. Het werd bijna altijd groter en toen hij zo groot was deed ze haar handen open en bleef de bel gewoon aankijken, die zweef gewoon voor haar neus. "Nu!", gilde ze en duwde met een krachtige zwaai met haar handen de waterbel vooruit die knalde op een boom. "Yeah!", zei ze en lachte waarna ze over haar handen wreef. Die waren gewoon zo fantastisch. Nooit had ze problemen met toverkunsten, nooit. Ze was er bijna altijd al de beste in geweest. Toen Naïla ongeveer bij het meertje was, zette ze zich op een kei en keek in het water. Soms liet ze eens een waterdraak in het water glijden door met haar handen over elkaar te draaien. Ook waterkolken en waterballen vielen in het water. Naïla grinnikte bij alles wat ze deed. Niemand zou haar ooit kunnen verslaan, niemand!

{Aleen de TBSE team leden (verhaallijn)}

Aäron lag op een grote platte steen. Omdat het mooi weer was had hij weinig zin om vandaag ook maar iets te gaan doen. Het was veelste warm. Hij lag met zijn handen onder zijn hoofd en staarde met gesloten ogen naar de lucht. Het was heerlijk rustig tot zijn rust werd verstoort door een grote klap. Hij kon de aarde onder hem voelen trillen, nog meer dan anders. Hij schoot overeind en gooide verwoed zijn vlecht rood haar over zijn schouder. Hij keek om zich heen en werd daarna nat gespat. Hij veegde langzaam het water uit zijn gezicht en keek naar het meisje bij het meer. Zij had hem vast nat gespat. ''Kun je niet uitkijken waar je dat water heen gooit'' riep hij naar haar. Hij klonk best kwaad voor zijn doen. Maar ja, Aäron werd liever ook niet gestoord als hij geen zin had om iets te doen. Best gek eigenlijk. Veel mensen zouden juist door iemand anders gestoord willen worden als ze niets te doen hadden. Aärons lichtbruine ogen bleven het meisje met de lange grijze lokken aankijken. Hij was ondertussen opgestaan en had het zand van zijn kleding geklopt. Ook al was dat niet nodig. Hij kon net zo goed zijn magie gebruiken ervoor. Aäron deed dat alleen eigenlijk nooit. Voor kleine dingetjes gebruikte hij zijn magie haast niet.

Yuri had zijn ogen gesloten. Aan zijn houding kon je al zien dat hij niet in zijn hummetje zat. Hij was down en niet een beetje ook niet. Zijn gedachten waren weer eens bij de TBSE. Hij zuchtte kort.
Hij kon zich nog goed herrinneren dat hij in het begin niet helemaal op Naïla gesteld was. Vooral niet de eerste zomer. Hij kon zich nog voor de geest halen dat ze allemaal aan het zwemmen waren en hij als enige op de kant zat in een korte broek. Hij was toen nog bang voor water. Naïla had hem toen natgemaakt. Hij was toen helemaal verstijfd en de plekken die nog droog waren vatte spontaan vlam. Hij was weggerend. Hij wist niet wat de reactie van NaÏla was geweest. Maar na deze actie werd hij steeds vaker nat gemaakt door haar. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat hij haar begon te haten. Maar op een gegeven moment in hun reis. Hij kon nog een stad voor de geest halen. Ze sliepen in een hotel. Iedereen sliep toen. Yuri was de enige die nog wakker was. Hij voelde een druppel. Het begon te regenen. Hij zelf bleef echter gewoon zitten. Hij keek kort naar zijn schoot. Hij besefte nu wat ze had gedaan. Ze had hem niet nat gegooid om hem te pesten. Ze had hem juist geholpen van zijn watervrees af te komen. Of ze het nou onbewust of bewust deed het deerde hem niet. Maar dankzij haar had hij zijn vrees voor water verloren. Hij was sinds dien gedreven om haar in een vriendschappelijk wedstrijd eens te verslaan. Maar hoe vaak hij het ook deed ze won steeds. Met anderen van de TBSE kon hij nog geregeld wel eens winnen. Maar ook daar verloor hij wel eens van. Naïla bleef hem altijd een stap voor. En hoe ze het deed het bleef voor hem een raadsel.
Yuri schudde zijn hoofd. Hij moest er niet teveel aan denken. Ze zouden allemaal in orde zijn. Als die stomme storm lichter was geweest had hij nog tenminste 1 persoon bij kunnen houden. Maar dit was niet het geval. Hij zuchtte nogmaals. Kalm liep hij verder. Bij het meer bleef hij echter staan. Hij glimlachte. Water, aarde en lucht. Ze waren allemaal aanwezig. Hij sloot zijn ogen. Genoot van de rust en de warme zon die de aarde opwarmde. Ineens hoorde hij een stem wat roepen. Hij keek opzij. Hij bleef afwachtend staan en zweeg. Hij kende deze tweetal niet. Zowel het meisje als de jongen.

Naïla hoorde plots een luid geroep in haar richting. "Och, ga jij ergens anders staan dutten!", snauwde ze hem af en bleef gewoon verder doen met waterballetjes in het water sturen. 'Altijd van die stomme spelbrekers' Dacht ze in zichzelf. Toen ze eens achterom keek zag ze nog een andere jongen staan. "Nou fijn, nu ben ik omsingeld. Moet ik nu gaan lopen of zo?", zei ze kil en rolde met haar ogen waarna ze haar wenkbrauwen fronste om dan een draaikolk in het meer te laten ontstaan. Water spetste van links naar rechts overstroomde wild en Naïla kon het water al tot haar tenen voelen. "Stop!", gilde ze nu en liet haar handen weer losjes naast haar vallen en al het water van het meer was weer normaal, stil. "Zo'n simpel spel", zei ze luchtig en haalde haar schouders op en liet haar blik vallen op de jongen met een hoed op. "Hee, droom jongen!", zei ze vals en krulde haar mondhoeken om haar witte tanden zichtbaar te maken en er een grote grijns op haar gezicht was getoverd. Naïla verveelde zich wat. Misschien dat ze zich nog wat met die sukkelige jongetjes kon bezig houden. Waarschijnlijk zouden die jongens zo'n ego hebben, dan word het nog leuker!

Zijn poten lieten hem vooruit schieten, als een raket. Ire rende snel rond door een bos, het was een warme dag, dus ging hij opzoek naar een meer of iets. Daar had hij teminste nog verkoeling. Zijn paars/rode pels wapperde in de wind. Ire stopte abrupt, hij rook een geur. Een iets te bekende geur. Ire besloot hem te volgen, wie weet was het wel iemand die hij kende. Uit de geur kon hij geen naam halen.. hij wist niet waarom. Hij kende die geur wel, maar het was nu voor hem onbekend. Ire rende snel door, zijn looppas was rennen geworden. Het voelde meer alsof hij vloog, zijn poten raakten amper de grond. Toen Ire mensen zag staan week hij wat opzij, hij ging met en grote boog om hen heen. Maar een van hen had de geur, die hij aan het volgen was. Ire stopte, hij keek naar het meisje wat daar verderop stond. Hij liep op haar af, zij was de gene met de geur. En meteen wist hij weer wie ze was. Ire was een wolf met abnormale afmetingen, hij was groter dan een normale wolf, maar niet veel groter. Zijn vacht had niet een normale kleur, die was rood, beige en paarsig. Hij grijnsde, zijn ogen waren gericht op Naïla. Alsof zij zijn prooi was geworden.

Kalm ging Yuri door zijn knieën en stak zijn handen in het water. Hij wreef het uit over zijn gezicht. De afkoeling deed hem licht sidderen. Hij keek op toen het meisje op het water een draaikolk maakte. Hij zuchtte. Hij hoorde haar 'stop' roepen en even keek hij droog naar haar. Waar was ze mee bezig? Hij stond op toen hij uitgemaakt werd voor een droom jongen. Hij keek even naar het meisje. "Waterrat..." mompelde hij. De enige die water gebruikte en hij mocht was Naïla. De rest kon voor hem verdampen. Niet wetend dat het Naïla was. Hij negeerde haar verder. Hij voelde een lichte energie-golf door hem heen gaan. Hij moest zijn energie kwijt. Dit kwam in de vorm van een vlam die over zijn arm spreidde. Yuri grijnsde. Misschien was een gevecht wel iets om zijn energie kwijt te raken. Een wolf-achtig dier, of het was een wolf, kwam aanzetten. Yuri hield zich in. Ondertussen knetterde het vuur zachtjes dat over zijn arm ging. Zijn ogen was op het meisje gericht. Afwachtend. Kalm. En vol met energie.

Naïla zuchtte en keek naar de jongen die een verwijt naar haar gezicht smeet. "Waterrat, wat moet jij dan wel niet zijn", zei ze droog bijna mompelend en richtte haar aandacht weer op het water. Toen ze plots een vuur rode wolf naast zich zag herkende ze plots een geur, Ire? Naïla richtte zich op bekeek de wolf en keek diep in zijn ogen. "Ire!", zei ze en bukte zich door haar knieën om hem nog eens goed te bekijken. "Hoe lang geleden jongen!", zei ze en aaide hem over zijn kop. Wat was ze blij haar dier nog eens te zien. Zeker na die grote storm! "Nog veel geoefend op je vuur krachten jongen?", vroeg ze zacht waarna ze naar zijn poten keek. Die waren enorm vergroot en verstevigd. Die zaten vol vuur. "Mooi zo", zei ze en prees hem met een klopje op zijn buik. Toen ze haar blik weer liet glijden op de jongen zag ze dat zijn arm vol vuur zat. "Ire, geef jij hem een stootje?", zei ze bijna fluisterend in zijn oor. Dat zou nog lachen zijn. Alhoewel het misschien wel niet zo slim was haar dier tegen een mens te laten vechten. Maar moest Ire dan toch niet sterk genoeg zijn kon ze altijd ingrijpen. Niemand kon haar verslaan, niemand!

Een bruine wolvin kwam aangelopen. Ze rende erg snel en zag opeens tweebenige dingen en haar broer. Ze liep erheen, lichtjes angstig. Ze hield haar lichaam laag en haar kop ook. Ze had haar oren in haar nek en gromde even dreigend naar de twee. Ze zag wat een meisje deed, bij haar broer! Meteen sprong ze voor hem en gromde ze dreigend. Haar ogen stonden kwaad maar ook angstig. Wie was dit? Ze moest niet zo dicht bij Ire komen! Ze hield van haar broer en niemand deed zo tegen hem. Opnieuw gromde ze en keek dreigend naar het meisje. Haar ijsblauwe ogen lichtten even lichtjes op net als de ketting rond haar hals. Ze snoof en liet haar tanden zien. Haar staart had ze tussen haar benen en haar blik bleef op het meisje gericht.

Yuri hield zijn ogen op het meer gericht. De vlam op zijn arm kreeg een rode kleur. Dat betekende dat de zon hem nu een beetje aan het overladen was met energie. Hij moest die kwijt. En aangezien er nu geen rede was om een gevecht te starten vond hij zelf dat hij zichzelf maar moest vermaken. Kalm stond hij weer op. Ineens verdween hij in het niets. aan de andere kant van het meer stond hij ineens. Zijn ogen keken naar het meer. Hij sloeg zijn handen vlak tegen elkaar en richten hem op het meer. Hij sloot zijn ogen en langzaam vormde aan zijn andere arm ook een vuur. Ineens schoot er een grote vlam op het meer. Het vuur kon de rest niet bereiken en hij kon er niets kwaad mee doen.

Een jongen met opvallend roze haar liep langs het meer. Een licht briesje waaide erdoor heen, en hij glimlachte. Met zijn hand, die hij opstak greep hij in het niets en ving wat wind op met zijn vingers. Hij opende zijn hand en draaide met de wijsvinger van zijn andere hand rondjes boven zijn geopende hand. Een klein orkaantje ontstond. Weer glimlachte Funjin zachtjes. De wind, zo vrij en niet gebonden aan wat dan ook. Het ging waar het wilde gaan, het ging langs wegen waar niets anders kon komen. Het was hoog in de lucht, en laag bij de grond. Wind was machtig, er was geen element waar meer van bestond dan lucht. Water was wel verkoelend, maar dat kon een briesje ook zijn. Vuur was heet, maar als de lucht maar warm genoeg was kwam dat ook aardig in de buurt. Aarde was veel te hard, daarvoor kon je niet flexibel zijn. Wind was dat wel, daardoor kon het zich overal doorheen werken. Funjin prijsde zich gelukkig met zijn element, voor geen goud zou hij het ruilen met iemand. Iets verderop viel hem op. Het waren zo te zien drie mensen en twee wolven. Misschien dat ze wel zouden gaan vechten, dacht hij grijnzend. Hij bracht zijn handen naast zich, zuchtte en concentreerde zich op zijn ademhaling. In, uit. In, uit. Met zijn handen maakte hij een draaiende beweging, langzaam kwam hij van de grond. Funjin opende zijn ogen en grijnsde weer. Zweven, nog zoiets wat anderen niet konden. Door zijn handen wat meer naar achter te richten kwam hij vooruit. Een grote vlam schoot over het meer. "Een vuurmensje," dacht hij. Eenmaal bij de mensen aangekomen zag hij een jongen met grijs haar en een pet, degene die vuurgestuurd had. De andere jongen, met rood haar keek niet echt vrolijk. Het meisje keek chagrijnig, had een blauwe hoed op en aaide een grote rode wolf. Daarnaast stond nog een andere wolf, bruin van kleur en met een ketting om. Funjin stopte met zijn handen te laten draaien, en langzaam zakte hij op de grond. "Gezellige boel hier zo te zien," zei hij grijnzend.

Aäron schudde even zijn hoofd. ''Onnozele griet'' mompelde hij enkel over het meisje. Hij liet haar maar. Aäron was niet echt een ruziezoeker. Vroeger in zijn eigen familie moest hij zelfs iedereen continu bemiddelen. Maar voor mensen die vanaf het begin af aan al vervelend en chagerijnig deden wou hij niet eens de moeite doen de vrede te bewaren. Hij had kalm aan de zijlijn staan kijken toen er nog een ruziezoeker bij kwam staan. Laat ze elkaar maar lekker afmaken, dan ben ik er mooi vanaf dacht Aäron kalm. Hij voelde de aarde onder zijn voeten heen trillen. Door de dunne zolen onder zijn schoenen kon Aäron het altijd voelen. Hij zakte door èèn knie en streek met zijn vingertoppen over het aardoppervlak. Aarde hield ook niet van ruzies. Dat vernietigde enkel. Met een vermoeide zucht stond hij weer op.

Toen Naïla plots een andere bruine wolf teef zag, en dan nog voor haar keek ze raar op. "Whoow, rustig meis", zei ze kalm en toonde geen enkele vrees voor de wolf. Die had ze nooit, al mocht er nog een beer voor haar neus staan nog zou ze angst tonen. Met een dier viel te onderhandelen niet bang te zijn en weglopen, daar loste je niks mee op. Je werd er zelf nog banger van. Toen Naïla eens goed naar Ire keek en dan weer naar de bruine wolvin fronste ze haar wenkbrauwen. Wat leken die toch goed op elkaar! Of misschien leken alle wolven gewoon goed op elkaar. Naïla haalde luchtig haar schouders op en liet haar blik glijden op een andere jongen met fel roos haar. Huh. Herkende ze nu iemand met fel roze haar! Was het, Funjin? Naïla keek nog eens goed maar bedacht zich, nee, dat was onmogelijk! Niemand kon elkaar zien na zoveel jaren! Onmogelijk! Toen ze zag dat de ene jongen vuur begon te sturen in het water keek ze boos op. "Amateur!", snauwde ze en knikte omdat ze tevreden was over haar uitspraak. Toen ze alweer een luid gegrom hoorde keek ze weer voor zich naar de bruine teef. "Ik doe je niets kwaad, alsjeblieft zeg", reageerde ze gewoon en rolde met haar ogen. Weer kwam er nog een jongen bij, met een lange rode vlecht. "Jihaa, toen kwam er nog maar eentje bij", zei ze kil en rolde nogmaals met haar ogen. En natuurlijk had de jongen nog wel een grote mond. Hajee, waar zat Naïla nu weer. In het dwergen dorpje of zo? Naïla zuchtte en hoopte dat iedereen weg ging, behalve Ire, die deed tenminste niets verkeerd!

De wolvin keek even naar het vuur op het water. Ze snoof en keek dan even naar de twee jongens die ook kwamen. Ze richtte haar valse blik weer op het meisje dat haar kalm toesprak. Meteen gaf ze nog een harde grom en zette een stap naar het meisje toe. Haar ijsblauwe ogen keken dreigend en even flitsten ze op. Ook de ketting flitste op. Ze boorde haar nagel in de grond en keek het meisje recht aan. Haar ijsblauwe ogen keken strak naar het meisje. Ze zag dat ze geen angst had maar toch maakte dat niets uit. Ze hoorde wat ze zei en keek even naar Ire. Ze ging voor hem zitten alsof ze hem beschermde of het meisje in de gaten hield.

De jongen met rood haar leek geen zin te hebben in de ruzies. Eerst ging hij zitten en stond vlak daarna weer op. Funjin bemoeide zich er maar niet mee, straks had hij nog ruzie met die jongen. Ruzie was leuk om te kijken, niet om te hebben. Een potje vechten op zijn tijd was leuk om te zien, het trainde onbewust je eigen bewegingen. Je keek gewoon coole dingen van die andere gozers af. En meisjes in dit geval. De bruine wolf begon flink te grommen en stapte op het blauwgeklede meisje af. Het leek net of haar ketting oplichtte. Funjin grijnsde. Het meisje begon chagrijnige opmerkingen te maken, en even moest hij nadenken. Die stem, dat kon toch niet.... Het was toch niet.... Nee, het kon Naïla niet zijn, die was nooit zo chagrijnig. Niet zomaar. "Voor degenen die geinteresseerd zijn in mijn vragen," zei hij op droge toon. "Waarom in godsnaam, is iedereen hier zo verschrikkelijk chagrijnig. Omdat we elementen sturen? Omdat het te heet, te nat, te stoffig of te winderig is? Wat een onzin." Funjin stak zijn handen in zijn zakken. Hij was relaxed, zoals altijd. No span, zijn lijfspreuk. Zijn violette ogen keken iedereen rustig aan. Op een rots achter hem ging hij zitten. Weer 'greep' hij wat lucht en maakte een kleine cycloon in zijn hand. Hij zorgde ervoor dat niemand er last van had, anders zouden ze ook tegen hem gaan zeiken.

Ire's blik gleed over alle mensen die hier waren. Die jongen die met vuur schoot kon hetzelfde als hij kn! Ire kwispelde eventjes en de aarde onder zijn poten schroeide lichtelijk weg. Voor hij het wist had hij vlammen aan zijn poten. Hij zuchtte en liet ze weer verwijnen. 'Ira!' blafte hij vrolijk tegen de bruine wolvin. Het begon wel gezellig te worden zo. Al was Naïla minder vrolijk. Hij liep weg van de Ira die voor hem zat en spong tegen Naïlaop. Toen pas besefte hj dat z'n poten heet waren. Snel sprong hij weg van Naïla. 'Ira. Relax. Deze mensen zijn goed..' Zei hij vrolijk tegen haar. Hij keek de rest van de mensen stuk voor stuk aan. Hij rekte zich uit en liet vuur uit het puntje van z'n staart schieten. 'Dat moet ik beter leren beheersen.'Siste hij tegen zichzelf. Ire zuchtte, toen kek hij naar de wind-jongen. Die zei iets. Ire rolde maar met zijn ogen. Het zal wel.. dacht hij.
(Iknow.. kud-post. Zit op m'n DSi)

Yuri zijn ogen bleven op het water gericht. Even sloot hij ze. Maar ruw opende hij ze toen hij hoorde dat ze amateur naar hem riep. Zijn ogen schoten open. Het vuur stopte. Hij opende zijn handen. Twee vlammen kwamen op zijn handen. Hij schoot twee grote bollen naar haar die van weerszijde in een boog op haar af kwamen. Hij rende recht op Naïla af. Onmogelijk om het te blokkeren. Vlak voor haar deed hij alsof hij met een vuist op haar gezicht wilde slaan maar hij teleporteerde weg. Achter haar kwam hij terecht draaide zich snel om stak zijn handen aan weerszijde van haar hoofd naar voren en ving de vlammen op. Dit zou voor haar een grote hitte veroorzaken. "Als ik dan zo'n amateur ben. Doof dit vuurtje dan maar..." zei hij. Hij bracht de twee vlammen bij elkaar en deze veranderde naar een zwarte vlam. Niemand van de TBSE zou er van weten. Alleen hij. Hij wist dankzij training dit soort vuur te maken. Alleen door hem te controleren en onblusbaar. Ook de wind zou het niet doen doven. Kalm keek hij naar haar. Hij was 17 en oud genoeg om deze vlam te kunnen controleren. "Ik ben een amateur als jij dit vuurtje weet te doven..." zei hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Het zou haar niet lukken dat wist hij zeker.

Naïla grinnikte en voelde opeens de hete poten van Ire op haar buik. "Hooh! Rustig jongen", zei ze zacht en met met haar handen een kommetje om dan een waterbal aan te maken en die dan op Ire's poten te laten splachen. Pijn kon het niet doen, het was zelfs heel zacht, en een verkoeling voor Naïla! Toen Naïla zag dat Yuri met een vuurbal op haar af stootte en dan plots voor haar hoofd hiel voelde ze de warmte tot in haar gezicht kruipen. "Amateur", mompelde ze. Met één zwaai van haar beide handen langs beide kanten liet ze het vuur vervagen en stuurde een waterdraak op hem af. Rustig bleef Naïla zich op haar waterdraak focussen en liet het water tegen de jongen knallen. "Simpel spel", zei ze en kruiste haar armen om hem dan met een valse blik aan te kijken. "Ik ben Naïlma trouwens", zei ze en lachte gemeen. Toen ze keek naar de jongen met het fel rode haar keek ze raar op. "Nou, hij begon!", zei ze en keek hem aan. "En wie ben jij eigenlijk?", zei ze met een kille ondertoon en aaide Ire over zijn mooie gladde rug.

Ira keek haar broer aan en blafte zacht terug. Ze keek even dreigend naar het meisje en weer naar Ire. "Echt niet, ze zijn niet te vertrouwen. Ze moet uit je buurt blijven, je bent mijn broer" zei ze rustig tegen hem. Bij de rest van de mensen blafte ze. Niemand kon haar taal verstaan. Alleen zij kon die van hun verstaan, al kon zijzelf alleen met wolven en soortgenoten praten. Ze dacht even aan Kira en haar blik gleed even naar haar buik. Ze slikte en keek snel weer naar haar broer. Waarom vond hij ze... Goed? normaal? Ze waren juist niet te vertrouwen!

Yuri zijn ogen keken naar het vlammetje toen het verdween. Hij grijnsde. "Leuk geprobeerd." zei hij. Hij draaide zijn hand om en hetzelfde vlammetje zat nu daar. "Het is op geen enkele manier te doven..." zei hij kalm. Het vlammetje verdween en ineens werd hij natgegooid. Hij voelde een lichtte woede hem binnen komen. Hij greep haar bij haar keel, teleporteerde bij het bosrand en duwde haar ruw tegen de boom. Ze kon misschien beter zijn in magie, maar qua kracht won hij het nog altijd van haar. "Je mag dan nog zo'n vervelend, en chagerijnig waterratje zijn, Naïlma!" zei hij. "Maar je blijft een kleinzielig iets..." siste hij in haar gezicht. Zijn woede was moeilijk te controleren nu. Een gigantische slang van vuur kwam achter Yuri terecht en liet zijn ratel duidelijk horen. "Wie ik ben? Het gaat je geen donder aan..." siste hij. Hij duwde wat harder waardoor hij licht haar luchtpijp blokkeerde. Hij liet daarna losser. Hij was wat gekalmeerd. "Je bent maar een zielig gedaante..." zei hij en liep toen naar de slang. Sprong op zijn kop. "Waterrat..." mompelde hij nogmaals. De slang bleef echter dreigend naar Naïla kijken. "Laat haar, ze is het niet waard..." zei hij kalm.

Naïla zag hoe Yuri omgekeerd reageerde dan ze verwachtte. "Wat ga je nu proberen hé, mislukte bananenschil", zei ze met een spottende lach op haar gezicht geplakt. Ze voelde plots een hand tegen haar keel en voelde hoe ze tegen een boom knalde. "Wat wil je daar nu mee bewijzen? Dat je slechter bent in magie en je daarom steun zoekt in je kracht? Zielig leven zou ik zeggen. En trouwens, mijn naam is Naïla, niet Naïlma. En jij bent het niet waard in een groep te zitten, mijn TBSE leden zijn tenminste veel beter dan dat gepruts van jou!", Snauwde ze naar hem en duwde door een grote water draak te maken hem van haar weg zodat hij tegen een boom aanknalde. "Nog wat?", vroeg ze en keek hem met een spottend lachje aan. Begrepen jongens nu nooit dat ze niet van haar konden winnen? "Ire, vuur!", spoorde ze Ire aan om vuur te spuwen en klonk streng. Zo moest ze nu eenmaal zijn. Samen met Ire was ze een hecht team geworden, niemand zou zo kunnen samen werken met een wolf als zij!

Ire staarde naar de jongen die vuur stuurde, hoe durfde hij Naïla bijna te verwonden! Ire gromde zachtjes terwijl hij de woorden van zijn zus negeerde. 'Ze zijn goed. Ik bescherm Naïla.' Blafte hij terug naar haar en sprong tussen Naïla en Yuri in. zijn nekharen stonden overeind en Ire keek grommende de kant van de jongen op. 'Laat haar met rust.' Zei hij kalm tegen haar, hij liet het vuur uit zijn poten over de grond lopen. Het vormde een soort halve cirkel om om Yuri heen. Dus toch, hij had het dus toch onder controle! Ire grijnsde vals en zijn rode aftekeningen lichtte eventjes rood gloeiend op toen hij een nieuw vuurbal maakte en die op Yuri afschoot. Ire grijnsde. Hij rekte zijn lang lichaam eventjes uit en stapte door de halve cirkel van vuur naar Yuri toe. 'Begrepen?' Zei hij dreigend terwijl zijn nekharen nog overeind stonden en hij de woorden grommend uitbracht. Ire zette zijn poten iets verder uit elkaar voor de stevigheid. 'Nou? antwoord!' gromde hij naar hem. Hij had een hekel aan mensen die zijn Naïla lastig vielen. Een bloed hekel!

Yuri zijn ogen keken strak naar Naïla. Echter verzachtte zijn blik op de woorden wat ze zei. "Wat?" zei hij kalm. Ineens werd de slang geduwd door een waterdraak en vloog Yuri tegen de boom. Zijn ogen knepen zich fijn. Pijn ging door zijn rug. Hij viel voorover. Als dat echt zo was wat ze zei dan. Hij slikte. Kalm stond hij op en teleporteerde achter haar. "Sorry...." bracht hij uit. "Het spijt me dat ik je waterrat noemde..." zei Yuri er achter. Je zag dat hij veranderd was. "Het was niet mijn bedoeling om je pijn te doen..." zei hij kalm. "Wacht eens even, zei je nou gepruts..." zei hij kalm. Haar woorden deden hem kort nadenken. "Ben jij Naïla echt?" vroeg hij nogmaals kalmer. "Dus je herkende me niet net zoals ik jou niet herkende..." voegde hij er aan toe. Hij bleef maar doorpraten. Hij voelde zich vervelend van binnen. Hij had haar zowat pijn willen doen. "Ik neem aan dat je dit wel herkent..." zei hij kalm. Hij stropte het mouw van zijn shirt omhoog. Een teken in de vorm van een vlam dat licht gloeide was zichtbaar. "Ik ben het Yuri..." zei hij kalm. Hij achtte de kans dat ze hem niet zou geloven en hem aan zou vallen. Hij zou zich alleen verdedigen. Hij wilde haar onder geen bemin pijn doen. Hij merkte de halve cirkel op. De vuurbal deed hij met gemak de lucht in laten vliegen en verdwijnen. "Sorry, je zou iets meer moeten trainen..." zei hij. Hij teleporteerde de cirkel uit. Ging tegen een boom staan die naast die van Naïla stond. Hij zuchtte. Dit zou nog moeilijk worden.

Funjin bekeek op zijn gemak het spektakel tussen de vuurjongen en het watermeisje. Ze hadden best wel ruzie, maar het zag er niet uit alsof ze elkaar werkelijk flink zouden verwonden. Geen reden dus om zich ernee te bemoeien. Als zij wilden vechten, waarom zou hij zich ermee bemoeien? Door te vechten trainde je meer, je leerde ervan en werd sterker. Ineens pakte de jongen het meisje bij haar nek en teleporteerde weg. De vuurwolf ging erachteraan. Funjin voelde woede in zich opkomen. Hoe durfde die jongen zomaar een meisje zo vast te houden en dan weg te schieten met haar? Zijn violette ogen leken vol te staan met vuur. Dat arme meisje, dat aardige meisje, hoe kon die onbeschofte, arrogante.... De wind begon harder te waaien. Funjin was niet makkelijk boos te krijgen, maar was hij eenmaal boos dan was hij ook flink boos. De wolken betrokken, werden grijs en dik. Het weer zag er dreigend uit. De wolken kregen een gelige gloed, het teken dat er onweer op komst was. Funjin probeerde zich zo in te houden dat het niet zou gaan onweren, dan had hij echt ruzie maar boos was hij wel. Wat een verschrikkelijke jongen, om zo'n mooi en lief meisje zo onbeschoft vast te houden.

Naïla keek naar de jongen die haar uiteindelijk los liet en haar bedenkelijk aankeek. Toen ze hem hoorde keek ze vol ongeloof strak voor zich uit. Wie was die jongen die opeens zo veranderde? Wie was hij! De nieuwsgierigheid brandde in haar lichaam. "Ja, ik ben Naïla, de enige echte", zei ze luchtig waarna ze haar schouders op haalde en staarde naar de arm waar een vuur teken op stond. "Yuri?", sprak ze eerst heel stilletjes en bekeek hem dan even goed. "YURI!", Gilde ze uit en vloog hem om de hals. "Wat lang geleden, sorry Joh!", zei ze snel en keek haar mede leerling aan. Wat was hij goed geworden. "Nog een beetje oefenen en je kunt me wel verslaan", zei ze en lachte waarna ze achter zich keek naar de jongen met fel roos haar. "Maak je niet kwaad, hij is gekalmeerd", zei ze toen ze hem zag opwinden. "Naïla is de naam, wie bent u?", vroeg ze een pak vriendelijker en liep naar Ire voor zich. "Rustig jongen, het is goed", zei ze vriendelijk tegen hem en aaide hem over zijn kop. Ire was een prima roofdier, hij zou er alles aandoen om haar te redden. Mooi zo.

Yuri merkte dat Naïla gewoon nog stug bleef. Maar op het moment dat ze het vuurteken zag was het voor haar duidelijk. Hij knikte op haar vraag. Maar de reactie had hij niet verwacht. Hij probeerde zijn evenwicht te bewaren en het lukte hem. Hij glimlachte. "Ook hallo.." zei hij. "Wow, binnen een paar minuten ben ik van prutser tot bijna-net-zo-goed-als-jou geworden..." zei hij grinnikend. Daarna liep hij naar Ire. Hij liep naar hem toe en ging door zijn knieën. "Je bent veranderd..." zei hij glimlachend. "En ik voel aan je energie dat je veel sterker bent geworden, Ire..." zei hij kalm. Hij had hem een aantal keer gezien voor de sneeuwstorm. "Ik wil zeker nog wel een keer met jou trainen..." zei hij tegen de wolf en glimlachte. Hij aaide hem nogmaals over zijn bol en stond toen op. Kalm keek hij naar Naïla. "Heb jij de andere ook al gezien of niet?" vroeg hij kalm.