Yeah Sure.

Hij sprintte met een enorme snelheid door het duistere woud, geen blaadje was te zien enkel kale en dode bomen. ‘Hmpf.’ Mompelde hij tegen zichzelf. En hij stopte uiteindelijk, zijn vleugels waren weer verdwenen en tintelde m tevoorschijn te komen. Om bescherming te bieden, hij zuchtte en liet ze nu ook maar gaan. Twee grote zwarte vleugels werden zichtbaar en hij keek waaks om zich heen, met zijn scherpe gehoor hoorde hij alles en dus ook hartslagen. Er klonken veel hartslagen en er waren veel schaduwen, maar die leken hem te mijden. Beter. Dacht hij nors, zijn grijze ogen speurde de omgeving af en liet zijn ogen hangen op een raaf die hem aanstaarde. Hij bekeek het dier zorgvuldig en draaide zich weg van het dier, die kraaide en hij draaide zich om. Voordat de raaf ook maar een kreet had kunnen slaan rustte hij tussen zijn scherpte witte tanden, hij zette er iets meer druk achter maar beet het diertje niet dood. Die kraaide schril en klapte voor zover dat kon met zijn vleugels, hij zette nu wel druk achter zijn kaken en er klonk een onsmakelijk krakend geluid. Hij smeet de vogel neer die in een onnatuurlijk vreemde hoek lag en snufte, hij bekeek het goedkeurend en zette zijn poot op de kop. Bij de buik rukte hij zijn veren er niet al te zachtzinnig af en hij begon het vlees eraf te scheuren, plots stopte hij en keek hij om. Er klonk een hartslag die geleidelijk aan sterker werd, waaks keek hij in de richting van het kloppen en in de verte doemde een schim op. Hij liet zijn vleugels weer verdwijnen, terug schieten in zijn rug als het waren en ging rustig staan wachtend.

Kira Only :'3

Het was lastig, hij was deze gedaante niet gewend. Maar het ging al beter, gelukkig. Hij begon er aan te wennen. Een zwart, demonisch wezen schoot als een razende door het bos heen. Hij ontweek de bomen, vloog onder laaghangende takken door en ontweek de andere obstakels. Hij begon steeds meer aan zijn nieuwe kracht te wennen. En de kracht die nu door zijn lijf stroomde deed hem goed. Nu kon hij eindelijk mensen bang maken, zodat ze zouden geloven dat hij Kira was. De enige. Misa en Teru deden 't goed, en waren waardevolle hulpjes, maar hij was de originele Kira. De enige echte die het hele plan op had gezet. Light remde af, en landen op de grond. Hij liep langs een rij bomen en veranderde terug naar zijn mensengedaante. Zijn rode ogen boorde een gat door de duistere mist die rond het bos hing. Er was een reden waarom dit bos verboden was, maar hij overtrad krijg regels. Zijn ogen schoten rond, en verkleurde naar hun oorspronkelijke bruine kleur. Maar niet voordat ze een naam en een levensduur hadden gevonden. Er liep dus nog een levend wezen rond... Een sluwe grijns kwam rond het gezicht van Light. Weer een wezen dat hij kon vermoorden met behulp van de Death Note in zijn zak. Het was een wolf, een reu zo te zien. Light grijnsde en veranderde naar zijn wolvengedaante. Hier in voelde hij zich het meeste thuis. Heerlijk rond rennen met de wind in je vacht. Hij bespeurde een vreemd soort patroon rond deze wolf heen. 't Was in ieder geval geen gewone wolf. Light's ogen vernauwde zich en hij liep naar de wolf toe. Hij bleef echter in de Schaduwen, en zijn ogen kleurde bloedrood op. 'Er zijn redenen waarom dit bos verboden is.' Siste hij naar de reu toe.

Hij keek naar de gedaante en grinnikte spottend, deze had een hoge dunk van zich op. Maar je weet maar nooit wat voor krachten deze dan weer had, het was ook een wolf net als hij maar toch anders. Hij besloot zijn immens vleugels nog even lekker binnen te laten, later zou hij ze wel laten zien. ‘En daarom besloot ik hier even rond te neuzen.’ Zei hij droogjes en hij keek hem afwachtend aan, geheel non-agressie was het goede woord voor hem. De sleutel tot irritatie was zijn kalmte, en daarbij kon hij zo weer verdwijnen als hij dat wilde. Even snel weg sprinten of vliegen en klaar. ‘En wat brengt jou dan hier? Jij mag hier ook niet zijn of niet soms?’ Snoof hij doelend op de stilte hier, hij hoorde hun hartslagen wel maar die werden steeds zachter dus waarschijnlijk verdwenen ze. In de verte klonk een soort gekreun van een of ander gedrocht, hij besteedde er geen aandacht aan en bleef de wolf aan staren. Zijn grijze ogen stonden kalm en zonder woede, dat was nu nergens voor nodig. Zijn vleugels tintelde om zich te laten zien maar met een onzichtbare krachtsinspanning hield hij ze binnen, zijn staart ging omhoog en zijn nekharen gingen overeind. Hij wist niet perse waardoor het kwam dat hij zijn nekharen overeind zette maar hij wist wel dat de wolf voor hem geen goeds in de zin had.