Rust

(sorry voor de late reactie was dit weekend weg...)

Ace keek naar Natas aan. Zijn aardige karakter kwam soms ook te dringend over. Hij wilde altijd mensen vrolijk zien. Al lukte het hem niet altijd om dat te bereiken. Hij hoorde haar dank en glimlachte. Had hij het nu goed gemaakt met de zoete bananen? Hij twijfelde maar die werd weggenomen toen ze zei dat ze lekker waren. Ace ging naast haar zitten en hoorde haar woorden. Hij glimlachte. "Natuurlijk. Liever een appel dan een banaan.." zei hij. Hij pakte een banaan en pelde hem. Hij nam een bescheiden hapje en kauwde er op. De zoete smaak vulde zijn mond waardoor hij even een klein geluidje van genoegen maakte. Al snel had hij door dat hij dat had gemaakt en bloosde licht. Ace keek naar Natas en het leek voor hem alsof ze ergens aan dacht. Alsof ze iets wilde weten. "Heb je nog ergens vragen over?" vroeg hij kalm. "je ziet er uit alsof je ergens aan denkt..." zei hij vriendelijk en glimlachte hij.

Natas lachte even kort op het geluidje van Ace. Niet om uit te lachen maar omdat het grappig was. Ze nam nog een hap en luisterde wat Ace wou zeggen. Toen ze hoorde wat hij zei slikte ze meteen de hap door. Daarna moest ze een beetje hoesten. Uiteindelijk zei ze ´´eigenlijk heb ik nog wel een paar vragen´´. Natas glimlachte en keek ace weer vriendelijk aan. ´´Waar woon je´´ vroeg Natas zo vriendelijk mogelijk. ´´Maar als je het niet wil dan hoef je het niet te zeggen hoor´´ zei ze er snel achter na.

Ace had het lachje van Natas gehoord en grinnikte zachtjes mee. Hij keek op toen ze door zijn woorden zich haast verstikte en klopte haar voorzichtig op haar rug. Hij keek haar vriendelijk aan. "Waar ik woon?" zei hij. Hij hoorde de woorden die volgde. "Nee nee nee het is oke..." zei hij kalm. "Ik woon in het observatorium, die kant uit..." zei hij en wees de richting schuin voor hun. Je zag de telescoop nog net boven de bomen uit steken. Iemand was namelijk bezig met de sterren. "Die lange pijp, daar woon ik..." zei hij kalm en grinnikte om zijn woorden. Natas wist vast wel wat het was maar dat deerde hem niet zo zeer. "En jij? Waar woon jij?" vroeg hij kalm om maar over het onderwerp verder te praten.

´´Dank je´´ zei Natas voor het klopje van Ace. Daarna volgde ze zijn hand naar de grote pijp. Natas wist wat dat betekende en vond het best gaaf dat Ace daar woonde. ´´Leuke plek´´ zei Natas goed keurend. Maar Natas schrok van de vraag waar zij woonde. Ze wist dat hij dat toch ging vragen (logisch want hij had het ook vertelt). Ze kon het maar beter zeggen het was eigenlijk helemaal niet vreemd. ´´ehm ik reis rond´´ zei Natas uiteindelijk. Ze vond het altijd fijn om rond te reizen, de prachtige plekken vinden en niet stil blijven staan op de aarde. Toen ze daaraan dacht begon ze te glimlachen. ´Eigenlijk heb ik het zo slecht niet´ dcaht Natas.

Ace glimlachte en knikte vriendelijk. Hij hoorde haar oordeel over zijn woonplek en glimlachte. Hij had niet echt verwacht dat ze het een leuke plek zou vinden maar dat maakte hem niet uit. Zijn blik ging naar Natas toen ze antwoord gaf. Hij glimlachte. "Dat is ook leuk..." zei hij vriendelijk en opgewekt. Hij ging op zijn rug liggen en keek naar de lucht. De wolken gaven een mooi plaatje met de zon die er op scheen. Even ging zijn blik naar Natas die naast hem zat. "En wat doe je zoal op een dag..." zei hij met een vriendelijke toon in zijn stem. Hij keek naar de lucht. Een wolk dreef over hun heen en maakte weer ruimte voor de zon. Het bleef zo een al een tijdje door gaan en dat zorgde voor de nodige afwisseling in zon en schaduw.

Natas vond het fijn van wat Ace zei. Toen hij ging liggen en naar de wolken keek zag dat er leuk uit. Natas ging langs hem liggen en keek ook naar de wolken. ´´ehm niet veel, reizen ontdekken zo iets´´ zei Natas rustig op zijn vraag. Ze keek hem even aan en glimlachte. ´´Anders kwam ik jou niet tegen´´ zei Natas. Daarna keek ze weer naar de wolken. Ze probeerde zoals altijd er vormen in te zien. ´´Dat lijkt wel op een konijn´´ zei Natas terwijl ze naar een wolk wees.

Ace knikte om haar woorden. Hij glimlachte en keek naar de wolken. Al die tijd was hij bezig met het ontdekken van een vorm maar kreeg er geen gevonden. Hij glimlachte en keek op toen Natas er nog een eerder vond dan hem. Hij glimlachte. "Inderdaad..." zei hij. "En die lijkt op een..." hij stopte. "Hart.." vervolgde hij en wees op de wolk een eindje van die van Natas vandaan. Ace glimlachte en keek daarna kort opzij naar Natas. Daarna weer snel naar boven om verdere vormen te ontdekken.

Natas was blij dat Ace het ook leuk vond. Ze glimlachte en hoorde wat hij zei. ´´Ja dat klopt ook´´ zei Natas. Ze keek ook weer verder naar de wolken. Na een paar minuten ging ze weer recht op zitten. ´´Ik moet evn wat gaan lopen´´ zei Natas terwijl ze opstond. Ze hield er niet van om een hele lange tijd stil te staan (of zitten). Ze liep wat rond en keek om haar heen. Het meer lag er nog steeds net zo rustig bij als eerst. ´´Sommige dingen kunnen niet veranderen´´mompelde Natas

Ace glimlachte toen hij gelijk bleek te hebben. Natas stond ineens op. Ace ging ook recht zitten. "En waar ga je dan heen?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij stond zelf ook op en klopte wat gras van zijn kleding af. Het weer bleef prachtig. Hij hoorde haar wat mompelen en glimlachte. "En wat kan dan zoal niet veranderen..." zei hij met een zachte maar kalme stem. Hij glimlachte. Hij had haar wel gehoord maar hij wist niet waar ze het over had. Even wachtte hij op een reactie voor hij verder ging.

´´De prachtige dingen in het leven´´ zei Natas blij terwijl ze omdraaide. Ze glimlachte naar Ace. ´´Geloof me ik kan het weten´´ vervolgde Natas. Ze deed haar ogen even dicht en dacht aan alle prachtige dingen. ´´Want als je er blijft aan denken dan blijven ze altijd dicht bij je hart´´ zei Natas. Dat was best diep maar Natas geloofde er echt in. Haar ogen waren nog steeds dicht. Ze wou eerst even het prachtige gevoel van al die plekken weer beleven.

Ace keek met een niet-begrijpende blik naar Natas. De prachtige dingen in het leven? Het enige wat hij prachtig was was de natuur. Doelde ze daar ook op. Hij dacht kort na. Waren het misschien de mooie herinneringen die je hebt? Als dat zo was dan hoefde hij niet lang na te denken. Hij had er immers maar weinig. Ace keek even naar Natas die haar ogen had gesloten en na leek te denken. Hij zweeg. Storen zou misschien de foute beslissing zijn. Hij keek rond en zag een vogeltje overvliegen. Ineens schoot er een roofvogel langs en greep het vogeltje. Ace keek weg. Okey, soms waren de dingen in de natuur niet altijd geweldig.