Rust

Natas liep rustig naar het meer. Ze vond de rust wel fijn wat rond het meer hing. Natas ging aan de rand van het meer zitten en zette haar zonnenbril af. ZOnder ergens anders naar te kijken pakte ze wat water en deed dat ovre haar gezicht. ´´lekker fris´´ mompelde Natas. Opeens hoorde ze een vogel dichterbij. Ze keek naar de vogel. Dat was niet zo slim, want meteen zag ze de hele verleden van het dier. GElukkig was het niet zo erg maar toch deed Natas snel haar bril op. Het vogeltje kwam steeds dichterbij. Natas wist dat hij honger had en ze pakte wat brood uit haar zak. Ze verkruimelde het wat en gaf het aan het vogeltje. Het vogeltje begon meteen gulzig te eten en natas genoot ervan om er naar te kijken. Na een tijdje vloog het vogeltje weg maar natas bleef zitten in de rust van het meer.

Met rustige passen liep Ace naar het meer. Hij had zin om een aantal minuten te oefenen, zich afzetten was cruciaal. Teveel vaart kon voor problemen zorgen. Ace liep naar het meer. En glimlachte. Daar legde hij zijn tas neer. Daaruit liet hij een blok zweven. Dit metaal vervormde hij tot een hamer. Daarna zette hij zich af tegen de rand. Met een grote boog kwam hij langzaam terecht op het wateroppervlak. Zijn blik naar de lucht. De hamer had hij met een hand vast. Hij had de zwaartekracht erg licht gemaakt. Af en toe zag je een glinstering omhoog komen, wat een druppel was. Maar verder bleef het water op zijn plek. Ace ging door zijn knieën en greep zijn hamer stevig vast. Daarna schoot hij de lucht in. Wat spetters die opzij spatte door de kracht. Ace keek strak naar een bepaald punt. Daarna remde hij af. Hield zijn hamer klaar, en stopte verder. Er was immers geen komeet en dit zorgde er voor dat hij de slag op een andere manier moest oefenen. Hij zweefde daarna weer naar de oever. Daar ging hij staan, veranderde de zwaartekracht weer naar zijn normale sterkte en pakte uit zijn tas een flesje met wat vruchten sap. Bananen, dat was wat hij wel lustte. Zijn blik ging over het meer en bleven stilstaan bij het meisje dat er zat. Ace dacht aan het strand terug. Cole had gezegd dat hij het positiever moest zien. En dat zou hij. Hij pakte zijn tas op en sloot het flesje. Daarna liep hij naar het meisje toe. Rustig kwam hij naast haar zitten. Met wat ruimte tussen de twee. "Hallo, sorry als ik je net nat had gemaakt..." zei hij. Hij was op het midden van het meer en de druppels had haar amper kunnen bereiken maar het had gekund.

Natas schrok waker van de jongen die bij haar kwam zitten. ´´eh hindert niks ik ben nog droog´´ zei ze snel. Ze had hem helemaal nog niet gezien omdat ze in gedachten verzonken was. ´´Het weer is mooi, he´´ zei Natas terwijl ze van de zon genoot. Daarna keek ze de jongen onderzoekend aan. ´´Trouwens ik ben nieuw hier´´ zei ze noch steeds blij ´´Ik ben natas´´. Ze stak haar hand uit om beleefd te doen.

Ace glimlachte en keek naar Natas. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Mooi, ik wil niemand tot last zijn namelijk..." zei hij er als antwoord op. Hij hoorde de woorden. "Inderdaad, bijna zo goed dat ik zou gaan zwemmen..." zei hij en glimlachte. Hij bekeek Natas ook even. "Nieuw hier? Ik woon hier al een tijdje maar verder ken ik ook niet veel mensen, dankzij dit..." zei hij en wees even naar zijn oren die op zijn hoofd stonden. "Natas? Nooit van gehoord. Maar mooie naam..." zei hij en keek op toen ze haar hand uit stak. Hij glimlachte. Rustig pakte hij haar hand vast en schudde hem voorzichtig. "Ace, dat is mijn naam..." zei hij en glimlachte. Daarna liet hij haar hand los en keek weer naar het meer. "En heb jij ook van die vreemde krachten?" vroeg hij ineens en pakte een steentje. Deze gooide hij over het water die een stuk of 15 keer stuiterde. Ace had opnieuw de zwaartekracht langzaam verlicht en liet hem weer normaal worden na het steentje gezonken was. Hij keek daarna naar Natas en glimlachte.

´´Zo ver zou ik ook weer net niet gaan´´ zei ze terwijl ze bedacht dat het eigenlijk winter was. Ze keek daarna naar de oren van Ace en hoorde wat hij zei. ´´zo gek zijn ze niet hoor´´ zei ze nog steeds blij. Maar toen ze hoorde wat hij zei over zijn naam zei ze plagend ´´ de jouwe is ook niet zo gewoontjes hoor´´. Ze lachte nog steeds daarbei waardoor je bijna niet kon denken dat ze het meende. Maar toen Ace iets over haar hrachten vroeg werd ze wat somberde. ´´Ja ik heb vreemde krachten maar ik probeer ze zo ver mogelijk niet te gebruiken´´ zei ze terwijl ze naar haar bril wees. Maar toen ze Ace zag werd ze weer blij en zei ze ´´dat is pas gaaf om te kunnen´´.

Ace glimlachte om haar woorden. Het deed zijn hart even een slag overslaan. Zijn oren, niet gek? Dat hadden niet veel mensen gezegd. Licht blozend keek hij naar het meer. "Dank je.." stamelde hij en glimlachte. Hij keek haar aan en hoorde haar woorden. De bril deed hem concluderen dat het met haar ogen te maken had. Hij keek haar aan. "Zelfs een bril is niet nodig om je krachten te onderdrukken..." zei hij ineens. "Je hebt waarschijnlijk je krachten nog niet volledig onder controle, door veel te oefenen kun je vast zelf bepalen wanneer jij je krachten gebruikt en wanneer niet.." zei hij en glimlachte. "Ach, dat is eigenlijk niets..." zei hij en glimlachte. Zijn blik ging naar het meer. "Maar wat kun je dan?" vroeg hij voorzichtig om haar niet te veel te vragen. Het kon haar immers een bedreigd gevoel geven.

Natas moest binnenmonds lachen om hoe Ace reageerde toen ze iets over zijn oren zei. Daarna keek ze rustig naar het meer tot ze opeens de woorden van Ace hoorde. Ze keek hem weer aan. Alleen niet meer blij maar serieus. ´´ehm bij mij ligt het anderds´´ zei Natas. Ze speelde wat met haar cape. Toen ze zijn laatste woorden hoorde dacht ze dat Ace uit ervaring sprak. Ze dacht na waardoor het een tijdje stil werd. Uiteindelijk zei Natas ´´oke ik vertel het wel´´. Ze keek hem ongemakkelijk aan. ´´ehm ehm´´ stamelde ze. Ze vertelde haar kracht bijna nooit aan iemand maar Ace was anders. Toch wist ze niet hoe ze het moest vertellen. Ze zuchtte eerst diep en zei daarna ´´Als ik iemand aan kijk dan...´´. Ze keek weer even naar Ace en daarna weer naar het meer. ´´Dan dan kan ik hun hele verleden zien´´ spatte er uiteindelijk uit.

Ace keek naar het meer en merkte dat ze lachte. Hij glimlachte ongemakkelijk mee en luisterde naar haar woorden. Ze besloot het toch wel te vertellen. Hij verplichtte haar niet. Haar woorden deden hem nadenken. "Oh, daar heb ik nog nooit van gehoord. Maar het is zeker geen verkeerde kracht..." zei hij kalm. "Maar ook die kracht is onder controle te krijgen, althans dat vermoed ik..." zei hij. "Ik kan bijvoorbeeld de zwaartekracht aanpassen..." zei hij kalm. "Daar heb ik veel voor moeten oefenen voor dat ik het volledig onder controle had." zei hij met een vriendelijke stem. Hij keek weer naar het meer en daarna ging zijn blik weer naar Natas. "Ik wil je er wel bij, proberen, te helpen..." zei hij met een kalme stem en keek met een vriendelijke blik naar Natas. Het was het minste wat hij kon doen. Een vriendelijke glimlach was nog uit zijn gezicht op te maken en keek daarna kort weer naar voren.

Natas luisterde geduldig naar Ace maar ze schudde haar hoofd toen hij zei ´´het is zeker geen verkeerde kracht ´´. ´´Je snapt het niet´´ zei ze terwijl ze naar onder keek. ´´Het is niet te stoppen, alleen als ik deze bril op heb zie ik niet het verleden´´ zei ze erachterna. Natas deed haar armen over haar benen. ´´Het ergste is dat je iedereen ze geheimen kent, de daden alles´´ zei Natas erachter aan. Langzaam vloog er een traan langs haar wang. Toen natas het merkte veegde hem snel weg en keek de andere kant op. Ze hoopte dat Ace nog steeds vrienden met haar wou zijn na dit. Na een kort stilte besloot Natas te zeggen ´´ maar dank je dat je zou willen helpen´´.

Ace keek naar Natas die al snel begon te praten na zijn woorden. Kennelijk was het dus niet te onderdrukken. Hij keek even voor zich uit. Ineens keek hij naar haar en zag ze nog net een traan wegvegen. Hij legde een hand op haar schouder. "Ik kan me indenken dat het moeilijk is om daar mee om te gaan..." zei hij kalm en met een serieuze ondertoon. "Maar het veranderd niets aan wie je van binnen bent, je blijft de gezellige meid die ik daarstraks nog had gezien..." zei hij met een klein glimlachje. Hij wreef even over haar rug om haar wat te troosten en keek daarna naar het meer.

Natas werd veel rustiger door Ace. Ze keek naar Ace en zei ´´dank je´´. Daarna begon ze al weer te lachen. Teminste ze probeerde het. ´´Trouwens ik heb nog geluk dat ik deze bril vond´´ zei ze blij toen ze dacht aan die dag. Snel schudde ze haar hoofd en zei ´´misschien kunnen we beter ergens anders over praten´´. Ze dacht diep na waarover, waardoor ze best kinderachtig leek.

Ace merkte dat Natas rustiger werd en voelde de rust als het ware in hem overvloeien. Een glimlach was niet van zijn gezicht af te krijgen. "Geen dank..." zei hij. "Ik heb een winkel vol met die dingen zien liggen, als je wilt kunnen we er samen eentje uitzoeken..." zei hij en glimlachte. Even keek hij op naar het meer en daarna ging zijn blik weer naar de zonnebril. Naarmate hij langer bij haar zat des te nieuwschieriger hij werd naar haar ogen. Hij probeerde er zich niet teveel op te focussen. Inmiddels werd de zon weer wat feller, hij brak immers door de wolken. Dit resulteerde in een warme vloed die over het meer heen kwam. Ace voelde het effect van de zon meteen. Hij voelde zich langzaam opwarmen. Zijn blik ging weer naar Natas die erg zat na te denken. Hij grinnikte even. Je kon duidelijk zien dat ze nadacht. Hij richtte zijn blik weer naar het meer. "Zeg, heb jij het zonnetje besteld?" vroeg hij plagend aan haar zonder verder op de zonnebril of haar krachten in te gaan.

Natas lachte om de grap en zei ´´misschien wel´´. Ze keek daarbij heel mysterieus. Ze keek naar het meer en toen weer naar Ace. ´´Ik heb een idee´´ zei ze opeens. Natas stond op en trok Ace mee omhoog. ´´Jij kan toch dingen laten zweven´´ vroeg Natas terwijl ze naar het meer wees. ´´Zullen we anders over het meer vliegen´´ ze keek weer helemaal blij toen ze dat zei. Daarna keek ze hoop vol naar Ace. Ze kon hem natuurlijk niet dwingen als hij het niet wou.

Ace glimlachte toen ze de woorden zei en mysterieus keek. Hij grinnikte en keek weer voor zich. Hij zag dat Natas op stond en hij mee opgetrokken werd. "Vertel..." vroeg hij kalm. "Euh...ja dat kan ik..." zei hij op haar woorden. Haar idee was lang zo verkeerd niet. Ace glimlachte en keek Natas glimlachend aan. Hij had nog nooit zoiets gedaan met andere mensen maar hij wist dat hij het zou kunnen. Rustig pakte Ace de hand van Natas vast. Dat was het makkelijkste om haar mee de lucht in te nemen. Zelf bewegen in gewichtsloosheid was moeilijk en vergde veel energie. Ace liet ze echter nog niet zweven. Even keek hij naar Natas. "Het kan zijn dat je een paar minuten duizelig voelt na de vlucht, het is voor je evenwicht even wennen om zonder gewicht te zitten.." zei hij. "Het is maar eenmalig.." voegde hij er aan toe. Hij glimlachte en keek naar de lucht. Hij pakte de hand van Natas goed vast en duwde zich van de grond af. Natas zou langzaam ook mee van de grond moeten komen. Hij glimlachte. Niemand had zoiets gevragen. Hij was met Cole naar de simulatie-ruimte geweest, iets wat hij ook wel voor haar kon aanraden. Maar dit was nieuw voor hem. Hij deed het voorzichtig en maakte langzaam wat hoogte. Hij wist niet hoe hoog Natas namelijk aan kon, wie weet had ze hoogtevrees.

Natas was blij toen Ace ermee eens was. Ze bloosde een beetje toen hij haar hand pakte maar ze wist dat, dat makkelijker was. ´´Ik zal wel zeggen als het niet gaat´´ zei Natas toen ze Ace hoorde. ´´En over de laatste keer dat weet je nooit´´ zei ze met een knipoog. Toen ze van de grond waren keek Natas blij om de omgeving. ´´Het is prachtig´´ zei natas. Daarna keek ze naar Ace die haar heel zorgvuldig behandelde. ´´Je mag wel sneller van mij hoor´´ flapte er bij Natas opeens uit. Zelf had ze geen hoogtevrees en ze vond het zelf erg als mensen op haar wachten.

Ace hoorde haar woorden en knikte. Hij glimlachte en ging wat sneller de lucht in. Op een bepaald moment stopte hij. Hij wist dat op den duur de lucht ijler zou worden en het voor hem ook moeilijker zou zijn. Hij glimlachte en liet Natas haar hand los. Ze bleef zweven, daar lette hij wel op. Hij glimlachte en draaide even ondersteboven en weer terug recht. Hij glimlachte. "En hoe is het, dat gewichtloosheid..." zei hij met een glimlach. Hijzelf kon er in bewegen, zonder hulpmiddelen. Maar voor Natas zou dat vele malen moeilijker zijn. Hij glimlachte en zweefde wat dichter naar haar toe. Toch zat er wat afstand tussen de twee. Hij glimlachte en gaf haar een knipoog. Het was een mooi uitzicht. Dat vond hij wel.

Natas vond het fijn toen het wat sneller ging. Tot ze opeens stopte. Natas keek verbaast naar Ace. Vooral toen hij haar hand los liet. Natas beweegde meteen raar om evenwicht te bewaren. Het zag er net uit als een hond in een zwembad. Uiteindelijk kon ze toch stil blijven zweven. Naar toen ze naar Ace keek maakte hij naar alle hoeken zweefde. ´´Dat zou ik dus echt niet kunnen´´ zei natas terwijl ze zichzelf bekeek. ´´Maar verder is het wel leuk´´ zei Natas toen ze het uitzicht zag.

Ace glimlachte en keek naar Natas die met moeite haar evenwicht bewaarde. Hij glimlachte. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. "Dat zei ik ook toen ik het voor het eerst deed...." zei hij en keek naar de stad. Deze had zo een veel andere beeld dan van dichtbij. Hij keek daarna weer naar Natas en grinnikte. "Het is inderdaad leuk..." zei hij. Hij zweefde wat naar haar toe en had een grijns op op zijn gezicht. Niet groot maar wel duidelijk te zien. Hij gaf een klein tikje op de schouder van Natas zodat ze uit balans zou raken. Hij glimlachte en keek naar hoe ze haar balans probeerde terug te krijgen. Hij wilde het haar proberen te leren. Al was hij niet de beste leraar.

Natas keek onderen en zag Ace helemaal niet aankomen. Toen hij haar aantikte pakte ze uit reflex hem stevig vast. Daardoor klungelde ze niet heel erg. Natas hield opgelucht adem en keek weer naar Ace. Toen zag ze pas dat ze hem stevig vast hield. Snel liet ze hem los. Blozend keek ze de andere richting in en zei ´´dat was niet eerlijk´´. Pas toen ze weer blij kon kijken draaide ze zich weer om. ´´Het gaat nu al weer een stukje beter´´zei ze terwijl ze Ace onderzoekend aankeek.

Ace keek glimlachend naar Natas en werd haast naar voren getrokken toen Natas zijn arm vast greep uit reflex. Hij keek haar glimlachend aan. Niet dat hij dit had verwacht maar het had zeker niet vervelend geweest. Het was immers zijn schuld dat ze hem vast greep. "Niet eerlijk?" zei hij grinnikend. "Het was plagend bedoeld, en misschien kon ik je leren je evenwicht te bewaren. Maar dat laatste zal er niet meer in zitten.." zei hij plagend. Hij glimlachte. Hij was gewoon in een plagende bui. Ineens had hij een idee. Hij keek naar de lucht en glimlachte. Langzaam kwamen glinsters naar beneden. het waren net sterren aan de hemel maar nu vielen ze recht naar beneden. Langzaam weliswaar maar ze vielen. Het gaf een best mooi effect. Sterrenstof, dat was de benaming die vele er voor hadden. Ace wist ook geen andere naam. Rustig hield hij zijn handen open en langzaam verzamelde zich een hoopje van het glinsters. Voorzichtig liet hij het vallen op het hoofd van Natas. "Je bent net een prinses met al die glitters..." zei hij plagend en grinnikte.

Natas keek lachend naar Ace en zei plagend terug ´´buig dan voor jou prinses´´. Daarna hoorde ze opeens haar maag knorren. Natas keek snel weg en hoopte dat Ace het niet hoorde. Maar het gebeurde nog een keek. Daarom keek ze naar Ace en vroeg ´´ehm kunnen we weer landen, ik heb een beetje honger´´. Ze keek Ace hoop vol aan. Het was leuk in de lucht maar nu wou ze het liefst weer op de grond staan.

Ace grinnikte om haar woorden. Hij hoorde ineens haar maag knorren en grinnikte. Niet vervelend bedoeld, maar hij kon het niet onderdrukken. Op het moment dat ze vroeg of hij haar aan de grond wilde zette knikte hij. "Maar natuurlijk, uwe majesteit..." zei hij kalm en maakte in de lucht een buiging. het stof hield op met vallen en Ace pakte opnieuw haar hand vast. Langzaam trok hij haar weer naar beneden. Daar maakte hij de zwaartekracht weer normaal. Hij keek rond. Rustig maakte hij van een stukje metaal een boemerang. Hij wierp het richting de boom. Hij wist welk stuk fruit er in hing maar dat maakte nu niet uit. Uit de boom vielen een stuk of drie appels. De boemerang kwam terug en Ace ving hem op. Hij deed hem in zijn zak. De appels raapte hij op en liep naar Natas. "Hier..." zei hij. Hij legde de drie appels naast haar neer en glimlachte. Zelf moest hij de appels niet. Hij had eens een zure op en sinds dien hoefde hij ze niet meer.

Natas moest lachen toen Ace majesteit zei. Maar ze was weer super blij toen ze eindelijk op haar voeten stond. Toen ze weer naar Ace keek had hij al 3 appels gevonden. Dankbaar accepteerde natas de appels en nam er een hap uit. Snel spuugde ze het er weer uit en riep ¨bah ze zijn zuur¨. Daarna besefte ze pas dat ze Ace waarscheinlijk had beledigt. ´´Sorry ´´ zei ze tegen Ace. Ze keek hem onderzoekend aan of hij het wel een belediging vond.

Ace keek naar Natas die vol dankbaarheid een hap uit haar appel nam. Echter werd die dankbaarheid al snel omgezet en spuugde ze het uit. Zuur? Opnieuw? Ace zuchtte even en liet zich op zijn rug vallen. Hij dacht kort na wat ze dan zou kunnen eten. Ineens kwam er iets in hem op. Snel stond hij op en liep naar zijn tas. Hij had daar een zak met snoep. Misschien lustte ze die wel. En misschien de bananen in zijn tas ook wel. Hij pakte zijn tas en liep snel weer terug. "Het was niet mijn bedoeling. Ik wist niet dat ze zuur waren..." zei hij kalm. Daarna pakte hij de tros knalgele bananen uit zijn tas. "Misschien is dit beter.." zei hij. Hij vond bananen altijd lekker. Maar misschien lustte Natas ze niet. De zak met snoepjes liet hij nog even voor wat het was.

Natas was blij toen Ace niet boos werd. Maar ze vond het wel een beetje overdreven dat hij nog meer eten voor haar pakte. Toch accepteerde ze de banen vrolijk. ´´Dank je wel´´ zei ze dankbaar terwijl ze de eerste banaan open maakte. Ze pakte er een grote hap uit en nu smaakte het wel goed. Ze keek daarna naar Ace en zei ´´die zijn lekker´´´. ´´Lust jij er geen´´ vroeg ze nieuwschierig. Hij had haar zo goed behandelt dat ze zeer dankbaar was maar er dwaalde altijd nog vragen rond in haar gedachten. Ze nam ondertussen nog een hap en genoot er zichtbaar van.