Opzoek naar Mirthe.

Teru gromde, hij had geen enkel spoor. Niks. Hij zware poten droegen hem verder mee het woud in, het geschreeuw van gillende kinderen was te horen. Hij gromde, oh, wat haatte hij kinderen. Teru keek rond, zijn rode ogen zochten elke boom af, voor een spoortje van Mirthe. Hij besloot toch maar bij de kinderen te gaan kijken, misschien hielp het hem verder. Teru gromde en keek naar de kinderen. Die op nog geen tien meter van hem af waren. Teru keek naar de kinderen, hij veranderde weer naar zijn menselijke vorm. Een exacte kopie van Matsuda zou je zeggen.. maar Matsuda was dood. Door wie was nog een raadsel voor later. Teru keek naar een van de meisjes, die hem opviel. Ze speelde gewoon vrolijk mee met de andere, maar leek toch ergens.. ouder dan de rest. Alsof het Mirthe was. Teru aarzelde, misschien was het Mirthe wel. Teru ging in het zicht van de kinderen zitten, die hem niet eens opmerkte omdat ze bezig waren met hun spel. Teru zuchtte, hij hoopte dat een van hen hem opmerkte, en misschien herkende.

[Only Teru en Mirthe.]

Soms had je rust nodig, soms ook niet. Soms moest je gewoon stil blijven zitten, maar vaak niet. Als kind had je het veel fijner dan als volwassen tiener. Je hoefde je nergens zorgen over te maken en je kon doen wat je wilt. Daarom was Mirthe in een 11 jarig meisje veranderd en had ze zich bij een groepje gevolgd. Haar nu blonde haren dansten in de wind terwijl ze wegrende voor een meisje dat met een uitgestoken vinger op haar af rende. “Je krijgt me echt niet!” gilde ze tegen het meisje. Mirthe kon goed haar stem vervormen als ze het wou, daarom hoefde ze zich ook geen zorgen te maken dat iemand haar opmerkte als diegene normaal was. Uiteindelijk werd ze toch getikt en keek ze met een grijns rond, opzoek naar haar slachtoffer. Vanuit haar ooghoeken zag ze opeens een jongen zitten, die ze eerder niet had opgemerkt. Dezelfde jongen als eerst. Mirthe negeerde de jongen en rende op een jochie af die in zijn neus zat te peuteren. “Raak!” kirde ze terwijl de jongen bijna door haar omver werd geduwd. Er werd iets in haar oor gefluisterd door het meisje wat eerst achter haar aan zat. “Zullen we die jongen daarzo even pesten?” Het ging het hele groepje door, totdat niemand meer zat te spelen. Twijfelachtig stonden ze op een kluitje te overleggen en blikken op de jongen te werpen. “Ik vraag wel even wie hij is,” mompelde Mirthe, want straks dan ging het helemaal mis. Met haar handen achter haar rug in elkaar gevouwen liep ze naar de jongen toe. “Hallo? Wie ben jij? Wil je misschien meedoen?” vroeg ze op een normale, kinderlijke toon die een normaal meisje zoals zij in was veranderd had, terwijl ze onschuldig glimlachte.

Teru keek naar de het groepje, die wild aan het spelen was. Hij dacht terug aan zijn kindertijd. Die was niet zo vrolijk geweest. Op zijn derde moest hij al naar school, omdat hij hoogbegaafd leek te zijn. Zijn ouder vonden dat hij meerdere klassen kon overslaan, en zo gebeurde het. Teru Mikami kwam als jongste leerling in groep acht. Hier was hij ook niet langer dan een half jaar, toen bleek dat hij door kon stromen naar de middelbare school, waar zijn niveau hoog lag. Toen hij afgestudeerd was ging hij bezig met een universieteit. Allemaal in Japan. Hier ontmoette hij Light voor het eerst, hij ging niet veel met hem om. Maar altijd was hij wel bezig geweest met die jongen en met dat bruine haar. Light en hij praatte nooit, tot weinig. Teru keek naar het meisje wat met een ander stond te praten, wat waren ze van plan? Niet heel veel later had Light Yagami hem benoemd tot vierde Kira, omdat het te gevaarlijk was voor hem en Misa.. maar Misa was er nu niet meer, evenals Matsuda, die hij ooit tegen was gekomen toen hij op de middelbare school zat. Matsuda was de enige die het goed met Teru kon vinden, ookal deed Matsuda een paar niveau's lager. Teru werd uit zijn gedachtes los getrokken. "Hallo? Wie ben jij? Wil je misschien meedoen?" Vroeg een verlegen kinderstem. Teru keek op. 'Ehh, ik ben Teru Mikami.' Zei hij toen tegen haar. 'En ben jij niet.. nee, ik vergis me.' Zei hij toen. 'Is goed dan, ik doe wel mee.' Zei Teru, tegenzin was in zijn stem te herkennen, hij was op onderzoek, niet echt bereid om kinderoppas te spelen. Maargoed, misschien kon hij zo uitzoeken wie Mirthe was.

[Vanavond ben ik op m'n ds.. ik zal alleen wat korter posten --']

Het plan was simpel, alle kinderen hadden het haar horen uitleggen. Ze gingen hem dwingen om allemaal spelletjes te doen, waarschijnlijk gingen ze ook de jongen zijn haar in vlechten. Alleen Mirthe had er nog een stuk bijgevoegd, wat ze niet verteld had. Het eerste wat ze gingen doen was verstoppertje, dus kon Mirthe makkelijk wegkomen zonder dat Teru het merkte. Hopelijk dan wel. En ze had geen zin meer om te spelen, ze was er moe van geworden en ze wou graag weer volwassen zijn. 'Ehh, ik ben Teru Mikami,' hoorde ze de jongen zeggen. Teru.. Wat was dat een mooie naam. Een kriebelend gevoel vulde haar maag en ze moest moeite toen om niet te gaan staren. 'En ben jij niet.. nee, ik vergis me.' Dat was het voordeel van gedaanteverandering, niemand wist wie je eigenlijk was. Mirthe glimlachte onschuldig en wachtte totdat hij antwoord ging geven. 'Is goed dan, ik doe wel mee.' Even veranderde haar glimlach in een grijns, doordat ze de tegenzin opmerkte. “Ok, we spelen verstoppertje, jij bent de zoeker!” riep Mirthe en ze rende weg, zo hard ze kon. Weg van Teru, weg van al die kinderen. Veel verder. Na een poosje hoorde ze zelfs het hardste geroep niet meer, maar toch rende ze verder. Na een kwartiertje ging ze op een boonwortel zitten, waarna ze weer in zichzelf veranderde. Ze probeerde haar ademhaling weer normaal te krijgen en ze concentreerde zich op de omgeving.

Oh nee.. verstoppertje, en hij movht nog. Teru zuchtte en stond op, Mirthe was al weg gerent, en ze was niet de enige. Langzaam keek hij rond en wachtte eventjes, hij gaf de kinderen een eerlijke kans om zich ergens goed te verstoppen. Toen hij in zijn hoofd tot twintig had geteld liep hij langzaam rond, de meeste kinderen had hij zo gevonden, het waren er vijf. 'We missen nog iemand.' Gilde een van hen, Teru begon te tellen. Het klopte, ze misten nog een iemand. 'Gaan jullie maar spelen, ik zoek wel verder.' Zei Teru tegen de kinderen. 'Yaay!' Gilde vrolijke kinderstemmetjes die weer begonnen met schreeuwen en spelen. Teru had de plek waar het kleine meisje met de blonde haren heen was niet vergeten. Hij rende het paadje op en volgde deze eindeloos lang. Toen Teru de moed wou opgeven zag hij iemand zitten, bij een boom. Was zij niet.. dat meisje wat bij hem was weg gelopen? Ja, dat was haar. Teru beende op haar af, misschien wist zei meer. 'Uhm, heb jij hier toevallig een blond meisje van een jaar of elf gezien?' Vroeg Teru op een neutrale, eentonige toon. Hij wachtte op een antwoord van har.

Haar hart ging tekeer en haar adem schoot door haar luchtpijp. Ze was erg buitenadem door dat geren, maar na een minuutje waren beide al weer gewoon normaal. Nu ze alleen was kon ze beter nadenken over Teru. Hij was heel vreemd, vooral met zijn bloeddoorlopen ogen en zijn vermogen om in een wolf te veranderen. Hij had haar met die ogen bang gemaakt, maar zonet waren die ogen warmbruin en was ze bijna weggesmolten. Wat was er toch aan de hand? Ze was toch niet.. verliefd? Hij was niet eens knap! Aan de andere kant.. Zo bleef Mirthe een poosje in tweestrijd zitten. Uiteindelijk was de uitkomst dat ze half verliefd was en Teru veel minder knap was dan haar. Dat laatste was ook logisch, want ze was beeldschoon, al wou ze liever niet dat ze dat was. Waarschijnlijk was dat ook een of andere kracht. Niemand had het haar ooit uitgelegd. Even zuchtte ze. Straks dan had hij al een vriendin! En dan zat zij opgescheept met onmogelijke liefde..
Plotseling klonken er voetstappen, die steeds dichterbij kwamen. 'Uhm, heb jij hier toevallig een blond meisje van een jaar of elf gezien?' klonk er niet veel later. Niet naar kijken, gewoon naar de grond staren, galmde er door haar hoofd. Mirthe lachte even vermakelijk. Wat was het feit dat hij niet wist wie ze was, toch vermakelijk. “Ja, dat ben ik,” zei ze met een lichte grijns, wat toch meer op een glimlach leek. Uiteindelijk kon ze het niet laten om op te kijken en voelde het alsof ze vastgehecht was aan zijn ogen. “Je moest je gezicht zien toen je antwoordde.” De lichte grijns verdween. “Maar ja, wat moet je van me? Waarom was je me gevolgd?” mompelde ze nu met een serieus gezicht.

Teru grijnsde, hij had ergens al een raar gevoel gehad dat Mirthe dat meisje was, Teru keek haar dan ook niet al te stom verbaasd aan toen ze zei dat zij het blondharige meisje was geweest. Teru zag echter ook hoe zij haar ogen niet van hem af kon houden, en hij ook niet van haar. Ze was beeldschoon, dat hoorde misschien bij haar kracht. Teru haalde gelijdelijk adem. 'Zeg,' Klonk hij, zijn stem had een vriendelijke draai erin. 'Waarom ren jij steeds weg.' Vroeg hij op normale toon. Toen hij goed luisterde kon hij, héel ver weg, de kindergilletjes horen. Hij grijnsde eventjes, het was zo stil dat hij alles kon horen. Teru maakten een tevreden geluid hij liet zich ook op de grond zakken en keek Mirthe aan. 'Je weet al hoe ik heet, maar hoe heet jij?' Vroeg Teru, buitengewoon vriendelijk. Zijn warmbruine ogen stonden kalm.

Hij leek niet echt verbaasd toen Mirthe zei dat ze dat meisje was. Ook staarde Teru net zoals haar terug. Ze had haar handen om haar buik geslagen, omdat haar maag nogal raar voelde. Waarschijnlijk was dit wat ze ‘vlinders in je buik’ noemden. En vreemd genoeg voelde het erg prettig.. 'Zeg, waarom ren jij steeds weg?' hoorde ze hem vragen. Mirthe lachtte zachtjes terwijl haar blik op de grond was gericht. Opeens durfde ze hem niet meer aan te kijken, terwijl daarvoor ze haar ogen niet van hem af kon houden. “Gewoon, verschillende redenen,” mompelde ze met een kleine glimlach. “Licht eraan hoe ik me op dat moment voel.” Ze had de vraag globaal geantwoord, omdat ze liever niet wou zeggen wat de redenen waren. Ze wist nog dat ze bang was geweest voor Teru, wat eigenlijk best logisch was door die rode ogen. Ze keek naar hem toen ze een tevreden geluid hoorde, hij was op de grond gaan zitten. 'Je weet al hoe ik heet, maar hoe heet jij?' Twijfelachtig keek Mirthe naar de grond en toen weer naar Teru. “Mirthe Chivasso,” zei ze uiteindelijk met een kleine glimlach en ze bleef hem aankijken, afwachtend hoe hij zou reageren.

Teru keek Mirthe aan, ze heette dus Mirthe. Best een standaard naam, maar toch.. mooi. Dat kwam door haar achternaam dacht Teru. En dan Mirthe zelf, alsof ze zo uit een sprookje van de gebroeders Grimm kwam. Teru stond en klopt zijn broek af. Toen Mirthe zo dromerig staarde wist hij wel bijna zeker dat ze het zelfde dachten. Teru zou nu iets onverwachts doen, voor Mirthe dan. Hij bracht zijn gezicht dichter bij de hare en kustte haar zachtjes op haar zachte lippen. Teru's hoofd ging wat nar achter en op zijn gezicht stond een lieve grimas. Hij wist niet zeker hoe Mirthe hierop zou reageren, maar dat maakte alles juist spannender. Een stoot adrenaline schoot door zijn lijf heen waardoor een warme rilling over zijn ruggegraat liep. Teru ha geflikt wat hij normaal nooit zou durven.. hij had een meisje gekust..

Waarschijnlijk dacht Teru na, want hij zei niks meer. Toch viel Mirthe het nauwelijks op, want ze was helemaal in dromenland. Zijn zwarte halflange haar dat zo schattig stond.. zijn warme bruine ogen waardoor ze bijna smolt.. en zijn lieve stem waardoor de wereld leek te draaien. Ze kwijlde nog net niet. Hij was zo knap, zo lief, maar hoe moest ze in vredesnaam zeggen dat ze van hem hield. Lichte paniek borrelde even op, maar verdween snel weer. Ze hield van hem, meer dan wat ze van iemand ooit had gehouden. Dat zou toch geen probleem worden? Ze merkte dat hij opstond en zijn broek afklopte, haar ogen bleven naar zijn gezicht staren. Ze had pas in de gaten dat hij vlakbij was toen hij maar een paar centimeter bij haar was. Afwachtend staarde ze hem aan en ze sloot even haar ogen toen hij zijn lippen op de hare drukte. Het bloed stroomde naar haar hoofd en ze zag zijn uitdrukking. Schaapachtig bleef ze hem aan staren, totdat ze opeens besefte dat hij haar had gezoend. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze boog zich naar hem toe om hem te zoenen, maar tegelijkertijd duwde ze hem ook omver waardoor ze plotseling op hem lag. “Sorry,” fluisterde ze terwijl opnieuw het bloed naar haar hoofd steeg en ze ging naast hem zitten. Goh, dat was echt gênant.

Teru keek naar Mirthe, die blijkbaar erg geschrokken was van zijn actie. Dat mocht ookwel, Teru had zelf nog niet helemaal door wat hij had gedaan. Teru zuchtte en zag dat Mirthe op hem af kwam om hem terug te zoenen. Hij grijnsde, maar Mirthe zoende hem niet, ze viel boven op hem en trok hem mee in zijn val. Teru zuchtte eventjes. 'Gek..' Zei hij zachtjes. Ook zag Teru dat ze een rood hoofd kreeg. 'Doe maar rustig aan hoor.' Glimlachte hij. Mirthe klom van hem af. Teru kon weer iets vrijer ademen. Hij keek Mirthe aan. 'Gaat alles.. goed?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Hij bracht zijn hand naar haar wang en streelde deze zachtjes. Hij hield echt van dit meisje, met heel zijn hart..

Gênant, omdat Teru waarschijnlijk dacht dat ze al veel te ver wou. 'Doe maar rustig aan hoor,' had hij gezegd. Mirthe staarde naar de grond, ze schaamde zich dood. 'Gaat alles.. goed?' hoorde ze hem vragen. Net toen ze wou antwoorden voelde ze zijn hand strelen over haar wang. Een paar seconden sloot ze haar ogen. “Het spijt me echt, het was niet de bedoeling,” zuchtte ze. Voorzichtig haalde ze de hand van haar gezicht af en bestudeerde ze die. Uiteindelijk ging ze op haar zij liggen en verborg ze haar gezicht tegen Teru’s schouder. “Sorry,” fluisterde ze nogmaals. Mirthe sloot haar ogen en zuchtte, ditkeer haperend.

Teru grijnsde, hij keek Mirthe eventjes doordringend aan, zou hij haar zijn geheim kunnen toe vertrouwen, een geheim wat alleen hij en Kira wisten? Teru zat in diepe tweestrijd over het zwarte note blokje wat in zijn binnenzak zat. Teru keek naar Mirthe. “Sorry,” Zei ze tegen hem. Teru grijnsde. 'Waar zou je je voor verontschuldigen, je hebt niets ergs gedaan.. geen moord gepleegd..' Zei hij tegen haar. Teru ging weer zitten en gooide zich achterover tegen de grond aan. 'Ik twijfel..' Zei hij tegen Mirthe en gromde eventjes zelfingenomen. Teru was zo erg aan het nadenken, was dit te vlug? Kon Mirthe een geheim bewaren? Een geheim wat zijn dood kon betekenen als iemand anders het wist.. 'Mirthe, kan jij een geheim bewaren?' Vroeg hij aan haar. Teru kwam overeind en keek haar haar. Kon ze dat? Teru zuchtte.

'Waar zou je je voor verontschuldigen, je hebt niets ergs gedaan.. geen moord gepleegd..' hoorde ze Teru zeggen. Mirthe zuchtte opnieuw. Dat was waar, ze moest zich niet zo aanstellen. Het was gewoon een ongeluk. Toen ze voelde dat hij overeind ging zitten ging ze zelf ook overeind zitten. Teru plofte weer op de grond neer, Mirthe streek de haren uit zijn gezicht. 'Ik twijfel..' zei hij. Ze snapte het niet, was er iets aan de hand? Ze hoorde hem grommen en ze bleef hem afwachtend aankijken. 'Mirthe, kan jij een geheim bewaren?' vroeg Teru en hij kwam overeind. Ze hoorde hem zuchtten. “Natuurlijk,” zei ze terwijl ze in zijn ogen staarde. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. “Ik ben een wandelend graf.” Voorzichtig pakte ze zijn hand vast en hield ze die vast. “Je kunt me alles vertellen,” fluisterde ze terwijl ze hem serieus aan keek.

Teru keek Mirthe aan, hij zuchtte eventjes. Nog steeds bleef de twijfel. Teru dacht na, zijn hoofd bonsde. 'Goed dan.' Zei hij, het klonk iets botter dan dat hij net tegen Mirthe had geklonken. Hij opende zijn jas een stukje en vistte daar het zwarte boekje uit. 'Niet aanraken als je je niet dood wilt schrikken.' Zei hij tegen haar. Teru liet het haar zien, zijn Shinigami verscheen achter hem, onzichtbaar voor Mirthe en enig ander wezen wat zijn Death Note niet had aangeraakt. 'Goed, ik leg het uit. Met dit boekje kan ik mensen vermoorden. Het enige wat ik nodig heb is een gezicht.' Zei hij, een lichte grijns sierde zijn gezicht. Zijn blik verhardde weer toen hij begon te spreken; 'Ik beschik over een éxtra kracht. Shinigami ogen. Dat zijn ogen waarmee ik je wáre naam en levensverwachting kan aflezen. Door alleen een foto of gezicht te zien.' Zei hij tegen haar. Hopelijk was dit niet teveel in een keertje, zodat ze in panier raakte of wat dan ook.

Teru leek te twijfelen, maar dat was ook logisch als je iemand je geheim wou vertellen. Rustig bleef Mirthe afwachten, ze had zijn handen los gelaten. 'Goed dan.' De botte toon was duidelijk te horen en liet zich haar even zorgen maken, maar al snel vervaagde dat. Ze volgde zijn bewegingen en zag dat hij een zwart boekje uit de binnenkant van zijn jas haalde. 'Niet aanraken als je je niet dood wilt schrikken.' Het klonk erg vreemd, maar toch geloofde ze hem en bleef ze stil zitten. Haar ogen staarden naar de letters die op de kaft stonden. Death Note. Een misselijk gevoel schoot door haar lijf en ze bleef er nog een poosje last van houden. 'Goed, ik leg het uit. Met dit boekje kan ik mensen vermoorden. Het enige wat ik nodig heb is een gezicht.' Nu voelde het echt alsof ze op het punt stond om te kotsen. Uit zijn woorden kon ze merken dat hij dat boekje al eerder had gebruikt. Mirthe wou wegrennen, maar ze wou niet laf overkomen. 'Ik beschik over een éxtra kracht. Shinigami ogen. Dat zijn ogen waarmee ik je wáre naam en levensverwachting kan aflezen. Door alleen een foto of gezicht te zien.' Ze deed haar mond open maar deed die snel weer dicht, omdat ze niks te zeggen wist. Haar blik ging naar Teru’s gezicht, waar ze de nieuwschierigheid van af kon lezen. Wat moest ze zeggen? Dat ze hem veel plezier verder wensde met moorden? Alles wat ze kon bedenken kwam er op uit dat ze weg moest rennen, maar dat wou ze niet opnieuw doen. Ze hield van Teru, maar nu was ze bang en verward.

Teru keek naar Mirthe, die duidelijk moeite had me zijn kracht. Teru haalde diep adem en keek Mirthe aan. 'Ik gebruikt het niet voor slechte doeleinden,' Zei hij toen. Teru zuchtte. 'Ik gebruikt het om criminelen mee te vermoorden. De wereld moet een betere plaats worden zonder misdaad.. dat is mijn doel. Nou, niet echt mijn doel. Die van mij en Light.' Zei hij tegen Mirthe. Hij wilde haar niet bang maken. 'Ik gebruik hem niet op goede mensen,' Zei Teru toen tegen haar, in de hoop haar iets te sussen. Teru keek rond, hij wist niet meer te zeggen. Zijn ogen, deze lichtte rood op, keken naar een man die tussen de bomen stond. Hij las zijn naam: Owen Hind. Levensverwacht: 12-6-2020. Owen.. dat was een crimineel, vervroegd vrij gelaten. Teru volgde het nieuws goed, vooral als het over criminelen ging. Teru wierp een snelle blik op Mirthe. 'Ga naar achteren, als je wilt leven.' zei hij zachtjes maar toch ergens met kracht erachter.

Het enige wat Mirthe kon verzinnen was blijven zitten, al wist ze dat het minder veiliger was dan wegrennen. 'Ik gebruikt het niet voor slechte doeleinden,' hoorde ze Teru zeggen. Nou, moorden kon je wel een slecht doeleind noemen. Haar handen trilden. 'Ik gebruikt het om criminelen mee te vermoorden. De wereld moet een betere plaats worden zonder misdaad.. dat is mijn doel. Nou, niet echt mijn doel. Die van mij en Light.' Aan de ene kant was ze het met hem eens, maar criminelen waren ook mensen. Het klonk zo ongelovig, je kon de wereld niet tot vrede dwingen. Zonder ruzie was er geen vrede, net zoals dat yin en yang gedoe. Goed kon niet leven zonder slecht. En wie was Light? 'Ik gebruik hem niet op goede mensen,' zei Teru sussend. “Goed kan niet leven zonder slecht, Teru,” fluisterde ze, “ik wil je niet boos maken, maar het is eenmaal zo..” Alle vertrouwen die ze eerst nog in hem had voordat hij haar over het boekje had verteld, was verdwenen. Ze kon hem niet vertrouwen, niet nu ze wist dat hij haar op elk moment kon doden als hij dat wou. Mirthe zag Teru’s ogen ergens naar kijken. 'Ga naar achteren, als je wilt leven.' hoorde ze hem plotseling zeggen toen hij snel naar haar keek. Er was iets aan de hand, en ditkeer was het niet haar schuld. Zo snel mogelijk stond ze op en ging ze achter een boom zitten, ongeveer 10 meter van Teru vandaan, precies de andere kant op dan waar hij naar toe had gekeken. Ze kneep haar ogen dicht en wachtte.

Teru keek Mirthe aan. “Goed kan niet leven zonder slecht, Teru,” Dat wist hij, maar toch. Hij moest het proberen, stel voro dat het mogelijk was, een misdaad vrije wereld. “ik wil je niet boos maken, maar het is eenmaal zo..” Teru keek haar eventjes aan. 'Je maakt me niet boos.. ik wil het proberen. Een misdaad vrije plek creeëren die de mensheid de mogelijkheid geeft om een normaal leven te leiden, zonder dat je uit hoeft te kijken voor wat er met je waardevolle spullen gebeurd.' Zei hij tegen haar. Hij had het niet alleen over juwelen en sieraden, ook over dierbare mensen. Teru keek terug naar de boom. 'Owen Hind. Crimineel gezocht voor moord op een twaalf jarig meisje. Het meisje is vermoord in Florida, de dader is spoorloos.' Zei Teru, alsof het een nieuwsbericht was, terwijl hij naar de boom keek waar hij Owen had gezien. 'Kom tevoorschijn.' Zei hij tegen hem. Een vrij stevige, donkere gestalte stapte achter een boom weg. Zo ongeveer een meter tachtig. Een stukje groter dan hem, niet veel. Hij had de Death Note nog in zijn hand. 'Tijd om je leven te geven voor je misdaad.' Zei Teru kil tegen hem. Zijn rode ogen flitsten eventjes en hij zag de man verbaasd kijken. Hij haalde een pen uit zijn zak en schreef de naam van de crimineel op. "Owen Hind. Tijdstip van sterfte: 14:25. Doodsoorzaak: Hartaanval." Teru grijnsde en stopte de Death Note weg. 'Nou,' Zei Owen tegen hem. 'Doe dan wat!' Schreeuwde Owen hem toe. 'Rustig maar, een minuutje.' Zei hij tegen hem. Owen keek hem verbaasd aan, maar opende toen de aanval op Teru, hij rende hard op hem af, en niemand die voor hem zou springen als er wat zou gebeuren.

'Je maakt me niet boos.. ik wil het proberen. Een misdaad vrije plek creeëren die de mensheid de mogelijkheid geeft om een normaal leven te leiden, zonder dat je uit hoeft te kijken voor wat er met je waardevolle spullen gebeurd.' Maar wat als het niet lukte? Wat als het Teru’s eigen leven kostte? Dat wou ze niet! Voorzichtig probeerde ze te kijken wat er aan de hand was, maar nog steeds zag ze Teru daar staan. Ze zag zijn blik naar de boom gaan waar Mirthe achter zat. 'Owen Hind. Crimineel gezocht voor moord op een twaalf jarig meisje. Het meisje is vermoord in Florida, de dader is spoorloos.' Hoorde ze hem zeggen. Wacht eens even, ze had daar eerder van gehoord. Ze had er mensen over horen praten, een dag terug.
En toen zag ze opeens de schim die een eind voor Teru stond. 'Kom tevoorschijn.' Galmde er door het bos. Mirthe’s hartslag versnelde terwijl ze geluidloos bleef kijken wat er zou gebeuren. 'Tijd om je leven te geven voor je misdaad.' Ze wou hem stoppen, maar ze kon het niet. Ze was zo bang dat het haar eigen leven zou kosten. En ze was bang dat ze hem helemaal niet kon stoppen. Gekrabbel klonk er terwijl ze Teru iets op zag schrijven in het zwarte notitie boekje. Mirthe wou niet meer kijken en verborg haar gezicht in haar gekruisde armen die op haar opgetrokken knieën lagen.

Ze hoorde de geluiden om haar heen niet meer, alsof ze in een soort trance was. Er schoten beelden voorbij. Beelden die haar bekend voor kwamen, zoals de eindeloze zwerftochten door Anime. Soms kon ze onderdak vinden door zich in een klein kind te veranderen en aan mensen te gaan vragen of ze bij hun konden logeren. Altijd werkte die truc, alsof alle mensen gewoon hetzelfde waren. Maar als ze geen onderdak kon vinden, sliep ze op een bankje in een park of onder de bomen. Familie had ze niet, ze wist eigenlijk niet eens of ze die had. Ze wist ook niet meer wie haar ouders waren en ze kon ze ook niet herinneren. Het oudste wat ze kon herinneren was dat ze alleen in het donker zat te huilen. Meer niet.

Teru keek Mirthe eventjes aan, ze was blijkbaar bang. Begrijpelijk. Teru's ogen schoten meteen terug naar Owen die op hem af rende. Hij werd aan de grond geslagen door een harde vuist. Hij had een bloedlip, dat was alles. Teru's handen zochten de grond, waar hij zich tegen afzette en omhoog kwam, zo. Hij stond. Eventjes wierp hij een snelle blik op zijn horloge, nog vijf seconden. Teru grijnsde eventjes, hij zette een stapje achteruit. 'Drie.. twee.. één.' Zei hij tegen zichzelf. Teru sloot zijn ogen en hoorde Owen naar de grond stortten. Hij was dood. Snel liep Teru teru naar Mirthe, hij keek eventjes naar haar. Wat was er aan de hand, sliep ze? Teru knielde bij haar neer en keek naar Mirthe. 'Mirthe..' Vroeg hij voorzichtig aan haar.

Op een gegeven moment waren er alleen maar beelden die haar pijn deden, die haar verdrietig maakten. Ook de feit dat ze haar moeder en vader niet had gekend deed haar pijn. En degene waarop ze verliefd was, was een moordenaar. Waarom was haar leven zo ingewikkeld? Waarom had ze geen doodnormaal leven, wat veel mensen hadden? Waarom moest zij nou weer degene zijn die dit allemaal mee moest maken?
Langzamerhand kwam Mirthe bij bewustzijn, vooral toen een stem haar naam zei. Ze voelde grond aan de ene kant van haar lichaam en iets prikte in haar arm. Was ze nou in slaap gevallen? En wat was er met de man gebeurd, was die dood? Ze kwam overeind en zag met half open ogen dat Teru naast haar zat geknield. Opeens kwamen alle beelden weer terug. Voordat ze kon bedenken wat ze tegen hem moest zeggen, had ze zichzelf tegen hem aangedrukt en stroomden de tranen. “H-het leven is.. is z-zo oneerlijk,” mompelde ze onder het snikken door.

“H-het leven is.. is z-zo oneerlijk,” Die woorden schokte Teru lichtelijk. Hij wist dat zij gelijk had.. het leven was oneerlijk. Teru sloeg zijn armen om Mirthe heen, die aanzienlijk verdrietig was. Maar.. waarom? Was ze bang omdat hij Owen had vermoord? Nee, vast niet. Teru stopte de Death Note terug in zijn binnenzak en sloeg toen nog een keertje zijn armen om Mirthe heen. 'Hey, rustig maar. Ik doe je niks. Er gebeurd niks.' Zei hij tegen haar, gemeend. Er zat ene overtuigende stem klank in zijn stem die hij harder liet klinken om haar een hart onder de riem te steken. Wat was er aan de hand met Mirthe.. Hij zou er vast snel genoeg achter komen, als ze dat wou vertellen.. aan een.. moordenaar. Teru rilde bij het woord. Was hij echt een moordenaar? Hoemeer hij nadacht over dat feit, hoe erger hij verzeild raakte terug in het verleden.

Twee armen sloegen zich om Mirthe heen, waardoor ze even moest rillen. Ze was bang om Teru kwijt te raken, om oneerlijk dood te gaan, dat Teru niet meer van haar hield.. Zo kon ze nog veel meer dingen opsommen. Ze voelde zijn handen even weggaan, maar toen sloeg hij zijn armen opnieuw om haar heen. Mirthe sloeg haar armen om Teru’s middel heen en ging wat beter zitten, zodat ze half op zijn schoot zat. Haar adem stokte en de tranen waren er nog steeds. 'Hey, rustig maar. Ik doe je niks. Er gebeurd niks,' hoorde ze hem zeggen. Het werkte, langzamerhand kalmeerde ze. “Het is.. het valt wel mee..” fluisterde ze toen ze niet moest huilen. “Ik moest opeens denken aan mijn ouders, wat ik normaal niet doe. Ik heb ze nooit gezien, weetje..” Ze leunde even achterover om Teru aan te kijken. “Het gaat weer, dankje,” mompelde ze en ze gaf hem een kus op zijn lippen. "Ik hou van je," fluisterde ze en een tevreden glimlach verscheen op haar lippen.

Teru keek Mirthe aan. Ze hees zich half op zijn schoot. Hij zuchtte eventjes. 'Jeetje.' Zei hij zachtjes tegen haar en kustte Mirthe op haar wang. 'Mooi dat het nu meevalt.' Grijnsde hij. Teru sloeg zijn armen om Mirthe heen, die hem een kus gaf. "Ik hou van je," Klonk Mirthe's stem. Hij glimlachtte haar toe. 'Ik ook van jou..' Zei hij en legde zijn hoofd in haar nek, die hij een kusje gaf. Teru had opeens een ideetje, het was meer een grapje dan een serieuze bedoeling. 'Zeg, Mirthe. Kan je jezelf nu ook in mij veranderne als je dat wilt? We zouden een geintje met Light uit kunnen halen.' Grijnsde hij. Hij zou Mirthe dan mee nemen terwijl ze zijn vorm had en haar voorstellen als zijn tweeling broer. Hij gniffelde bij het idee. Light zou geen idee hebben..