Opzoek naar voedsel!

Mooneye schoot door de lucht als een zwarte/grijze stip in de lucht en ze keek soms om of Dubhe achter haar aankwam, maar ze maakte zich geen zorgen om haar en keek zo nu en dan naar beneden en zag hoe de bomen zee onder hen door schoot en de huizen al aardig in zicht kwam. De huizen van de stad leken dood te zijn, want er waren geen lichten aan en Mooneye begon langzamer te vliegen. De straten waren ook doodstil en Mooneye daalde langzaam naar beneden tot ze haar pootjes op de harde asfalt terecht kwam. Met trage passen vouwde ze haar vleugels op en liep rustig maar behoedzaam verder. Mooneye keek om en zag hoe Dubhe achter haar aan kwam. Gelukkig liep ze hier niet alleen. Mooneye bleef even stil staan en wachten gespannen op Dubhe. 'Wat zeg je hier van?' vroeg Mooneye en ze ging zitten.

( Sorry inspiratieloos! )

[ben helaas ook inspiratie loos]

mooneye vloog voor haar. Ze was blij dat ze niet alleen was. Dat had ze nu wel genoeg gehad. De bossen en de zee kwamen onder haar door. en de huizen kwam dichter in de buurt. Deze had ze al gezien. Maar nu moest ze er ook heen. Het was moeilijk Die legen straten deden haar, maar aan haar thuis denken. Maar ze landen toch met een deftige beweging langs Mooneye. Het was hier zo dood stil. Dat Je een naald hoorde vallen.

'Wat zeg je hier van?' zij mooneye. Zo verbrak ze de stilte. We zullen eerst de winkels afzoeken. Daarna pas de huizen. 'Lust je katten voer. Of ander eten wat mensen verkopen?'

Dubhe landen naast haar en ze vroeg of Mooneye kattenvoer at, ze schudden haar kop en stond weer op. 'Ik eet normaal alleen verse prooidieren die ik zelf vang, maar ik het er de laatste uren geen gezien. Misschien als er vers vlees is?' zei Mooneye en de laatste zin vroeg ze aan Dubhe en ze ging haar voor naar een van de winkels waar Super op stond. De deuren deden het nog gewoon en Mooneye stapte voorzichtig naar binnen. Toen ze de deuren weer dicht hoorde gaan schrok Mooneye en schoot naar voren tot ze achter een doos zat en angstig om de doos heen keek. 'Wat zijn dat voor rare deuren!?' riep Mooneye en sprong achter de doos vandaan en zetten haar hoge rug op en blies venijnig richting de schuifdeuren. Haar woede bekoelde toen de deuren weer open gingen en later weer sloten. 'Laten we wat te eten zoeken ik rammel.' murmelde Mooneye en draaide zich om de winkel was grooter dan dat het van buiten leek en Mooneye fladderde door de zaak en snoof de geuren op die hier rond hingen.

'Ik eet normaal alleen verse prooidieren die ik
zelf vang, maar ik het er de laatste uren geen gezien. Misschien als er
vers vlees is? Antwoorde mooneye op haar vraag.

'of het vers is weet ik niet maar er zal wel vlees zijn. Maar dan eerder van een koe of kip of varken of zo iets. Geen muizen'

Na dat antwoord liep Mooneye naar de supermarkt. Ze wou door de deuren lopen. Maar schrok zich rot. Dubhe kon het niet laten om te lachen. 'het zijn schuifdeuren die gaan automatische open en dicht' Zij ze met een lach in haar stem.
Gelukkig kalmeerde mooneye snel. Ze zij dat ze honger had en ze ging eten zoeken. Een filepax die in een supermarkt eten zoekt, terwijl ze niet weet wat een supermarkt is. Dat word lachen. Iets verder op stond een verlaten winkel wagentje. Ze pakte het en liep door de winkel. De groente afdeling sloeg ze maar over. Dat zal wel niet meer goed zijn. Ze gooide hier en daar wat verpakt vlees in haar wagentje en toch maar ook wat katte voer en honden voer. Ze hoopte dat het nog vers was.

toen de mand vol was riep ze mooneye. Kom ik heb eten. 'Zou ik er voor moeten betalen??'

Dubhe zei dat het schuifdeuren waren die vanzelf open en dicht gingen. Mooneye schudden haar kop en liet zich leiden door haar neus en landen op een van de schappen, maar de waren die daar opstonden trok ze met haar poten en vleugels van de plank en goide die op de grond. Mooneye keek er even naar en richten zich later op vreemde kasten die doorzichtig waren. Al fladderend vloog Mooneye daar heen, maar ze kon niet op de schappen landen, want ze kon daar niet bij. Toen Dubhe haar riep draaide Mooneye zich om en schoot door de gangen en verdwaalde al snel tot ze er genoeg van kreeg en hoger dan de ladekasten ging vliegen en Dubhe bijna bij de kassa's vond. 'Als er niemand is hoe je dat denk ik niet te doen?' zei Mooneye meer vragend tegen zichzelf dan tegen Dubhe en landen op een van de loopbanden die voor boodschappen bedoelt waren dan voor een Felipax.