Crying

Yuuki rende door de bossen heen weg van het nimfenmeer, haar gezicht was nat van de tranen alles werdt haar te veel, ze kon bijna niet meer vooruit komen en zag haar school staan, ze ging snel naar binnen en hoopte wat rustiger te worden.
Er liepen leerlingen door de gang ze keken haar allemaal raar na en fluisterde over haar achter haar rug om 'he daar gaat dat debiele kind weer normaal is ze stoer maar nu is ze aan het huilen wat een raar kind.' hoorde ze vlakbij iemand fluisteren.
Haar gehoort was beter dan mensen dachten omdat ze een wolven kant had, ze trok zich er maar niks van aan en beende snel naar de bibliotheek de enige plek waar ze misschien nu rust zou vinden er waren nu veel lessen dus waren er weinig kinderen in de bibliotheek.
Zonder echt te kijken naar de grote ramen ze pakte zomaar een boek uit de kast en liep naar de achterkant van de bieb waar er grote ramen waren waar je goed naar buiten kon kijken.
Haar hoofd leunde tegen het glas terwijl de tranen de vrije loop hadden, ze haten zichzelf waarom was ze zo dom?
Af en toe kwamen er een paar kinderen voorbij die stiletjes naar haar keken maar gelukkig niks zeiden.

(niet te veel mensen en geen gespam dus posts van een regel of 2 dankje)

Draco stond op het plein wat te praten met een paar andere jongens. Ineens zag hij een paar meisjes druk fluisteren en hij zag Yuuki de school in rennen. Hij keek verbaasd naar haar en ging er achteraan. Hij zag nog net dat ze de bieb in ging en hij liep er snel naar toe. Zachtjes ging hij de bieb in en hij keek in het rond. Toen zag hij Yuuki achterin de bieb. Een paar meisje begonnen wild te fluisteren toen Draco langs kwam lopen. Draco rolde met zijn ogen en liep naar Yuuki toe. Hij haalde diep adem en kwam naast haar staan. ''wat is er?'' vroeg hij zacht aan haar en keek haar aan.

Yuuki zweeg een tijd ze had het boek neergelegd op de vensterbank waar ze ook op zat en staarde naar buiten ze had mensen de school binnen zien gaan en uit zien gaan.
Haar schouders schokte door dat ze moest huilen, ze hoorde mensen langs komen maar alles klonk verweg alsof ze twintig meter minmaal bij haar vandaan waren.
Er kwam iemand haar kant op ze keek niet op en dacht dat het iemand was die haar wilde uitlachen omdat ze huilden.. maar de stem vroeg zacht wat er met haar was..
Voorzichtig keek ze opzij door de tranen heen en keek in de zilveren ogen van Draco, haar adem stokte 'n..n..niks.' zei ze zacht hoe zou hij wel niet denken als ze zou zeggen dat ze hem leuk vond?
Ze zou het goed begrijpen als hij haar niks vond ze waren tenslotte beste vrienden geweest sinds hun kindertijd hij zag haar waarschijnlijk niet meer dan dat.

Draco keek haar verbaasd aan. ''kom op zeg, jij huilt echt niet voor niks'' zei hij. Hij draaide zich om en ging op de vensterbank van het raam zitten zodat hij met zijn rug naar het raam zat. Hij keek naar Yuuki en wachtte op antwoord. Hij vroeg zich af wat er met haar was. Hij had Yuuki nog nooit zo zien huilen.

Yuuki voelde zich op haar tenen getrapt ze wist dat Draco haar eigenlijk nooit had zien huilen zonder een goede reden, zoals de dood van haar vader, als ze huilde was het goed mis.
Ze beet zacht op haar lip en zei 'ik weet niet goed wat er met me is mijn lichaam is van streek en alles wat ik doe lijkt slecht te zijn... soms vraag ik me af waarom ik hier ben, of ik de wereld wel beter maak met mijn aanwezigheid inplaats van slechter.'
Eigenlijk had ze niet gezegt waarom ze huilde maar misschien zou Draco denken dat dat het enige was wat haar dwars zat, haar hart ging als een gek tekeer ze had het idee dat de hele school het zou kunnen horen wat natuurlijk niet kon.
Ze trok haar benen op en sloeg haar armen om haar benen heen en legde haar hoofd op haar knieén en keek naar de grond en zweeg weer.
Yuuki kreeg zo'n idee dat Draco al lang wist dat ze niet alles had vertelt en dat hij er toch wel achter zou komen of zou Draco het al langer weten maar eht haar gewoon nooit vertelt hebben?

Draco keek strak naar haar en zuchtte diep. ''dat is niet waar, ik ben juist heel blij dat je bestaat, als jij er niet was had ik nooit iemand gehad die teminste nog van me hield..'' zei hij zacht en keek weg. Natuurlijk hadden zijn ouders wel van hem gehouden maar aangezien zijn vader al vroeg was gestorven en zijn moeder later zelfmoord had gepleegd had hij daar nooit veel van gevoeld. Hij stond op en draaide zich om. Hij keek in gedachten naar buiten.

Yuuki werdt knalrood, Draco had iets aangesneden wat haar dwars zat hoe deed hij dat toch, snel draaide ze haar gezicht weg en veegde haar tranen weg, snel stond ze op en bracht het boek terug naar de kast waar hij stond.
Haar gezicht had zijn normale kleur weer terug tot haar opluchting, langzaam liep ze terug naar Draco en zei 'er zijn wel meer mensen die van je houden hoor.'
Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dit was haar kans geweest, ze ging naast hem staan en leunde tegen de vensterbank aan ze wist niks te zeggen terwijl ze daar normaal nooit last van had met Draco in haar buurt.

''zoals wie dan? Ik ben mijn ouders verloren en m'n stiefzusje ben ik ook kwijt..'' zei hij met een zucht. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij deed zijn handen in zijn zakken en opende zijn ogen weer langzaam. Hij keek even naar Yuuki en daarna weer naar de lucht. Het was moeilijk voor hem iets over zijn ouders te zeggen. Alleen al als hij aan het woord 'ouders' dacht kon hij wel instorten.

Yuuki haalde een beetje bibberig adem waarom was Draco zo negatief overzichzelf, hij was de liefste jongen die ze kende ze kon hem bijna alles vertellen hij zou haar nooit uitlachen.
Ze trilde op haar benen echt waarom had ze dit nou opeens en waarom precies nu? dacht ze, kon haar lichaam niet op een ander moment van slag raken ergens waar ze alleen was..
'mijn familie hield van je.' zei ze zacht, net zoals ik veel van je hou had ze er bijna achterna gezegt, ze sloeg haar hand voor haar mond zodat ze het niet perongeluk als nog zei.
'i..ii..ik.' stamelde ze, ze kwam niet uit haar woorden en werd weer knalrood, wat zou Draco wel niet denken normaal had ze nooit problemen om uit haar woorden te komen..
Ze zuchten en zei even niks meer en keek hem vanuit haar ooghoeken aan.

Draco keek haar aan. ''dat heb ik nooit geweten..'' zei hij zacht en zuchtte. Hij keek naar de grond en slikte. Hij keek toen weer naar Yuuki en zag haar rood worden. Ze leek niet uit haar woorden te kunnen komen. ''wat is er? voel je je niet goed?'' vroeg hij en keek haar bezorgd aan.

Yuuki werd een beetje draaerig, ze zag vanalles dubbel en hoorde Draco vragen of het wel goed ging met haar..
'nee het gaat niet helemaal goed.' zei ze zacht.
Opeens begaven Yuuki's benen het en zakte ze op de grond, ze keek wazig om zich heen ze wist niet echt wat er gebeurde waar was ze eigenlijk na een paar keer rondkijken wist ze het weer maar waarom was ze op de grond gezakt?
Ze keek een beetje duf naar Draco 'waarom kijk je zo bezorgd?' vroeg ze opeens.
Draco keek niet vaak zo naar haar, ze wreef over haar voorhoofd en keek in zijn zilveren ogen die bezorgd stonden, ze glimlachten zwakjes naar hem, wat waren die ogen toch mooi.. (xD)

Draco keek verbaasd naar haar. Hij knielde bij haar neer. Hij tilde haar voorzichtig op. ''nou blijkbaar gaat het dus niet goed met je'' zei hij droog en zuchtte. Hij ging op de vensterbank zitten met zijn rug tegen het glas van het raam aan. Hij liet Yuuki op zijn schoot zitten. Eigenlijk was Yuuki nog steeds wel wat kleiner voor hem maar hijzelf was gewoon lang.

Yuuki werd opgetilt door Draco ze keek een beetje verbaasd, ze werd een beetje rood dit had hij voor het laatst gedaan toen ze nog kinderen waren.
'uhh..... dankje.' stamelde ze, ze keek naar buiten naar de mensen op het sportveld ze moesten strafrondjes rennen ze hadden blijkbaar een streek uitgehaald want ze waren al best moe en ze waren nog lang niet klaar als je naar het gezicht van de gym docent keek.
Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen Draco's schouder en haalde even diep adem, ze sloot haar ogen en luisterde naar zijn hart ritme dat rustig was.
'hoe denk je over mij?' vroeg ze zacht, terwijl ze haar ogen nog dicht had, de zon scheen naar binnen het was niet fel maar wel lekker warm.

Draco keek ook even naar buiten en voelde toen haar hoofd tegen zijn schouder. Hij keek even naar haar en toen weer naar buiten. Hij hoorde toen haar vraag en haalde diep adem. Hij wist niet of hij daar op durfde te antwoorden. Ze waren al jaren gewoon beste vrienden geweest meer niet. Maar nu had Draco wel het gevoel dat hij iets voor Yuuki begon te voelen. ''eh.. je bent erg aardig en echt iemand waar je plezier mee kan hebben. Iemand die je altijd kan troosten en die je kan vertrouwen'' zei hij toen en glimlachtte.

Yuuki voelde een raar gevoel in haar buik, ze deed haar ogen open en keek naar Draco, ze pakte zijn hand beet en gaf hem voorzichtig een kus op zijn wang, dat had ze vroeger ook wel eens gedaan dus opzich was er niet veel achter te zoeken.
Maar eigenlijk bedoelde Yuuki er veel meer mee, een pluk van haar haren viel voor haar ogen er stond een glimlach op haar gezicht.
'bij jou kan ik altijd terrecht als me iets dwars zit he.' zei ze zacht.
Haar ogen hadden weer de schittering terug gevonden die ze meestal hadden, maar deze keer was het anders ze leken blijer en bruiner dan normaal.
De zon scheen op haar gezicht ze genoot er van netzoals ze genoot van maanlicht.

''tuurlijk ik zal altijd voor je klaar staan'' zei hij en voelde toen de kus op zijn wang. Vroeger had ze dat ook wel is gedaan maar toen was het anders toen waren ze nog klein. Hij keek verbaasd naar haar en glimlachtte toen. Zijn zilvere ogen glinsterde ook een beetje en hij ademde rustig.

Yuuki keek hem aan en grijnsde en zei 'ja daar ben ik blij om, daarom heb je ook vroeger uitgezocht als mijn beste vriend.'
Ze zag dat zijn zilveren ogen ook een beetje glinsterde, dat gebeurde niet vaak wat zou de reden zijn.. ze ging van zijn schoot af en ging naast hem zitten maar had zijn hand nogsteeds vast.
Wist hij eigenlijk dat ze in een wolf en een draak kon veranderen vroeger had ze dat niet gekund, wat voor krachten zou Draco hebben gekregen zouden ze goed of slecht zijn?
Ze schudde die gedachten van zich af al zou Draco de opperbevelhebber zijn van de duistere kant ze zou als nog van hem houden dat zou hij ook andersom doen.

Draco grinnikte. Hij keek even naar hun handen die elkaar vast hielden en staarde daarna wat voor zich uit. Hij voelde zich warm van binnen, niet alleen door de volle zon die op zijn rug scheen maar ook door Yuuki. Hij keek van uit zijn ooghoeken naar haar en bedacht zich ineens iets. Hij draaide zijn hoofd helemaal in haar richting. ''heb jij eigenlijk krachten?'' vroeg hij rustig aan haar.

'ja.. tuurlijk heb ik die, ik heb ze gekregen na mijn negende verjaardag ik kan energie punten zien bij mensen en energiebanen afbreken zodat mensen een tijd niks kunnen, en ik kan in een witte wolf en een witte draak veranderen... Heb jij eigenlijk krachten?' vroeg ze.
Ze keek hem een beetje scheef aan het werdt wel heel warm ze deed het raam een stukje open en een koele bries kwam de bibliotheek binnen, de pluk haren zweefden mee op de wind.
Ondanks de koele bries had Yuuki het nog steeds best warm ze was warmbloediger geworden omdat ze als draak altijd een vuur inzichzelf had, en als wolf had ze altijd een dikke warme vacht, maar dat was het niet het was Draco.
Ze glimlachten een beetje verlegen naar hem, zou hij haar ook leuk vinden die vraag lag op het puntje van haar tong.

''oke, een draak en wolf he? gave krachten'' zei hij en glimlachtte. Het was logisch natuurlijk dat Yuuki daarna vroeg wat zijn krachten waren maar hij wist niet of hij wel moest vertellen dat hij ook duisternis had. Wat zou ze wel niet van hem denken? Hij zuchtten en glimlachtte daarna vaagjes. ''ja tuurlijk heb ik die ook, ik heb elektrischiteit en teleporteren..'' zei hij kalm. Maar diep van binnen was hij niet heel kalm. Hij had tenslotte niet verteld dat hij ook duisternis had en dat zat hem niet lekker omdat hij dus eigenlijk loog tegen Yuuki. Dat kon hij toch niet maken tegenover haar?

Yuuki kon merken dat hij iets achterhield dat had ze van haar moeder geerft het was niet echt een gave 'wat hou je achter Draco.' zei ze zacht.
Haar ogen keken hem aan wat hield hij verborgen?
Vertrouwde hij haar niet genoeg ze trilde licht wat was zijn kracht dan nog meer, Draco kon toch niet slecht zijn, zij was een lichtwezen die konden duistere wezens aanvoelen en bij Draco voelde ze niks ze twijfelde..
Nee dat kon gewoon niet ze kende Draco al zo lang hij kon geen duisterwezen zijn en als hij dat wel was nam ze hem zoals hij was, ze wilde geen haar aan hem veranderen hij was prima zo als hij was..
'je weet toch dat je voor mij altijd belangerijk bent wat voor krachten je ook hebt.' ze zei het zacht maar haar ogen lieten zien dat het recht uit haar hart kwam.

Draco ging recht staan en draaide zich om. Hij ondersteunde zich door zijn handen op de vensterbank te zetten. Hij keek naar de lucht en richtte zijn hoofd daarna naar de grond. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. ''Yuuki.. eh ik weet dat jij een licht wezen bent.. maar..'' hij stopte even. Hij wist niet goed hoe hij dit moest zeggen maar hij kon nu niet meer terug. ''maar ik ben een duister wezen..'' zei hij en ging recht staan. Hij keek weg en slikte.

Yuuki schrok best wel, hoe kon dat hij zou dan een duister wezen moeten zijn geweest sinds zijn geboorte, onmogelijk dat zou ze moeten hebben gevoeld of op een andere manier moeten hebben geweten.
Angst bekroop haar haar ogen keken angstig ze hield zielsveel van een duisterwezen normaal was dat een onmogelijke combinatie zou zij een uitzondering zijn op de regels?
Ze probeerde zijn blik te krijgen 'd..d..dat maakt niks uit Draco ik hou zielsveel van je duisterwezen of lichtwezen dat doe ik al sinds we beste vrienden zijn.'
Haar ogen werden nog groter ze had het zomaar gezegt, misschien zou Draco haar geloven want ze meende elk woord met heel haar hart.

Draco keek op. Hij keek haar aan. Hij zag dat ze was geschrokken en zuchtte diep. ''het spijt me dat je dit moest weten..'' zei hij zacht. Hij hoorde toen wat ze zei en keek op. Hij keek haar diep aan in haar ogen. Hij ging in haar richting staan en sloeg toen zijn armen om haar heen. Hij hield ook van haar. Hij drukte haar dicht tegen zich aan.

Yuuki was overrompeld doordat hij zijn armen om haar heen sloeg, hij hield ook van haar, ze keek in zijn zilveren ogen en kust zacht zijn lippen.
Ze sloot haar ogen en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan haar lichaam wist niet echt wat er gebeurde maar gelukkig was ze wel, haar hart was blij en doordat ze een lichtwezen was begon ze te stralen haar ogen gingen open haar ogen straalde geluk uit.
'zelfs een lichtwezen heeft me nog nooit gelukkig kunnen maken maar jij wel, je bent niet zomaar een duisterwezen, je bent er een met een goed hart.' zei ze zacht.
Ze pakte zijn hand wat beter beet 'ik hou van je en zal je nooit alleen laten, dat beloof ik je hebt mijn woord als lichtwezen en als je beste vriendin.' zei ze zacht.