Looking to Luna the moon.

(Er mogen nog 2 mensen komen en ik wil geen geruzie of gevechten. )

Shun stapte uit de schaduw van een boom en liep naar de rand van het meer. Hij ging bij de rand zitten en keek naar het water. De maan was er in weerspiegeld en het meer glinsterde door de lichtstralen van de maan. Shun keek daarna recht naar de maan en glimlachtte. Hier was het teminste rustig. Een zacht briesje deinde door zijn zwarte haar en hij haalde rustig adem.

Aan de rand van het meer zat Alice, naar haar spiegelbeeld te kijken.. Het was nu nacht, dus haar duistere kant was nu beter, en ze had nu van iedereen die in de buurt kwam het spiegelbeeld, waar ze zijn of haar ware aard in kon zien. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht.. Hier was ze veilig.. Plots schrok ze wakker uit haar gedachten, en ze zag Yun. Ook zijn spiegelbeeld, maar ze keek er niet naar.. Ze wilde het nu niet weten, want misschien wilde hij het wel geheim houden. Haar nieuwschierigheid won het bijna van haar hersenen.. Maar, ze zou wachten met naar het spiegelbeeld kijken tot ze iets meer wist.

(Sorrz voor droge post: Inspiratieloosheid xD)

De sterren fonkelde qqn de hemel, een zacht briesja waaude door Aysha's bruine haren. Verbaasd keek ze op toen ze aan de overkant geluid hoorde. Het licht van volle maan scheen op het donkergekleurde water. Het was een heldere nacht dat kon je wel zien, maar er was nog iets.. Voorzichtig keek Aysha om zich heen. In de verte zag ze twee rode puntjes en aan de andere kant hoorde ze geritsel. Aysha werd zenuwachtiger en nieuwschierig tegelijk. Ze was nog nooit alleen in deze donkere in dit gebied geweest, misschien ook logisch want ze wwas hier net nieuw. Wachtend op iets dat veranderd ging ze op de koude grond langs de oever zitten.

Opnieuw wilde Alice naar het spiegelbeeld kijken, ze kon zich bijna niet beheersen. Maar, zijn ware aard moest misschien geheim blijven, en dan vooral voor haar, iemand die hij nieteens kent! Ze zuchtte even, en keek toen naar haar eigen spiegelbeeld. Het veranderde in een zwarte roos, maar.. Alleen in haar ogen, de rest zou nog steeds gewoon haar zien, ipv die roos.


(Ipv= In Plaats Van xx)

Shun keek op, hij had het gevoel dat hij bekeken werd en keek in het rond. Hij zag een schim verderop zitten en zag dat Alice was. Hij had haar ook gezien in het bos. Hij zuchtte even en merkte toen ook een ander meisje op. Hij hoopte niet dat het alweer zo druk werdt. Het leek net alsof hij een meisjes aantrekkingskracht had ofzo. In het bos kwamen er ineens allemaal meisjes en nu weer twee, hij irriteerde zich er best aan.

Alice zag dat hij haar had opgemerkt, en ze liep rustig naar hem toe. ''Hallo.'' zei ze vriendelijk. ''Ik zat aan de rand, toen ik jou zag.'' zei ze, en ze keek naar zijn spiegelbeeld, langzaam veranderde het, en ze zag een maan.. Maar snel keek ze weg, zodat ze verder niks zag. Ze grijnsde licht.

Shun stond op en keek naar haar. ''aha oke'' zei hij rustig. Hij keek even naar haar toen ze naar zijn spiegelbeeld keek. Al had hij niet door dat zij iets heel anders zag dan dat hij dat deed. Hij keek kort naar zijn spiegelbeeld en zag de vormen van zijn lichaam veranderen in het water. Hij beet op zijn kiezen en gooide een steentje op zijn spiegelbeeld. Hij keek weer naar Alice en glimlachtte flauwtjes.

''Sorry!'' riep ze plotseling, ''Ik mag niet naar je spiegelbeeld kijken, het spijt me.'' zei ze toen, en ze keek beschaamd naar de grond, waarschijnlijk had hij geen flauw idee waar ze het over had. ''Ik kan je ware aard zien, door in je spiegelbeeld te kijken, of me er vreselijk veel op te concentreren.''

Shun keek haar verbaasd aan. Had Alice dat ene wel gezien? Hij hoopte toch van niet. Hij was even stil en keek haar toen weer rustig aan. ''en wat zag je toen je in mijn spiegelbeeld keek?'' vroeg hij rustig. Als ze echt had gezien wat hij telkens zag dan had hij een probleem. Eigenlijk verwachtte hij het niet. Maar als het dus niet zo was wat had Alice dan wel gezien?

''Een maan, wat betekend dat jij iets met de maan hebt. Maar, toen keek ik weg, omdat het waarschijnlijk privé is..'' zei ze toen, en ze bleef naar de grond kijken.

Shun zuchtte opgelucht toen ze zei dat ze de maan had gezien. Dat betekende dus dat ze niet had gezien wat hij steeds zag. Hij hoorde toen wat ze nog verder zei en zuchtte even. Hij ging op een rots bij het water zitten en staarde voor zich uit. ''ik hou er inderdaad niet zo van als mensen alles van me weten, en vooral niet als het dingen zijn die gevoelig bij me liggen'' zei hij kort.

(ik moet ff eten ben zo terug)

(smakelijk xx)

''Het ging niet expres.'' zei ze, en ze liep weer naar exact dezelfde plek waar ze net ook zat, ze hield haar handen voor zich, en een zwarte en rode straal verscheen, alleen in háár ogen was er een zwarte roos zichtbaar, maar toen ze hem pakte was hij plotseling voor iedereen zichtbaar. Ze hield het vast, dit was haar kracht. Duisternis, en liefde. Ze zei er verder niks over, want het zag er vast heel vreemd uit, dat ze zomaar een roos pakte, uit de lucht, tenminste, zo zag het eruit.

Shun keek weer naar Alice. Hij ondersteunde zijn hoofd met een hand en zag toen ineens de roos. Het zag er vreemd uit hoe het tevoorschijn kwam maar het stond vast voor haar krachten. 'liefde en duisternis'

Ze staarde naar de roos, een zwarte gloed omhulde het, en het verdween. Ze zuchtte, en hoopte dat niemand het had gezien, want het zag er echt vet vaag uit. Ze keek weer naar haar handen, en keek toen naar Shun, maar ze besloot haar krachten niet te misbruiken om achter zijn ware aard te komen.

Shun stond langzaam op en liep rustig naar Alice toe. Hij ging zachtjes naast haar zitten en keek even naar het meer. Daarna richtte hij zijn ogen weer op haar. ''je hebt indrukwekkende krachten'' zei hij kalm tegen haar en keek toen weer naar de lucht die de nacht prachtig toonde.

''Bedankt.'' zei ze, blij dat hij eindelijk wat zei, en hij klonk nu niet echt.. Boos. Ze lette nu niet op zijn spiegelbeeld, en keek ook naar boven. Ze ging op haar rug liggen, om de sterren te bewonderen. ''Het is echt mooi, de nacht.'' zei ze grijnzend.

''De nacht is ook de enige reden waarvoor ik nog zou willen leven'' zei hij. Hij wou bijna zeggen 'en de maan' maar dat liet hij maar even achterwegen. Hij ging ook op zijn rug liggen en legde zijn handen onder zijn hoofd. Hij haalde een keer diep adem en richtte zijn ogen op de maan.

Alice zuchtte, ze wilde het vragen over die maan, maar liet het maar zitten. ''De maan is prachtig, even als de sterren.. Hoeveel zouden het er zijn?'' vroeg ze toen, terwijl ze er moeizaam naar keek. ''Teveel om te tellen.'' zei ze toen grijnzend.

Shun trok zijn blik moeizaam van de maan af en hoorde nog net wat Alice zei. ''veel teveel'' zei hij en grinnikte. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte diep. Na een tijdje opende hij zijn ogen weer en keek opzij naar Alice.

Ze bleef naar de maan kijken. ''Zouden die dingen leven? Of zouden ze levenloos zijn, net als een doos?'' vroeg ze droog, terwijl ze dom naar Shun keek, en daarna weer naar de maan.

''mij werd verteld door..'' hij slikte even. ''naja het doet er niet toe door wie, maar mij werdt verteld dat de sterren voor grote koningen stonden'' zei Shun terwijl hij weer naar de sterren keek.

Alice zag dat hij iets.. verborg, maar ze lette er verder niet op. ''Koningen.. Oke, cool.'' zei ze met een grijns, ze keek hem lacherig aan. ''Denk je dat het waar is?'' vroeg ze toen, terwijl ze hem aan bleef kijken.

Shun draaide zijn hoofd weer in haar richting. ''ik heb geen idee'' zei hij en ging op zijn zij liggen. Hij ondersteunde zijn hoofd met een hand en de andere arm liet hij rustig over zijn buik hangen. Hij keek Alice kalm aan en keek daarna weer even naar de lucht.

Ze sloot haar ogen even, en keek naar haar handen. Daarna keek ze weer naar de lucht, en toen weer naar Shun. ''Oke.'' zei ze droog, en daarna keek ze weer naar de sterren. Ze zuchtte even. De duisternis uit haar ogen was nu bijna weg, want ze voelde zich nu helemaal niet bedreigd, maar ze vertrouwde hem wel.

Shun ging ineens weer rechtop zitten en zuchtte diep. Hij keek naar het water en hij had het gevoel dat hij hier weg moest. Alsof hij er niet tegen kon dat hij eindelijk iemand had gevonden die hij kon vertrouwen. wat is er Shun? vroeg de stem van de maan ineens. Shun kneep zijn ogen dicht. ik weet niet.. ik voel me niet goed zei hij terug tegen de maan zonder dat iemand het kon horen. Het enigste wat je kon zien was zijn lippen die heel lichtjes beweegde maar er kwam geen geluid uit.