Just walk

Versuft werd Red wakker. Hé, gek, normaal zou hij wakker worden van zijn moeder die beneden aan het zingen – ze had een mooie stem! – was. Maar deze keer was het wel erg leeg. Hij sloot zijn ogen even. Zijn pet lag naast zich, op een klein, rond tafeltje, wat precies de goede vorm had voor zijn pet. Zijn haren zaten in de war en zijn rode ogen keken verbaasd om zich heen. Hij kwam uit zijn bed en stond op. Hij pakte wat kleding en liep richting de badkamer. Hij sloot de deur achter zich, stapte onder de douche en liet de heerlijke, warme stralen over zijn huid gaan. Hij vond het heerlijk om hier zo te staan. Zijn huid werd er lekker warm van. Hij sloot genietend zijn ogen. Zijn rode ogen, waar vele mensen vaak naar keken. Maar het waren eigenlijk mooie ogen. Het was alsof er een soort vlam steeds opnieuw wakkerde in zijn ogen. Zo zagen zijn rode ogen er immers uit. Hij deed de douchekraan dicht en stapte onder de douche vandaan. Hij droogte zich af en keek in de spiegel. Hij glimlachte toen hij een klein puistje tegenkwam, duwde die uit en verstopte het gauw onder zijn haar. Hij begon wild door zijn haar te woelen met zijn handdoek, zodat het sneller droog werd. Daarna liet hij zijn hoofd uit het raam hangen, waar nogal veel wind zat. Zijn haren waren nu goed droog. Hij kamde zijn haar en zette toen zijn pet op, zodat een deel van zijn haar zijn rechteroog verborg en zijn linkeroog, met het kleine, uitziende vlammetje daarin, zichtbaar bleef. Hij deed zijn spijkerbroek aan, zijn zwarte shirt, zijn rood-wit jasje, die geen mouwen had en zijn afgeknipte handschoenen waarvan de gaten pas boven zijn knokkels begonnen. Hij keek naar zichzelf.

Rustig liep Red de trap af, waarna hij naar de keuken ging en wat eten pakte. Hij had eigenlijk best honger. Hij ging vandaag wel even naar het park. De buitenlucht was immers gezond en misschien kwam hij wel iemand tegen die het jaartje alleen wat leuker kon maken. Hij at een boterham terwijl hij tegen het aanrecht stond, dronk gulzig zijn water leeg en liet toen een luide boer. Jeps, hij was een jongen en hij bleef een jongen. Hij pakte zijn rood met witte schoenen en knoopte zijn veters goed vast, waarna hij wel vond dat hij klaar was. Hij keek naar zijn kookwekkertje. Hij moest ook voor zichzelf koken. Dus had hij een kookwekkertje. Het was in de vorm van een of andere Pokéball, een deel van zijn favoriete serie: Pokémon. Als je aan het rondje draaide dat tussen het rode en het witte zat, kon je hem instellen. Hij grinnikte. Hij had het gekocht bij een of andere souvenirshop. Nu vond hij het wel handig. Zijn moeder maakte zich vooral zorgen om het een jaar lang koken van hem, maar hij had haar verzekerd dat het wel goed zou komen. Hij had genoeg bij zijn moeder gestaan om te weten hoe hij worst moest maken of zo. Hij checkte zichzelf voor een laatste keer in de spiegel en besloot toen om maar naar buiten te gaan. Hij liet zijn haar vallen totdat zijn rechteroog bedekt was en trok zijn pet iets beter over zijn hoofd. Hij keek nog een keer naar boven, waar hij net naar beneden gekomen was en besloot toen om wat van zijn mannelijke parfum op te spuiten. Hij grinnikte toen hij het mannelijke geurtje rook. Hij zette het flesje terug en liep toen terug de trap af. Nu was hij echt ready to go! Hij kwam na een paar minuten lopen als bij het park aan. Zou hier iemand zijn?

- Voor iedereen -

Kai slenterde met zijn handen in zijn zakken en zijn hoofd naar beneden door het park. Het park was bijna uitgestorven op een paar oude vrouwtje hier en daar na. Kai zuchtte en veegde de tranen uit zijn ogen. Vorige week waren zijn ouders omgekomen in een ongeluk en sindsdien was hij een wandelend wrak. Ok, je zag niet echt dat hij een wrak was, maar vanbinnen werd hij verscheurd door verdriet. Hij had zijn krachten al een tijdje niet gebruikt en er moest een mirakel gebeuren voor hij weer als vos ging rondrennen, maar daar gaan die oudjes niet veel aan kunnen doen. Niet dat iemand hem gaat willen helpen. Mensen vonden hem maar raar omdat zijn hoektanden net iets langer waren dan normaal, net zoals bij een vos. Kai keek even rond en zijn blauwe ogen bleven hangen op een jongen. Een jongen met een pet, een rood-wit jasje en half afgeknipte handschoenen. Even gleed zijn blik naar zijn eigen kleren: een jeans van een of ander duur merk, een witte jas en snickers. Je kon aan hem zien dat hij rijk was en alleen aan zijn kleding. Hij kon een gesprek met een arme man net zo soepel laten verlopen als met een rijke vrouw en Kai zou zichzelf niet zijn als hij niet iets ging zeggen tegen die onbekende. Rustig slenterde hij naar de jongen toe. "Dat is al iets beter dan al die oudjes." Grijnzend keek hij naar de jongen en zag dat 'ie rode ogen had. Kai bleef in de jongen zijn ogen kijken terwijl hij vervolgde: "Mijn naam is Kai trouwens," Hij zei het met een geamuseerde toon in zijn stem gewoon om zijn verdriet weg te werken.