Only here to drink

Het was heel donker. De hemel was zwart en je hoorde de nachtdieren zingen. Prachtige steren fonkelden. Het meer was donker blauw. Je zag de spiegelbeeld van de hemel. Het was ook volle maan. Dus dat maakte het nog mooier. Tussen de bomen verscheen een fel licht. Het was een tijger. Zijn ogen waren lichblauw. Langzaam stapte die naar het waren. De grote tijger veranderde ineens in een jonge man. Genaamd Sung Jen. Hij keek heel rustig. Zijn lange blonde haren schuilden voor zijn donkere blauwe ogen. Hij was nog aan het twijfelen wat voor karakter hij heeft. Want soms kan hij woedend worden en vermoorden. Maar soms kan hij vredend zijn. Hij besloot gewoon zich zelf te zijn en zijn eigen weg te kiezen. Hij keek even naar de hemel. Daarna ging hij zitten bij het water en maakte van zijn handen een soort kommetje en schepte er water uit. Hij boog zich voor over en begon langzaam te drinken. Daarna maakte hij zijn hoofd nat. Nadat hij klaar was ging hij rustig zitten en staarde voor zich uit naar het mooi uitzicht.

Larissa wandelde moeizaam naar het meer.Ze heeft dagen aan een stuk gewandeld. Een paar keer gestopt om te eten en drinken , maar dat is ook alles. Ze gromde lichtjes. Haar benen begonnen zwaar te worden. Ze had even afleiding nodig. Daarom wandelde ze naar het meer. Het was daar vredig. Ze was slecht maar hield nog steeds van die gezellige plekjes. Met haar haren voor haar ogen wandelde ze verder. Ze kwam dichter bij haar bestemming. Ze keek naar een witte schim in de verte. Het bleek een tijger te zijn. Dat was ze vroeger ook. Ze grinnikte. Alleen nu niet meer. Ze heeft er iets anders voor in de plaats gekregen.Ze keek naar de tijger die naar dezelfde plek wou gaan als haar. Ze verschool geluidloos achter de bosjes. De tijger veranderde in een mens. Ze grinnikte zachtjes. Ze stond op. Zodat de jongen haar zag. Ze streek haar zwarte jurkje plat en ze maakte een beweging zodat haar haar terug mooier lag. Ze ging naar de jongen toe. "Ik ken je van ergens." Zei ze zonder de jongen aan te kijken. "Ik heb je al eerder gezien, niet?". De jongen herkende haar waarschijnlijk niet. Vroeger was ze goed en had ze een heel ander uiterlijk dan nu. Maar haar gezicht was altijd gebleven. Ze keek op , in de ogen van de jongen. "Ik ben Larissa , voor het geval dat je het niet kan herinneren." Ze bleef naar hem staren. Een kleine glimlach verscheen. Dat was lang geleden dat ze echt geglimlacht had. "Mooie avond! Niet?" Ze keek naar het meer , honderde witte stipjes en een bol kon je erin terug vinden. Ze ging zitten en deed haar ballarina's uit. Voorzichtig liet ze het in het koude water. Ze genoot ervan. Haar voeten deden namelijk pijn van het stappen. Ze zag hoe hij ging zitten en een kommetje maakte van zijn handen. Hij begon te drinken. Larissa volgde zijn voorbeeld op terwijl haar voeten nog steeds in het water zaten. Ze glimlachte zachtjes. Ze wou zich de naam van de jongen herinneren. Ze wist dat het 2 woorden warren. Iets met een S en iets met een J. Ze kon het zich vaagjes herinnenen. "Sung Jen?" Vroeg ze aan hem. Ze keek weer recht in zijn ogen.

Hij keek op toen hij iemand in de buurt hoorde. Zijn reukzin waarschuwde hem dat een vreemdeling in de buurt was. Hij keek op toen een meisje uit het donker verscheen en fronste. Hij herkende haar totaal niet. Ze leek een ander mens. Hij keek raar toen hij het meisje zo hoorde griniken. "Wat is er zo grapig als ik vragen mag?" Maar het meisje begon zelf het gesprek met een andere vraag. Hij hoorde dat ze haar ergens van kende. Hij keek haar vragend op. "Dat kan." Mompelde hij en keek weg. Hij luisterde verder. Hij haalde zijn schouwders op. Zijn blonde haren vlogen voor zijn lichtblauwe ogen. Toen ze zich voorstelde leek hij toch iets te herrineren. Was dat niet het meisje met de roze haren? Die hij ontmoet had met nog andere vreemde figuren. Nou dan lijkt die meid een ander stijl te hebben gekregen. En als hij het niet mis had was ze voor de slechte kant. Al gedroeg ze zich niet zo als die andere zuurpruimen. Hij knikte naar haar maar zweeg verder. Hij was nou een type dat niet zo veel praat. Toen zei ze weer iets. " Ja geweldig" Antwoorde hij rustig en bleef voor zich aanstaren. Even keek hij op toen ze haar ballarina's uit deed en in het water stapte. Even was het stil. Hij staarde voor zich uit. Larissa noemde ineens zijn naam. Hij keek op en keek naar haar. " Ja?" Vroeg hij niet begrijpend.

"Wat is er zo grapig als ik vragen mag?" Zei Sung Jen. "Niets ." Zei ze snel. "Goeie zet, Larissa." Dacht ze in zichzelf. Ze had inderdaad een andere stijl. Maar dat was al langer. Ze begreep dat hij waarschijnlijk dat lieve roze meisje leuker vond dan en onaardig zwart meisje. maar tot haar grote verbazing was ze lief tegen Sung Jen. Ze begreep er zelf niets van! Ze keek alleen naar het meer. "Sung Jen?" Vroeg ze aan hem. " Ja?" Vroeg hij niet begrijpend. Ze lachte."Dat is toch je naam. Je had jezelf nog niet voorgesteld. Dus ik probeerde het me te herinneren." Ze stond nog steeds in het water , alleen nu met haar ogen open. Ze keek op. En draaide zich om. Ze had alleen geen idee dat Sung Jen achter haar stond en botste tegen hem aan. Samen vielen ze op de grond. Ze keek ongemakkelijk naar hem. "Oh...sorry , echt waar." Ze bloosde weer. "Dit heb je weer goed gedaan hoor."Zei ze weer tegen zichzelf. Ze vreeg over haar haren en keek de jongen niet aan. Dit vond ze echt super gênant. Ze zuchtte. Ze had niet door dat één van haar Ballarina's uit. Ze had niets door totdat ze naar het meer keek en een zwart vlekje zag weg drijven. "Nu heb ik er nog maar één." Zei ze stom. Geïrriteert keek ze nog steeds naar het meer. Ze ging zitten met het nog steeds dezelfde geïrriteerde blik. Het kon ook niet beter voor haar. Eerst vind een jongen haar raar daarna valt ze , letterlijk , op hem en nu drijft haar schoentje weg. Zou hij haar echt zo raar vinden. Waarschijnlijk wel. Ze durfde hem niet aan te kijken , alleen recht voor haar uit. Naar het meer.