Een aangename ontmoeting.

'Misa, ben je eindelijk verstandig geworden?' vroeg Rem. Misa schudde vrolijk haar hoofd en liep verder de valleien op. Overal groeide mooie planten, ze moest van haar manager eens gaan uitrusten in de vallei zodat ze nog mooier op foto's kon staan. Ze had een hele nieuwe look gekregen, elke keer werd ze mooier. Haar blonde haren waren bruin geverfd en haar kleding stijl hadden ze veranderd van gothic naar student achtig. Als het goed was zou ze binnenkort in een film gaan spelen als tiener, ze was er erg blij mee geweest. 'Ik weet niet waar je het over hebt Rem.' antwoordde ze. Ze knielde neer bij een stukje gras waar rode bloemen groeide en knipperde met haar ogen. Haar shinigami ogen waren toch wat beter vond ze. Ze kon scherp alles bekijken en wist precies wanneer iemand dood ging. 'Misa .. houd je nog van Light?' vroeg Rem. Misa slikte en wendde haar hoofd af. 'Hij is alles voor mij ... ' bracht ze uit. Rem zuchtte en legde haar shinigami hand op Misa's schouder. 'Ik geef heel veel om je Misa. Maar je moet me geloven, je aanbid hem alleen omdat hij toevallig de moordenaars van jou ouders heeft gestraft. Het was pure toeval. Hij kan je elk moment doden en ik laat het niet toe .. ik zal hem in míjn Death Note schrijven.' vertelde Rem. Ergens wist ze dat Rem gelijk had, mar ze was te koppig om het toe te geven. 'Misschien .. ' bracht ze zacht uit. Ze plukte de rode bloem en stak haar hand uit naar een gele bloem. 'Maar .. alsnog. Ik houd van hem.' zei ze. Ze twijfelde over haar woorden en sprak ze niet met al te veel kracht uit. Rem had het wel erg vaak over Light de laatste tijd, was er misschien wat aan de hand? Ze rekte zich uit om een roze bloem op de rand van de berg te pakken en verloor haar evenwicht. Het land onder haar lichaam begon te kraken en ze zakte een stuk naar voren. 'Dus toch!' riep Rem uit. Dat was het moment dat Misa begon te gillen.

[Misa & Itsuki]

Een gil was van verre af te horen voor Itsuki. In zijn Fennec Fox vorm kon hij goed horen, waar die lange oren dan ook voor waren bedoeld. Ze spitste zich dan ook even waarnaar zijn lichte ogen het gebied afzochten. Hij vond een afbrokkelende rand en transformeerde vrijwel meteen in een krachtige adelaar. Groene veren staken van zijn vleugels af terwijl zijn klauwen een donkere kleur groen had. Hij sloeg ze als het waren tegen de grond en steeg de lucht in. Zijn vleugels zweefde op de wind terwijl hij naar het afbrokkelende land. Een meisje met bruine haren 'verdween' onder alles. Snel vloog hij naar beneden en pakte een deel van haar kleren en huid met zijn klauwen. Hij wist dat het pijn zou doen in haar rug, maar sterven zou ze er niet van. Niet zoals deze val. Hij sloeg weer met zijn vleugels in de wind en kwam uiteindelijk omhoog. Hij liet haar op de grond "vallen" - wat eigenlijk meer neerleggen was - en keek even naar haar. Hij veranderde in mensenvorm. Zachtjes duwde hij haar van de grond en keek even naar haar rug. Er zaten inderdaad flinke plekken in van waar hij haar had vastgepakt. Hij legde haar weer neer en stond op. '... Het spijt me van mijn ruwe klauwen. Ik.. Ik.. Ik bedoelde het goed.' bekende hij toen aan het meisje. Vreemd dat je binnen een paar seconden iemands leven had kunnen redden. 'Gaat het een beetje?'

Rem kon niets voor Misa betekenen, zijn shinigami armen zouden haar niet kunnen vastpakken. De sterfdatum stond boven haar hoofd .. maar het was nog steeds hetzelfde. Misa sloot haar ogen en voelde de grond helemaal onder haar wegzakken. Ze gilde het uit en kneep de bloemen fijn in haar handen. Ze voelde het plantensap over haar hand gaan en gilde nog harder. Jakkes, zat ze er helemaal onder! Ze voelde opeens een windvlaag gevolgd door een paar felle steken in haar rug. Ze dacht dat ze met ahar rug op een scherpe steen was gevallen, zo'n pijn deed het. Tot haar verbazing raakte ze niets verder alleend e stekende pijn in haar rug was te voelen. Ze begon erdoor te gillen en durfde haar ogen niet te openen. Na een tijdje werd ze een soort van op de grond gegooit en omhoog geduwd. Ze was duizelig door de pijn en klemde haar kaken op elkaar. Een charmante mannenstem was te horen. Hij zei dat hij het goed bedoelde en vroeg of het ging. Misa durfde haar rug niet te buigen, die jongen had haar rug verminkt! Daar ging haar cariëre! Rem's twinkeldende lach was te horen. Rem die aan het lachen was? Dat was nieuw voor haar. Ze draaide zich naar de jongen om en haalde happend adem .. 'De .. ja ..d oga ..sea...ge.. hoi .. beadankt ..' zei ze hakkelend.