Almost death..

Ik snapte niet hoe ze dit konden doen. Ik had iedereen achter gelaten. Écht iedereen. Mijn gevoel was er sterk tegenin gegaan, maar ik moest. Na het gevecht wat ik met Darcia had gevoerd was ik moe, uitgeput zelfs. Mijn poten waren moe, ik kon niet meer. De wonden die het gevecht hadden achter gelaten bloedden nog hevig. Mijn witte wolvenvacht zat helemaal onder de rode vlekken. Alles prikte aan mijn lichaam, voor de sneeuw die onder mijn voetkussentjes lag prikte erg. Ik zou het niet lang volhouden, ik was een doorzetter, maar dan alsnog. Ik kon het lichamelijk niet meer aan nu. Ik was kapot gemaakt in mijn zoektocht naar het Paradijs, wat ik nu ongetwijfeld niet zou vinden als ik zo op 'sterven' lag. Een grommend geluid kwam uit mijn witte borstkas. Ik liet me neer vallen in de sneeuw, het was niet meer te doen zo. Darcia had alles wat me lief was ontnomen, en dan vooral Cheza. Zij was een belangrijk doel in mijn leven. Ik moest verder had ze gezegd. Op zoek naar het Paradijs, waar wolven zoals ik rustig konden leven. Hige, Tsume, Toboe.. ze zouden vast wel dood zijn. Die gedachte bleef aan me trekken. Het idee dat mijn vrienden en 'roedel-maatjes' dood waren. Het beangstigde me, alsof ik de volgende was die moest sterven. Gedoemd het Paradijs niet te vinden. Ik moest het vinden, voor hen.. zodat we samen verder konden leven..

'Kiba!' Een stem wekte de wolf uit zijn slaap, of eerder gezegd, bracht hem terug bij bewust zijn. Hij was bewusteloos neer gevallen. Sneeuw kleefde aan zijn -al- witte vacht. Kiba stond op en rekte zich uit. Waar was hij? En sterker nog, waren zijn vrienden? Opeens schoten al zijn herinneringen terug op hun plek. Het gevecht, Toboe, Hige en Tsume. Die dood waren.. teminste, dat dacht hij. De witte wolf stak zijn snuit in de lucht en probeerde de lucht van hier op te vangen. Er was amper iets, alleen de lucht van dennen die meegevoerd werd door de wind die vanuit het bos kwam. Geërgerd liet Kiba zich op zijn kont zakken. Hij keek recht voor zich uit de Toendra over. Wat was er aan het leven als er niemand bij je was?

De snijdende kou liep tot tegen haar gezicht aan. Ijzige wind liet haar beven en de kleine dauwdruppels die uit de lucht vielen lieten haar herinneren dat ze in de toendra zat. Haar blauwe haren streek ze zachtjes uit haar gezicht. Met een kleine zucht liet ze haar veranderen in een pek zwarte wolf die nu stevig met haar zwarte poten tegen de grond was aangedrukt. Met haar snuit tegen de grond aangedrukt keek Jinx voor zich uit. Een onbekende geur drong haar neusgaten binnen toen ze haar oren in haar nek zette. Waarom was ze in al die tijd nooit meer teruggekeerd naar haar oude gebied. Het viel haar nu pas op dat ze juist blij was weer in haar vertrouwde omgeving te staan. De koude, de snijdende wind..Het liet haar denken aan haar vroegere tijden samen met haar vriend Kiba. Hoe lang het al niet geleden was dat ze haar trouwe vriend had gezien, het was gewoon niet meer om op je ene hand te gaan tellen. Jaren, zou je best kunnen zeggen! Jinx gromde sissend door haar tanden en krulde haar mondhoeken wat op. In de verte zat een witte wolf lui op zijn kont te zitten. Rollend met haar ogen keek Jinx de andere kant uit, veel zin had ze niet om er naar toe te gaan. Net zoals de wolf zette ze zich lui op haar kont neer en plaatste haar buik tegen de grond. Ogen waren half gesloten en ondertussen liet ze een luide zucht horen om toch maar die verschrikkelijke stilte te verbreken. De witte dikke vacht van Jinx liet haar niet lijden van de koude, het deed haar nu niets meer die wind. Het voelde zelfs warm aan buiten. Toen Jinx haar ogen weer opende won haar nieuwsgierigheid het van haar terughoudendheid dus liep ze op de witte wolf af. Een beetje afzijdig ging ze naast hem zitten en keek hem voor enkele seconden recht in zijn ogen aan. Haar staart zwiepte van de ene kant naar de kant toen ze een kleine twinkeling herkende in zijn stem. Waarom herkende ze hem opeens? Met haar fel oranje ogen keek ze in de strakke ogen van de witte reu die naast haar zat. "Hee", bracht ze alleen maar uit. Jinx schudde haar kop en keek vlug voor zich, dit kon toch gewoon Kiba niet zijn?

Voorzichtig staarde ik vooruit, kende ik die wolf die daar liep nou? Het zou wel niet. Zou het wel eens een wolf zijn? Ik begon langzaam de argwaan te krijgen dat mijn onderbewust zijn trucjes met me speelde. Dat ik voor de gek werd gehouden. Ik negeerde het. Ik wou niet geloven dat het Jinx kon zijn. Jinx? Hoe was ik daar nou op gekomen? Ik sprong overeind, ik dacht dieper na. Jinx.. Jinx.. ja! Mijn blik was naar de grond gegaan, maar nu keek ik weer meteen omhoog. Ohgod! Ze kwam mijn kant op! Ik probeerde mijn hartslag onder controle te houden. Haar geur dreef mijn kant op, mijn staart ging dominant de lucht in terwijl ik haar aankeek. Ze ging naast me zitten. Tuurlijk. Ik rolde met mijn ogen. Ik nam een paar stappen afstand van haar en keek haar in haar ogen. Ik had gelijk, dit was Jinx, en net voordat ik mijn mond los wou trekken was ze me voor.

"Hee", Zei ze alleen maar. Ik keek haar raar aan. Dat was alles? Hee? Ik keek haar strak aan, mijn dominante houding hield aan. Ik had me alijd al voorgedaan als een echte leider, omdat ik dat ook was. Ik leidde mijn eigen groepje, was nu dood was.. misschien. "Hey..." Bracht ik moeizaam uit, mijn stem was dicht geknepen door de gedachte aan mijn dode 'roedelmaatjes'. "... Jinx." Vervolgde ik mijn zin, die ik net niet had afgemaakt. mijn ogen bleven weer rusten in de hare, ze waren naar boven gegaan, naar de hemel. "Hoe is het ermee?" Zei hij kalm tegen haar. Kiba's ogen straalde kalmte uit, terwijl die innerlijk ver te zoeken was. Hij was stiekem panisch, overstuur. Wat moest hij nu? Kon hij zijn zoektoch naar het paradijs voorzetten? Wie weet...

Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik mijn fel blauwe ogen op de zwarte reu voor mij zette. Mijn oren gingen naar voren terwijl ik naar de woorden luisterde die Kiba te zeggen had. Toen mijn stem in mijn oren klonk keek ik even verbaasd op terwijl ik Kiba bleef aankijken. Mijn adem bleef maar luchtkringetjes aanmaken terwijl ik diep in en uit ademde. Waar moest ik heen? Ik kon nergens heen, het was hier koud en in mijn mensengedaante kon ik hier wel doodvriezen..

Jinx knikte kort en keek Kiba eens recht in zijn ogen aan. Haar ogen rolden voor één keer helemaal rond en daarna luisterde ze weer voor enkele seconden. "Het gaat goed met me, en met jou..", zei ze en keek hem strak aan. "..Kiba", maakte ze net als hem haar zin af. Haar staart ging langzaam ook wat naar boven geheven waarna ze een korte blik op zijn opgeheven staart liet glijden. Haar ogen liet ze op de zijne rusten terwijl ze naar de lucht keek die er zo vredig en rustig uit zag maar in werkelijkheid straks zijn regen wel zou afgeven. "En hoe is het met jou, Kiba?", vroeg ze vriendelijk en kalm terwijl ze haar blik over de zwarte wolf liet gaan en dan goedkeurend knikte.