Death Note.

Twee bloedrode ogen staarde naar een boekje dat een jongen in zijn handen had. Met zijn bleke vingers gleed hij over de pagina's heen en voelde het papier tussen zijn vinger. Een sneetje ontstond door een te snelle reactie en een druppel vuurrood bloed viel op de grond. De jongen stak zijn vinger in zijn wond en likte over het wondje heen. Daarna haalde hij zijn vinger weer uit zijn mond en liet een druppel bloed op de pagina vallen. Meteen verdween het weer. De jongen glimlachte en schreef met zijn vinger een naam in het boekje: Céline. Meestal regelde hij zelf zijn slachtoffers, maar dit was een speciaal geval. Hij zag dat het bloed verdween en de naam er in terug kwam, gebrandmerkt. Net zoals met alle andere honderden namen die hij in Death Note had geschreven. Een kille grijns verscheen op het gezicht van de jongen. 'Kira?' hoorde hij een stem achter zich. De jongen, Kira, draaide zich om. 'Je weet wat je te doen staat,' Zei een geest-achtig persoon achter hem.Hij knikte en stopte het boekje weg. Céline zou weldra naar hem toe komen, zolang hij wacht..

[Alleen wij]

Een nog redelijk jong meisje liep door de stad. Een paar blauwe lokken haren staken uit onder een donkere cap. Haar heldere ogen stonden rustig en ze keek even om haar heen. Ze dacht even aan David en haar dochter die verdwenen was. Ze zuchtte eventjes en liep rustig verder. Ze voelde iets maar er was niemand te zien. Ze ging ergens zitten en keek om haar heen. Het was redelijk donker maar dat boeide het meisje niet. Ze voelde iemand in de buurt maar ze negeerde het gewoon. Ze voelde de vlam in haar zachtjes en rustig branden. Ze glimlachtte zacht en staarde met haar blauwe ogen naar de hemel waar de maan hoog aan de lucht stond.

Ah, Kira voelde dat het meisje naar hem toe kwam. Mooi zo. Hij likte zijn lippen af, waar een klein druppeltje bloed op lag en klopte met zijn hand op zijn borstzakje waar Death Note in zat. Niet veel later zat hij op een wat lager dak, zijn grijze haar viel niet op. Enkel zijn bloedrode ogen waren te zien in het maanlicht. Hij verdween in een schaduw en kroop achter het meisje. Waar hij weer tevoorschijn kwam als een pikzwarte wolf, zijn nekharen stonden overeind. Een zware grom kwam uit zijn bek en zijn bloedrode ogen keken het meisje kil aan. Hij wist dat, zo lang haar naar in Death Note stond, ze in zijn macht was. Maar nu kon hij zich uitleven, gewoon rustig moorden. Zo als hij altijd al had gedaan.

Céline keek naar de maan en opeens hoorde ze iets. Ze hoorde een grom en stond snel op. Ze zag de wolf en keek naar de rode ogen, net als bloed. Ze slikte even en keek de wolf aan. Ze balde even haar vuisten en hield de wolf dan ook goed in het oog. Ze voelde dat er iets niet juist was aan de wolf. Ze voelde de vlam in haar opwarmen maar ze hield haar nog iets rustig. Ze wilde niet te snel de vlam gebruiken want dat loopte altijd slecht af.

[This Liep, niet loopte ]

Kira gromde weer, het meisje bood geen weerstand. Dit werd gewoon te makkelijk. Gelukkig had hij nog wat meer trucjes achter de hand. Hij verdween in een schaduw en even waren enkel en alleen zijn rode ogen zichtbaar. Hij kwam weer tevoorschijn achter het meisje en beet snel en krachtig in de zij van het meisje. Het was meer als waarschuwing dan als aanval. Kira liet niet met zich sollen, en dat zou deze trien ook te weten komen. Hij liet zich terug komen op zijn poten en gromde luider, als of hij wilde zeggen. 'Kom dan, je krijgt me toch niet. Je bent in mijn macht,' Achter hem voelde hij een kracht opdoemen, maar hij lette er nu niet echt op. Dit was zijn feestje, en hij zou het niet verpesten. Zijn ogen vernauwde zich toen hij weer langzaam werd opgeslokt door de schaduwen. Enkel zijn rode ogen waren nog zichtbaar.

Céline stapte achteruit en snoof. Ze zag dat hij verdween en volgde hem een beetje maar het was erg moeilijk. Opeens voelde ze een beet in haar zij en kneep pijnlijk haar ogen dicht. Ze balde haar vuisten en de vlam werd groter. Ze draaide haar naar de wolf die weer verdween. Ze keek naar de rode ogen en opeens veranderde ze in een ninja. Veel bescherming had ze, behalve haar buik dan. Ze keek naar de wolf en balde haar vuisten. Ze sloot even haar ogen en een paar waterballen schoten uit haar handen. Ze schoot ze richting de wolf en keek ernaar. Hopelijk raakte ze.

Voor zijn ogen veranderde het meisje in een Ninja. Uhm.. Interessant. Hij grijnsde, voor zo ver een wolf dat kon, en keek het meisje aan. Hij vloekte zacht toen een waterbal op hem afkwam en een hem op zijn rug raakte. Hij piepte zacht, maar dat kwam niet door het water. Hij voelde de kracht om hem heen groeien, hij wist wat en wie het was. Hij probeerde het buiten te sluiten. Rustig ademde Kira door en opende zijn rode ogen weer. Een grom ontsnapte uit zijn keel. Hij deed zijn ogen weer dicht, nu was hij totaal onzichtbaar. Rustig veranderde hij terug naar zijn mensengedaante en schoot snel de schaduw van het meisje in. Hij voelde haar kracht met die hem samenvoegen en voedde zichzelf ermee. Hij tapte wat van haar krachten af en ging weer uit haar schaduw. 'Wat dacht je te gaan doen?' vroeg hij kil. Zijn stem was zacht, een fluistering. Maar zijn ogen waren hard en kil, als staal. 'Je kan me toch niets doen,' Uit zijn borstzak haalde hij Death Note en liet haar haar naam zien. 'Je bent verdoemd,' Hij daagde haar uit. Ze zou hem toch niet te pakken kunnen krijgen. Nu niet meer, nu hij een gedeelte van haar kracht had en haar had uitgeput.

Céline keek de wolf aan en hoorde het gepiep. Ze grijnsde zachtjes en al snel was de wolf weer verdwenen. Ze keek rond en opeens voelde ze een tweede gedaante in haar lichaam. Ze voelde hoe een deeltje van de vlam weggezogen werd en kneep kort haar ogen dicht. Dit had ze nog nooit meegemaakt, hoe kon dit?! Je had veel kracht nodig om de vlam uit haar te krijgen. Ze zag dan de jongen en keek hem aan. Ze las haar naam en keek hem aan. "Denk maar niet dat ik me laat verdoemen" siste ze kwaad en schoot opnieuw waterballen af.

Soepel ontweek Kira de ballen, hij klom tegen de muur omhoog en sprong. Zachtjes, alsof hij zweefde, lande hij naast het meisje. Een van een ijskoude vingers raakte haar nek aan, hij voelde de lijn van haar hals en drukte op een paar punten. Een paar eeuwen geleden had hij van een meester geleerd om de chakra's van andere mensen te beïnvloeden door een paar punten te raken. Zo kon hij haar makkelijker uitschakelen. Zijn vingers gleden lager, maar liepen alleen over de ruggengraat. Hij maakte een patroon op haar rug, dat kon hij later nog wel gebruiken. Rustig deed hij een stap naar achteren en mompelde een paar woorden, alleen het laatste woord hielt hij binnen. Die had hij zo meteen pas nodig, nu niet. Nog niet.

Céline keek hem aan en voelde de ijskoude vinger die haar nek raakte. Ze bleef zowat stokstijf staan, alsof ze niets kon doen. Ze keek de jongen stil aan en voelde hoe zijn vingers over haar ruggengraat gleden. Ze slikte even en stapte iets weg van de jongen. Ze wilde weer wat doen tegen hem maar ze kon niets meer doen. Ze balde haar vuisten en vloog opeens op de jongen af. Ze gaf hem een trap in zijn maag en een klap op zijn kaak. Ze landde op de grond en keek hem aan.

Kira was snel, sneller dan een normaal mens. Niet dat hij echt een mens was, maar goed. Alleen kon hij dit niet voor komen. Hij voelde een klap in zijn maag en een slag tegen zijn kaak. Hij gromde als een wolf en viel op de grond, dan maar met zijn blote handen. Hij keek het meisje kil aan en sprong weer overeind. Hij likte wat bloed bij zijn kaak weg en grijnsde kil. 'Dacht je me daarmee tegen te kunnen houden?' vroeg hij kil. Hij balde zijn vuisten en deed een paar snelle, pijnlijke uithalen naar het meisje. Daarna dook hij snel in een en probeerde haar te lappen. Hij dook een schaduw in voordat ze hem iets terug kon doen en raakte haar van achteren met zijn koude handen. Zijn kracht nam snel af, dan moest hij weer op zijn eigen kracht gaan functioneren. En dat had hij liever niet. Hij gromde weer, veranderde in een wolf en beet haar krachtig in d'r buik.

Céline zag het bloed en snoof even. Ze luisterde naar de woorden en zag dat hij weer verdween. Ze voelde opeens een paar uithalingen en kneep pijnlijk haar ogen dicht toen ze een steek in haar arm voelde. Ze voelde na een tijd de lap maar kon nog recht blijven. Ze wilde hem aanvallen maar hij was alweer weg. Opeens voelde ze een beet in haar buik en ze snakte naar adem. Ze begon hevig te bloeden en ze zakte even in. Ze hoestte om naar adem te snakken en keek hem aan. "Je kent mijn zwakke plek" zei ze zacht en snoof even.

Kira gromde en veranderde terug, 'Je kent mijn zwakke plek.' hoorde hij het meisje zeggen. 'Daarvoor ben ik opgeleid.' antwoorden hij rustig. Hij spuwde een beetje bloed en een stukje stof uit en probeerde met zijn nagel een stukje stok tussen zijn tanden uit te krijgen. Hij liep naar het meisje toe, ging met zijn hand over haar hoofd. Net een paar centimeter boven haar hoofd hielt hij halt, met zijn andere hand gaf hij een tik op zijn hand en de gouden ring aan zijn raakte hard het hoofd van het meisje. Hij stapte even naar achteren toe, de schaduwen in en wachten geduldig op een reactie of een antwoord. 'Ik ken van alles en iedereen zijn of haar zwakke plek,' zei hij nog net, voordat hij geheel met de schaduwen was versmolten.

Céline keek hem aan en snoof even. Ze keek naar haar buik die veel pijn deed. Ze legde haar hand erop en keek naar hem. Ze voelde de ring tegen haar hoofd en stapte meteen achteruit. Ze hield hem goed in de gaten en luisterde naar de woorden. Ze werd iets rustiger maar ze wist wel dat ze ten dode was opgeschreven..

[inspiloos]

Kira hielt alles goed in de gate, hij moest alert blijven, al voelde hij dat dit gevecht er bijna opzat. Het meisje was verzwakt, en ze was zeer zeker ten dode opgeschreven. Hij grijnsde kil en kwam weer tevoorschijn terwijl zijn ogen op het meisje bleven hangen. Hij kwam wat dichterbij, maakte een vuist en sloeg haar in d'r maag. Hij voelde ingewanden en bloed over zijn hand heen lopen, maar dat maakte niet veel uit. Hij trok zijn hand weer terug en likte voorzichtig aan het bloed. Hij grijnsde en zette een stap naar achteren. Snel, in een flits, veranderde Kira in een wolf en sprong op het meisje af. In zijn sprong zette hij zijn tanden rond haar nek en sleurde haar mee over de grond, terwijl hij haar stevig vast bleef houden.

Céline keek even rond en trilde een beetje van zwakte. Ze voelde opeens de vuist in haar maag en kneep haar ogen dicht. Ze zakte door haar knieën en snakte naar adem. Ze keek de jongen aan en zag dat hij in een wolf veranderde. Ze dacht aan David en Xena, vaarwel dacht ze. Ze voelde hoe ze werd meegesleurd en voelde de grond schrammen maken. Ze begon hevig te bloeden, overal waar ze iets raakte.

Het meisje verzwakte steeds sneller. Wat betekende dat zijn eigen kracht ook afnam. Hij kon alleen de krachten van iemand anders gebruiken als ze in leven waren. Hij verbande de afgenomen krachten van het meisje uit zijn lichaam, maar hielt haar nog wel stevig vast. Zijn kaken spande zich aan, al ging een golf van vermoeidheid door hem heen. Hij gromde luid en zocht met zijn tong naar de halsslagader, toen hij die vond zetten hij zijn hoektand erin en maakte de ader open. Met zijn tong likte hij wat van het opwellende bloed op en gromde weer.Hij liet haar los, ze zat onder de schrammen en zou het vast niet lang meer volhouden. Hij ging zitten en veranderde terug, terwijl zijn rode ogen zich voor een tel sloten.

Céline trilde hevig en steeds meer bloed verloor ze. Ze voelde hoe zwakker zij en de vlam werd. Ze kneep haar ogen pijnlijk dicht en toen voelde ze hoe hij de slagader doorbeet. Ze kneep haar ogen dicht en bleef stil op de grond liggen. Met betraande ogen keek ze naar hem. "Je hebt me mijn leven afgenomen, zeg tegen David en Xena dat ik van ze hou.." zei ze zacht en toen sloot ze haar ogen...

Kira snoof, hij had een hekel aan de laatste woorden van mensen. Altijd zo zwak en saai. 'Ja, vast,' Zei hij rustig. Hij duwde met zijn voet tegen het meisje aan dat als een slappe pop omrolde. Hij grijnsde, pakte Death Note en zag dat haar naam was verdwenen. Mooi zo, weer een klus geklaard. De kracht om hem heen was ook verdwenen. Kira wreef over zijn handen en over zijn schouders en liep rustig weg van deze plek. Hij veranderde onder het lopen in een wolf en begon te rennen. Steeds sneller, door de straten naar het onbekende.