R|de a H0rsE, g€T @ gIrl

Ace keek naar Tsunami met een gespannen gevoel. Er leek een knoop in zijn maag te komen op het moment dat ze sprak. Al werd die gelijk doorgehakt toen ze zei dat ze het niet erg vond. Hij kreeg een lichte glimlach. "Ik? Moet ik eerlijk zijn...Er maakte een geheel nieuw gevoel van mij meester...een positief gevoel. Het leek alsof mijn maag kriebelde en ik ondertussen een vuurwerkshow in me zat..." zei hij en glimlachte. "Zou het verliefdheid kunnen zijn..." mompelde hij zacht in zichzelf. Al was het iets te luid. Hij had nog nooit geweten hoe het echt voelde. Boeken waren altijd zo onduidelijk.

Tsunami grinnikte om zijn woorden maar wachtte af. Het leek of zijn woorden nog niet voltooide waren. En ja hoor, kan kwam de eindklapper! De mond van Ace bewoog namelijk opnieuw. Tsunami's grinnik ging daarom gewoon verder. Ze keek weer even omhoog en zag hij de vele kleuren plaats maakte voor de donkere nacht. De maan was al zichtbaar en sommige sterren leken ook al te verschijnen.
"Misschien wel ja", antwoordde ze kijkend naar Ace. Maar gelijk keek ze weer omhoog.
"Het maakt niet uit hoe zacht je praat, zolang je mond beweegt, weet ik wat te zeggen hebt", plakte ze er lachend aanvast. Ze twijfelde over een uitleg, maar besloot dat het niet nodig was. Als Ace er om zo vragen, dan pas zo ze uitleggen waarom ze zei wat ze zojuist had gezegt.

Ace keek kalm voor zich uit. Nog altijd nadenkend. Zou Tsunami hetzelfde voelen voor hem. Hij twijfelde. Tsunami was voor hem nog vol met verrassingen. Zo bleek wel weer toen ze kennelijk hem had gehoord. Hij keek op en keek haar aan. Haar uitleg deed hem nadenken. "Dus je kan liplezen? Ben je slechthorend?" vroeg hij voorzichtig. Iedereen had zijn gebreken en hij zou haar daar niet op beoordelen. Hij keek glimlachend weer voor zich. Daarna liet hij zich in het gras vallen en keek naar de lucht. Verschillende sterren waren te zien. Hij bekeek ze iedere avond. Was het wel niet in de natuur. Dan was het wel op het dak van het observatorium.

Tsunami keek na zijn antwoord weer omhoog waar ook zij de sterren tegenkwam. Het was nu echt al donker, alhoewel, nog niet helemaal. De maan was nog niet op zijn felst, eveneens als de sterren. De maan trok kort haar aandacht, hij was niet vol deze nacht. Het deed haar zuchten.
"Zeg maar doof", sprak ze zonder hem aantekijken. Het klonk misschien was hard tegenover haarzelf, maar het was waar. Het kon haar daarom ook niks schelen. Tsunami liet haar blik even afwijken toen Ace in het hoge gras verscheen. De lente stond immers voor de deur, dit had het gras flink laten groeien. Tsunami glimlacht waarbij ze haar benen optrok. Ze sloeg haar armen op haar benen en liet haar hoofd rusten op haar knieën. Zo keek ze stiekem naar Ace. Ace was lief, maar ze wist niet of een verkering iets was. Had lag daarin absoluut niet aan hem, maar aan haar. Zij was degene die niet zo goed was met liefde. Ze deed de ander vaak alleen maar pijn, of liet hem stikken. Ze was dan ook wel en beetje een 'lovergirl'. Maar dat gunde ze Ace niet, ze kon hem, dat niet aan doen. Teleurgesteld in haarzelf legde ze haar kin tussen haar knieën waardoor ze recht vooruit keek. Met neergeslagen ogen staarde ze naar de grond.
Vervolgens deed ze haar wapen van haar rug zodat ook zij kon gaan liggen. Ze kwam dicht tegen Ace aanliggen, hij was heerlijk warm. Haar ene arm sloeg ze om zijn middel en haar hoofde legde ze op zijn borst. Een kleine sluier wolk kruipt op dat moment weg van de maan die dan vol blijkt te zijn. Tsunami had er geen erg in, ze bleef rustig liggen. Maar dan spitste twee donkergrijze pluisjes tegen de kin van Ace. Ook een pluizige, zachte staart slaat zich rond haar achterhand.

Ace keek naar de lucht en hoorde haar woorden. Doof zelfs. Dat is vervelend. Hij had het al die tijd niet doorgehad. Hij glimlachte. "Al ben je nog zo doof, je blijft aardig..." zei hij kalm. Hij sloot kort zijn ogen. Hij opende zijn ogen en keek naar de lucht. De maan was niet volledig vol. Of toch wel? Ineens voelde hij iets tegen hem aan kruipen. Hij merkte dat het Tsunami was. Hij legde zijn arm om haar rug en merkte dat ze met haar hoofd op zijn borst kwam liggen. Hij glimlachte. Zijn blik ging naar de lucht en de wolk voor de maan verdween. Het was toch volle maan. Ace glimlachte. Volle manen waren de mooiste. Ineens voelde hij iets kriebelen onder zijn kin. Hij veegde het weg maar kwam weer terug. Zijn blik ging naar Tsunami en keek even op. Had ze nou oren? En een staart? Hij slikte even. Maar dat maakte hem niet uit. Het bleef Tsunami die op hem lag. Ace kreeg ineens de neiging zacht te zingen. "Sometimes I wonder, I'd ever make it trough.." begon hij zacht. Zijn stem was warm en kalm. Een prettige combinatie vonden meerdere. Kalm zong hij verder en sloot zijn ogen. Niet wetend of Tsunami hem kon horen. Hij dacht van niet ze was immers doof en keek niet naar hem.

(Ik had begrepen in een andere post van jou dat je nu wel kon horen?)
(By the way: Ace zingt dit liedje: When I see you smile - Bad English)

Tsunami voelde Ace slikken. Ze sloot hierbij haar ogen, de kalme bewegingen van zijn ademhaling maakte haar slaperig. De stilte, die ze bijna altijd met haar mee droeg, leek even te breken. Ze had het gevoel dat ze de wind hoorde, een lichte bries die door het gras heen gleed. Het was waarschijnlijk haar verbeelding. Maar dan weer! Een kleine vogel is te horen vanuit de hoogste boomtoppen. Verbeelding! Tsunami drukt zich dichter tegen Ace aan. Het ze het dan verkeerd. Ze durfde niet op te kijken, ze wilde niet weten of het al was gebeurd. Ze wilde niet weten of ze maan had gelogen. Vandaar dat ze haar blik naar Ace's borst toe keerde. Dan begon Ace te zingen. Tsunami schoot overeind, ze hoorde het! Ze greep met haar ene hand gelijk naar één van haar oren. De fluweel zachte vacht vulde zich tussen haar vingers. Nogal verbaast keek ze naar Ace. Had hij het nog niet gezien? Of vond hij het niet erg?
"He-heh, dit gebeurd wel vaker", bracht ze zachtjes met een flauw lachje. Ze wilde Ace namelijk niet onderbreken in zijn zingen, maar moest het even kwijt. Afwachtend sloeg ze haar (husky)staart rond haar middel. Met haar handen streek ze door de vacht.

Ace zong met gesloten ogen verder. Ineens merkte hij dat ze omhoog schoot. Hij opende kort zijn ogen en glimlachte licht tussen het zingen door. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. Hij maakte het liedje af en ging weer recht zitten. "Het staat je goed..." zei hij kalm. Hij kreeg ineens de drang om haar te omhelzen en haar dicht tegen zich aan te drukken. En die drang probeerde hij niet te onderdrukken. Hij omhelsde haar en drukte haar dicht tegen zich aan. Iets steviger dan de vorige. Het was alsof hij wilde zeggen dat ze hem niet meer moest verlaten. Ace wist het nu zeker. Hij vond haar leuk, nee, meer dan leuk. Hij was verliefd op haar.

Tsunami's flauwe glimlach, werd een lieflijke, verlegen krul bij het horen van het compliment. Ze keek weer even weg naar de grond terwijl ze opnieuw haar zilvere lokken terug achter haar -nu wolven- oren, terug streek. Haar grijze ogen lieten zich verkleuren door het maanlicht wat haar gezicht zocht. Tsunami veranderde haar houding door haar ene been, dubbelgeklapt aan de ene kant te leggen, en de ander in de zelfde positie aan de andere kant. Haar handen maakte ze tot vuisten de ze tussen haar knieën op de grond plaatsten. Ze had ze een soort 'honden-zit' aangenomen. Plots ziet ze Ace zijn schouder over haar heen vallen. Zijn armen slaan zich om haar heen waarna ze stevig tegen hem aan word gedrukt. Tsunami's pose is nu iets ongemakkelijk, toch weet ook zij haar armen om hem heen te slaan, om zijn middel ditmaal. Ze duwde haar voorhoofd tegen zijn bost, hoger kwam ze niet. Ze was namelijk een stuk kleiner als Ace.

Ace liet naar na een tijdje los en keek naar zijn schoot. Hij wist niet wat hij moest zeggen of doen. Hij vond Tsunami leuk dat was duidelijk. Maar vond ze hem ook zo leuk als hij deed? Het bleef voor hem een vraag. Hij keek glimlachend rond en sloot daarna kort zijn ogen. Hij wist niets er kwam niets in hem op. Alsof Tsunami met al haar aardige gedrag alles uit hem hadden gehaald. Ineens schoten de puntige 'oren' op het hoofd van Ace overeind. Ace had het zelf ook door en zijn blik ging naar de lucht. Ze waren laat deze keer. Ace slikte. Dit kon nog eens lastig worden. Niet boven water. Hij moest er voor zorgen dat de paarden niet geraakt werden. Hij keek naar Tsunami. "Ik wil je wat vragen, kun je de paarden naar 1 hoek drijven?" vroeg hij vriendelijk maar toch ook serieus. Zijn blik ging naar de lucht waar de oranje stip al duidelijk zichtbaar was. Ace haalde een blok metaal uit zijn tas en gelijk nam het een vorm van een hamer aan. "En zou dat eigenlijk nu kunnen?" zei hij kalm. Daarna richtte hij zijn blik naar de lucht. Hij slikte even. Dit werd een lastige. Hij wilde niet dat Tsunami gewond raakte eveneens als de dieren. Intussen werd de oranje stip langzaam aan groter.

Als Ace haar los liet, ging haar houding terug in de zit. Ze keek naar haar handen die zich samen knepen. Haar oren sloegen zich voorzichtig naar achteren waar ze zich tegen haar schouders plaatste. Tsunami's oren tegelijk met die van Ace spits omhoog, hierbij keek ze op naar zijn gezicht. Er was iets gaande! Tsunami wilde weten wat. Ze keek dan ook al snel met hem mee omhoog, daar was een oranje stuk, in de verte, vaag zichtbaar. Bij haar kijken, stelde Ace een vraag. Hiervan daalde haar blik weer, ze keek Ace met verbaasde blik aan.
"De paarden", herhaalde ze vragend en keek om haar heen? Ze snapte niet wat voor nut dat zou hebben, maar Ace blijkbaar wel. Vandaar dat Tsunami zich al omhoog wilde drukken. Maar Ace was nog niet klaar. Het stelde dat het nu moest. Tsunami knikte waarna ze opstond. Ze pakte het eerste beste paard bij de manen, stapte op, en reed weg. In wilde galop en aangeknepen benen stoorde ze naar de groep de verspreid stond over de hele vlakte. Op zulk soort momenten was Tsunami blij dat ze op paardrijden had gezeten. Ze keek serieus van haar vosse merrie, op naar de rest. Met een extra duw in de zij, vliegt ze weg over het weiland. Ze gaan ze van paard naar paard, en omdat het kudde dieren zijn, volgen ze één voor één, zelfse de hengsten zette voort.

Ace zijn ogen keken kort naar Tsunami. Op het moment dat ze het herhaalde knikte hij kort. Daarna pakte hij zijn hamer en draaide het even over zijn pols. Hij zette hem tegen de grond en pakte het handvat met 2 handen vast. Even ging hij door zijn knieën. Ace zijn blik ging naar de lucht. Het oranje bolletje was inmiddels groter dan een frisbee en duidelijk te zien als een grote vuurbal. Ace keek naar Tsunami die al aan het werk was. Hij knikte kort naar zichzelf. Hij zette zich af en schoot op de komeet af. Hij hield zijn hamer in de aanslag. Hij keek strak naar de komeet. Beide gingen in een rechte baan op elkaar af. Ace kreeg een lichte glinstering om zich heen. Alsof hij een lichtbron was. Tsunami zou duidelijk kunnen zien wie Ace was. Ineens sloeg Ace richting de komeet met de hamer. De witte bol klapte als vuurwerk uit elkaar, op de enorme geluid na. Soms grote brokstukken zo groot als een voetbal landde in het veld. Ace keek naar beneden en maar net op tijd. Een groter brokstuk vloog recht op de kudde af. Hij had dus de spreiding niet goed ingeschat. Het veld was iets te klein. Ace zette zich af tegen zijn hamer en trok hem mee. Daarna ging hij recht op het brokstuk af. Schoot er omheen en ging voor de kudde zweven. Ace werd ineens volledig zwart doorzichtig. Hij werd wat groter en leek een net te vormen. Het enige wat zichtbaar bleek was zijn hoofd. Hij spreidde zich al een spinnenweb en ving toen de brokstuk op. Hij rekte wat uit. Daarna kwam hij langzaam weer in zijn normale vorm. De brokstuk viel op de grond en Ace zakte door zijn knieën. Deze keer was het uitputtend geweest. Maar zolang de paarden en vooral Tsunami niets overkwam wilde hij zich helemaal uitputten. Ace hijgde na op zijn hurken en keek kort naar Tsunami. Een paar zwarte vegen waren op zijn gezicht te herkennen maar verder was hij ongedeerd. Ace zijn ogen sloegen neer. Waarom nou juist nu?

Ze keek afwachtend naar wat er zo gebeuren. Eerst snapte Tsunami er niks van, maar als snel begon het tot haar door te dringen. De oranje stip had zich in haar ogen gevormt tot een vuurbal die recht naar beneden kletterde. Iets uit de ruimte, een komeet ofzo, dacht ze, maar wist het niet zeker. De paarden die nu dicht tegen elkaar aanstonden, voelde het gevaar. Met veel getrappel, gesteiger en gebok maakte ze dit duidelijk. Soms sloeg er een schelle hinnik uit paniet doorheen. Verder brieste ze veel. Gelukkig bleven ze staan! Maar dit was logisch, zo bij elkaar voelde ze zich waarschijnlijk veiliger. Wat Tsunami wel opviel, was dat de merrie onder haar heel rustig bleef. Ook dan merkt Tsunami pas op dat het dier automatisch over haar hals aan het strelen was. Als er dan een harde klap klinkt, kijkt Tsunami op. Het blok spat in honderde stukjes uit elkaar. Door het felle licht houd Tsunami haar vrije hand snel voor haar gezicht. Kleine steentjes dalen neer in het gras, sommige op de paarden, maar dat had weinig effect. Ze waren niet groter dan een maïskorrel. Toen Tsunami haar hand weer wegtrok, zag ze de grote steen die recht op haar af keerde. Tsunami duwde de merrie snel verder de groep in en naar achteren. Maar daar was haar redder al! Ace sprong er behendig voor en wist het te stoppen. De spanning was ontbroken. Ook de paarden werden rustig. Ze vulde zich terug de wei in rond Ace. Tsunami stuurde de vosse merrie naar Ace toe die op dat moment hijgend in elkaar zakte. Tsunami schrok en spoorde de merrie aan. Bij Ace aangekomen laat ze zich om zijn nek vallen. Ze drukt hem dicht tegen haar aan.
"Wil je voortaan zeggen wat je gaat doen", fluisterde ze zachjes. Vervolgens ging ze weer iets van hem af zitten met haar bovenlichaam. Ze keek hem met een lieve glimlach aan. Haar blik viel onmiddelijk op de zwarte vegen. Ze stopte haar vinger in haar mond waarna ze de strepen van zijn gezicht af weegde. Naja, afweegde, ze waren nu eerder verspreid en grijs. Tsunami grinnikte even, het zag er schattig uit. Dan gaat ze weer iets naar hem toe en geeft hem een kusje, op zijn neus wel te verstaan. Daarna kijkt ze hem weer lief aan.

Ace hijgde nog kort maar ademen was wat kalmer. Hij keek op toen de paarden weer de wei in rende. Hij glimlachte. Niemand was gewond geraakt. Hij glimlachte. Hij had zichzelf onderschat. Hij keek naar Tsunami die hem om zijn hals vloog. Hij glimlachte. "Als ik je het had verteld was het waarschijnlijk te laat, en ik wil niet dat de onschuldige dieren, noch jij gewond raakt..." zei hij kalm. Hij stond langzaam op. Het was vermoeiend wat hij gedaan had. Nu moest hij het nog opruimen. Hij concentreerde zich. Het weiland was gespaard gebleven. Maar de brokstukken waren geen gezicht. Langzaam gingen alleen de brokstukken de lucht in. Ze vormde een geheel en vlogen toen in de richting van het observatorium. Daar zouden ze het verder onderzoeken. Ace keek daarna weer naar Tsunami die hem lief aankeek. "Sorry voor het onverwachte..." zei hij kalm.

[sorry had iets teveel inspiratie dus verwerkte dat er wel even in XD]

[is goe joh x3]

Tsunami snapte het wel. Terwijl Ace opstond, bleef zij nog even zitten. Haar oren spitste zich ter hemel waar haar blik ook langzaam heen ging. Ze keek hoe de blokken steen zich tot één geheel vormde. Vervolgens schoten ze terug de ruimte in, waar het thuis hoorde. Tsunami zuchtte, weer een ervaarin rijker. Ze maakte toch ook wel vreemde dingen mee. Nu moest ze toegeven dat Ace niet normaal was. Maar dat was ze zelf ook niet. Ze had een wens in zich die verkeerd uitpakte. De wens voor het horen, had haar deze gedaante gegeven. Omzich had ze er geen problemen mee. Alleen vonden andere het meestal een kwaal. Maar Ace, misschien ook wel omdat hij er zelf anders uitzag, trok zich er niks van aan. Tsunami sloeg haar staart om haar middel waarna ze haar armen erop liet rusten.
"T'is niet erg, het is beter dat het heb gedaan", sprak ze lachend zonder hem aantekijken. Nee, haar blik stond naar de maan. Daar kon ze uren naar kijken.

Ace keek glimlachend naar Tsunami. Hij volgde kort haar blik en kwam op de maan uit. "Beter dat ik het had gedaan?" vroeg hij kalm. Hij begreep dat stuk niet helemaal. Hij keek kort ook naar de maan. "Hij is mooi he?" vroeg hij kalm. Hij ging zitten naast haar en ging in kleermakerszit zitten. Ineens voelde hij een windvlaag. Het was best fris nog. Hij keek glimlachend weer naar Tsunami. Hij zweeg verder. Woorden namen meestal een mooi moment weg. Hij was echter angstig voor het komen van de ochtend. Waarschijnlijk zou Tsunami weer op doorreis gaan en moest hij afscheid nemen. Hij slikte even bij de gedachten. Hij zou haar waarschijnlijk nooit meer zien. Hij voelde zich nog meer depressief worden bij die gedachten. Hij keek op. Hij zou genieten van de moment die hij nu had. Tsunami was immers degene die het meest aardig tegen hem deed.

[sorry voor late reactie]

"Ze is schitterend", sprak ze over Ace zijn woorden over de maan. De maan was haar beste vriend, van jongs af aan al. Het deed haar grinniken. Ze wist naar boven te halen dat ze vroeger altijd tegen de maan praatte. Ze vertelde hem al haar verhalen. Van heel onschuldig, tot de ergste streken! De koude windvlaag schroof haar lichaam tegen die van Ace aan. Hij was heerlijk warm, nogsteeds. Haar pluizige staart sloeg ze om haar midden. De punt eindigde op Ace zijn schoot. Daar krulde de staart zich iets op. Haar oren hingen slap aan beide kanten van haar gezicht. Daarbij duwde ze haar gezicht tegen zijn arm aan. Met opgetrokken benen, kon ze haar armen om haar knieën slaan. Zo leunde ze met haar hele gewicht tegen Ace aan, niet dat ze zwaar was, maar toch. Ace gaf haar een veilig gevoel.
Hij moment begon weer op een soap te lijken. Met z'n tweeën in het hoge gras, bij maanlicht. En de paarden maakte het af. Ze graasde om hen heen, niet bang. Sommige kwamen nog best dichtbij, maar Tsunami had 'r geen erg in. Haar blik stond namelijk naar de maan die straks weer zal verdwijnen...

Ace keek naar de maan en hoorde de woorden van Tsunami. Hij glimlachte. Hij merkte dat ze dicht tegen hem aan kroop. Dit zorgde voor een warm gevoel van binnen. Hij legde zijn arm om haar heen en sloot zijn ogen. Licht wat rust in zijn lichaam kon hij wel gebruiken. Hij hoopte maar niet dat het een droom was en dat hij zo in het veld wakker zou worden zonder Tsunami bij hem. Die gedachten hielden hem echter klaar wakker. Glimlachend bleef hij liggen en dacht rustig na.

De tijd vloog voorbij.
Alles wat was gebeurd leek vergeten. Tsunami consentreerde zich op het komen van de zon. Het zal niet lang meer duren of haar voormogen om te horen was weer eens voorbij. Tsunami had zich niet bewegen, al die tijd niet. Dit was om het moment in haarzelf op te nemen en nooit meer te vergeten. Ze snapte nu wel dat Ace haar leuk vond. Maar zij wilde zich niet binden. Ze wilde met niemand rekening houden, alleen met haarzelf. Ze zou hem toch weer achter laten. Ze zuchtte waarbij haar ogen kort dichtvielen. Ze sloten zich voor enkele seconden, daarna sprongen ze weer open. Op dat moment verscheen de zon. Haar oren en staart verdwenen. En ook zo. Het felle licht verblinde weide omgeving, dus was Tsunami kort niet meer zichbaar. Gewend aan 't licht, was zij weg. Met behulp van haar jutsu's, wist ze in een seconde weg te komen.

Kalm had Ace zijn ogen gesloten. Ineens voelde hij iets vreemds, aan zijn rug. Er kroop een vreemd gelei uit. Langzaam vormde het een kopie van hem. Alleen met felrode ogen. Ace keek er verbaasd naar. Tsunami lag nog steeds tegen hem aan. Ace zijn ogen keken onophoudelijk naar hem. Langzaam verschenen er verschillende punten aan de hemel. Kometen wist Ace. Ace zijn ogen gingen naar zichzelf, althans de kopie. Het ving alle kometen op en vormde een groot lichaam. Op de plek van het hart zat de kopie in een meditatie-houding terwijl zijn lichaam door middel van draden van de gelei het lichaam bestuurde. Ace stond op. Tsunami keek eveneens op. Ace zijn ogen gingen naar Tsunami. "Vlucht..." gebood hij haar. Tsunami bleek niet naar hem te luisteren. Het monster viel aan. Ace zelf wist zich bij de eerste inslag te verdedigen. De tweede werd hem echter fataal. Hij vloog door de lucht en landde op de grond. Hij probeerde overeind te komen, maar tevergeefs. Zijn blik ging naar Tsunami. Hij zag nog een vuist van boven op haar af komen.

Ineens schoot Ace overeind. Half slaperig maar toch stijf van de adrenaline wreef hij in zijn ogen. Het was een droom. Hij had zich verslapen. Zijn ogen gingen over het veld. Waar was Tsunami? Was ze al weg? Hij slikte even. Hij was in slaap gevallen op het moment dat Tsunami nog bij hem was. Hij had misschien het beste moment in zijn leven vergooid. Kalm keek hij naar de horizon waar de zon net op kwam. Ace stond op. Keek nogmaals rond, maar nergens was ze te bekennen. Hij zuchtte kort. Pakte zijn tas en liep weg. Hopend dat hij Tsunami nog eens een keer zou zien.