R|de a H0rsE, g€T @ gIrl

Tsunami, een meisje die gek op paarden was, kon het niet laten een bezoek te brengen aan deze prachtdieren. Ze zat dan rustig op het hek stukjes gesneden appel uittedelen aan verschillende merrie's. De hengsten stonden verderop. En Tsunami had het niet voor jongens over om zo ver te lopen. Neen! Ze hielt het bij de meisjes. Met haar zakmes sneed ze een volgens stuk appel af om het vervolgens aan een zwarte, wat kleinere merrie te geven. Ze propte zich tussen de grote bruine paarden om ook mee te genieten.Tsunami moest even lachen om het kleine exemplaar wat blijkbaar toch een hele grote mond bleek te hebben. Met een schelle hinnik ging het diertje er weer van door, en de rest volgde. Tsunami kon de hinnik dan wel niet horen, toch wist ze in gedachte de geluiden van paarden de herinneren. Ze kon het zelfs na doen, maar deed ze maar niet. Ze keek naar het laatste stuk appel wat ze nog vast had. De paarden waren er als een kudde vandoor gegaan, dan zou ze hem zelf maar opeten. Net als ze het stuk in haar mond wilde proppen, viel haar ogen op een vosse merrie die helemaal alleen in de hoek stond. Ze liet haar hand weer zakken waarbij ze het dier vragend aankeek. Met een soepele beweging sprong ze van het hek waarna ze er op af ging.
"Hey, meisje", begon rustig toen ze naderde. De niet al te grote merrie keek op. Haar bruine ogen keken Tsunami wat duf aan.
"Wat scheeld eraan, wil je niet bij de andere zijn. Of ben je te goed voor de rest" , zei ze lachend. "Hier, die is voor jou", ze stak het stuk appel naar haar toe waarop het paard de appel voorzichtig van haar hand af at. Vervolgens schudde het dier met zijn kop, alsof het Tsunami bedankte.
"Ja, je dacht dat ik hier voor niks heen kwam. Nu moet je ook wat voor mij doen", bracht ze met een sluwe ondertoon. En dan, plots, voordat de merrie protest kon maken, sprong Tsunami op haar rug. Maar de merrie deed niks, het was alsof ze het normaal vond. Het kon Tsunami niks schelen. Vandaar dat ze haar schouders ophielt en haar benen aandrukte. Ze pakte de manen vast waarop de merrie weg stapte. Ondetussen keek Tsunami rond of er nog andere mensen te bekennen waren, anders was ze zo alleen met de vos.

Edit by Kira: Tsunami, gelieve de topictitels in normaal ABN te maken Msntaal is verboden op Anime.

Ace liep echter aan de andere kant van de weilanden. Waar de hengsten waren. Hij keek glimlachend rond en liep naar een mooie zwarte hengst. Deze keek hinnikend naar hem en snuffelde even door zijn haar. Ace glimlachte. De hengst was redelijk hoog vergeleken met Ace en het was voor Ace moeilijk om zonder zijn krachten er boven op te komen. Ace zette zich af en landde langzaam op de rug. Even snoof de hengst van afkeuring maar al snel accepteerde hij dat Ace er op zat. Ace keek glimlachend over het veld. Hij aaide even over de hals van het paard en pakte de manen vast. Hoe ging dat ook al weer. Als ik mijn voeten hier neer zet ging hij naar voren.. ging het door zijn hoofd. En inderdaad het paard liep rustig naar voren. Ace spoorde het paard wat aan en deze liep wat sneller. Ineens ging zijn blik naar een meisje dat ook op een paard zat. Hij kwam haar bekend voor. In het bos... daar was hij haar eerder tegengekomen. Hij glimlachte en liet het paard wat verder rond lopen en wachtte kalm af of hij opgemerkt werd.

"Kom maar meisje", sprak ze opnieuw waarbij de merrie in draf oversprong. Een zachte druk van haar benen tegen de buik was genoeg. Het dier was dan ook heel gevoelig. Ook met sturen ging het uitstekend, en dan hadden ze niet eens teugels! Tsunami liet haar langs de hekken rijden, net of het een bak was. Ze reed langs het hek waar aan de andere kant de hengsten stonden. Ze keek erheen in de hoop iets boeiends te vinden, maar, tevergeefs. Tsunami schudde haar hoofd waarna ze weer voor haar uit keek. Maar wacht! Daar zag ze...Ace! Ace was op een zwarte, friese hengst geklommen, ze reden elkaar zojuist tegemoet. Tsunami bracht de merrie onder haar alvast tot stilstand, hopelijk zou Ace ook stoppen. Tsunami kan zich nog heel goed herinneren dat deze jongen oren had, wat verlegen was, en zwarte kleding+haar had. Het zag er wel geestig uit, zo zwart-zwart. Vandaar dat ze even moest lachen. Vervolgens besloot ze alvast te zwaaien in de hoop dat hij haar zal opmerken.
"Heey", riep ze er nog bij om het overduidelijk te maken. Ondertussen had de merrie haar hoofd alweer in het gras gestoken. Ze stond lekker de genieten van het malse gras. Tsunami gaf haar snel een klopje op de hals.
"Ja hoor, je mag wel een pauze nemen", ze gaf de goedkeuring op een zachte toon. Tsunami was sowieso voor dieren altijd een stuk liever, zij konden zich immers niet verwerren met woorden. Daarom was Tsunami misschien wel wat botter tegen mensen, omdat zij bijna altijd een weerwoord hadden. De gedachte maakte haar chago, vandaar dat hem snel van zich af schudde en zich volkomen richtte op Ace de naderde.

Ace keek rond en reed rustig verder. Hij glimlachte. Ineens hoorde hij iemand begroetten. En inderdaad het was Tsunami die hem riep. Hij glimlachte en zette de draf in en stuurde wat opzij zodat het paard langs dat van Tsunami kwam staan. Ace liet het paard tot stilstand komen. Hij keek wat naar beneden, vooral omdat de hengst groter was dan de merrie waar Tsunami op zat. "Hallo..." zei hij kalm. Zijn blik ging kort naar voren en daarna weer naar Tsunami. "Weer een stop op je reis..." zei hij vriendelijk en keek glimlachend naar Tsunami. Hij verzette zich wat op het paard zodat het paard gemakkelijker kon grazen en Ace eveneens wat makkelijker zat. Ace was gek op dieren maar veel kennis van paarden had hij niet. Toch was het niet slecht wat hij deed als je hem zo zag paardrijden.

(Sorry als ik bepaalde termen wat verkeerd opvat, ik zit niet zo in het paardenwereldje XD zal mijn best doen.)
{brb even douchen...tot zo! ^.^}

[merk er tot nu toe niks van hur^^]

Tot Ace er was had ze de merrie rustig zitten aaien. Als dan uiteindelijk naast haar tot stilstand kwam, keek ze lief op. Iets omhoog, omdat de rug van de hengst inderdaad iets hoger was dan dat van 'haar' merrie. Hij begroette haar, gevolgd door een vraag. Tsunami keek even in het rond, ze wist het niet zeker. Misschien...ja, wat deed ze hier eigenlijk. Ze tuurde toen weer terug omhoog naar Ace.
"Zie het maar als een soort pauze", bracht ze lachend waarbij haar ogen kort naar beneden neersloegen. Met haar handen kneep ze door de bruine manen van de vosse merrie. Zij stond nog altijd te grazen, hierbij zette ze een stapje nar voren voor een vers stukje gras. Tsunami hing toen iets schuin langs de merrie om te kijken waar ze nu aan het eten was. Ze hielt hierna haar schouders op als ze weer naar Ace opkeek. Ze wist niet veel te zeggen, vandaar dat ze hem maar aankeek met een lieve glimlach. Dat was ook het enige wat haar gezicht uitstraalde. Haar ogen zaten ver in gedachte in de hoop op een onderwerp te duiden waarmee ze een gesprek kon starten. Maar zo snel kon ze niks vinden, daarom besloot ze verder te gaan op Ace zijn vraag. Want wat hij vroeg, kon zij ook vragen. "En wat brengt jou hier?"

Ace keek glimlachend naar Tsunami. Hij knikte kort om haar woorden. Eveneens wist hij geen onderwerp en dacht er ook over na. Je scoorde bij mensen meestal geen punten als je ineens stil viel. Dat was iets wat hij de laatste tijd wel door had gehad. Hij hoorde ineens de vraag van Tsunami. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Godzijdank wist zij iets om over te beginnen. "Wat mij hier brengt. Ten eerste de rust..." zei hij kalm. "De meeste mensen verwarren mij. Dieren is net anders, die zijn wat makkelijker te begrijpen.." zei hij vriendelijk. Hij had niets tegen mensen. Integendeel. Hij begaf zich regelmatig onder de mensen. "Al die verschillende emoties zijn voor mij soms nog moeilijk te begrijpen..." zei hij kalm.

Bij zijn antwoorden, keek Tsunami overdreven veel naar zijn mond. Tsunami kon er dan ook niks aan doen, ze deed het automatisch. En omdat Ace vrij rustig praatte, was alles makkelijk te verstaan. Ze knikte dan ook overtuigend op zijn woorden.
'Ik heb dat ook", sprak ze enthousiast waarbij ze nogmaals met haar handen door de manen ven de merrie gingen. Ze voelde ze zacht aan, net zijde. Haar hele lichaam verplaatste zich tot het paard, behalve haar blik, die bleef op Ace gericht, voor het geval hij nog wat zou zeggen. Ze legde haar bovenlichaam op de rug en schoft van het dier en liet haar hoofd rusten op haar handen die zich rond de nek van de merrie klemde. De merrie zelf gaf er geen reactie op, ze bleef gewoon staan. Dan als Ace weer begon te praten, lette Tsunami goed op. Alleen wat hij nu zei snapte ze niet. Ze keek hem dan ook verbaast aan. "Hoe bedoel je, je begrijpt de emotie's van mensen niet. Hoe kan je dat nu niet begrijpen als je zelf een mens be-", ze stopte. Langzaam drong het tot haar door. Ze was misschien niet de slimste, maar het verband met het niet snappen van emotie's en de 'oren' werd nu duidelijk. Maar ze bleef rustig. Ze besloot dan ook gewoon te blijven liggen, alsof het heel normaal was.
"Je bent geen mens..of wel", vroeg ze rustig met een warme ondertoon. Alsof het een vertrouwelijke vraag was, het klonk alsof...Tsunami echt te vertrouwen was.

Ace sloeg zijn benen over het paard heen en ging wat zitten. Continu met zijn benen wijd zitten was niet prettig. Nu was zijn lichaam helemaal gericht op Tsunami. Hij keek haar aan. Hij glimlachte. De woorden die ze zei deden hem opmerken dat ze hem niet begreep. Maar op het moment dat de woorden verder volgde sloeg zijn blik neer. De kalme en warme stem deed hem een lichtte siddering geven. Meestal vroegen ze het op een kille en hatelijke manier. Hij was dit niet gewend. Even knikte hij. "Om dan toch maar te vertellen wat ik ben..." zei hij kalm. Even haalde hij een stukje gesteente uit zijn tas. "Dit ben ik werkelijk.." zei hij. Het steentje was niet glad maar erg ruw. Het was een stukje komeet. "Ik ben gewoon een mislukt experiment van een mensenwereld ver hier vandaan..." zei hij kalm maar toch kon je de verdrietige ondertoon horen. "Ik zal nooit echt kunnen mengen onder de werkelijke mensen hier. Ik heb maar een paar mensen die aardig tegen me doen..." zei hij kalm. Zijn blik ging naar de lucht. Hij keek daarna weer naar Tsunami. "En? Ben ik nog steeds dezelfde jongen als toen je me voor het eerst zag...?" vroeg hij kalm. Hij voelde zich al wat beter toen hij het aan haar kwijt was, maar toch was er iets van angst dat ook zij hem nu zou mijden.

Haar verbaaste blik verdween en maakte plaats voor een geïrriteerde kijk. Ze keerde haar hoofd naar voren waar ze naar de verre grasvelen keek. Hun gesprek had een hele andere wending genomen. Ze wilde nu een geintje maken, maar kreeg het er gewoon niet uit. Ze kon niks spottends of vervelends tegen Ace zeggen. Er kwam geen scheldwoord in haar op, niks! Vandaar dat ze met een zucht overeind kwam en hem kort aankeek. En kleine lach verscheen op haar gezicht waarna ze snel weer naar de grond keek.
"Das ku-...minder prettig", zei ze zachtjes. Maar pas toen dringen ze volgende woorden door. Dit maakte haar woedend. Ze keek op met een blik vol afkeur en afschuw.
"Waar slaat dat nou weer op", snauwde ze hem toe! "Waarom zou ik je nu ineens anders zien. Al was je een demoon met 8 koppen een pony-staart, wat maakt mij het uit. Jij bent Ace en die blijk je ook", riep ze waarbij ze haar vinger op hem wijste. "Nou moet jij eens goed luisteren, jochie! Ik ben het zat dat mensen, plus jij, maakt me niet uit wat je bent, zich zo verschrikkelijk afkurren. Jij bent gewoon één van iedereen, en dat weet JIJ beter als ik", Tsunami gooide alles eruit. Ze kon er dan ook echt niet tegen als 'mensen' zo deden, het sloeg namelijk nergens op. "Wees blij met wie je bent, en dat je überhaupt bestaat. Je bent hier waarschijnlijk om een reden!" Ze trok hierna haar hand terug en keerde hem de rug toe.
"Maf kind", kon ze er nog vanaf brengen met een zachte stem. Hierna viel ze stil en ontstond en een ijzige stilte. Tsunami keek van Ace af ter hemel en vroeg zich af of hij het had begrepen. Beter! Anders snapte hij inderdaad niks van emotie's!

Op het moment dat Tsunami tegen hem uitviel keek hij haar onophoudelijk aan. Hij zweeg en onderbrak haar niet. Haar woorden deden hem nadenken. Ze zag hem niet als iemand anders? Maar door zijn negatieve houding tegenover zichzelf was ze wel woedend op hem geworden. Hij keek kort naar voren. Hij zweeg zei niets. Hij moest de woorden van Tsunami even in zich op laten komen. De laatste twee woorden deden hem knikken. "Groot gelijk..." zei hij ineens. "Ik ben een maf kind, maar daarmee niet minder sociaal." zei hij. Hij duwde zich omhoog en zweefde over Tsunami heen. Op de paal van het hek bleef hij staan. "Het spijt me dat ik dat zij, ik wilde je niet boos maken. Kan ik het goed maken op een of ander manier?" zei hij kalm. Hij keek even met een neutrale blik naar haar.

[XD Sorry, ik kan daar in het echt ook niet tegen. Ace is het tegenovergestelde van mij XD]

[sorry, en mooie newe ava^^]

Tsunami bleef strak naar de grond kijken. Hierdoor kon ze niet zien wat hij zei, en horen deed ze niet. Toen Ace op het hek zweefde, keken haar ogen mee, haar hooef bleef hierbij naar beneden. Tsunami kon er niet tegen, ze herkende iemand anders in Ace. Het deed haar van binnen zoveel pijn, maar van binnen wilde ze dit niet laten merken. Vandaar dat ze snel ter hemel keek, recht in het gezicht van Ace. Haar blik was kil en afwezig, niet op Ace gegunt. Maar door het kopen naar zijn gezicht, kon ze zijn wat hij zei. Hij bracht zijn spijt en vraag op een kalme manier. Op deze manier was alles luid en duidelijk te lezen. Tsunami zuchtte waarbij ze rolde met haar ogen en haar hoofd schudde. Er ontstond opnieuw een korte stilte. Deze stilte werd onderbroken door het stille woord van Tsunami.
"Nou...", sprak ze met een zachte toon en neergeslagen blik. Ze klom van het paard af op het hek. Daar drukte zich omhoog langs het hek. Met haar perfecte balans ging ze recht staan op de planken van de houten omheining. Hierdoor was de merrie vrij, en kon ze gaan en staan waar ze wilde. Tsunami keek naar haar voeten die nu tegenover die van Ace stonden. Alle emotie die zich van binnen had opgeborreld kwam er uit met het spreiden van haar armen. Ze sloeg ze om Aze zijn middel en hielt hem stevig vast.
"Een knuffel is voldoende", zei ze bijna onhoorbaar. Vervolgens drukte ze zich stevig tegen Ace aan.

Ace keek naar Tsunami en merkte de kille blik op. Hij slikte even. Maar al gauw veranderde dit. Ace merkte dat ze het hek op klom en haar balans erg goed wist te houden. Ineens spreidde ze haar armen en omarmde ze hem om zijn middel. Ace zijn ogen werden groot. Niemand had hem ooit geknuffeld. En het gaf een vreemd gevoel van binnen. Een positief gevoel weliswaar. Ace sloeg kort zijn armen om Tsunami heen. Ze was wat kleiner dan hem maar dat scheelde ook niet veel. Ace sloot kort zijn ogen. Het leek alsof dit moment eeuwig duurde. Hij wist niet wat er gebeurde maar het leek alsof Tsunami een knop had omgezet. Iets die zei dat hij nooit meer negatief moest denken.

[dank je XD]

Ze 'kroelde' nog even met haar hoofd tegen zijn borst waarna haar stille blik over ging in zacht gegrinnik. Haar houvast werd ook iest minder, waarop haar armen uiteindelijk loslieten.
"He-heh, sorry", sprak ze zachtjes onder op te kijken. Ze deed een loshangende pluk haar terug achter haar oren waarna ze via het hek naar beneden ging. In plaats van er op te staan, ging ze nu zitten. Ze keek voor zich uit. En tevreden blik was op haar gezicht te verkennen. In gedachte verzonking staarde ze voor haar uit, over het eeuwige groene veld. Er leek geen einde aan te komen, net als haar vragen. Ze vroeg zich af waarom ze zich zo overgaf tegenover Ace. Ace deed haar dan ook zo aan iemand denken, of was er meer? Tsunami schudde snel haar hoofd, hoe kon ze daar nu zo snel over oordelen?! Haar blik gleed weg van de vlakte, terug naar het hek waar Ace nog altijd stond. Ergens hoopte ze dan hij naast haar kwam zitten, aan de andere kant, hoopte ze ook dat hij weg ging. Ze wist het dan ook niet zo goed. Misschien was zij wel degene die niks van emotie's afwist. De gedachte maakte haar chago, vandaar dat ze hoofd snel probeerde leeg te maken. Dit lukte helaas niet, de gedachte verdween wel, maar andere gedachte kwamen er voor in de plaats.

Ace merkte dat de houvast van Tsunami langzaam aan minder werd en ze uiteindelijk los liet. Ace volgde haar voorbeeld en liet zijn handen hangen. Hij keek op toen ze ging zitten. Hij wilde naar beneden springen maar hij kwam tot de ontdekking dat zijn transformatie weer eens niet onder controle was. Zijn arm was een doorzichtig zwarte gelei geworden. Hij zuchtte kort onhoorbaar. Hij verlengde de mouw van zijn shirt was en hoopte dat Tsunami het maar niet zag. Rustig sprong hij van het hek af. Rustig klopte hij wat haren van het paard weg. Hij liep achter Tsunami langs en duwde zich het hek op naast haar. Hij keek even kort naar haar. "Waarom sorry? Het gaf een enorm goed gevoel..." zei hij kalm en glimlachte. Hij keek daarna voor zich. Tsunami had bewezen dat hij niet een vreemd iemand was. Hij bleef Ace en dat zou niet veranderen, hoe vaag zijn afkomst ook was.

Tsunami keek op waardoor ze kon liplezen wat hij zei. Ze wist niet zo goed hoe te reageren. Alleen dat zijn gedrag haar overspoelde. En dan ook nog het donkere haar in combinatie met de lichte huidskleur, het was allemaal zo toevallig. Ze bleef hem stilletjes aankijken. Daarna keek ze weer voo haar uit waar de zon onderging. De rode bol zorgde voor verschillende kleuren in lucht. Zo zag ze oranje, geel, blauw en ergens verweg ook paars en roze. Het leek net zo'n mislukte soap. Een jonge en een meisje, in een weiland bij de ondergaande zon. Tsunami zuchtte onopmerkelijk. Haar blik ging weer iets naar beneden waar ze naar het vochtige gras keek. Een goed gevoel, ging er door haar hoofd waarbij ze nogmaals zachtjes zuchtte.

Ace keek glimlachend naar Tsunami en keek voor zich uit. De ondergaande zon deed hem altijd goed. Maar nu keek hij er niet alleen naar. Hij keek kort naar Tsunami. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij wilde de stilte doorbreken maar de rust was ook mooi. Ineens kwam er iets in hem op. "De zon is mooi of niet..." zei hij kalm en wees er met zijn rechter arm naar. Echter dacht hij er niet bij na en was zijn getransformeerde hand naar de zon gewezen. De gelei gaf een wat donkerder oranje door zijn hand. Voor Ace eenmaal door had wat hij had gedaan en zijn hand terug trok had Tsunami al lang kunnen zien dat zijn arm niet helemaal normaal was. Hij merkte dat ze zuchtte. Hij wist niet bepaald wat hij moest doen in dit soort situaties en dus bedacht hij iets. En al snel kwam er iets naar boven. Hij haalde een dun zwart leren touwtje tevoorschijn. Hij bond het los om zijn pols. Een klein metalen plaatje haalde hij uit zijn zak. Hij wilde wel wat doen en misschien was het wat voor Tsunami. Hij legde het plaatje op zijn, nog normale, hand en langzaam begon het te borrelen. Ace concentreerde zich en zweeg verder.

Tsunami had er niet eens zo'n erg in, dat zijn hand zo vervormt was. Dat er iets mis mee was, dat was duidelijk, de rest boeide haar niet. Ze was meer in gedachte verzonken en aan het genieten van de laatste zon. Men zegt dat de laatste zonnenstralen het warmst zijn. En Tsunami gaf de stelling geen ongelijk, het was heerlijk! Ze smolt dan ook bijna weg van het warme gevoel. Met een diepe zucht liet zichzelf dan ook ontspannend in elkaar zakken. Vervolgens keek ze gelijk verbaast op naar wat Ace aan het doen wat. Hij had iets in zijn hand wat borrelde. Tsunami keek er gefocust naar, en wachtte op het eindereseltaat. Teminste, als dat er was. Terwijl ze er naar keek, kwamen de vragen weer terug omhoog, ze waren niet weg te krijgen. Vandaar dat Tsunami zich voor 100% op Ace zijn hand richtte, en nergens anders op! Ze was dan ook ernstig nieuwschierig. Eigenlijk wilde ze vragen wat hij deed, maar hielt zich stil, of toch niet.
"Wat doe je", vroeg ze stilletjes waarna ze gelijk opkeek naar zijn gezicht.

Met een kalme blik keek Ace naar zijn hand. Hij wist wat hij aan het doen was en doordat hij zich focuste op zijn hand vergat hij voor kort dat Tsunami naast hem zat. Ook had hij niet door dat ze eveneens gefocust keek langzaam vormde het stukje metaal zich in een driehoek. Deze driehoek kreeg langzaam meer detail. Een klein driehoekje was er uit. De binnenkant kreeg een lichtblauwe kleur en er zat een rondje aan. Het metale puntje leek op een speerpunt. Ace pakte het vast en kneep even samen in zijn hand. Hij opende het en nu gaf het lichtblauwe gedeelte zwak licht. Ace pakte het touwtje en reeg het behendig door het metale ringetje. Met een paar snelle bewegingen was een ketting gevormd. Ace sprong van het hek af. Hij ging achter Tsunami staan en bond de ketting om haar nek. Hij sprong weer behendig op het hek. "Staat je goed..." zei hij. Ace maakte meer kettingen. Het was een hobby van hem.

Tsunami keek naar zijn snelle handelingen. Alles ging voor haar even allemaal te ver, en voor zo het wist, bond Ace het kettinkje rond haar nek. Ze keek er naar als een hond die een halsband omkreeg. Vervolgens pakte ze het verzichtig vast waarbij ze het voor haar ogen bracht, zo kon ze het beter bekijken. De kleur was prachtig, wat ze dan ook zei. "Het is schitterend", zei ze vol bewondering. Ze draaide het nog een paar rondjes, als een kat spelend met een bolletje wol. Met grote ogen wist ze zich geen raad, ze had nog nooit zoiets gezien, het was geheel nieuw. Eindelijk uitgekeken, richtte ze zich tot Ace. Ze wilde hem bedanken, maar alleen het woord 'dankje' was niet genoeg. Nee, hij vond een knuffel fijn, net als zij. Er verscheen een kleine, bijna schattig te noemen glimlach op haar gezicht. Daarna sloeg ze haar armen opnieuw om hem heen.
"Danjewel", klonk het voorzichtig op een blije toon. Ace was zo lekker warm, net als de zon. Het was net of ze een knuffel gaf aan een grote teddy-beer. En omdat ze haar ogen gesloten hielt, werd dit effect alleen maar groter.

Ace keek naar Tsunami die er met veel bewondering naar keek. Hij was blij dat ze het mooi vond. Hij glimlachte en keek naar voren. Zijn ogen keken kalm naar het kleine oranje streepje dat er nog was. Ineens kwamen twee armen om hem heen. Hij schrok er licht van en verloor zijn evenwicht. Uit reflex sloeg hij zijn
armen om Tsunami heen en dacht er niet bij na dat hij haar ook mee zou trekken. En voor hij het wist vielen ze beide op de grond. Ace onderop en Tsunami bovenop. Hij slikte even. "S-sorry..." stamelde hij. Hij had een lichte blos. "Gaat het..." vroeg hij voorzichtig. Hij had zich niet bezeerd maar Tsunami kon dat wel.

(sorry voor de domme actie, kon het niet laten)

[tog hip xD]

Bij de val zette Tsunami haar handen uit reflex gelijk naar voren, waardoor ze in het gras terecht kwam. Nu lag Ace inderdaad onder haar, en leunde zei op het gras, boven hem. Ze keek hem wat geschrokken aan, alleen ging dit al snel over in een kleine, verlegen lach. Snel streek ze haar loshangende lokken haar achter haar oren. De tekking bungelde tussen beide heen en weer en glinsterde even in het zonlicht, net als Tsunami's ogen. Tsunami die was getrokken door Ace zijn ogen, vergat in wat voor positie ze zich bevonden. Haar benen had ze automatisch niet gespreid, want ze draagt immers een kimono. En drie keer raden wat er gebeurt bij het spreiden van je benen terwijl je een kimono draagt. Vandaar dat haar benen nu aan één kant ven Ace lagen en ze op Ace zat. Ook dit had ze helemaal niet door wat uiteindelijk best genant kon uitpakken.

Ace keek nog steeds licht geschrokken naar Tsunami. Maar op het moment dat ze verlegen glimlachte had hij het gevoel dat ze zich niet bezeerd had. Hij had amper door dat ze op hem zat. Zo zwaar was ze niet. Ace keek in haar ogen en licht had hij het gevoel alsof zij ook in zijn ogen. Hij had dit soort dingen al eens eerder gezien. Iets van zeep, nee soaps, dat was het. Hij had zoiets eerder gezien in soaps al dat romantische gedoe. Hij slikte even, hij wist niet wat hij moest doen. Licht kwam er iets bij hem op. Hij stond nu voor een beslissing. Als het ware stond er een duiveltje en een engeltje op zijn schouders. Het engeltje zei: 'Kus haar voorzichtig, voorzichtig...' Terwijl het duiveltje hem vertelde: 'Neem haar vollop op haar mond...' Dit was voor Ace geen moeilijke keuze. Hij ging overeind zitten waardoor Tsunami nogal dichtbij kwam. Hij voelde zich om een of andere rede nerveus worden. Ze was iedere keer zo dicht bij. Het begon met een knuffel en nu zat ze als het ware op zijn schoot. Ace kwam ineens dichtbij met zijn gezicht bij die van Tsunami en voorzichtig gaf hij een kusje op haar mond. Maar al snel trok hij terug. Het leek alsof hij een fout had gemaakt. Dat gevoel vulde hem ineens. Gemengd met een licht genot. Hij keek kort weg. "S-sorry.." zei hij. "Het gebeurde vanzelf..." zei hij kalm.

Toen Ace zich rechtte, ging ook Tsunami iets naar achteren, niet veel, maar iets. Nu waren ze maar op korte afstand. Hun neuzen konden elkaar, met een centimeter verschil, net niet raken. Tsunami, die haar mond een klein beetje open had, slikte. Ze wist niet wat te doen. Dat ze uit haar droom terug was, was overduidelijk. Haar glimlach was immers allang verdwenen. Inplaats van gekrulde mondhoeken, was het nu een mond van verbazing en niet-wetendheid. Haar ogen waren wijd opengespreerd, wijder kon niet! Plots voelt ze de lippen van Ace tegen de hare gedrukt, maar heel kort, maar voelbaar. Ze sloot even haar ogen waarna ze weer knipperend open gingen. Ze zag dat Ace zich onmiddelijk weg keerde van haar. Op hetzelfde moment liet ze zich voorzichtig van zijn buik afglijden. Nu zat ze naast hem. Zijn verontschuldeging verging haar. Haar ogen keek stilletjes weg naar het groene gras onder hen. Vervolgens keek ze op om hem vervolgens met haar hand een aantal klapjes op zijn hoofd te geven, gevolgd door een ingehouden grinnik. Ze tuurde even voor haar uit, naar de zon, die er niet meer was. Haar blik gleed daarna ter hemel waardoor haar paardenstaart iets naar beneden hing. Schuin, keek ze Ace aan.
"Gaat 't", vroeg ze lachend? Het leek alsof hij dit nog nooit had gedaan, wat misschien ook wel zo was! Van haar gedachte verdween de lach.
"Gaat 't", sprak ze nogmaals, maar nu met een bezorgde toon, zonder gelach. Ze keerde zich tot op haar zij zodat haar ene hand vrij was. Ze legde deze op zijn schouder waarbij zijn ogen zocht door haar hoofd naar de zijne te brengen.

Ace keek nog steeds weg maar hij voelde geen klap in zijn gezicht. Geen brandende pijn of rode handdruk op zijn gezicht. Hij keek voorzichtig naar Tsunamie maar wendde hem al snel af. Hij merkte dat ze grinnikte. Vond ze het dan niet erg? Hij merkte dat ze naast hem ging zitten. Hij merkte de hand op zijn schouder. Hij had van tevoren nog gehoord dat ze vroeg of het ging. Ace had er over nagedacht. Ging het wel? Hij voelde zich geweldig maar eveneens voelde hij zich licht ongemakkelijk. Hij keek langzaam naar haar toen hij gedwongen was naar haar te kijken. "Vond je het erg?" vroeg hij als wedervraag omdat hij niet precies wist hoe hij zich voelde. Hij keek Tsunami in haar ogen en wachtte kalm op antwoord.

Tsunami zuchtte opgelucht toen bleek dat Ace nog kon praten. Ze trok hierbij haar hand terug die ze tijdens de zucht, tegen haar borst legde. Gelukkig, hij gaat niet dood, dacht ze plots, waarbij ze vaag opkeek. Waar slaat dat nou weer op, vroeg ze in gedachte aan haarzelf. Toen sloeg haar hele gedachte terug op de vraag van Ace. Het was maar goed dat hij zich eerst tot haar keerde, anders had ze het niet gehoord. Ze glimlachte lief, met dichtgeknepen ogen. Haar wenkbrauwen vormde zich tot kwart maantjes en de wind, zorgde voor gewapper door haar haar.
"Nee hur", bracht ze redelijk rustig. Bij haar woorden gingen haar ogen weer open. De grijze tinten op haar iris, leken even iets donkerder, door het verdwijnen van de zon.
"En jij, vond jij het erg", vroeg ze? Maar nadat ze haar vraag stelde, kwam ze erachter dat het best een stomme stelling was. Hij gaf namelijk zelf de kus, en niet andersom!