Back on the beach

Ace liep met kleine pasjes richting het strand. Zo af en toe was hij hier te vinden. Het was niet zijn favoriete plek. Het was mooi, dat vond hij wel. Maar al dat zand maakte het er alleen maar moeilijker op. Het waren zijn krachten die het mooie verpestte. Hij had ze nog niet volledig onder de knie en dit zorgde soms voor de nodige ophef. Opnieuw waren zijn eerste stappen op het strand zoals normaal. Rustig ging het zand in zijn directe omgeving omhoog en viel het weer naar beneden als Ace uit de buurt kwam. Na een stukje langs de zee hebben gelopen ging hij zitten. Langzaam kwam het zand bij hem omhoog. Een roze schelp vloog voor hem langs. Ace tikte er tegen en het zweefde langzaam richting de zee waarna het na een tijdje er in plonste. Opnieuw zag hij een aantal personen hem mijden. "Zo gaat het iedere dag..." mompelde hij. "Alleen op het observatorium zien ze iets in me..." mompelde hij er achter. Hij trok zijn knieën op en sloeg zijn armen er om heen en leunde met zijn kin er op. "Zal ik ooit vrienden krijgen?" vroeg hij hardop in zichzelf.

Cole liep maar wat over het strand. Hij vond het wel fijn ook al was het winter om op het strand te zijn. Het was best druk maar de meeste mensen waren aleen maar met diegen waarmee ze waren bezig. Behalve een jongen die zat daar alleen. Cole hoorde hem zeggen ´´zal ik ooit vrienden krijgen´´. Cole kon het niet laten om te zeggen ´´dat hangt eerder van jezelf af´´. Hij stond nu dichtbij genoeg dat die andere hem kon horen. Zelf had hij ook weinig vrienden maar hij geloofde wel in wat hij zei. Cole bekeek hem eens goed en dacht ´waarom zou hij alleen zijn´.

Ace keek strak voor zich uit. Hij hoorde ineens de woorden van iemand en keek even op zij. Daarna richtte hij zijn blik weer op hetzelfde punt op de horizon. "Wie wil er nou vrienden worden met een vreemd iemand als ik?" stelde hij de vraag aan de jongen. Hij keek naar voren en liet een onmerkbare zucht ontsnappen. Hij zweeg verder. Kalm stond hij op en klopte het zand van zijn broek. Hij keek even naar de jongen. Daarna ging zijn blik weer naar de zee. Kalm wachtte hij op een mogelijke reactie van de persoon.

´´andere vreemde wezens misschien´´ zei Cole. Hij moest lachen om zijn eigen uitspraak. Hij had nooit gedacht dat hij zoiets zou zeggen. ´´jij bent echt niet het vreemdste ter wereld´´ zei cole uitdagend. Daarna keek hij de jongen onderzoekend aan en dacht ´iedereen heeft dus wel een geheim´.

Ace keek op naar de jongen en glimlachte kort. Die reactie had hij kunnen verwachten. "Ik heb ten eerste niet eens het lef om een gesprek te starten..." zei hij kalm. Ineens ging er een alarm over. Ace keek naar het apparaatje op zijn heup en keek daarna naar de lucht. Zijn net zo neergeslagen gezicht was ineens volop serieus. Hij greep een blok metaal uit zijn tas en liet het zweven door het verlichten van de zwaartekracht. Langzaam begon het te golven en leek het vloeibaar. Al snel was het een grote hamer geworden en werd weer hard. Ace greep het vast en liet het even ronddraaien waarna hij recht naar een witte stip in de blauwe lucht keek. Hij zuchtte even. Laatste tijd was het wel meer raak. Langzaam aan werdt het puntje groter en werd het duidelijker een oranje vuurbal. Het was echter een meteoriet. Ace zette zich af en schoot in de lucht. Onder zich wat zand opzij spatte. Hij had geen zin in gewonden door een inslag. Hij schoot recht op de komeet af en remde op den duur af. Daar bleef hij zweven en draaide hij zijn hamer wat rond om wat meer kracht er achter te zetten. Op een gegeven moment kwam de meteoriet zo dicht bij dat Ace zijn slag sloeg. Volop in de komeet kwam de hamer terecht. Deze brak ik verschillende stukken en deze vielen nog na smeulend van de ontbranding de zee in. Ace haalde opgelucht adem. Voor de aantal mensen, waaronder Cole, die op het strand stonden was het te zien. Ace vloog met de hamer weer naar het strand en sloeg de hamer in het zand en landde er naast. Langzaam veranderde hij de hamer weer in een blok en deed hem in zijn tas. "Hmm, geheim? Ik denk dat niet veel mensen echt gesteld zijn op mijn geheim..." zei hij kalm en zuchtte daarna weer. Zijn net zo serieuze karakter was weer als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor zijn neerslachtige en verlegen kant.

´´De mijne ook niet´´ zei Cole neergeslagen. Hij keek naar de komeet die uit een was gespat door Ace. Hij keek naar de andere mensen die dankbaar naar Ace keken. ´´Ehm die mensen vinden jou eerder een held denk ik´´ zei Cole terwijl hij naar de mensen wees. Zelf vond hij het ook indrukwekkend maar dat liet hij niet merken. ´´Misschien moet je positiefer denken´´ zei Cole ´´er zijn ook noch wel andere wezens die jou vriend willen zijn´´. Cole dacht aan wat hij vroeger dacht. Het was precies het zelfde als hoe nu Ace dacht, maar Cole had uiteindelijk ingezien door een vriend dat iedereen vrienden kon maken.

Ace glimlachte. "Held? Ik zorg er alleen voor dat dat ruimtegesteente hier niet de boel vervuilt..." zei hij kalm. Wetend in zijn achterhoofd dat die komenten vaker kwamen en het zo'n beetje weekelijks werk was. Hij wist zelf ook wel dat zo'n 'kleine' komeet nog wel wat schade aan kon richten. Ace glimlachte en keek naar Cole. "Positiever denken? Zoals? Als ik op die daar af stap dan maak ik vrienden?" vroeg hij. Maar de woorden die Cole er aan toe voegde legde voldoende uit. De woorden die Cole zei deden hem even glimlachen. "Dank je..." zei hij. "Ik denk dat dat wel zal helpen..." zei hij. Mensen en wezens hadden hem altijd al verward waardoor ze hem vaak ook vermeden. Hij keek Cole aan. "Ace is de naam..." zei hij kalm en glimlachte.

´´cole´´ zei cole rustig terwijl hij glimlachte. Hij was blij dat hij zelf ook een keer iemand hielp inplaats van alles te vernietigen. ´´Vrienden´´ zei hij op een plagerige toon maar hij meende het wel. Hij stak zijn hand uit en hoopte dat Ace die zou schudde. ´´en trouwens die kometen zijn niet niks want niemand anders dan jij doet hun vernietigen´´ zei er achter na.

Ace keek naar Cole die zich voorstelde. "Aangenaam.." zei hij. Ineens hoorde hij de woorden van Cole en keek hij op. Een glundering was in zijn ogen te zien en zijn glimlach werd breder. Hij pakte de hand en schudde deze. "Zeker..." zei hij. Het voelde alsof hij leeggegoten werd en gevuld werd met een ander gevoel, blijdschap. Hij keek weer naar de plek waar de komeet eens was geweest. "Dat is waar..." zei hij en glimlachte. "Maar ik ben eigenlijk zowat de eerste die het te horen krijgt. Ik heb niet ver hier vandaan een observatorium. Daar houden ze van alles in de gaten, omtrent de ruimte." zei hij met een glimlach. "Niemand heeft eigenlijk de kans gehad om zo'n komeet te vernietigen voor dat ik het deed..." zei hij een beetje met een schuldige ondertoon.

´´oh geluks vogel´´ zei cole terwijl hij zelf blij werd van de blijheid die Ace uitstraalde. Hij was zelf nog nooit zo blij geweest maar als je die blijdschap zag dan wou je gewoon ook lachen. Daarna keek hij naar de plek waar de komeet was. Het was heel natuurlijk dat, dat gebeurde maar tog was het raar om van dicht bij mee te maken. ´´dus je doet vaker, van zulke dingen´´ zei cole.

Ace keek richting Cole de hem een geluksvogel noemde. Hij glimlachte en grinnikte. "Ligt er aan. Hoe je kijk er op is." was zijn reactie en glimlachte. "Dit soort dingen? Af en toe...vaker zit ik of door de telescoop of wat onderzoekende dingen. Maar meestal zit ik te klooien in de simulatie-ruimte..." zei hij. Hij glimlachte. Die kometen waren er zo af en toe maar niet bedreigend veel. Ze waren meestal ook alleen. Dat scheelde ook al in de bedreiging er van. Een glimlachte en keek daarna weer naar Cole. "En wat doe jij dan zoal..?" vroeg hij en keek weer naar de zee.

(eh verkeerde acount boven me)

Cole verstijfde bij die vraag. Hij had wel net zo aardig gedragen maar wat hij normaal deed was niet echt aardig. Uiteindelijk zei Cole nog ´´eh niet veel eigenlijk´´. Hij keek naar zijn voeten. Zou deze vriend hem uitschelden als hij het zei wat hij deed of uberhaut wat hij was. Hij keek daarna naar de zee zoals altijd mooie golven heen en weer. Kon hij maar zo rustig zijn als dat.

(al aangepast XD)

Ace keek naar Cole en glimlachte. "Niet veel? Daar bereik je weinig mee..." zei hij kalm en grinnikte. "Dus jij hebt zeeën van tijd..." zei hij en glimlachte. Niet door hebbend dat zijn woordkeuze nou helemaal de geweldigste was als je keek naar de plaats waar ze stonden. Kort ging zijn blik naar de grond, een krab liep voorbij en klakte wat met zijn schaar. "Zeg Cole, ben je al eens op de maan geweest?" vroeg hij ineens. Hij wist haast zelf het antwoord al maar hij wilde wel eens weten hoe hij hier op zou reageren.

Cole moest lachen om de woordkeuze ´´zee van tijd´´. Als je zijn krachten wist plus de plek dan was het super grapig. Hij keek ff naar zijn handen en keek toen weer naar Ace. Toen hij de vraag hoorde zei hij rustig ´´nee, nog nooit´´. Net of dat het gewoonste zaak van de wereld was.

(XD nu lees ik ook je krachten. Die tijd had ik niet door...)

Ace glimlachte en keek naar Cole die begon te lachen. Kennelijk was wat hij zei grappig. Hij glimlachte. De woorden deden hem grinniken. "Had ik al verwacht." zei hij. "Heb je het ooit eens willen doen?" zei hij. "Ik kan iets regelen waardoor het lijkt alsof je op de maan bent. En geloof me, onderschat het niet..." zei hij en glimlachte. Zijn blik ging naar Cole die kort naar zijn handen keek en daarna ging Ace zijn blik weer naar de zee. Een glimlach speelde op zijn gezicht. De vogels floten zachtjes hun deuntje en het ruisen van de zee gaf een rustgevend gevoel voor Ace.

( Hindert niks, een stille hint is meestal genoeg)

Cole dacht eerst diep na. Daaran zei hij ´´is goed proberen is nooit zo slecht´´. Hij was alleen bang dat wat hij ook zal doen waarscheinlijk zou zweven. En misschien daardoor de spreuk van zijn vleugels eraf gaat. Cole schuude zijn hoofd om ergens anders aan te denken en zei nog ´´maar doet het rustig aan´´.

Ace glimlachte. "Dat is het inderdaad." zei hij en glimlachte. "Rustig aan?" zei hij ineens. "Hoezo rustig aan?" voegde hij er nogmaals aan toe. "We gaan de ruimte niet in hoor" zei hij. "Dat is te gevaarlijk..." zei hij. "Het observatorium, daar gaan we naar toe." zei hij. "De simulatie-ruimte is vele malen veiliger dan de werkelijke ruimte." zei hij en glimlachte. "De zwaartekracht en zo is hetzelfde. Het enige wat verschilt is het zuurstof-gehalte, die is even hoog..." legde hij kort uit.

´´zuurstof dat maakt niet veel uit´´ zei cole opgelucht . Als vampier hoefde hij geen zuurstof gelukkig. Zijn record is een hele dag niet adem halen. Hij kon nog wel langer maar in stom dier liet hem schrikken waardoor hij perongeluk ademde.´´welke kant in dan´´ vroeg Cole. Hij was wel nieuwschierig naar observatorium. Hij keek om zich heen of hij het van af hier al zag. Al wist hij niet precies hoe het eruit zag.

Ace glimlachte. "Ah als dat zo is. Maar ik blijf toch afhankelijk van zuurstof..." zei hij kalm en glimlachte. "Waar? Volg me." zei hij en wenkte Cole mee. Ace liep rustig langs de weg richting het observatorium. Het was immers niet heel ver hier vandaan. Rustig liep hij vooruit en keek even om of Cole hem volgde. Hij wilde het hem gerust laten zien. Hij zou dat niet aan iedereen doen maar dat maakte niet uit. Glimlachend liep hij kalm voor uit. Niet te snel anders kon Cole hem niet inhalen.

Cole liep rustig achter Ace aan. Hij was niet zo iemand die alles gehaast deed eerder andersom. Toen hij langs Ace liep vroeg Cole ´´zijn daar nog meer mensen´´. Cole hoopte zelf van niet, maar waarscheinlijk wel. Hij keek ondertussen naar de lucht. Het zag er grijzich uit. ´´misschien gaat het schneeuwen´´ mompelde cole zachtjes

Ace keek op naar Cole die het langzaam aan deed. Hij glimlachte. De vraag deed hem nadenken. "Hmm, we hebben mensen voor de techniek, onderzoeken, natuurkunde, reparaties, elektriciteit en voor overige dingen." zei hij. "Er is meestal wel iemand.." zei hij. "Maar vaak zijn ze bezig en letten ze niet zo op het bezoek." zei hij. "Ze zullen misschien mij aanspreken op de laatste stand van zaken." zei hij. "Maar dat zal wel even moeten wachten.." zei hij kalm. "Die maan gaat nu voor..." zei hij. Inmiddels kwam het redelijk grote gebouw tevoorschijn. Aan het gebouw vast zat een cilindervormige uitbouw met een koepel er op. Deze was dicht maar er kon een telescoop uit. Rustig liep Ace verder, er op lettend dat hij niet te snel liep.

Cole lachte een beetje om de houding van Ace. Toen hij hoorde dat er meer mensen waren slikte hij even. ´Het moet maar´ dacht cole terwijl hij door liep. Al snel zag hij ook het grote gebouw. Hij floot over de grote. Zelf was hij nog nooit in zo groot gebouw geweest. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar Ace. Hij snapte eigenlijk niet dat iemand die zo veel met mensen om ging dacht dat hij raar was. Toch vroeg hij het niet, hij wou niet ruzie maken met Ace. ´´Het is toch niet zo belangrijk´´ zei Cole snel.

Ace hoorde de woorden van Cole en merkte dat hij floot. Hij glimlachte. Daarna ging zijn blik weer naar Cole. "Vaak komen ze aan met van die nutteloze vindingen. Als ze nou een nieuwe planeet vonden dan zou ik zeggen dat is belangrijk. Maar dat ze een bolletje hebben laten zweven is niet zo enorm belangrijk..." zei hij. "Dan heb ik liever de simulatie-ruimte, dan al dat gezeur om hoe ze iets ontdekt hebben..." zei hij en grinnikte. Hij keek naar het gebouw dat langzaam groter werd naarmate je dichterbij kwam. Het was op een afstandje al groot maar van dichtbij was het nog wat groter. Hij glimlachte en haalde een pasje tevoorschijn. Rustig schoof hij het tussen de kaartlezer en de kaart verdween even. Daarna kwam hij terug en ging de deur open. Ace glimlachte en hield hem open voor Cole. "Kom er in..." zei hij en glimlachte.

Cole keek naar Ace en zei sarcastisch´´ja dat lijkt mij ook zeer irritand´´. Hij keek naar het gebouw dat maar groter en groter werd. Toen ze eindelijk bij de deur waren zag hij dat Ace een pasje je te voorschijn haalde. ´Is dit zo goed bewaakt´´ mompelde Cole verbaast. Toen hij open was en Ace zei ´´Kom er in´´ liep Cole naar binnen. Binnen zag het er net zo groot uit als buiten. Hij zuchte even toen Cole de mensen allemaal zag maaar hij keek snel weer naar Ace. ´´Mooi op trekje´´ zei Cole nog.

Ace glimlachte. Het was zeker mooi. Je kwam eerst binnen in een mooie ronde hal waar in het midden een rond plateau stond. Daar kwam een hologram uit die een planeet vormde. Momenteel was het de planeet waar ze zelf op stonden. Maar zo af en toe veranderde hij. Onderop stond een schermpje met de naam en huidige stand van zaken. Ace had dit inmiddels al vaak gezien. Er was een balie waar iemand achter zat en druk bezig was met zaken. Verder zag je af en toe iemand rond lopen. Ace wenkte Cole mee. "Kom maar, ze zullen vast te druk bezig zijn om ons op te merken..." zei hij en glimlachte. Rustig liep hij een gang in die naar een grote kamer leidde. Hij deed de deur open. Een bolvormige kamer met driehoekige vlakken was te zien. Hij glimlachte. Langzaam keek hij naar Cole en glimlachte.