Dracos come back

[Alleen Yuuki en Draco]

Draco liep over het bospad heen. Hij was wat langer geworden en zijn kleren waren zwart. Toch was hij nu niet in zijn duistere kant aangezien zijn haar nog steeds die bekende bijna witte kleur had. Hij was inmiddels één jaar ouder en nadat hij een tijdje weg was geweest, was hij uiteindelijk weer terug gekomen. Natuurlijk had hij Yuuki ook weer willen zien al had hij geen idee van waar ze nu zou kunnen zijn. Zijn gevoelens voor haar waren inmiddels dan ook meer dan alleen een goeie vriendschap geworden. Draco had zijn handen in de zakken van zijn broek. Hij keek voor zich uit en de uitdrukking op zijn gezicht bevatte geen enkel teken van emotie. Hij was eigenlijk altijd emotieloos als hij alleen was maar vaak kon hij het ook zijn bij onbekende mensen. Draco was diep in gedachten verzonken. Hij wist nog steeds niet hoe hij zijn duistere kant onder controle moest houden aangezien hij niemand had kunnen vinden die hem daar mee kon of wilde helpen. Na een tijdje gelopen te hebben bleef Draco staan. Hij keek achter zich en vervolgens keek hij helemaal omzich heen. Het bos leek niet erg veel veranderd te zijn. Het was dan ook niet zo dat hij jaren weg was geweest. Draco slaakte een diepe zucht en hij liep naar een boom toe. Hij ging tegen de boom aan staan en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij keek omhoog en nog net door de groene bladeren van de bomen kon hij de helder blauwe lucht zien. Voor kort zag hij het gezicht van Yuuki en dat deed hem dan ook even glimlachen. Hopelijk vond hij Yuuki snel, hij had haar dan ook zeker wel gemist.

Tot haar grote genoegen waren de bossen alleen een beetje groter geworden, de oudere bomen hadden het overleefd. En de jonge bomen waren ook flink gegroeid, in plaats van vliegen had Yuuki besloten het land verder te verkennen te voet. Alleen niet als mens maar als witte wolf, haar zintuigen waren dan veel beter dan als mens. Haar ogen speurden de grond af, en haar oren stonden recht overeind. Ze was oplettend, maar eigenlijk ook weer niet, op het moment wilde ze vooral er van genieten dat ze terug was. Terug in het bekende gebied, het gebied waar ze Draco terug had gevonden. En tot haar grote verbazing rook ze zijn geur, of leek ze zich dat alleen maar te verbeelden? Haar poten gingen gelijk in die richting lopen, of ze het nou had gewild of niet. Ze liep een kant op die ze eerst niet van plan was geweest te nemen. De beelden van Draco kwamen weer omhoog, ze wist nog hoe ze bij het nimfenmeer hadden gezeten. Ze voelde zoveel voor hem, en ze wist bijna helemaal zeker dat hij ook zo veel voor haar voelde. Toch zou ze de woorden graag uit zijn mond horen, voor bevestiging. Haar staart ging sneller heen en weer, en ze begon te rennen behendig ontweek ze de bomen die ze tegen kwam. En sprong over omgevallen boomstammen. Niets kon haar meer weerhouden haar doel te bereiken. Ze bleef stil staan, daar stond Draco tegen een boom aan, haar bek viel open. Haar tong hing uit haar bek en ze knipperde met haar ogen. Even bleef ze verstijfd staan ze kon het niet geloven, ze veranderde terug naar haar mensen gedaante. Ze renden naar hem toe en sloeg haar armen om zijn middel en legde haar wang op zijn schouder. 'Niet te geloven je bent het echt.' fluisterde ze verbaasd. Ze keek naar zijn gezicht hij was iets ouder geworden maar niet veel verandert. In haar ogen was een schittering te zien. 'Ik heb je gemist.' zei ze op een opgewekte toon.

Draco sloot zijn ogen voor even. Hij voelde een zacht briesje door zijn haren en dat deed hem dan ook even tevreden zuchten. Nouja, helemaal tevreden was hij natuurlijk niet. Hij zou pas echt tevreden zijn als hij Yuuki weer zou zien. Draco probeerde de mooiste momenten met Yuuki voor zich te krijgen in zijn gedachten. Af en toe zag hij eens wat van hun jeugd maar ook zag hij momenten van toen ze bij het nimfenmeer hadden gezeten. Dat was zo'n fijn moment geweest en hij moest bij die gedachten dan ook weer even glimlachen. Hij legde een hand achter zijn hoofd en hield zijn ogen ondertussen nog steeds gesloten. Plots waren er voetstappen te horen en Draco had dan ook een paar takjes horen kraken waardoor hij was geschrokken. Hij keek met een scherpe blik op en tot zijn verbazing rende een meisje op hem af. Het meisje omhelsde hem en de uitdrukking op zijn gezicht veranderde dan ook van emotieloos naar verbaasd. 'Niet te geloven je bent het echt.' Hoorde Draco het meisje zeggen en na die woorden realiseerde Draco zich eindelijk wie dat meisje eigenlijk was. ''Yuuki..'' Mompelde hij en hij sloeg zijn armen vervolgens ook om haar heen. Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan en glimlachtte breed. Wat was hij blij om haar weer te zien. Uiteindelijk veranderde de brede glimlach in een wat kalmere glimlach en hij keek haar ondertussen in de ogen aan. Een glinstering van blijheid was in zijn ogen te vinden als je goed keek. 'Ik heb je gemist.' Zei Yuki hem niet veel later. Draco legde een hand tegen haar wang en streelde deze zachtjes. ''Ik heb jou ook gemist.'' Zei Draco tegen haar en hij glimlachtte lichtjes naar haar.

Ze had lang rondgelopen. En ze was nergens een mooiere jongen tegen gekomen dan Draco was. Hij was perfect in Yuuki haar ogen, haar beste vriend toen ze klein was. En nu nog steeds, ze kon een leven zonder hem niet bedenken. Het zou een marteling zijn een leven zonder Draco. Hij was misschien veranderd aan de buitenkant in de loop der jaren, maar vanbinnen was hij nog steeds hetzelfde tegen Yuuki. Ze kon het niet laten om bewonderend naar zijn gezicht te kijken. Hoe was ze hem toch zomaar tegen het lijf gelopen, was het toeval geweest of dat rare dat sommige het lot noemde? Ze hoopten dat het het lot was dat klonk wel leuk in haar oren. Ze voelde zich veilig in zijn armen en hij mompelde haar naam, hoe hij haar naam zei was prettig. Ze had haar armen nog steeds om zijn middel, en wilde hem niet meer los laten. Ze zag zijn brede glimlach veranderen in en kalmere. Zoals ze gewend was van Draco. Hij liet niet zo snel emoties zien behalve bij haar. Ze zag de glinstering in zijn ogen, er lag een speelse blik in haar ogen, ze was ongelooflijk blij. 'Draco, ik hou van je.' zei ze zacht met een glimlach. Ze had geluk dat ze haar donkere haren had, en niet haar witte want met witte haren was ze veel verlegener en durfde ze dat mooi niet te zeggen. Haar hoofd stond iets scheef, dat had ze van haar wolven kant over genomen. Wilde je lief lijken moest je je kop scheef houden daar trapten iedereen in. 'Waar heb je gezeten, ik ik.' zei ze stopte even. 'Ik ben hier een tijdje weg geweest, maar ik was je kwijt.' zei ze zacht.

'Draco, ik hou van je.' Zei Yuuki tegen hem. Die woorden klonken hem als prachtige muziek in de oren. ''Ik hou ook van jou Yuuki, met heel mijn hart..'' Zei Draco zacht tegen haar en hij drukte een kusje op haar mond. Hij had het niet kun laten. Haar zachtte lippen voelde zo fijn aan. Hij had haar al misschien wel meer dan een jaar niet meer gezien en hij had haar dan ook erg gemist. Maar hij was wel met een doel voor een tijdje weg geweest. Draco bleef haar in de ogen aan kijken, ze had van die mooie bruine ogen. Het deed hem een warm gevoel geven en de kalme glimlach verdween dan ook niet van zijn mond. Bij de vraag van Yuuki keek Draco even weg. Het was eigenlijk wel voorspelbaar geweest dat ze die vraag zou stellen. Het was dan ook geen onlogische vraag. ''Yuuki..'' Begon hij met een zucht. Hij deed twee stappen van haar weg en draaide zich met zijn rug naar haar toe. ''Ik zocht hulp, hulp om mijn duistere kant onder controle te houden. Ik ben naar heel wat dorpjes geweest, maar dit heb ik allemaal voor niks gedaan. Want nu zit ik nog steeds met hetzelfde probleem. Ik heb geen hulp kunnen vinden en het ergste is nog..'' Hij stopte voor even met praten en slikte vervolgens een keer. ''Ik verander steeds meer in een moordmachine..'' Vervolgde Draco wat zachter en hij keek voor even om naar haar. Hij richtte zijn blik daarna naar de grond. Het zoeken naar hulp was niet het enigste wat hij gedaan had, want al die tijd had zijn duistere kant hem natuurlijk niet met rust gelaten. Hij had nog een paar dingen gedaan waar hij zich voor schaamde, waardoor hij zich eigenlijk niet meer onder de mensen wilde begeven.

De woorden lieten haar hart sneller kloppen, hij hield ook van haar met heel zijn hart. Een brede glimlach verscheen en haar wangen werden een beetje rood, ze had niet verwacht zo snel een bevestiging te krijgen. Ze voelde hoe zijn lippen de hare raakten, ze pasten zich aan aan de vorm van zijn lippen. Even gingen haar ogen dicht en genoot ze van het moment. Tot zijn lippen de hare weer los lieten toen was ze weer op aarde. Hij keek haar even aan, zijn ogen waren licht en heel helder. In tegenstelling tot haar ogen die donker waren. Toen hij haar vraag had gehoord waar hij was geweest hij zei haar naam met een zucht. Ze keek hoe hij twee stappen zetten met zijn rug naar haar toe. Ze kromp een beetje in een. Yuuki voelde een golf van machteloosheid opkomen. Hij zei dat hij hulp had gezocht om zijn duistere kant onder controle te houden, maar dat het niet gelukt was. Ze keek toen hij omkeek naar haar en ze probeerde wanhopig zijn blik was te houden. Maar die ging al naar de grond. Ze voelde zich eenzaam terwijl hij maar twee stappen van haar vandaan stond, ze keek ook naar de grond. Yuuki kon niet geloven dat hij afstand tussen hun bracht, net alsof hij gevaarlijk was. Voor ze het echt besefte zetten ze de twee stappen die hij juist had genomen en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik was niet van plan je los te laten. Ik hou van je, het maakt me niet uit dat je een duistere kant hebt het hoort nou eenmaal bij jou. Daar ben ik niet bang voor, beloof me niet te verlaten omdat je bent bang bent dat je mij iets doet.' fluisterde ze. 'Ik wil niet weer alleen achter blijven en je kwijt raken, ik was je al kwijt geraakt toen we jonger waren en ik heb je nu net weer terug gevonden..' zei ze licht trillend. Het idee dat ze Draco weer kwijt zou kunnen raken maakten haar bang, en dat was in haar ogen te zien. Sommige zouden denken dat het angst was voor het duistere waar Draco het net over had. Maar hij zou weten dat het kwam omdat ze bang was hem te verliezen.

Draco keek op toen hij twee armen om zich heen voelde. Hij zag dat het Yuuki was, niet dat hij iemand anders had verwacht aangezien alleen met z'n tweeén waren. Hij luisterde naar haar woorden en hij kneep ondertussen zijn ogen even dicht. Na de woorden van Yuuki viel er voor even een stilte. Voor kort wist Draco niet wat hij moest uit brengen, nouja hij wist het wel maar het lukte hem gewoon even niet om ook maar één woord te zeggen. Uiteindelijk slaakte Draco een diepe zucht en opende hij zijn ogen. Hij keek haar in de ogen aan, de schittering verdween uit zijn zilveren ogen en sommige plukken van zijn haar leken donkerder te worden. ''Dat is nou juist waar zoveel mee zit, ik ben bang om je pijn te houden. Yuuki.. Mijn reis is niet gelopen zoals ik gewild had. Ik kon geen hulp vinden en dat was ook te merken want de duistere kant komt steeds vaker tevoorschijn en..'' Hij stopte weer even en wendde zijn ogen af. ''Hij laat me mensen vermoorden, ik heb een aantal mensen vermoord. Ik wilde het niet maar de duistere kant liet het me doen. En ik ben bang dat hij mij jou ook pijn wil laten doen..'' Zei Draco op een wat zachtere toon en hij keek haar voor kort aan. Het lukte hem alleen niet om haar lang aan te kijken. Hij vond het een wonder dat Yuuki hem nog vertrouwde. Nouja misschien zou ze dat niet meer doen na deze woorden maar Draco hoopte natuurlijk niet dat dat zou gebeuren. Hij wilde Yuuki absoluut niet kwijt, hij hield zoveel van haar.

Hij keek op, het gaf haar hoop, als hij haar aandurfde te kijken waren ze al een stuk opgeschoten, maar nadat ze uitgepraat was bleef hij stil. De stilte was snijdend, Yuuki voelde hoe de stilte in haar hart sneed, hij werd verscheurd. Zijn ogen waren dicht, en na een diepe zucht kon Yuuki zijn prachtige zilveren ogen zien. Ze zag zijn haar bij sommige plukken donkerder worden, haar armen klemden zich nog steviger om zijn middel. Ze liet haar gezicht tegen zijn bovenarm leunen. Hij begon te praten zijn reis was mislukt hij had geen hulp kunnen vinden,en hij was bang haar pijn te doen. Yuuki verstijfde door die woorden, ze wilde ze niet horen. Ze wist wat voor risico's het met zich mee bracht om bij iemand te zijn die duisternis in zich had. Dat hadden haar ouders haar al vaak genoeg in haar kop gepraat. Het deed haar niks dat hij zei dat die kant hem liet moorden en hij bang was dat zij ook pijn zou krijgen door die kant. Zijn toon was zacht. Hij keek haar kort aan en wende daarna zijn blik weer af, het brak Yuuki om Draco zo te zien. Haar armen lieten hem los, haar blik was op de grond gericht want tranen stonden zowat in haar ogen. Ze deed twee stappen achteruit en haar handen waren vuisten geworden. Ze trilde, van woede als Draco zelf al niet in zelfbeheersing geloofden hoe moest zij het dan doen? Ze tilde haar hoofd wat op en keek Draco aan. Ze zetten weer een stap naar voren en sloeg hem in zijn gezicht, ze was kwaad omdat hij niet luisterde. En ze keek geschrokken even naar zijn wang die ene beetje rood was geworden. 'Waarom luister je nou niet, maak je daar nou geen zorgen over, ik ben een licht en duister wezen, ik weet wat voor risico's een onhandelbare duister kant met zich mee brengt, ik heb het ook een tijd niet onder controle kunnen krijgen. Het kan nooit bezit van je nemen zolang je iets hebt om goed voor te blijven. Ik kan mezelf er tegen verdedigen, ik ben niet zo breekbaar als ik er misschien uit mag zien. Ik kan wel iets hebben zolang ik maar weet dat ik je niet kwijt raak.' zei ze terwijl tranen nu wel stroomde. Haar ogen keken wanhopig naar hem, ze wilde dat hij haar oordeel vertrouwde, wat hij er zelf ook van mocht denken.

[heb speciaal even voor je gepost x] en misschien kan ik vanmiddag na school nog even posten en anders pas morgen weer xD]

Draco keek op naar haar toen ze twee stappen naar achteren deed. Draco zag dat ze van haar handen vuisten maakte en dat deze trilde. Hij wilde wat zeggen maar het lukte niet. Hij kon geen woord meer uitbrengen. Waarom had hij die woorden ook gezegt? Het was vreselijk om Yuuki zo te zien. Zij probeerde alles nog een beetje positief in te zien en hij was alleen maar negatief. Ze waren nog niet eens een uur weer bij elkaar en nu leek het al niet meer goed te gaan. Uiteindelijk leek Draco wat te kunnen zeggen maar nog voor dat kon kreeg hij plots een harde klap in zijn gezicht. Draco klemde zijn kaken op elkaar, die klap was onverwachts nog best hard aangekomen. Zijn blik stond nu iets wat kil, de blik leek alleen niet van hem te komen. Hij hoorde dat Yuuki weer begon te praten. Plots leek haar stem weg te vallen en kon hij er niet meer naar luisteren. Het leek alsof hij weg viel, toch was dit niet nieuw voor hem. Hij wist wat het betekende, waarschijnlijk had de klap die Yuuki hem in het gezicht had gegeven de duistere kant kwaad gemaakt. Het werd steeds waziger voor zijn ogen en uiteindelijk was het helemaal zwart. Zonder dat Draco het door had veranderde zijn haar langzaam aan weer van wit naar zwart en ook zijn ogen werden donkerder. Het lukte Draco nog net om zijn met zijn eigen armen te bewegen en hij sloeg die dan ook om zijn hoofd heen. Niet nu.. Niet nu ik weer bij Yuuki ben.. Dacht wanhopig. Hij vocht er dan ook voor om de duistere kant uit de buurt te houden maar het ging niet, nog altijd was de duistere kant sterker dan hij. En steeds vaker wist de duistere kant zich ineens tevoorschijn laten komen. Om Draco verscheen dan ook een zwarte flakkerende gloed en op de plek waar Yuuki een klap had gegeven zag je af en toe elektrisiteit straaltjes.

Haar hand hing slap langs haar lichaam en ze voelde alsof ze op instorten stond, emoties waren als een storm door haar lichaam aan het razen. Ze zag de rode plek op Draco's wang, ze had hem best hard geslagen blijkbaar. Ze zag dat zijn kaken op elkaar klemde, haar hart ging sneller kloppen, zijn blik veranderde van liefdevol en warm naar kil. Yuuki huiverde, ze kende dit, ze had dit vaker mee gemaakt en niet alleen als ze het van een ander zag ook bij haarzelf. Haar blik veranderde, ze had iets los gelaten door hem te slaan, iets wat ze had kunnen voorkomen. Zijn haar was niet langer wit maar zwart en zijn ogen waren niet zilver meer maar eerder donkerder grijs. Ze haalde diep en schokkerig adem, het leek alsof ze geen zuurstof binnen kreeg en het deed zeer om adem te halen. Zijn armen sloeg hij om zijn hoofd. Maar de duistere kant was sterk, de zwarte flakkerende gloed bevestigde haar gedachten. En hoe kon ze zijn kracht vergeten met elektriciteit. Wat ze af en toe zag op de plek waar ze hem had geslagen. 'Vecht Draco verdomme Vecht!' prevelde ze terwijl de tranen nog stroomde. 'What Have I Done?' fluisterde ze zacht tegen zichzelf. Door de wanhoop in haar lichaam sloeg alles door, haar controle verloor ze. Haar handen hield ze voor haar hart. Ze was een Shapeshifter, haar haren waren het eerste dat veranderde. Ze kreeg witte plukken door haar donkere haar heen, licht en donker mengde zich. Haar ogen werden van roodbruinig. Grijsblauw. Haar haar sloeg weer om naar wit en ze keek naar Draco die nog steeds de duistere kant in zich had. 'Draco.' zei ze zacht door haar tranen heen. Haar uiterlijk veranderde, ze wilde mee veranderen met Draco zoveel als nodig was. En haar lichaam was dat onbewust gaan doen.

Diep in Draco stond Draco tegenover zijn duistere kant. Hij zag de zwartharige, bleke zelf voor hem staan. ''Waarom doe je dit?'' Vroeg Draco aan hem. ''Waarom ben je zowiezo in mijn lichaam? Ben je al niet sterk genoeg om je eigen lichaam te creéren?'' Vroeg Draco met een scherpe blik aan de duistere kant. Er was een schaduw voor de ogen van de duistere kant gevallen en na een bijna te lange stilte keek hij op richting Draco. ''Denk je werkelijk dat ik zoiets zomaar kan doen? Nee Draco, als ik zoiets wil doen dan heb ik alles van je nodig. Je hart, je longen, je bloed.. En dat zou betekenen dat jij dood zal gaan. En ik neem toch aan dat je dat niet wilt, je wilt je geliefde Yuuki toch niet kwijt?'' Vroeg de duistere kant aan hem en er verscheen al snel een brede valse grijns op zijn mond. Draco balde zijn vuisten en klemde zijn kaken uit woede op elkaar. ''Waag het niet haar naam nog eens uit te spreken.'' Zei Draco kwaad richting hem. ''Ow wacht maar, ik zal haar naam nog vaak genoeg uitspreken. Misschien zal vandaag de laatste keer wel wezen..'' Zei de duistere kant geheimzinnig. ''Doe niet alsof het allemaal zo simpel is, Yuuki is sterk genoeg om tegen jou te vechten als jij haar aanvalt.'' Zei Draco scherp richting hem. ''Misschien, en wat dan nog? Ik ben niet de enigste die de klappen opvangt. Ben je soms vergeten dat jij dit jou lichaam is? Jij zal nog de meeste pijn opvangen als Yuuki mij aanvalt.'' Antwoorde de duistere kant vals. Draco voelde meer woede zijn lichaam binnen dringen en hij wilde richting de duistere kant slaan maar nog voor dat kon was deze verdwenen. Plots verschenen er ketens op zijn polsen en enkels. Hij zat vast, precies zoals de vorige keer.

Draco, of liever gezegt de duistere kant liet zijn armen zakken. Hij stond recht en zijn kille donkergrijze ogen keken die van Yuuki aan. ''Leuk je weer eens te zien Yuuki.'' Zei de valse stem van de duistere kant ineens en hij grijnsde er dan ook vals bij. Het was hem weer eens gelukt, ondanks die woede van Draco had hij zijn lichaam toch niet terug kunnen nemen en had de duistere kant weer eens de macht. Draco voelde zich machteloos, maar ook voelde hij zich echt zwak. Hij kon zijn eigen lichaam niet eens meer behouden..

Haar haren waren langer geworden, ze voelde zich ook anders. Niet meer zoals ze altijd was geweest, ze keek gekweld naar Draco. Hij reageerde niet tenminste niet op haar, ze kon wel merken dat er een 'ruzie' bezig was in Draco zijn lichaam. Even had Yuuki goede hoop dat Draco haar Draco weer naar boven zou komen. Maar de strijd was al gestreden voor hij begonnen was, het feit dat de duistere kant zich aan de buiten kant al liet zien zei al genoeg. Ondanks de duistere gloed en het andere haar en kleur ogen kon Yuuki zich niet bedwingen. Ze moest bij hem zijn, Draco was iemand waarvoor ze bleef leven. Waarvoor ze niet op gaf. De persoon waar ze van hield, ze zou later waarschijnlijk pas echt beseffen wat ze echt voor hem voelde. De armen van Draco zakten weer, en Yuuki wist dat het de duistere kant was. Zijn donkergrijze ogen keken haar blauwgrijze ogen aan. Ze bleef hem aan staren, zijn stem klonk vals en zijn grijns was ook vals. Maar haar lichaam voelde een drang om hem aan te raken dicht bij hem te zijn. Goed of slecht zolang ze maar bij hem was. Ze moest de duistere kant om de tuin leiden, en Draco de kans geven om terug te komen. Ze moest zorgen dat de duistere kant haar vertrouwde. En zo gauw hij dat deed zou ze alles doen om Draco te bevrijden van de duisternis. Het zat in Yuuki's bloed dankzij haar vader net als bij Lyra. Maar Draco was er door bezeten, Yuuki staarde en stapten toen naar voren en begroef haar gezicht in zijn jas. 'Ik hou van je, ik wil je niet kwijt nooit niet. Hoe je ook bent het maakt me niet uit.' zei ze zacht. En waren krachten in haar lichaam waar Yuuki geen flauw benul van had, maar ze zou ze ontdekken waar neer de tijd rijp was.

De duistere kant van Draco keek met een valse grijns naar haar. ''Alleen jammer voor jou dat het mij wel wat uit maakt.'' Zei hij grijnsend. Zijn hand ging langzaam over Lyra haar hals heen en plots greep hij haar bij haar keel vast. Hij duwde haar tegen een boom aan en hield haar iets boven de grond. ''Ik blijf me toch afvragen wat je in Draco ziet, hij is zo zwak..'' Zei de duistere kant vals. De duistere kant ging met zijn mond naar Yuuki haar oor. ''En laten we eerlijk wezen, jij verdient volgensmij wel beter. Iemand die voor jou kan vechten. Of niet soms?'' Fluisterde de duistere kant nog even vals in haar oor.
In de duistere kant zag Draco alles. Hij balde zijn vuisten en trok aan de ketens. Niet dat dat veel verschil maakte, althans nu nog niet. Draco kon ook alles horen van wat de duistere kant zei tegen Yuuki en dat maakte hem alleen nog maar kwader. ''Laat haar met rust!'' Riep Draco kwaad en zijn blik ging even naar de ketens waar zijn handen en voeten aan vast zaten. Hij trok nog een keer met zijn armen aan de ketens maar nog steeds was er geen verschil. Kon zijn woede dit dan ook niet stoppen? Hoe moest hij toch de duistere kant de baas zijn? Toch wilde Draco niet opgeven. Hij kon niet opgeven, als hij dat wel zou doen dan zou alle hoop die hij eerder nog had gehad voor niets zijn geweest. Bovendien wilde hij niet langer leven zoals het nu ging. Hij wilde gewoon bij Yuuki zijn zonder de gedachten dat hij rekening moest houden met de duistere kant.

Ze hoorde de woorden van zijn slechte kant ''Alleen jammer voor jou dat het mij wel wat uit maakt.'' Voor Yuuki er erg in had voelde ze zijn hand naar haar hals gaan, ze wist dat het zijn duistere kant was. Maar het was Draco zijn hand, ze sloot haar ogen en voelde tintelingen waar zijn hand haar hals raakten. Ze kon er niks aan doen, ze kon zich niet verzetten. Hij had een rare uitwerking op haar, ze wilden niet vechten met Draco. Opeens verstrakte zijn greep om haar keel en voelde ze de bast van de boom waar ze tegen aan werd gedrukt. Ze voelde geen grond meer onder haar voeten. Ze hapte naar adem maar het lukte niet goed. Haar ogen waren weer open, haar blauwgrijze ogen keken hem aan. Er was geen angst in te zien. Eerder hoop ze hoopten dat het zou weg trekken. De duisternis weer zou afzwakken. Ze verdiende iemand die voor haar zou kunnen vechten, dat fluisterde hij in haar oor. Zijn toon was vals. Ze verzetten zich niet, tranen maakten haar wang nat. Ze bleef hem recht aankijken. 'Je weet niets van Draco, je denkt van alles van hem te weten. Maar ik ken hem al van kleins af aan. En ik vertrouw hem, ik wil niemand anders, omdat ik hem alleen mijn leven toe kan vertrouwen. En weetje wat er mis is met jou, je hebt nooit iemand gehad die van je hield.' beet ze hem toe. Haar armen hingen slap langs haar lichaam, ze kon niks. Alleen hopen dat Draco er weer bij zou komen.

De duistere kant luisterde naar haar woorden en grijnsde breed. ''Misschien weet ik wel meer dan jij denkt.'' Antwoorde en zijn greep verstevigde. Vanuit de duistere kant zag Draco hoe de duistere kant Yuuki zowat liet stikken. Ook zag hij haar tranen en het deed hem dan ook pijn om dat te zien. Draco balde zijn vuisten weer en hij voelde woede door zijn aderen stromen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en zijn spieren verstrakte. De woede werds steeds erger en uit eindelijk erg heftig. Zijn ogen werden spierwit en een aantal aderen waren er nog in zichtbaar. Het gesis van elektrischiteit was te horen. Eerst nog alleen voor hem maar daarna ook voor Yuuki en de duistere kant.
De duistere kant keek verbaasd op. Hij zag elektrischiteit straaltjes over zijn armen gaan en hij voelde niet veel later daarna ook een brandend gevoel in zijn lichaam. De duistere kant liet Yuuki los en hij deed een paar stappen naar achteren. ''Idioot, waar ben je mee bezig?'' Siste de duistere kant. Draco was bezig om de duistere kant onder de stroom te zetten, hij zou hem pijn laten voelen. Natuurlijk was dat niet zonder risico's. Zou Draco de duistere kant onder stroom zetten dan zou hij dat ook bij hem zelf doen. Maar hij had dat er voor over, bovendien kon hij misschien dan weer de kans krijgen om de duistere kant weer in hem te laten verdwijnen. Steeds meer elektrisiteit straaltjes verschenen op het lichaam van de duistere kant en uiteindelijk hoorde je geluiden van schokken. De duistere kant klemde zijn kaken op elkaar en zijn spieren verstrakte. Hij had niet verwacht dat Draco zo'n groot risico zou nemen. Draco maakte het erger. Hij liet meer elektrisciteit over de duistere kant gaan en daarmee ook over zichzelf. Hij schreeuwde het een keer uit van de pijn maar hij was nog niet van plan om te stoppen. De Duistere kant zakte door zijn knieén en zette zijn handen tegen zijn hoofd. Het brandende gevoel van de elektrisiteit werd als maar erger en de straaltjes die op zijn lichaam steeds verschenen en verdwenen werden ook groter.