Appels zoeken <3

Hier en daar was Vick wat aan het rondstruinen bij de grote appelboom die een steenworp van zijn verblijfplaats, een nogal slecht onderhouden bungalow, afstond. Met een zak vol appels over zijn schouder, zakte hij zo nu en dan door zijn knieën om verscheidende appels op te rapen en de kwaliteit ervan te beredeneren. Hij vloekte zacht binnensmonds. Potver! Wat was dit weer voor gekkigheid? Ze waren allemaal verschrompeld, stuk voor stuk. Of hij kon ze gewoon kapotknijpen, of hij had van die verrimpelde oma-appels waarbij het sap over zijn polsen liep. Lekker was dat. Met een gezicht dat op onweer stond, likte hij het sap van zijn arm. De zure smaak was ook al niet te genieten, maar Vick legde de onsmaakvolle appel voorzichtig en met beleid terug op zijn plek - alsof het van porselein was. Toen hij weer rechtop stond nam hij kort een minuut stilte. Het had zijn beste tijd gehad. En of ze nu kakelvers of zuur en verdroogd waren, iedere appel had een evengrote waarde. Een zucht slakend begaf Vick zich het volgende moment naar de schaduw van een andere boom. Het was warm, en niet zo'n beetje ook. Heet was een beter woord. Haast tropisch. Tjirpende insecten en zangvogels die hun liederen lieten horen verbraken de stilte in dit diep afgelegen stuk van het bos. Toch waren er nog vaag geluiden van een krioelende actieve mensenmassa te horen, voornamelijk stadsgeluiden; toeterende auto's, zacht geraas van wielen over asfalt, blaffende honden. Het leek met de dag dichterbij te komen en zijn woonplaats hier, dat eens zo verborgen was, langzaam maar zeker te overmeesteren. 'Godvergeten reutemeteut,' snoof Vick ontevreden, zijn gedachten uitend. Zijn hand tastte over zijn schouder naar een - godzijdank - nog wel verse appel uit de zak om de prikkelende smaak hem weer tevreden te doen stellen.

Ace liep met kalme passen door het bos. Ondertussen en kleine ritseling bij iedere stap die hij maakte. Hij glimlachte kort en keek rond. Uit de buurt van de mensen en wezens hier, veel rust, dat maakte hem kalm en rustig. Hij keek rond en merkte Vick die ondertussen rond liep op zoek naar appels niet op. Ace liep verder onder een appelboom door toen ineens een appel uit de boom viel die kennelijk rijp genoeg was. Vlak voor zijn neus bleef het ineens stil hangen. Ace had uit reflex de zwaartekracht op dat punt tot nul gebracht en keek met een strakke blik naar het rode waas voor hem. Even zuchtte hij. Appels, dat was wel het laatste wat hij zou eten. Langzaam kwam er een donkerpaars puntje onder de appel tevoorschijn. Langzaam spreidde dit zich uit tot een zwarte schijf. De appel werd langzaam aan er in gezogen. Ace glimlachte. Op het punt dat de appel er doorheen was verdween de zwarte schijf weer en keek Ace weer voor zich uit. Glimlachend liep hij weer verder niet wetend dat alles wat gebeurd, Vick ook gezien kon hebben.

Vick was languit op zijn rug in het gras gaan liggen en leunde met zijn hoofd tegen de boomstam aan terwijl hij flinke happen uit zijn appel nam. Dit was echt de hemel! Niemand die hem stoorde, niemand die hem nodig had. Alleen die suffe stadsgeluiden verpesten het hele zaakje weer. Sullig volk, die mensen. Ze moesten zonodig de gehele wereld bezetten. Maar dit plekje mooi niet! Daar zou hij wel voor zorgen. Vick richtte zijn blik nors op een jongen die kalm voorbij liep. Hoe durfde die hersenloze uk zijn territorium binnen te dringen?! Alsof iedereen zomaar binnen mocht wandelen. Hij had toch zeker het bordje wel gezien een paar meters verderop? Goed, de waarschuwing was er inmiddels dan al wel vanaf gesleten, maar wat dan nog? Grimmig bleef Vick toekijken, maar liet zijn aanwezigheid pas merken met een ijselijke gil en een mislukt sprongetje toen hij overeind sprong, waarbij hij haast een split maakte. Die puntoor-gladiool liet alsof het niets was een appel verdwijnen! Een appel nog wel! Het was hem een vraag waarheen. Met grote passen liep hij op de vlerk af. 'Weet jij wel wat je net hebt weggegoocheld, zotte zuigtablet!' schreeuwde Vick in zijn gezicht. 'Dat is een appel. En ik verzeker je; je gaat er nog een hoop spijt van krijgen als jij je enge krachtjes op deze onschuldige stukken fruit botviert. Zal ik je een zwengel aan je oren geven om het er bij je in te prenten?!' vervolgde hij slechtgezind. 'Wacht.. zijn dat oren?' Hij proestte. 'Gekke gatlarf. Van welke planeet ben jij gekomen met je twee ijshoorntjes?' Vick zat er met zijn neus bovenop. Hij bekeek de oren van de jongen van alle kanten, als het tenminste wel oren waren, en geen leeggevreten ijshoorntjes. De appel was hij even vergeten.

Ace keek ineens op toen hij een ijzige gil hoorde. Hij had verwacht dat er iemand weer zou wegrennen maar in tegenstelling tot anders kwam er iemand naar hem toe. Hij keek hem vragend aan. Die persoon was al anders, hij liep tenminste naar hem toe. De vraag deed hem nadenken. Zotte zuigtablet? Wat bedoelde hij daar nou mee. Het schreeuwen in zijn gezicht deed hem echter niet veel. Op het moment dat Ace over zijn oren begon en nog eens een vage belediging maakte keek hij even met een droog gezicht naar hem. "Om te komen op mijn afkomst, ik ben van een meteoriet afkomstig..." zei hij kalm. "Ten tweede dat zijn inderdaad een soort oren, zonder deze kan ik dingen niet waarnemen. Vertrouw me ik kan dingen horen die jij niet hoort..." zei hij. "En om terug te komen op die 'appel'." zei hij met een nadruk op appel. "Die is daar boven..." zei hij en wees naar de lucht. "Ergens in de ruimte." zei hij. "Je denkt toch niet dat ik dat zure stuk fruit achter mijn kiezen ga stoppen, dat is niet te eten..." zei hij kalm en stopte zijn handen weer in zijn zakken.

(Puntoor-gladiool? XD ik had zoiets van jou kunnen verwachten of niet XD)

Vick was van het kijken overgegaan op het ruiken terwijl de jongen onzin uitkraamde. Tenminste, het deed hem denken aan een slap onstevig leugentje. De punt van zijn oor stak zowat in zijn neusgat. 'Jouw moeder was een meteoriet?' riep Vick luider dan nodig was uit. 'Mal marsjoch. Ik kan wel zien dat je buitenaards bent. Daar op planeet pindabrein is je zeker geen fatsoen aangeleerd? Met je sokken binnenstebuiten.' Zijn blik ging van de puntige oren van de knul naar zijn voeten. Hij kon heimelijk niet eens zien of wat hij zei waar was, maar dat maakte hem geen bips uit. Dat gekke ventje vertelde hem dat zijn oren inderdaad oren waren. De verbazing! 'Ooh,' bracht Vick er kalmer uit, al was dat maar schijn. Hij haalde onverschillig zijn gebruinde schouders op. 'Is dat zo. Moet ik ze er afsnijden?' Zijn hand reikte al naar de katana op zijn rug. Hij zou het met plezier doen. Boven het gevest bleef zijn hand nog even zweven voor hij die weer terugtrok. Alienjongen begon over zijn appel. Hij waagde het weer te boven te halen hoor! Met een zuur gezicht bleef Vick luisteren naar zijn woorden. Er ontplofte iets binnenin hem toen hij hoorde dat zijn appel moederziel alleen ergens in de ruimte rondzweefde. Zijn ogen werden groot. 'Ben jij wel helemaal lekker, scheve ezel?! bracht hij uit in een jammerend gejengel. 'Luister jij eens goed..' Vick ging zo dicht tegen de jongen aanstaan dat ze zowat borst tegen borst stonden. Om dreigend over te komen. Hij boog zich voorover om zijn gezicht dicht bij hem te brengen. 'Dit is mijn terrein en is niet toegankelijk voor een uit een krater gekropen wasknijper als jij. Jij moet van mijn appels afblijven!' siste Vick onhartelijk terwijl hij met zijn vinger zo dicht bij het gezicht van de jongen zwaaide, dat hij hem haast in zijn ogen pookte.

()

Ace keek Vick aan en glimlachte. Toch hij nog luider begon te praten over zijn afkomst. Opgewekt knikte hij over het feit dat Vick zijn woorden herhaalde. Hij hoorde de woorden. "Sokken binnenste buiten? Zeg, jou hebben ze ook geen verstand gegund wel, daar in dat holle boven-kamertje van jou. Ik draag geen sokken, die schuren te veel.." zei hij. Hij keek rustig toe toen Vick hem van alles vertelde. "Niets is voor jou bij." zei hij kalm. "Zeg is dat een katana?" zei hij ineens. Hij was binnen enkele seconde achter Vick en trok de katana weg. Hij glimlachte en liep er even een afstandje mee weg. Hij keek er naar en hield het horizontaal. Hij stak wat richting de lucht. "Stoer..." mompelde hij. Opnieuw hield hij hem horizontaal. Ineens viel zijn katana slap als een vel papier. Het handvat bleef echter stevig. Ace keek op, alsof hij niet wist wat er gebeurde. Hij wist het echter wel. Hij liep naar Vick toe. "Noem jij dat een katana, stom stuk slap plastic..." mompelde hij en duwde het terug in zijn handen. "Als je mij wilt verslaan moet je toch met wat beters komen." zei hij en draaide zich weer naar Vick.

Vicks gezichtsuitdrukking ging van een opperbeste vis naar een uitgelebberde niet-blije kwal. Alles wat hij zei leek die E.T.-jongen niets te kunnen schelen. 'Dan draag je je ondergoed achterstevoren, ook goed!' schreeuwde hij gefrustreerd toen de jongen hem vertelde dat hij geen sokken droeg. 'Zeg, jou hebben ze ook geen verstand gegund wel, daar in dat holle boven-kamertje van jou' .. the hell!?!? Hij werd hier gewoon ter plekke beledigd! Door een jonger kleiner minusculer maanzaadje! Oja, hij moest zonodig zijn katana afpakken. Dat kon er ook nog wel bij. Waarom ook niet! 'Stoer' vond dat joch het. Allicht was het stoer, anders liep hij er ook niet mee rond! 'Geef me mijn zwaard terug, goedkope theelepel! Hoe durf je dat met je buitenaardse peenvingers aan te raken!'. Vick deed een verwoede poging zijn katana terug te jassen. Hier werd hij toch zo niet vrolijk van. Hij verslikte zich geheid in een stuk kwaadaardig appel dat in het verkeerde keelgat schoot. Alsof het papier was hing de kling van zijn zwaard zo slap als wat! Onprettige waanzin. Met een trillende pruillip keek Vick toe hoe zijn zwaard - als het dat nog wel zo te noemen was - terug in zijn handen werd geduwd. 'Jij kleine..! Wie zegt dat ik jou wil verslaan? Ik wil alleen dat je opsodemietert uit mijn territorium, stuk vreten! Jij hoort hier niet te staan met je buitenaardse schoenen op mijn gras, onder mijn appelboom! Je hoort me ook niet aan te kijken met je buitenaardse ogen! Jouw hele buitenaardse geheel hoort hier niet te zijn!' barstte Vick furieus uit. Het volgende moment zakte hij jammerend op zijn knieën. 'Mijn zwaard!'

Ace liep een beetje te wiebelen. De mislukte pogingen van Vick waren hilarisch in zijn ogen. Hij genoot er onzichtbaar van. Hij liep naar Vick toe. "Jouw gras, stamp ik plat, jou appelboom....hmmm..Wat kan ik daar mee doen?" zei hij. Daarna ging zijn blik weer naar Vick. "Wat maakt het eigenlijk uit..." zei hij en hoorde de laatste woorden nog weg galmen. Hij glimlachte. "Och jee, meneer wil niet dat ik hem aankijk..." zei Ace. Hij keek op toen hij zag dat Vick begon te jammeren om zijn zwaard. Hij rolde met zijn ogen. Hij gaf een tikje op het zwaard en het werd weer zo recht en hard als het was. Hij draaide zich om. "Maar als je zo graag wil dat ik weg ga, dan ga ik toch..." zei hij en grinnikte even.

Vick kauwde met een psychotische blik op zijn onderlip bij het horen van de woorden van deze lange-oren-jongen. Ongelofelijk dat hij het lef had hem op zo'n manier te behandelen! 'Jij blijft met je fikken van alles en iedereen binnen mijn territorium AF!' maakte Vick hem nog half huilend duidelijk. Teveel negatieve prikkels! Het moest vast komen door dit joch met zijn instelling en geur van buitenaf. Hij bracht een slechte sfeer met zich mee van de één of andere godvergeten planeet waar hij vandaan kwam. Vick wilde overeind schieten en letterlijk een gat in de lucht springen toen zijn katana zijn oude bekende vaste vorm weer terugkreeg. Maar in plaats daarvan wees hij enkel met een trillende vinger op het kind, dat simpelweg van hem wegliep. 'Ja! Ga maar weg! En heel ver weg!' riep hij nijdig terwijl hij als een wilde baviaan in het rond hakte. Rust! Dacht je het eindelijk te hebben, werd het verstoord door een kleine springaap.

Ace zuchtte even. Wat voor malloot was hij nu weer tegen gekomen. Even rustig door het bos wandelen kon ook niet meer. En gelijk iemand die zijn stukje opeiste ook nog. Hij rolde met zijn ogen. Achter Vick vormde zich een gezicht van metaal en vormde in zijn gezicht. Gekke bekken trekkend en blatende bewegingen makend. Hij liet het weer verdwijnen en keek daarna naar het observatorium. Zijn blik ging weer naar Vick. "Oh nee hoor, alles behalve ver..." zei hij. "Ik woon immers in de stad..." zei hij en glimlachte. Zijn blik ging weer naar voren. Hij wilde een stap zetten toen hij iets hoorde kraken. Hij keek naar beneden. Opnieuw een appel stuk. Wat hem meer deerde was de vieze schoen die hij had. Hij liet het los gaan en keek naar de kapotte appel. Hij haalde zijn schouders op en keek nog even naar Vick. Met een grote glimlach zwaaide hij hem nog even gedag, alsof het hem allemaal niet had gedeerd. Hij liep daarna kalm weer uit de buurt van Vick.

'Oh! Oooh! OOOOH! Dus jij maakt deel uit van dat gekke stelletje ongeregelde geiten uit die vieze stinkstad! Dat verklaart een hele boel!' krijste Vick de jongen na toen hij warempel te horen kreeg dat hij in de stad woonde. Dat was alle derrière nog aan toe behoorlijk dichtbij. 'Kruip maar terug in je schulp, galactische ruimteworst. En blijf nu eens met je poten van mijn appels! Dat zag ik wel!' Hij had het krakende geluid immers wel gehoord. Die bultloze kameel zat ook nog eens in alle leutigheid zijn appels kapot te stampen! Alsof het allemaal nog niet genoeg was. Vick keerde zijn rug met een ruk naar het joch toe toen hij hem gedag zwaaide. Daar ging hij niet naar zwaaien. Met forse passen en een nors gezicht begaf Vick zich weer terug naar zijn appelboom om daar een potje te gaan zitten mokken.

Ace keek op toen hij het geschreeuw van Vick hoorde. Hij lachtte kort. Wat kon hij overdrijven. "De enige geit die ik zie ben jij..." riep hij hem toe. "...jij bent als enige aan het blaten..." zei hij en glimlachte. Op het moment dat Vick bij de boom ging mokken liep hij kalm verder. Het was voor hem wel genoeg. Hij had weer een gezellig iemand ontmoet, althans wat je gezellig noemt. Hij grinnikte. "Dat wordt nog eens wat..." zei hij en glimlachte. Zijn dag zou hij er niet door laten verpesten. Een uurtje in de simulatie ruimte en hij was weer opgewekt als altijd.

De sandalen aan haar voeten maakte een schoffelend geluid over het grindpad wat door het bos liep. Ze bekeek de omgeving nauwkeurig. Haar ogen gingen dan ook elk blaadje, takje en bloempje af. Ondertussen at ze een appel die ze onderweg uit een boom had geplukt. Met een hap van de appel keerde ze haar gezicht de andere kant op, naar links om precies te zijn. Bij deze wending stond ze stil. Tsunami had nu echt het gevoel dat ze in rondjes liep. Ze kon zweren dat ze die drie omgehakte boomstronken op een rij nu al een aantal keer was tegengekomen. Geïrriteerd draaide ze een rondje waarna ze verveeld in elkaar zakte. In kleermakertjeszit kwam ze met een plof grond. Het geritsel van de steentjes onder haar kimono en wapen deed haar omkijken. Het leek net of er iets achter haar stond, wat niet zo was. Met een zucht liet ze haar hoofd hangen.
“Verdwaald”, zei ze zacht terwijl ze naar de half aangegeten appel keek. Opnieuw klonk er een zucht, gevolgd door het weggooien van haar appel. Ze keek het rode ding na tot het in de struiken neerkwam. Ze keek nog eens rond. Blijven zitten was geen optie, er moest toch ergens iemand in dit suffe bos zijn…die…haar misschien kon helpen. Ze wist dat meerdere mensen hier niet echt behulpzaam waren, dus ging ze er niet van uit. Toch stond ze op en liep door.
Na enkele minuten te hebben gelopen kwam een vaag remoer haar oren te binnen. Het ging van hard naar zacht, net of mensen riepen. Ze zette een aantal sprongen in de richting van het geluid waar ze weer bleef staan. En ja hoor, in de verte stonden twee jongens flink met elkaar te discuseren, en dan bleef ze nog netjes. Tsunami besloot erop af te gaan, het was tenminste iets.
Tsunami bekeek het stel eens goed toen ze vlak voor hen stond. Ze zei niks, ze stond alleen. Ze bekeek ze de één met een arrogante blik, de ander met een neutrale. De neutrale was geschonken aan de ‘jongen’ met zwart haar en zwarte kleding. Tsunami kon bij de eerste indruk al meteen uitmaken wie ze (gelijk) mocht, en wie niet. Alleen wist ze het ditmaal niet zeker, dus had ze haar blikken al gegeven.
“Hai”, begon ze waarbij ze iets naar voren boog en zwaaide. Ze speelde tussen een vriendelijke en afkeurende kijk. Welke ze moest kiezen, kwam pas later aan bod. Vandaar dat ze weer overeind kwam en het lied bij een neutral gezicht.

Vick vloekte en mompelde verwensingen op Ace's laatste woorden, maar ging er niet op in. Daar had hij de fut niet voor. Hij zat nu als een in elkaar gezakte drilpudding aan de voet van zijn geliefde appelboom - de enige die hem begreep en waar hij een rustig gesprek mee kon voeren zonder zich onbegrepen te voelen. Alleen een minpuntje dat de boom nooit terugpraatte. Dat was best gemeen. Hij sprong echter weer net zo snel op toen hij een ♀ zag. <3! Met een grote hap uit een verse appel liep Vick erop af en sloeg een arm om haar heen, haar even met een lieflijke blik van top tot teen bekijkend. Zonder pardon sleurde hij haar een eindje met zich mee. 'En de moppies komen al naar me toe! Dat kun je van jou niet zeggen, oor-loop-maar-door! Harig zeepblok! APPELHATER!' gilde Vick Ace nog na. Met een charmerende glimlach richtte hij zich het volgende moment kalm tot het meisje. 'Hai, ik ben Vick,' stelde hij zich met een zwoele stem voor, waarna hij nog een hap uit zijn appel nam. Zonder een appel in de hand was je immers niet aantrekkelijk.

Oké..., was het eerste dat door haar heen schoot toen de ene jongen zijn arm om haar heen sloeg. Ze draaide dan ook met haar ogen waarna ze werd meegetrokken. Tsunami trok zich snel terug waarna ze haar hand om de loop van haar geweer sloeg. Ze zette haar benen iets verder uit elkaar waarbij vervolgens haar hoofd triomfantelijk de lucht in ging. Haar zilvere haren gingen hierbij wilde mee met haar beweging.
"Sorry witje, maar iemand met zoveel zelfkennis hoef ik niet" Sprak ze 'charmant' met dezelfde lach die de jongen aan haar sierde. Maar haar komende beweging stelde het tegenovergestelde van haar woorden. Ze liep met grote stappen op hem af, pakte hem bij zijn shirt waarbij ze hem naar beneden trok en haar gezicht naar de zijne bracht. Met een verleidelijk sluwe blik deed ze haar ogen 't werk doen. Haar grijze ogen knepen zich tot spleetjes voordoor haar lange wimpers tot zijn recht kwamen.
"Nou mooi-boy genaamd Vick, ik heet Tsunami...Vick", bij het herhalen van zijn naam duwde ze hem weer van haar af en keerde zich tot de jongen in het zwart. Ze zuchte. Dit twee tal leek haar niet te kunnen helpen. De één was iemand die dacht dat hij alles was, de anders...tsjaa, geen idee eigenlijk. Ze plofte neer op de grond. Pas daar ving ze op dat ze onder een appelboom zat. Best logisch, Vicky at er zojuist één. Een knap rode appel vlak naast haar trok haar aandacht. Ze pakte hem met twee handen op alsof het heel special was. Tsunami was gek op fruit, dus ook op appels. Ze poetste 'm schoon aan haar mouw waarna ze er een klein hapje van nam.
"Mmmmm, deze appels zijn heerlijk", bracht ze overdreven waarbij haar ogen schitterde.

Vick keek verdwaasd toe hoe het meisje zich net zo snel weer lostrok. Ooh.. dus het was zo'n geval. Een 'stik-maar-in-je-appels-Vick!'-meid. Dat had hij kunnen weten. Zo waren ze immers bijna allemaal. Des te moeilijker het was om ze binnen zijn vredige huisje te lokken. 'AAH!' Vick kon nog net voorkomen dat hij languit op zijn snotter viel. Dat ijzeren ding dat het meisje met een hand omsloot herkende hij maar al te goed. Hij hoorde vaak genoeg geruchten te ronde gaan onder de hondachtigen van het bos dat sommige mensen er dieren mee afschoten, waaronder ook wolven. Daar kreeg hij toch de kriebels van. Vooral als je bedacht dat hij een halve was. 'Witje?' herhaalde Vick op de woorden van het meisje. Hij bracht een pieterig, klein lachje uit. Hij greep een haarlok en schoof het dicht onder de neus van het meisje. 'Het is zilver!' jammerde hij verontwaardigd. Wit! Schapen waren wit, kippen waren wit, maar hij niet! Vick hield zijn armen wat angstvallig tegen zijn borst gedrukt toen het meisje hem bij zijn kleding greep en hem dicht naar haar toetrok. 'Niet met dat ijzeren ding,' fluisterde hij benauwd. Het was haast smeken te noemen. Vick streek met getuitte lippen zijn shirt weer goed toen hij weer werd losgelaten. 'Tsunami?' herhaalde hij haar vraag bedenkelijk. 'Weet je wat!' Hij knipte in zijn vingers. 'Laat ik je gewoon vast mijn snoezemeloen noemen!' Vick keek met een brede grijns op Tsunami neer en zag dat ze op de grond neer was geploft. 'Roodkapjes' zoals hij zijn slachtoffers noemde, waren altijd welkom in zijn territorium. Hij glimlachte zijn scherpe tanden bloot toen Tsunami schijnbaar van zijn appels genoot. 'Nietwaar?!' vulde hij haar woorden overenthousiast aan. Vick knielde naast Tsunami neer en trok haar dicht naar hem toe, zodat haar gezicht dicht bij de zijne was. 'Even een ietepieterig geheimpje tussen jou en mij, maar ik heb nog vééél lekkerdere appels.. daar!' fluisterde hij misleidend in haar oor. Vick had een aantal vingers onder Tsunami's kin gelegd en draaide haar hoofd richting zijn eigen bungalow.

Tsunami susde om Vick zijn woorden. Kon haar het schelen of zijn haar wit of zilver was. En beter dat het wit was geweest, het hare was immers al zilver. Vandaar dat ze de volgende opmerking naar buiten gooide.
"Dan moet je de volgende keer toch meer bleekmiddel gebruiken", zei ze met een valse lach waarbij ze hem kort aankeek. Deze blik verscheen al snel toen Tsunami merkte dat hij angstig deed over haar wapen. Dit maakte haar complete gezicht über sluw!
Nu ze op de grond zat, nam ze nog een hap van de verrukkelijke appel. Ze moest en zou hem helemaal op eten, want echt honger had ze niet. Logisch ze had er zojuist eentje naar binnen gewerkt. Toen herhaarlde Vick haar naam en kwam met een stomme bijnaam. Tsunami negeerde hem, erop in gaan had bij deze snuiter toch geen zin. Ze schudde daarom verveeld haar hoofd waarna ze gewoon weer door at. Vick's volgende handeling stelde Tsunami op haar hoede. Zij mocht naar andere komen, maar zij niet naar haar. Vooral toen Vick haar naar hem toe trok voelde ze ergenis opkomen. Ze sloot haar ogen geïrriteerd waarbij ze luisterde naar zijn woorden. Hij leek wel een 'player'! De manier waarop hij sprak deed haar niks. Vandaar dat ze ondertussen al een kleiner wapen, een Storm genaamd, tevoorschijn had getoverd. Nadat Vick was uitgesproken drukte ze het ding onder zijn neus.
"Afstand" ze zei het alsof ze het tegen een hond was. De strenge ondertoon deed het hierop duiden. Ze bracht haar woorden zonder har ogen te openen, ze had namelijk totaal geen interesse in deze Vick. Hij moest met z'n poten van d'r af blijven of Tsunami zal 'm voorrot knallen.

Vick bracht een mislukt huilerig geluidje uit toen er het volgende moment een ander wapen onder zijn neus werd gedrukt. Hij wilde niet met een kogel in z'n neus rondlopen. Liever niet! Zijn handen had hij al omhoog geheven alsof hij gearresteerd werd. Toch kon er een blafferig lachje niet vanaf. 'Afstand!' zei Vick Tsunami met grote argwaan na alsof hij het over een beschimmelde appel had. 'Lieve koe, wat hebben we aan afstand vandaag de dag? We moeten nader tot elkaar komen om elkaar te kunnen begrijpen, weet je dat dan niet?' Hij liet zich op zijn achterste ploffen zodat hij nu naast Tsunami zat. Zwijgend pakte Vick een andere appel van de grond en begon er stilletjes van te eten. Wat een eng kind eigenlijk! Potverdorie! Straks ging ze er vandoor en liet ze hem achter met een kogel in zijn pels. Hij besloot zijn overheerlijke gecharmeur daarom maar te houden. Hij wilde haar immers te vriend houden. Vick verslikte zich bijna in een stuk appel toen hij de stilte verbrak door in een luid gelach uit te barsten. 'Bleekmiddel!' schalde hij tussen zijn gieren door alsof Tsunami's eerdere woorden nu pas tot hem doordrongen. Hij gaf haar een aantal porren met zijn elleboog in haar zij en slaakte een luide zucht toen hij uitgelachen was. 'Bleekmiddel heb ik niet, slagroomtoefje. Evenals wasmiddel of waspoeder. Mijn kleren moet ik met water wassen, schatz, een andere keuze heb ik niet,' vertelde Vick met een knipoog, alsof dat allemaal maar heel normaal was.

Terwijl Vick een vreemd riedeltje uitbracht over een koe liet Tsunami haar ogen gesloten. Ze vreemde -bijna kak tenoemen- woordgebruik, stond haar niet aan. Je kon normaal praten, en anders niet. Tsunami had dit wel vaker in gedachte gehad. Er liepen dan ook vreemde gasten rond hier, maar Vick was gewoon gek, punt uit! Als hij dan uiteindelijk luisterd draait de het pistool eenmaal rond haar vingers waarna het verdween tussen de band van haar kimono. Vervolgens ging ze opnieuw door met het eten van de appel. Met haar scherpe hoektandjes schaafde ze kleine stukjes af van de nu nog ronde appel. Na een tijdje begonnen deze mini hapjes te vervelen. Ze spreidde daarom haar mond, wijd open, gevolgd door het nemen van een groot stuk.
Pas als Vick begint te lachen, gunde ze hem weer een blik. Hij was kleine en onzichtbaar, maar hij was er! Ach jeeh, Vicky heeft weer wat te zeggen. Tsunami keek daarom weer snel terug naar de appel, deze was immers veel boeiender dan Vick. Waarna hij was uitgesproken keek ze weer even op. Ze slokte een stuk appel door waarbij ze hem met opgetrokken wenkbrauw aankeek. Echt geluisterd had ze niet, ze wist alleen dat hij over wasmiddel sprak, dat had ze hem zien zeggen.
"Vick, je bent waarschijnlijk echt een schatje, maar zoals je nu doet, ik-weet-nie-voor-jou...maar, volgens mij spoor jij niet helemaal", Tsunami zweeg meteen na haar woorden, ze verwachte namelijk gelijk een weerwoord van witje...oh-nee, zilverlokje.

Ace liep met kalme passen door en keek om toen er ineens geschreeuwd naar hem werd. Och jee, Vicky had een vriendinnetje bij hem in de buurt. Althans vriendinnetje. Het was een meisje die toevallig langs Vick liep. Ace grinnikte en wilde wel eens zien hoe Vick het zou aanpakken. Kalm liep Ace weer terug en ging tegen een boom aan leunen. Het meisje pakte inmiddels een appel en begon er van te eten. Even vond Ace het vreemd dat iemand zoiets zuur lustte. Er over tobben deed hij niet. Hij keek toe hoe Vick probeerde het meisje in te palmen en kort schudde hij zijn hoofd. Tsunami zag er naar uit dat ze Vick niet eens interessant vond. Groot gelijk vond hij. Ineens viel er iets op zijn hoofd. Een rode appel landde op de grond naast hem. Even pakte Ace het op. Zou het dan toch lekker zijn? Ace wist van sommige dingen niets af. Hij had een enorme intelligentie en zijn kennis over astronomie mocht er ook wel wezen maar mensen bleven voor hem een puzzel. De vreemde gevoelens die mensen hadden maakte hem in de war. Hij had ze zelf ook dus soms voelde hij zichzelf een raadsel. Verliefdheid was zoiets waar hij ook niet over had gehoord. Zoiets leerde hij niet op de school waar hij een tweetal jaar op had gezeten. Maar desondanks zijn geringe mensenkennis zag hij duidelijk dat Ace het verkeerd aanpakte. Ook wist hij het kleine detail niet dat rode appels zoeter waren dan de groene. Hij had als eerste een groene appel op en die smaakte inderdaad zuur. De rode had hij nooit geprobeerd. Hij nam een klein hapje. Een lichte zoete smaak die langzaam sterker werd vulde zijn mond. Licht verbaasd en toch genietend keek hij naar de rode appel in zijn hand. Het was dan wel niet zo zoet als een banaan maar wel zoet genoeg. Hij keek daarna naar Vick en Tsunami. Nog een hap nemend van de rode appel. Hij kon het wel gieren van het lachen. Vick was echt een kluns. De woorden die hij gebruikte waren eveneens vaag.

Maar Tsunami vond het 't wachten niet waard op Vick, waarschijnlijk zou hij weer met iets onmogelijks verder gaan, of opnieuw beginnen. Neen! Tsunami een laatste hap van haar appel waarna ze 'm de struiken inwierp. Ze zuchtte waarbij ze haar hoofd rechte. Tot haar grote verbazing zag ze die jongen in het zwart weer. Hij was er zo even vandoor gegaan, maar was blijkbaar in haar niet wetendheid weer terug gekeerd. Tsunami stond op en liep op hem af, terwijl ze dit deed bekeek ze hem nogmaals, ze wilde niks over het hoofd zien. Toch was ze niet echt geconcentreerd, waardoor ze toch nog iets niet had opgemerkt. Vandaar dat ze gewoon rustig naar hem toestapte om hem vervolgens de hand toe te steken.
"Hey, ik weet niet of je het had meegekregen, maar mijn naam ik Tsunami", bracht ze vriendelijk mogelijk. Ze was ook wel iets aan het dimmen, haar slechte kant liet ze nu vooral bij jongens zoals deze varen. Tsunami had immers altijd een goede eerste indruk van jongens, en meestal klopte die. Bij deze gast had ze het idee dat hij het tegenovergestelde van Vick was. Iniedergeval geen player! Daarom ging ze er van uit dat ze met hem wel een normaal gesprek kon voeren. Maar dan, haar ogen vallen op twee zwarte punten op het hoofd van de jongen. Ze loopt bijna tegen hem aan en stopt haar neus zowat in de uitsteksels.
"Zijn dat oren", vroeg ze vervolgens waarbij ze de dingen al bijna niet meer met rust kon laten?
"Mag ik ze aanraken", haar tweede vraag volgde al snel, en klonk bijna smekend? Ze wachte ongeduldig af terwijl ze met haar vinger al naar het linkeroor ging.

Ace keek glimlachend naar Tsunami die ondertussen Vick met rust liet. Echter veranderde die glimlach toen hij haar op hem af zag komen. Hij slikte even. "Ace is de naam..." zei hij kalm. Hij glimlachte. "Aangenaam..." zei hij kalm. Echter voelde hij zich benauwd worden toen ze ineens dicht bij hem ging staan en haar neus zowat in zijn tweede paar oren stopte. Ace keek naar Tsunami. "Euh..." even ging zijn blik naar Vick. "Niet helemaal..." zei hij kalm. Hij had tegen Vick gezegd dat het oren waren, maar dat waren ze niet. Ace hoorde haar woorden en kreeg een lichte blos. Niemand vroeg of hij aangeraakt mocht worden. Hij dacht kort na. "Voorzichtig dan maar.." zei hij met nog een lichtte aarzeling in zijn stem.

Tsunami klapte even in haar handen door de goedkurring. Vervolgens raakte ze het puntje van één van de oren aan, en al snel volgde de andere. Nu had ze beide oren 'vast'. Ze aaide er zachtjes overheen alsof het twee kussentjes waren. Haar mond stond open van verbazing. Ze had veel gezien in haar leven, maar dit, dit was heel iets nieuws. Vandaar dat haar openmond als snel overging naar een open glimlach, wat er op haar gezicht eigenlijk heel schattig uitzag.
"Echt supeh schattig", sprak ze waarin haar oude accent iets naar boven kwam. Zelf hoorde ze dit niet, ze had er dus geen erg in. Tsunami zelf had een hekel aan haar oude taaltje, het klonk zo aso. Maar door de schattige glimlach op haar gezicht viel dit weg naar de achtergrond. Ze liet toen weer los en deed een paar stappen naar achteren.
"Ik zou ze zelf ook wel willen...neko-neko", zei ze al knikkend met haar hoofd. Toen bedacht ze zich dat ze eigenlijk op doortocht was, ze moest verder. Best jammer, ze had Ace wel beter willen leren kennen.
Sorry boys, maar ik moet verder, seeya again, hoop ik", haar eerste worden klonken normaal met een paar stappen weg, alleen de laatste twee klonk heel overtuigend, en vooral gericht op Ace. Niet dat ze een hekel had aan Vick, naja, misschien een beetje. Maar Ace kende ze nog helemaal niet, alleen dat hij een beetje verlegen was en oren had! Ze lachte waarna ze ervandoor rende.

[uit topic=D]

Ace sloot zijn ogen toen ze voorzichtig een topje aanraakte en niet veel later en nog aan begon te aaien ook. Ace sloot kort zijn ogen en genoot licht. Zijn ogen opende zich toen ze zei dat het schattig was. Hij kreeg een lichtte blos op zijn gezicht. Toch was een glimlach niet van zijn gezicht te halen. Hij merkte dat ze ineens moest vertrekken. Hij slikte. Hij had haar eveneens haar beter willen leren kennen. Hij glimlachte en zwaaide haar nog na. Daarna ging zijn blik naar Vick en grijnsde. Misschien kon Vick nog wat leren van zijn aanpak. Ace bleef aardig en niet te opdringerig.