New in this place

Haar ogen stonden neutraal. Ze was van een vere plek en was nergens gewenst. En met redenen. Ze sloot haar ogendicht. Ze was verslaaft aan bloed van de goede kant. Ze wist niet hoe dat kwam. Ze had een hekel aan ze. Een zwarte schaduw wolk danste om haar heen. Deze plek begon haar wel te bevallen. Haar mondhoeken krulde van plezier. Ze wist dat ze hier nieuwe dingen zal ontdekken. Haar ogen vloede de kleur van het bloed. Haar kleren waren er ook onder bedekt. Ze vertoonde zich in een van de grootste draken. Maar ze zou nog groeien. Ze had geen plek om in te wonen. Dit zou best wel eens haar woonplaats worden. Ze versnelde en begon te lopen. Haar haar waperde aan zich. Ze sprong daarna van boom naar boom steeds hoger en hoger. Na een lange tocht sprong ze er lenig van af. Ze keek om zich heen. De omgeving was heerlijk gevaarlijk. Ze was erg op haar hoede.

Terwijl hij tegen een boom aan leunde, luisterde hij naar het zendertje dat in zijn oor zat. Ondertussen staarde hij naar een klein beeldschermpje op zijn arm en schreef verschillende namen op een stuk papier. Zijn bloed rode ogen volgde elke regel, totdat het nieuws was afgelopen. Hij deed het schermpje uit en deed die samen met het zendertje in zijn zak. Het stuk papier vouwde hij dubbel en liet het in zijn achterzak glijden. Hij keek om zich heen. Hij had zo'n gevoel dat hij niet alleen was hier. Er was nog iemand. Heerlijk. Zijn ogen verschoten van rood naar bruin, maar even later werden ze weer rood. Daar zo. Een paar zwevende letters. Hij veranderde in een zwarte wolf en rende achter de letters aan. Het wezen bleek een meisje te zijn. Het zoveelste meisje dat hij hier had gezien. Hopelijk was deze niet zo vervelend als die Larissa. Hij gromde zacht en stopte. Het meisje leek op haar hoede te zijn. Hij veranderde weer terug naar zijn mensengedaante en ging weer tegen een boom staan. Zijn rode ogen keken voor zich. 'Weet je zeker dat je hier wel goed zit?' Vroeg hij op neutrale toon. Uit zijn zak haalde hij een pakje kaarten en begon ze te schudden.

Ze had al het gevoel dat er iets achter haar zat. Ze grijnsde en draaide zich langzaam. Ze keek hem even raar aan. "misschien en misschien niet." Antwoorde neutraal. Haar ogen keken hem even zuur aan. Ze was niet zo'n gevalletje dat zich aardig en makkelijk gedroeg. Verder zei ze niets en keek weg. Als ze zich aangesproken voelt wilde ze het liefst het negeren. Ze zette zich af en belande op een van de lage taken van een dode boom. "Maar wat kan jou dat schelen?" Ze teste hem uit wat voor een het is. Een goedzak een rotzak of een die niet weet wat ie is. Ze grijnsde verder en keek rond. Het was hier donker. Heerlijk. Haar rode ogen schonken de jongen niet veel aandacht. Ze hoorde alles goed en kon de beweging opvangen. Ze was benieuwd wat voor een deze kerel was.

"misschien en misschien niet." A. Iemand die indruk probeert te maken. Altijd leuk. Kira glimlachte. Maar zei nog niets. Waarom zou hij eigenlijk. Hij kon niets met dit antwoord. Hij ging rustig door met de kaarten te schudden en liet ze voor hem in de lucht zweven, terwijl hij een patroon zocht. Hij had het niet zo op Tarot kaarten, maar soms konden ze best handig zijn. "Maar wat kan jou dat schelen?" 'Met gevaar voor eigen leven. Niet veel.' Antwoorden hij rustig zonder op te kijken. Hij bekeek de kaarten aandachtig. Maar er zat niet echt iets tussen wat hem verder kon helpen. Dus plukte hij ze weer uit de lucht en deed het stapeltje terug in zijn zak. Hij keek het meisje even aan. Zijn rode ogen blonken gevaarlijk in het donker, het enige wat je van hem kon zien. 'So. What are you going to do? Dark Mahaly.' Zei hij rustig. Waarschijnlijk zou het meisje verbaast zijn, aangezien hij haar naam kende. Maar goed. 'Don't worry. I shouldn't kill you immediately.' Waarschijnlijk zou het dat wel hebben gedaan als ze anders had gereageerd. Maar hij had zo'n gevoel dat zij hem meer zou kunnen begrijpen dan anderen.

Haar ogen gingen naar de plotselinge beweging van de kaarten die in de lucht vlogen. Ze fronste even. Haar ogen keken hem bedachtzaam aan. Wat moest hij daar nou weer mee? Na even een stilte zei hij eindelijk iets. Maar met zijn woorden kon ze niet veel mee. Even keek ze hem droog aan. Maar ze keek daarna weer weg toen ze iets hoorde sluipen. Haar ogen stonden op een dreigende blik. Ze hield er van om haar slachtoffers angst aan te jagen. Het vreemde wezen was meteen weg. "Nou nou dat ging veel te makkelijk." Zei ze een beetje beledigt. Haar ogen gingen weer naar de jongen toen hij in het engels wat zei. "Gewoon, wat rond hangen en mensen lastig vallen. Niet veel geloof ik." Zei ze. Ze vond het niet erg om haar saaie plan te vertellen. Maar het drong haar pas aan dat hij haar naam kende zonder dat zei het vertelde. Lenig sprong ze van de tak af en knalde hard tegen de grond en keek hem even raar aan. "Zozo jij lijkt me zo'n ikweetalles geval." Zei ze. Ze keek hem raar aan. Ze hield niet van geheimen. Haar ogen keken hem dreigend aan. Maar daarna glimlachte ze gevaarlijk. "Je kunt het altijd proberen."

Light was lichtelijk verbaast toen ze er niets over zei dat hij haar naam wist, maar er was niets van zijn gezicht af te lezen. Wat boeide het ook eigenlijk. "Zozo jij lijkt me zo'n ikweetalles geval." Hij rolde licht met zijn ogen. 'Alleen de naam en je resteren levensduur kan ik zie. Meer niet.' Legde hij rustig uit. Hij wist dat in zijn binnenzak de Death Note zat. Hij zou haar met gemak op kunnen schrijven, zonder dat iemand het zou merken. Hij zou het lijk kunnen verstoppen. Hij schudde zijn hoofd. Niet leuk. "Je kunt het altijd proberen." Hij keek haar recht aan. 'Wil je dat ik je vermoord. Ik heb mijn pen bij me.' Zei hij rustig.

[Kud post. Geen inspiratie --']

Ze keek hem strak aan toen hij vertelde wat hij nog kon. Ze kruiste haar armen om elkaar en keek hem fronsend aan. Was dat het? Haar ogen bleven op de jongen gericht. Haar lange zwarte haren waaide heen en weer. Misschien waren ze iets te lang. Ach waar maakte ze zich druk om? Haar rode ogen werden droger toen ze het vervolg van zijn antwoord hoorde. "En ik kan je doden zonder mijn handen vuil te maken. Nou is dat nou niet eens is handig." Ze glimlachte. Ze wist dat hij vast nog meer achter de kaart had. Maar ze wist niet wat voor kracht hij bezitten. Aller sinds kon ze er aan dood gaan. Maar ze liet zich niet zo snel op de grond rotten.

Zijn mondhoeken krulde op in een sluwe grijns. Zolang ze dacht dat dit zijn enige krachten waren, was ze in het voordeel. Dan kon hij zijn andere krachten als verrassing bewaren. Een van zijn hoektanden kwam bloot te liggen, maar was al snel weer verdwenen. "En ik kan je doden zonder mijn handen vuil te maken. Nou is dat nou niet eens is handig." Leuk nog iemand. 'Met enkel penstreken ligt je straks dood aan mijn voeten. Enkel een beetje inkt verspilt.' Zei hij rustig. Uit zijn zak haalde hij zijn Death Note en een pen. 'Wil je het zien? Of moet ik het meteen op jou uitproberen.' Vroeg hij rustig. De grijns stond op zijn gezicht gegrift. Waarschijnlijk zou ze zich toch niets van hem aantrekken. 'Maar goed. Vertel eens wat over jezelf.' Zei hij rustig, terwijl hij met het uiteinde van zijn pen over zijn kin wreef.

Ze snoof de geur van de jongen op. Haar ogen bleven nog steeds naar de knul gericht maar grijnsde puur. Ze keek even serieus toen hij antwoordde. Maar daarna keek ze weer een beetje droog. "Nou, dat is interessant." Antwoordde ze eerlijk. Verder zegt ze niet en luisterde naar het volgende. "Nou altijd fijn om iets dood te zien." Antwoordde ze. Haar ogen waren even afgeleid toen een vreemde beest in de lucht op dook. dat is nieuw. dacht ze maar was weer opgewekt toen hij nog iets vroeg. "Tje veel interessants zul je bij mij niet te weten komen hoor. Ben afkomstig van een duister land, heb mijn ouders vermoord. En blablabla." Ze babbelde niet zo graag over zich zelf. Vooral niet aan de vreemden. Dan moet je vrij goed oppassen. Maar ze mocht hem wel. Haar krachten gaf ze nog niet prijs. Dan kon ze weleens kwetsbaar zijn. "Heb jij een boeiend leven?" Vroeg ze toen. Ze mocht nou weleens een vraagje stellen aangezien hij dat continu deed.

Light glimlachte. Zijn rode ogen zochten rond, al snel vond hij een mens die het waagde om het bos binnen te dringen. Ook hoorde hij een stel honden blaffen. Herdershonden. Altijd leuk. 'Mark Gisman.' Mompelde hij zacht terwijl hij de naam boven de man zijn hoofd vond. Hij pakte zijn pen, keek op zijn horloge en kriebelde in het boekje: Naam: Mark Gisman. Doodsoorzaak: Hartaanval. Tijdstip van overlijden: 12:42:05. Hij keek op en glimlachte naar Dark Mahaly. 'Zie je die man daar?' Hij knikte naar de man. 'Let maar eens op.' Hij keek op zijn horloge. 'Drie... Twee... Een... Nu.' In de verte zag hij duidelijk dat de man naar zijn borst greep en dood op de grond viel. 'Snap je nu wat ik bedoel?' Vroeg hij toen. Hij rechte zijn rug en luisterde naar Dark Mahaly die vroeg of hij ngo een boeiend leven had. 'Kijk je de Japanse Tv?' Vroeg hij toen. 'Zo ja. Ken je Kira? Dat ben ik. Echt boeiend, best wel. Ze proberen me te pakken te krijgen. Al leid ik zelf een gedeelte van het onderzoek.' Al wisten de leden van de Task Force niet dat hij nu hier gewoon zat. Zij dachten dat hij gewoon in Amerika zat om alles uit te zoeken.

Haar ogen keken nieuwsgierig naar de jongen die iets in het oog kreeg. Meteen keek ze automatisch mee. Het was een man met honden. Wat gek om hier rond te hangen. Ze keek op toen ze een naam hoorde. Daarna zag ze dat hij iets pakte. Een pen en een boekje. Hij meent het ook nog. Ze keek even weg. Toen ze merkte dat hij nu tegen haar sprak keek ze naar hem. Hij wees naar de man. Ze keek naar de man en zag dat ie ineens dood ging. Zomaar. Ze glimlachte en keek met plezier. "Wauw nou dat is best wel cool." Antwoordde ze met een meende stem. Na een tijdje te staren keek ze weer in de ogen van de jongen die weer in gesprek ging. Ze knikte. Daarna ging ie verder. Ze keek hem raar aan. "Ik kijk niet naar tv." Antwoordde ze. Ze leefde altijd al in het wild. Ze keek hem weer aan toen hij verder ging. Hij gaf zijn naam prijs. Ze keek hem gestresseerde aan. "Oe, en waarom? En wat voor een onderzoek?" Ze is niet verlegen om haar vragen duidelijk te laten zijn.

'Zo heb ik meer dan de helft van de Japanse bevolking vermoord.' Zei hij rustig. Zijn rode ogen veranderde naar bruin terwijl hij om zich heen keek. "Oe, en waarom? En wat voor een onderzoek?" Het meisje was in ieder geval niet verlegen. Dat mocht hij wel. 'Zo zoeken me. Nou ja. Ze zoeken Kira. Ik heet eigenlijk Light Yagami. Kira is mijn schuilnaam. Nadat ik de oorspronkelijke leider van het onderzoeks team heb vermoord heb ik zijn rol overgenomen. Zo kan niemand vat op me krijgen en ben ik veilig voor eventuele aanvallen. I'm justice.' En er waren er genoeg die hetzelfde erover dachten als hij. 'Mijn doel is om een wereld te scheppen zonder misdaad, waar ik als God over kan regeren. I shall become the God of the New World.' Hij grijnsde en keek naar het meisje.

Ze keek op. Japan? hm geen slechte keus. Toen hij het woord vermoord uitsprak grijnsde ze breed. Ze keek weer aandachtig toen hij verder met het gesprek ging. Nou hij was in ieder geval geen domme knul. Hij leek alles op een plan te hebben gezet. Het verbaasde haar dat hij zijn echte naam prijs gaf. "Nou dat is interessant. Maar als er je een wereld zonder misdaden wilt moet je ook mij doden. Aangezien ik elke dag een portie mensen ten dood brengt." Ze grijnsde gemeen. Ze was niet bang. Ze vond dit wel een interessant onderwerp. Ze voelde enkele bloeddruppels. Haar ogen gleden er even naar. Weer grijnsde ze gemeen.

"Nou dat is interessant. Maar als er je een wereld zonder misdaden wilt moet je ook mij doden. Aangezien ik elke dag een portie mensen ten dood brengt." Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben het gewend om mensen te vermoorden. Dit is mijn doel, wat ik erom heen doe mag ik zelf beslissen. Ik heb duizenden onschuldige mensen vermoord. Vandaar dat ik jou niet vermoord.' Legde hij rustig uit. Het was net zo als met Misa, Teru en Mirthe. Sommige mensen kon je gewoon niet vermoorden, omdat je geloofde dat ze je konden helpen. Misa doet het geweldig en ook Teru doet het goed. Mirthe kende hij nog niet zo, maar goed. 'Dus. Verder nog vragen?' Eigenlijk een beetje afgezaagd, zo eindige hij altijd een gesprek. Hij haalde de kaarten weer uit zijn zak en begon ze weer te schudden.

Ze knikte. haar mondhoeken krulden. "Nou dan bof ik maar." Antwoordde ze. Haar lange haren zwiepte van zich weg. Er begon wind op te steken. Haar rode ogen keken even naar de lucht. Het ziet er naar uit dat ze ook een douce er bij zou gaan krijgen. Boeien. Ze keek weer naar Kira. Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik zit goed zo." Ze hield niet zo van stilstaan. Maar ze deed toch haar best. Spreken kon ze niet goed. Vaak beledigt ze. Ze hield de omgeving sterk in de gaten. Aangezien er altijd wel gevaar op de loer zit. En ze zou het liefst willen overleven.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ligt eraan wat je boffen vindt.' Zei hij rustig. Hij zakte onderuit en ging onder de boom zitten. Hij kruisten zijn benen en ging in kleermakerszit zitten. Hij 'hing' de kaarten in de lucht op en keek ernaar. Een bedenkende frons kwam over zijn gezicht heen. Zijn toekomst was veranderd. Wat nou weer. Hij bestudeerde de kaarten eens goed. Als in een soort trance bekeek hij ze, schudde ze opnieuw en bekeek ze weer. Maar telkens kwam dezelfde voorspelling eruit. Hij was het meisje zelfs bijna vergeten, zo was hij bezig. Een geluid deed hem opkijken. Hij stond binnen een tel weer rechtop en zijn rode ogen zochten de omgeving af. Er was echter niets te zien. Hij gromde zacht, dierlijk. Waarom moesten ze hem altijd storen?

[Flut poste --']

Haar ogen keken verbaast op toen ze kira of licht of hoe ze hem ook moest noemen met kaarten bezig zag. Ze voelde haar energie wegstromen. "Verdorie." Mompelde ze. Ze bleef te lang rondhangen. Het werd eens tijd voor de jacht. Ze sloot haar ogen. Hopend op een mens. Dieren vond ze te makelijk en niet smaakvol. Mensen waren slim. Ze opende haar ogen bij een geluid. " Ik moet even weg..." Ze zei niets over wat ze ging doen. Zou ze wel terug komen? Ze zal wel zien. Langzaam stapte ze weg. Op zoek naar dat gene dat geluid maakte. Het waren er meer dan 1. Als ze het goed begreep was het een man met zijn zoon. Ze glimlachte. Ze kwam voor de mensen te staan. Ze zag hoe verbaast ze zijn en niet begrepen waarom ze voor hen stonden. 'Nu is het mijn beurt om wat te laten zien.' Zei ze in haar gedachte. "Jullie moeten jullie gezichten zien." Zei ze droog. Ze stapte achteruit. Ze besloot het moeilijke gedeelte van haar krachten te nemen. De draken transformatie. Ze verdween in de donker. Na haar verandering verscheen een grote zwarte draak. Ze brulde. De manen gingen meteen op de loop. "A,a,a" Fluisterde ze. Uit haar bek kwam zwarte rook dat meteen in een demon veranderde. Het beest liep achter de mensen aan. Het lukte hem om eentje te doden. De draak sprong in de lucht. Het was niet makkelijk om de achtervolging op de jonge persoon te doen. Veel bomen zaten op elkaar. Maar zodra ze de kans kreeg greep ze het en beet de keel door. De demon was ondertussen weg. Ze bracht het levenloze lichaam bij de andere. Na een tijdje lukte het om in haar menselijke gedaante veranderen. Haar hoofd deed wel pijn en het lukte haar niet om recht te staan. Gelukkig voelde ze het bloed en nam het op zich op.