Niemand begrijpt me.

Youna liep rond en zuchtte. Ze had de indruk dat niemand haar leek te begrijpen. Het geluid van het golvende water maakte haar al wat rustiger maar toch voelde ze zich heel gespannen. Ze ging op een steen zitten en keek voor zich uit, naar het water dat glansde in de zon. Een dikke traan liep over haar wang en plensde op de grond open. De lucht was mooi blauw gekleurd, maar een paar wolkjes doorbreekte dat. Ze keek naar boven en dacht aan haar ouders. Ze waren nu al een paar jaar dood en Youna had op zichzelf geleefd. Maar toch had ze altijd hulp aan hen gevraagd als er iets moeilijk was. En zij dacht dat zij haar dan ook altijd holpen.

( alleen lange postes graag xD )

White vloog boven de wolken ergens halverwege een rivier zag ze een schim ,zonder te twijfelen ging ze er naartoe "youna??!!" riep ze wat gillend.
"Wat zit jij hier te doen???" zei ze hans geschokt.Ze' zette haar naast Youna en vroeg wat er was. Ze veegde haar tranen weg met een zakdoekje dat ze ooit weleens van haar ouders had gekregen."Het is toch niet wat ik denk dat het is , is het ook met je ouders."Weetje dit heb ik nog nooit gezegd ik heb het altijd wel kunnen verbergen maar het word weleens tijd dat ik het zeg"."Ooit woonde ik met mijn broer en zus met miijn mama en papa, in een mooi fantastisch huis.Maar het was niet allemaal zo rooskleurig op een dag werd er ingebroken ons geld was weg en onze duurste spullen waren weg.Ik weet nog dat mijn moeder zei:" Nu zijn we arm en zullen van een paar dingen moeten leven."White snikte bij die gedachte.Maar ja na komen van tijd was er geen eten meer voor ons ik was de oudste dus moest ik vertrekken.Sinsdien heb ik mijn ouders nooit meer gezien.Ze weende bij al die gedachten, ze dwarelden gewoon door hans haar hoofd.Nu moest ze even weg van hier ze draaide zich om en vloog een beetje verder, op een plaats stopte ze en zette zich weer neer ze kon nu haar tranen niet meer verbergen het zat gewoon te diep bij haar. Maar ooit zei haar moeder :"dat ze altijd bij me was niet voor mijn ogen maar in mijn hart". Ze zuchte en legde zich neer op het gras met gesloten ogen.

Youna hoorde White en keek op. Ze liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Mijn ouders zijn gestorven dood uitdroging" zei ze een beetje moeilijk. Ze zuchtte en sloeg haar arm over White. "Ach dan zitten we in het zelfde schuitje" zei ze vriendelijk. Ze probeerde te lachen al lukte dat niet echt. "Maar ik zie mijn vrienden nu als familie" zei ze na een korte stilte "want anders heb ik niemand meer"

White voelde de arm rond haar ze voelde zich tenminste al ietsje beter."Maar soms heb ik het gevoel dat ze bij mij is dat ze mijn hand vasthoud als ik verdrietig ben.Dat ze me feliciteers bij wat ik goed doe. Dat maakt het voor mij nog mieilijker dan het al is" zei ze nog wat verdrietig."Voor jou moet het oook wekl erg zijn."Zei ze wat meelevend.Maar ja we kunnen er nu toch niks meer bij veranderen.Dan de wolken waren grijs en er kwam een hevige wind dat wouy White voorkomen dus ze sprak een spreuk uit om de zon te laten schijnen,en dat het een een blauwe lucht was.Dat fleurde haar dan wel weer wat op.

Youna lachte. "Leuke krachten heb je" zei ze. Ze ging op haar rug liggen en keek naar white. "Nu vind ik vrienden vele belangrijker dan familie" zei ze snel. Ze meende wel wat ze zei maar wist niet zeker of White er ook zo over dacht. "Maar dat is mijn mening natuurlijk" zei ze daarom erna.

" nee je hebt gelijk" zei ze keek haar aan.En wou haar een knuffel geven.
Uiteindelijk deed ze het nu niet ze knikte naar Youna en zei" je bent een leuke " zei ze vriendelijk. " dat maakt het natuurljk een stuk leuker" zei ze.Nu voelde ze zich tyenminste niet meer zo alleen.

Youna lachte kort. Ze vond White wel leuk. Tenminste iemand die haar begreep. "Nou als er eens iets is roep me maar" zei ze vriendelijk. Ze ging terug gewoon zitten en stond op. Rustig liep ze naar het water en ging daar zitten. Haar benen liet ze sierlijk in het glanzende water hangen. Een paar vissen zwommen snel voorbij maar verdwenen in de schaduw van een oude boom die naast het water stond.

White stond ook recht ze vloog ergens naartoe waar dat wist ze nog niet.Ze vloog haar gewoon moe .Ze vloog gewoon altijd maar hoger zo kon ze haar gedachten op iets anders zetten behalbve op die van haar moeder."Had ik maar nooit moeten weggaan van men moeder" zei ze wat verward."Ik zou ze zo weer kunnen zien als ik kon" .Nu had ze misschien een idee ze probeerde al haar krachten te bundelen en sprak een spreuk uit.Er kwam een ongelofelijk straf licht vanuit de zon naar haar gevlogen.Ze schrok haar rot.Ze keek ernaar alsof het een monster was, nu wist ze niet meer wat ze zou moeten doen weglopen of iets zeggen." euhh hallo" zei ze wat verward.Ergens herkende ze haar moeder en ergens iets anders nu zat ze voor een raadsel wat gebeurt er toch met haar.

Aysha liep treurig langs de waterkant. Haar ogen dwaalde langs het water dat schitterde in de warmte van de zon. Een koude traan liep langs haar gezicht. Ze had niet opgemerkt dat aan de overkant andere mensen stonden. Ze was met haar gedachte van de wereld. Bedroefd zat ze bedenkelijk op een platte rots. Het wolkendek klaarde op en een bloem met verwelkte blaadjes stond voor haar voeten. Het liefst zou ze.. Maar ze hield zich in. Ze draaide haar hoofd naar de zon, de warme stralen schenen op haar gezicht. Het verwarmde haar koude wangen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.

Youna werd wakker geschud uit haar gedachten en keek op. Ze zag een fel licht, dat zo fel was dat ze niets kon zien. Het was wel ver weg maar toch liep ze er op af. Vaag zag ze White dom kijken. "Wat is hier aan de hand?" vroeg ze dom. Ze deed haar hand voor haar gezicht want het licht prikte in haar ogen. Ze keek om zich heen en zag nog een ander meisje. Ze liep wat dichter naar het water en keek haar aan. "Wie ben jij?" vroeg ze vriendelijk toen ze zag dat ze hier nieuw was " Ik ben Youna".

Het licht verdween toen youna kwam."Youna het was een schim ik had het zelf gezien,ik wou bij men moeder zijn dus had ik al mijn krachten gebundelt en wat er dan gebeurde zach jij ook" zei ze nog altijd wat gechokt.Dan keek ze naar het meisje aan de rivier.Ze vloog ernaartoe en vroeg:" wie ben jij?" vroeg ze dom.

Youna keek White dom na. Ze zuchtte want zij kon niet vliegen. "Ok daar gaan we dan" zei ze en sprong in het water. Snel zwom ze naar de overkant. Het water was net op de goede temperatuur xD. Ze kwam uit het water en keek Aysha vragend aan. "Aangenaam" zei ze terwijl ze haar trui uitwring.

Aysha keek op. Een fel licht scheen aan de heldere hemel. Toen zag ze een meisje naar haar toekomen. Ze schrok een beetje, maar een vriendelijke glimlach deed haar al gauw op haar gemak. Ze knipoogde naar haar. Toen zag ze dat naast haar nog een meisje zat. Dat ze die niet had opgemerkt, dan was ze wel erg verdwenen van de aardbodem, alleen die flits kon ze niet over het hoofd zien, die prikte nog altijd in haar ogen als ze er aan dacht. 'Hey..' Zei ze zacht, maar nog net hoorbaar.

Soraya kwam in een bol van water aan. Ze stapte uit haar 'vervoermiddel' en keek naar de andere meisjes. "Hallo." Zei ze en keek naar de grond. Ze was een beetje verlegen en ging even zitten. Ze maakte een vuurtje aan en fluisterde iets in het vuur. "Lak binam notus." Fluisterde ze. Het vuur maakte een grote vlam en sprong af het houtje waar het eerder op zat. ZE keek naar de meisjes en ging weer staan. Het vuurtje was lekker warm.

Youna keek dom naar Aysha. "Hallo maar hoe heet je?" vroeg ze. Ze ging op een boomstam zitten en keek even naar White. "Weet jij wie dit is?" vroeg ze nieuwschierig. Ze zag dat het meisje ze niet echt op haar gemak voelde dus liep ze naar haar toe. "Ik ben dus Youna en dit is White" zei ze op haar vriendelijkste toon. Daarna keek ze naar Soraya. "Hoi wie ben jij?" vroeg ze nog steeds vriendelijk. Ze keek lachend naar het wuur. "Ook leuke kracht" zei ze tegen haar.

"Hallo, ik ben Soraya, en jullie?" Vroeg ze en keek naar het vuurtje. Het vlammetje had een boom in de fik gezet Ze hief haar hand op en balde haar vuist. Het vuur doofde vrijwel meteen. Ze keek naar Youna. "Bedankt." Zei ze en ging weer zitten.

" nee ik zzou het zelf ook niet weten.kom je van hier" zei ze vragend naar Aycha.
Ondertussen ging ze wat boven het water vliegen dat ze openduur met haar topptn van haar tenen in het water zat.0

Aysha glimlachte naar Soroya. Het was allemaal zo knap wat ze konde, maar toch werd ze der bedroefd om. Zij was de enige die niet wist wat ze kon en niet eens wist of ze iets kon. Haar gedachte bleven weer niet op aarde. Ze fantaseerde en hoopte maar dat ze iets kon. Een eigenaardig geluid verbrook haar gedachte. Ze keek om zich heen. 'Ik ben Aysha' Zeiz e vriendelijk.

Soraya haar ogen werden wit. Ze vloog in de lucht en bewoog niet. Ze deed haar mond open en ssprak. "Aysha, je zal je krachten snel ontdekken. Je zal bijzonder zijn." En ze kwam naar beneden. ZE lag languit op de grond en deed haar ogen toe. Ze deed haar ogen open en ze waren niet wit meer. Ze keek naar Aysha. "Ik kreeg een visioen over jou." Zei ze en ademde snel.

"Aangenaam" zei Youna tegen de twee. Ze merkte dat Aysha aan het dromen was. "Scheelt er iets" vroeg ze aan haar en keek haar aan. "Ik denk niet dat ze hier vandaan komt" zei ze tegen White. Ze lachte nog even naar Soraya maar keek dan weer naar Aysha.


( en Soraya wat je schreef is heel vaag xD je kan geen visioen krijgen over iemand anders en blabla. ok ben aan het zegen xD )

" wat was dat"zei ze stomverbaasd.
Ze keek in de richting van Aycha en zei " Hoe doe je dat??".
Ze bleef maar verbaasd kijken naar Aycha en keek weer nazar Soraya.
"Heb je hier ouders Soraya?" ze keek vragend naar iedereen .
Het was geljk zo raar vandaag bij haar was er een visioen , bij soraya weet ze haar krachten niet, en Aycha kan gedachten lezen.Ze keek wat raar in het rond

(Euhm.. White het is wel andersom! Ik weet mijn krachten niet, soroya kreeg een visioen over mij enne.. soroya kan gedachten lezen XD)

De vage blik van White maakte Aysha niet echt gerust. Ze keek naar de richting waar White naar staarde, misschien kon ze daar iets meer uithalen. Maar Aysha snapte het neit. 'Is er iets White?' Keek ze met vertrouwen in haar stem.

(Ben inspiratieloos66)

Flower kwam voorzichtig aangewandeld. De zon scheen helder op haar prachtige witte lokken en verwarmde haar gezicht. Toen ze de andere zag bleef ze staan. "Hoi." zei ze vriendelijk. Ze kwamdichterbij en keek naar het meer. De vissen schitterde en het leek of er duizende elfjes danste op het water. Ze had wel zin om een duik te nemen. Ze zette zich aan de waterkant en hield haar voet in het water. Ze rilde. Het water was koud dus niet goed om te zwemmen. Ze keek naar haar spiegelbeeld en zuchte. Ze stond terug recht en liep wat meer naar de andere.

)" wie ben jij" vroeg ze aan Flower ze dacht we zijn hier nu al met zo veel en er komt nu nog een bij( niet slercht bedoelt hoor) White zuchte en zei" nee er is niets kzit wat te dromen.Ze keek naar alle kante een beetje en nam dan een frisse duik.Ze maakte een soort schild waarmee ze onder water kan ademen en zien. Ze zwom met sierlijke bewegingen mee met de vissen.En blubte ale probeerde te blubben naar de vissen. Uiteindelijk na een tijdjee kwma ze weer boven water en deed haar schild verdwijnen.

(dit was dus white mijn nicht die weer zo slim was het verkeerde acc. te gebruiken )

Aysha schrok van het meisje dat plotseling opkwam. Haar bijna goude haar schitterde in het zonlicht. Aysha zag dat ze wou zwemmen, maar dat ze toch niet ging. Durfde ze niet.. Was het enige wat ze kon bedenken. Wat verward vroeg ze'Wie ben jij?' En keek haar rustig aan. Haar schaduw was te zien in het warme water van het meer. 'Durf je niet?' Vroeg ze vriendelijk.

(Euhm.. zijn White en Flower dezelfde?)