Black Rose groepschuilplaats. [NIEUWE]

Met grote passen liep Amor over het grindpad voor het kasteel. Ze was een tijdje weg geweest, naar haar familie, of beter gezegd, hetgeen wat daar nog van over bleef. Ze had nog haar broer, Skyler en nog wat neven en nichten. Met al die neven en nichten kon ze totaal niet goed opschieten, beter nog, ze haatte hun. Eerst was ze naar hun toe gegaan om te zien of ze niet veranderd waren. In dat geval konden ze mee naar dit gebied gaan en mee al die goede en vrolijke wezens uitroeien. Spijtig genoeg was dat niet het geval, al haar neven en nichten waren nog steeds even dom als daarvoor. Amor had nog even getwijfeld, iets wat ze normaal nooit deed, maar had toen toch besloten ze te doden, wat kon je nu met domme familie? Niets dus. Haar enige familielid was op dit moment alleen nog Skyler, die ze daarbij al een hele tijd niet meer had gezien.
Al snel kwam ze aan de grote, houten poort van het kasteel. Diep ademde ze in, het deed eigenlijk best wel goed om na een lange tijd terug 'thuis' te zijn. Snel stak ze haat hand in haar zak en viste daar de grote, zwarte sleutel uit. Die stak ze in het sleutelgat en draaide het over. Een klik was te horen en de deur ging open. Rustig stapte ze naar binnen en sloot de poort weer. De inkomhal was nog steeds even duister als daarvoor. Het enige verschil dat je misschien kon zeggen is dat er wat meer stof was. Daar stoorde Amor zich helemaal niet aan, beter zelfs, ze vond het best wel gezellig. Het geklak van haar hakken op de eikenhouten trap verstoorde de stilte. Enkele vleermuizen vlogen weg bij het geluid, genietend keek Amor ze na. Wat een prachtige beesten. Het duurde niet lang voor ze boven was. De lange gang met vele deuren was voor haar. Omdat ze het kasteel zo goed als uit haar duimpje kende wist ze meteen waar het grote salon was. Ja, de tweede deur rechts, daar was het.

Het stond er nog net zo bij als vroeger, alleen iets wat minder bewoont. Met een vingerknip ging het vuur aan. Amor's ogen gleden over de kamer, naar de kast waar ze altijd al haar wijn had bewaard. Op een drafje liep ze naar de kast en trok hem open. Gelukkig, er was nog wijn. Ze was zo goed als verslaafd aan dat drankje geworden, zo lekker vond ze het. Nog een vingerknip, het stoffige laken dat op de sofa lag vloog door het raam en viel buiten op de grond. Amor ging zitten en schonk een glas voor zich uit, dorstig dronk ze het in één teug leeg. Heerlijk! Zo bleef ze even zitten tot haar blik op een schilderij viel, het schilderij van haar vader. Haar groep, de black rose, al de leden had ze ook al een tijdje niet gezien. Ze besloot eens een bijeenkomt te houden, de groep moest nog eens tot leven komen. Geruisloos liep ze naar het raam en keek naar buiten. Donkere wolken sierden de hemel. Een vuurschot zouden ze zeker wel zien. Weer een vingerknip, een grote vuurpuil vloog naar boven en zrgde voor een harde knal. Hopelijk had iedereen het gehoord.

Oliver, nog steeds behekst en ingenomen door de demoon: Dark genie. Keek naar het lichtspektakel. Hij grijnsde en vloog erop af, zijn vleugels gingen nog sneller dan tevoren en al snel bereikte hij het Vuurkasteel, waar een meisje met wit haar stond. Hij vloog voor het raam, met zijn drie ogen op ooghoogte van Amor. Hij grijnsde " Mag ik binnenkomen? Ik voel uw aura, door en door slecht neem ik aan?". Hij veranderde in de gedaante van Oliver, maar die bleef paarse vleugels hebben, Dark genie had veel macht, kon het lijf van de persoon waar hij in zat, manipuleren en beheersen, hij had Oliver helemaal in zijn macht, helaas voor Oliver, hij zou nooit meer de oude worden...

Na even gewacht te hebben, vloog Dark Genie in Oliver's gedaante binnen en keek hij Amor aan, daarna gleden zijn ogen naar de schilderijen op de muur, een foto van Amor en andere mensen "Heeft u een groep? Zo ja, dan heb ik een voorstel...". Hij wachtte rustig op reactie van Amor...

Amor plofte terug op de vuurrode sofa en schonk nog een glas rode wijn in, die ze meteen leeg dronk. Het duurde niet lang voor ze iemand hoorde aankomen. Het waren..vleugels. Amor dacht na, maar niemand die ze kende had echt vleugels, niet zo'n grote. Kort daarna hoorde ze een plof, twee grote klauwen landde op haar versterbank. Langzaam draaide ze zich om, een groot, paars beest keek op haar neer. Amor wou iets zeggen maar voor er geluid uit haar keel kon komen begon het beest al te praten. "Of je binnen mag komen?" Amor trok een wenkbrauw op "ik dacht het niet". Op dat moment veranderde het wezen in een jongen. Een normale jongen, behalve de vleugels dan. Amor trok haar ogen tot spleetjes. "Ga weg" siste ze dreigend, ze was niet erg voor onbekende. Het leek wel of de jongen haar dreigement niet had gehoord want zonder enige angst liep hij naar binnen. Amor's humeur ging zo ferm omlaag, niemand negeerde haar dreigementen. Hij vroeg of ze een groep had. Normaal zou ze nu nog normaal antwoorden maar ze was net iets te pissed geworden. Weer een vingerknip, de jongen werd tegen de muur geblazen. Amor grijnsde, dit bleef leuk om te doen. Dominant liep ze naar hem toe. "Ik heb inderdaad een groep"

Dark genie negeerde inderdaad de dreigementen. Met een vingerknip werd hij tegen de muur geblazen. Hij kreeg alleen maar een brede grijns op zijn gezicht en Amor liep dominant op hem af. Hij stond zonder enige moeite weer recht en wreef hij even over de plaats waarmee hij tegen de muur was geknald, pijn had hij niet echt. Hij keek in de ogen van Amor "Ik wil u mijn krachten aanbieden" en hij zette zich op een knie neer, je moest eenmaal je leider respecteren. Voor Dark genie was dat waarschijnlijk zijn toekomstige groep. Hij hief zijn hoofd om Amor aan te kunnen kijken "Samen kunnen wij veel schade aanrichten". Hij grinnikte en keek Amor geamuseerd in de ogen, wachtend op reactie...

Amor snoof. Die jongen had lef, dat kon ze niet ontkennen, maar of ze dat lef echt aanvaardde...dat was een andere zaak. Net toen ze weer wou uithalen naar hem ging hij op zijn knie zitten, pissig deed Amor een stap naar achteren. Ze gaf geen enkel teken van emotie toen de jongen haar met geamuseerde ogen aankeek. "Zwijg even" zei ze kort "als lijkt me goed als je zegt wie je bent." Ze stopte even en liep naar de wijnkast, waar ze weer een fles uit pakte en er meteen een grote teug van nam. "Want ik heb geen idee wie je bent" ging ze verder "ik denk dat je daar zelf ook we bent opgekomen. Daarbij denk ik dat jij evenmin weet wie ik ben....of ben ik verkeerd?" Walgend trok ze haar neus op, wat haatte ze jongens die zomaar kwamen binnenvallen zonder eerst te zeggen wie ze waren.
Weer een vingerknip, ze verdween uit het zicht voor de jonge, en kwam daarna terug aan de zijkant van hem. "Ik vroeg je wat" zei ze kort "wie ben je?"

Dark genie grijnsde en keek Amor weer aan "Wel Amor, ik weet wie je bent, heb al wat over je gehoord". Hij leunde tegen de muur waar hij tegen was geknald en richtte zijn blik weer op Amor "Ik ben een demoon die het lichaam van deze jongen, genaamd Oliver, heeft ingepalmd. Ik heet de Dark genie, ik ben 700 jaar oud. Deze jongen in mij geloof ik 20". Hij geeuwde en wreef over zijn buik, hij had honger, al was dit niet te merken. Hij keek naar de wijnfles die Amor vasthad en keek dan weer serieus. Dat was toch de bedoeling. Hij haalde uit de zak van de jongen die hij onder controle had, een zakmesje. Verveeld keek de Dark genie ernaar, boeiend vond hij het niet, hij stopte het weer weg en keek richting Amor, wachtend op enige reactie.