Megan keek geschrokken op maar vond het best wel leuk dat er iemand was. "Hoi" zei ze vriendelijk "ik ben Megan en jij?". Ze voelde nog even aan de bloem of hij nog wel goed zat en glimlachte. Je zag het bijna niet dat ze hier nieuw was, alleen als je heel goed keek zag je een sprankje twijfeling in haar ogen. Omdat ze niet en niemand hier kende, hopelijk zou dat snel veranderen. Al was ze zelf wel vrij stil, dat vond ze van zichzelf ook en dat zou misschien een mispunt van haar zijn. Maar veel kon ze er niets aan doen dus bleef maar vriendelijk lachen en hopen dat iemand haar leuk zou vinden.