Dwalen...

Taka liep daar, met zijn handen in zijn zakken, en zoals gewoonlijk een capuchon met nep bont. Taka keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de omvallende mensen met een bestuderende blik. Hij zag daarna het meisje, en klapte. 'Bravo, bravo.' zei Taka toen vrolijk, terwijl hij met kleine passen richting haar liep, okal was ze in de lucht.

Toen ze de jongen aan zag komen kwam ze naar beneden,de ''sliert'' die onder haar hing vormden weer benen en met kille ogen keek ze naar de jongen.''Waarom viel jij niet neer?vroeg ze. Ookal keek ze met kille ogen en zag ze er nogal eng uit,ze had een mooie,warme stem. Stil bekeek ze de jongen,hij was minstens 5 jaar jonger dan zij was en had blonde haren en mooie blauwe ogen. Hoe kon het dat hij niet neerviel? Nou ja dan was er tenminste iemand om mee te praten. ''Ik ben Oyi en jij bent?''. .Haar kille ogen veranderde en ze kreeg opeens een hele dromerige blik in haar ogen. Het leek net alsof je in een mertje keek terwijl het regende. Het leek net alsof haar ogen water waren. Ze bleef met een dromerige,maar doordringerige blik kijken. het leek alsof ze door je heen keek.

'Weet ik niet.' zei Taka vrolijk. Hij keek haar aan alsof hij haar al eeuwen kende. 'Ik ben Taka, aangenaam kennis te maken, Oyi.' zei hij aardig, glimlachend. Hij keek haar nu verbaasd aan, aangezien het leek of zij door hem heen keek. Ze was eigenlijk best wel knap, vond Taka. Hij keek nu even naar de grond, maar dan weer omhoog. 'Wil je mijn achternaam weten?' vroeg Taka, maar hij sloeg meteen zijn handen op zijn mond. Wat een stomme onzinnige vraag van hem!

Ze trok haar wenkbrauwen op toen ze de vraag hoorde. Wat was dat voor een vraag? Ze bekeek hem nog eens goed. Hij was inderdaad jonger maar hoe oud was hij dan? ''Hoe oud ben je als ik vragen mag?''ze liep een stukje door en wenkte hem. Ze had wel zin in een wandelingetje. Nog steeds werd niemand wakker dus ze konden op tijd uit de stad zijn. Ze bekeek hem nog een keer. Hij leek op haar broertje. Ze dacht aan de ''beruchte'' avond. Hoe kon het toch zijn dat hij nog leefde en zij niet? Ze balde haar vuisten,ze bekeek hem nog eens en pakte zijn hand. Ze was toe aan wat liefde.

'Ik ben dertien.' antwoordde Taka, zelfverzekerd. Hij keek haar aan, en volgde haar passen. Na een tijdje, werd zijn hand vastgepakt, wat Taka een beetje liet schrikken, en ook wat liet blozen. Hij had nog nooit iets met 'n meisje gehad, en nu werd hij ineens de wand vastgepakt. Hij keek naar de grond, om Oyi niets te laten merken, dat hij bloosde. Ze was toch best knap, alleen wat ouder dan hem. Zowiezo 3 jaar.

Ze keek hem aan. ''Weet je..je lijkt op mijn broertje....''. Ze liet zijn hand los en ging stil staan. Ze trok een wenkbrauw op. Ze leken echt sprekend op elkaar. Waarom? Ze was daar nu echt niet aan toe! Ze raakt hem aan op zijn voorhoofd en vloog omhoog en wenkte hem. Ze had ervoor gezorgd dat hij ook kon vliegen als hij bij haar in de buurt was. Dat deed ze niet vaak. Alleen bij mensen die ze aardig vond. En dat was alleen hij. Ze glimlachtte,voor het eerst in een jaar.

Taka keek op wanneer zij sprak over haar broertje. 'Dat komt wel vaker voor, hoor..' loog hij, wat bijna te horen was. Hij leek nooit niet op iemand, en nu ineens wel. Hij keek haar diep in haar ogen aan, en voelde de zwaartekracht lager worden. Hij zweefde, waarvan hij schrok. Toen hij zag, dat Oyi nu ook zweefde, werd hij wat kalmer, en probeerde hij naar haar toe te zweven, wat lukte. Hij schoot in de lach, toen hij eenmaal naast haar stond. 'Vet gaaf!' riep hij toen uit, lachend.

Om wat hij riep moest ze lachen. Hij was echt grappig. Stil vloog ze verder. Ze keek hem lachend aan. wat was ie grappig. Snel vloog ze verder. Hopend dat hij haar bij kon houden. Ze ging langzamer vliegen en pakte zijn hand weer. Ze hunkerde naar wat liefde. Ze had al zolang geen famillie of vrienden meer gezien of gehad. Dat ze nu extra aardig tegen hem deed. Hopend dat hij niet weg zou gaan,of bang van haar zou worden. Zachtjes kneep ze in zijn hand.

Taka lachte nu ook, om de lach van Oyi. Hij vloog achter haar aan, en werd gegrepen door Oyi's hand. Die was erg zacht, en hij kreeg nu een kneep. Meteen schoot Taka in de lach, en kneep ietsje harder terug. 'Je bent eigenlijk best knap.' zei Taka toen, en hopelijk zag ze het, maar hij gaf haar een knipoog. Hij vloog nu met haar ergens heen, waar wist hij niet, maar het zal wel iets leuks zijn. 'Zeg, waar vliegen we eigenlijk heen?' lachte hij.

''Gewoon...ergens heen...genieten van hoe de aarde er van boven uitziet....''zei ze glimlachend. Ze vloog rustig evrder. Naar de dichtsbijzijnde wolkenkrabber. Ze ging er op staan en hielp hem om te 'landen'. Het was een prachtig gezicht. Alles leek licht te geven. ''Ik kom hier zo vaak mogelijk...ik vind het prachtig...''ze glimlachtte weer. Hij was echt grappig om te zien zo..