Hatred runs through my vains

Mudly zelf keek strak naar het meer. Het water dat rustig op en neer deinde in kleine golfjes strekte zich voor hem uit. Hij had de neiging om er in te springen. Onder water te zwemmen en van allerlei beschuldigende woorden uit te spreken. Maar hij hield het voor zich. Zijn ogen staarde strak voor zich uit terwijl hij, in menselijke vorm, op de oever zat en nadacht. Alles wat hij dierbaar was, was weg, of veranderd. Azura, spoorloos en hij had zelfs opgenomen dat ze hem was vergeten. De godin van de Flora, een van zijn grote aanspreekpunten, was het enige wat hetzelfde was gebleven. En de nieuwe informatie die hij verkregen had in de realm of machines, was ook niet geruststellend. Kennelijk was er één persoon verantwoordelijk voor de verstening van zijn ouders. En dat was zijn bloedeigen broer. Zijn ogen staarde in het spiegelbeeld en hij zuchtte kort. "Niets blijft het zelfde als je een tijdje weg gaat..." sprak hij zuchtend en stond op. Ineens hoorde hij geritsel. Hij draaide zich naar het geluid en beet zijn kaken stevig op elkaar. "Wie is daar?" kwam er dreigend uit.

medira liep door een klein stukje bos vlak bij het meer. ze keek opzij. het prachtige meer was goed te zien. de zon weerspiegelde om het water. en de golven leken te dansen. adira keek een stukje verder op zij. ze zag een in elkaar gekropen gedaante. adira besloot om er naar toe te gaan. maar toch bleef ze stil staan. wie weet wat voor een wezen het is? er lopen hier veel vreemde figuren rond.
toch besloot adira om er naar toe te gaan. 'een vampier kan zich toch wel beschermen?' dat ze bij zich zelf. voorzichtig liep ze door de stuiken naar de gedaante toe. 'wie is daar?' hoorde ze dreigend. 'ik doe je niks' zei adira. 'ik wil alleen maar helpen' ik zag dat je daar zo in elkaar gekrompen zat' meer zij adira niet. als ze iets verkeerds zei kan hij haar aanvallen. rustig bleef adira staan. wachtend op antwoord.

De lage dreigende grom stopte op het moment dat hij een meisje van ongeveer 13 jaar uit de bosjes zag komen en hem zei dat ze niets deed. Zijn dreigende houding werd ook minder. Hij draaide zich half naar het meer en zuchtte kort. "Je moet daar echt mee ophouden..." sprak hij in zichzelf. Zijn ogen draaide zich naar Adira. "Sorry, soms wordt ik wat beschermend..." sprak hij kalm en keek naar het meer. "Ik zat inderdaad wat ineengekrompen." sprak Mudly toegevend. Was het dan zo opvallend dat hem iets dwars zat. Zijn ogen zochten kort Adira op. "Helpen?" vroeg hij ineens. "Je wilt míj helpen?" vroeg hij. "Onmogelijk..." sprak hij kalm en keek weer naar het water. Mudly zuchtte kort en keek weer naar Adira. "Maar wat gezelschap is altijd welkom..." sprak hij glimlachend.

Adira besloot om ook aan de water rand te gaan zitten. 'dat ik jou help?' 'dat is niet onmogelijk.' 'ook al ben ik een vampier, ik ben daardoor niet harteloos.' zei adira licht bedroeft. 'Wat voor bijzonder schepsel ben jij?' vroeg adira. 'jij bent vast iemand met iets bijzonders in zig.' 'ik zie namelijk niks bijzpnders aan je uiterlijk.' 'bahalve je enorme blauwe haar.' zei adira lachend. 'En wat gezelchap kan ik zelf ook wel gebruiken.' adira hees haar broekspijpen omhoog en liet haar voeten in het water glijden. 'trouwens ik ben adira. Ze keek omhoog. De warme zonnestralen schenen warm op haar gezicht.

(wat zit je ijgenlijk dwars?)