Nieuw

Leilla was een mooie jongedame, ze had lang blond steil haar tot aan haar knieën. Ze was half mens half fee, de feeënkant had ze van haar moeder en de mensenkant had ze van haar vader geërfd. Leilla zuchtte even en liet haar hand door haar lange haar gaan, het voelde zijdezacht zoals altijd. Vandaag droeg Leilla een lange zalmroze jurk, de jurk was geïnspireerd op de middeleeuwen. De jurk was van satijn en bewoog geluidloos met de bewegingen die Leilla maakte mee. Het voelde goed om weer eens door het bos te struinen, om even rust te hebben en te ontkomen aan het drukke stadsleven. Toen Leilla nog bij haar ouders woondde had ze altijd het gevoel alsof geen drukte was en dat alleen haar familie bestond. Dat was ook niet altijd fijn want ze wilde nieuwe wezens leren kennen, ze was nieuwsgierig naar de buitenwereld. Leilla zuchtte nogmaals bij de gedachte aan vroeger, dat was verledentijd...
Na een tijdje eenzaam en alleen rondgelopen te hebben wilde Leilla eigenlijk wel wat gezelschap hebben. Ze liet haar hand langs een boom glijden en tuurde het bos in, een eindje verderop was een pad. Als er iemand langs liep zou ze diegene gaan aanspreken, proberen om een gesprek aan te knopen. Ze duwde die gedachten even van zich af en liep door het bos naar het pad toe. Al snel was Leilla bij het pad aangekomen. Ze keek om zich heen, er was ook geen bankje in de buurt. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en liet zich vallen in het gras. Het gras was niet vochtig en voelde aangenaam aan, net als een dik matras. Leilla sloot haar ogen even en genoot van de zon die op haar lichte huid scheen. Ze glimlachtte even en voelde met haar rechterhand aan het hangertje dat aan de ketting om haar nek zat. Het was een waardevolle hanger, een oud juweel. Het had een smaragdgroene kleur en was van Leilla's oma geweest. Daardoor was het nog waardevoller voor haar. Ze ademde even diep in, de lucht in het bos was fris. Frisser dan in de drukke stad met alle auto's die daar reden, Leilla vond paarden een leuker vervoermiddel. Ze glimlachtte nogmaals en had haar ogen nog steeds gesloten, rustig luisterde ze naar de geluiden om haar heen in het bos...

Met haar vleugels met een traag ritme op en neer slaan zweefde een vreemd geval door de lucht die door de meeste mensen niet gezien werden. Normaal woonden haar soort ver boven de lucht grens van enig mens op die gene na die zich daar op aan konden passen in een jachtig tempo zo als een gevleugelde kat dat kon. Haar soort werdt ook wel Filepax genoemt. Deze naam hadden ze te danken aan een zekere heer Filepax die de gevleugelde katten ontdekt had. Met haar snuit naar beneden zocht ze naar een prooidiertje die haar maag zou kunnen vullen, maar er was nog geen bosmuis te ontdekken tot ze iets anders tussen de bomen zag en uit pure nieuwschierigheid dook ze naar beneden. Net voor ze de grond zou raken klapte Mooneye haar vleugels uit en landen soepel op de grond en sloop voorzichtig dichterbij. Het geval ademde toch wel, want Mooneye zag dat het rees en daalde. Mooneye sloop geluidloos dichterbij en haar lange snorharen wiebelde vlakbij het oor van het schepsel tot het bewoog. Met een geschrokken kreet sprong ze achteruit en klom snel een boom in die het dichstebij was en keek met wantrouwende ogen naar het wezen die haar vast gezien had????

dubhe liep al even tot het bos. ze vond Het er prettig. ze kon niet door iemand in de lucht aangevallen worden en ook niet van uit iemand in het water.
ze kon er ook heerlijk rennen in haar favorieten vorm 'de wolf'. ze was wat aan het rennen en op zoek naar een prooi maar er was niks. toen zach ze opeens iets boven haar vliegen.
een vliegende kat. een vliegende kat??? kon dat? ze dacht dat ze alleen in sprookjes voor kwamen daar heten ze 'filepax'. zou dit er een zijn? zou ze een sprookjes figuur in het echt zien. de gedachte deed haar een grote lichaam op haar snuit vertonen. zou zouden mensen ook wel over haar denken als ze haar zag transformeren.

uit nieuwsgierigheid rende ze de 'filepax' achterna. het landen een stukje van een mens vandaan. als het tenminste een echt mens was. dat wist je niet in deze tijd. ze zag de 'filepax' zo hard schrikken dat het een boom in sprong. ze kon haar lach niet in houden. ze ging tussen beiden zitten en keek ze aan zonder dat ze iets zij.

Mooneye hoorde een gelach en ze keek op naar een wolf die tussen haar en het mens in ging zitten. Nieuwschierig keek ze naar het dier dat gelachen had. ' Waarom lachde je?' vroeg Mooneye en ze sprong van de boomtak en landen soepeltjes op de grond, waarna ze naar de wolf keek die helemaal niet op de wolven leek die zij had gezien. Die waren gemeen en wilde niets liever dan haar verslinden. De wind streek door haar vacht en wakkerde langzaam aan tot een vrij harde bries, maar Mooneye hielt zich nog rustig voor het geval dat er niks aan de hand zou zijn?

De 'filepax' sprong uit de boom. Als het tenminste echt wel
een ‘filepax’ was ze keek haar zo wel nieuwsgierig als wantrouwend aan. ze
vroeg waarom ze lachten.
wat denk je een kat die bang is voor een mens. Katten worden
hier toch als troetelbeestje gezien.


Ze liet zich weer in haar mensen vorm veranderen en liep zo
de kat af. Ze aaide haar wat tussen haar oortjes en liep toen op de mensen af. Ze
was niet zo oud misschien even oud als haar. Ja dat moest het zijn. Het mens
sliep. Ze is zo rustig en vredig hoe kon je daarna bang voor zijn. Zij ze lachend
naar de ‘filepax’. Al had ze een rare uitstraling over zich. Zou wel 100%
zuiver een mens zijn. Of zat er nog wat tussen. Een liefde tussen twee rassen
die verboden was. Deed haar wel vreugd het deed haar aan Romeo en Juliet
denken. Ze ging rustig zitten en keek om
haar heen. Nee hier was geen gevaar. Tenminste het mens sliep en die ‘filepax’
was bang voor wat ze niet kenden.

De woorden van de wolf klonken vriendelijk, maar toen ze veranderde gingen de haren van Mooneye overeind staan. Ze had wel via via gehoord dat er pe\ersonen waren die zich in dieren konden veranderen of net als zij krachten hadden, maar ze had er nog nooit eentje ontmoet ookal was het gevoel heerlijk wat ze deed. 'Ik ben geen gewone kat ik ben een Felipax. Wij leven normaal ver van alles wat tweebenen heeft!' verdedigde Mooneye zich en ze vouwde haar vleugel netjes op. 'Ik ben de eerste Felipax die zich onder andere wezens begeeft. Wat ben jij?' voegde Mooneye eraan toe en ging naast het meisje zitten die naar het mensachtige wezen keek die haar had laten schrikken door een onverwachte beweging te maken, maar nu zag Mooneye dat het sliep.

[het spijt me dat ik zo laat reageer hij had hem onder ongewenst gezet]

'Ik ben geen gewone kat ik ben een Felipax. Wij leven normaal ver van alles wat tweebenen heeft!

'ah dus een echte filepax' zij ze met een kalme stem. 'bij ons vertelde ze sprookjes over jullie. Alleen waren die niet zo bang voor mensen' Haar gedachte dwaalde af naar de oude verhalen die haar ouders haar vertelde. Waar ze dan die dag er na met haar vriendinnen nog uren over kon kletsen. Wat miste ze dat. Haar vriendin waren gestorven. Toen ze de school aan vielen.

toen sprak de filepax weer 'Ik ben de eerste Felipax die zich onder andere wezens begeeft. Wat ben jij?'

ze trok haar linker wenkbrauw op en sprak 'wat ik ben. nou ja er is niet echt een naam voor. ik ben een mens/wolf/meermin/engel. Dus zeg jij maar hoe je dat moet noemen een transformeer of zo iets. Een ding is zeker jij hoef niet bang te zijn voor de meeste mensen hier. Ze houden van katten. En ik weet dat je een filepax bent. Maar de mensen hier zie je als een kat met vleugels. En mensen zijn nou eenmaal raar en die willen alles wat er lief uit ziet knuffelen en vertroetelen. Dus jouw ook.'

Ze stond op en liep naar het mens toe en schopte zachtjes tegen haar schouder. Het werd tijd dat ze wakker werd. Dan zag die filepax dat ze niet bang hoefde te zijn voor de mensen.

Het mensachtig wezen sprak dat ze in verschillende wezens kon verandere en Mooneye keek haar even scheef aan. 'Ik denk dat het woord shapeshifter het beste bij jouw past?' zei Mooneye half vragend en ze keek haar droog aan. Ons werden ook sprookjes verteld, maar dat was meer om ons bij de mensenwereld vandaan te houden. Mag ik vragen hoe je heet ik ben Mooneye.' vroeg Mooneye en ze keek het meisje vriendelijk aan.

de filepax heten dus mooneye. Aparte naam. 'Mijn naam is dubhe. Ben vernoemt naar die ster. Hoog in de hemel'
Het lijkt hier wel uit gestorven. De enigste die ik ben tegen gekomen ben jij. En dit meisje wat hier ligt te slapen. Zou hier ook een oorlog geweest zijn. Daar lijkt het niet op. Net of dat alles gewoon achter gelaten is. Dat iedereen is vertrokken naar een nieuw leven vergeten dat hier ook nog iets is.

Maar ik geen shapshifter of zo iets. Die kunnen en van alles en nog wat veranderen. Maar ik heb maar paar vaste vormen.

'Zou hier wat te beleven zijn. Ik heb honger. Een bakker of zo zouden we wel niet vinden. wat denk jij?'

'Zullen we wat gaan zoeken?' ze ging staan en uit het niets kwamen er vleugels uit haar rug. ze ging een stukje de lucht in en bleef daar hangen. kijkend naar mooneye. 'ga je mee?'

Het vreemde meijse heten dus Dubhe En Mooneye hoorde haar woorden aan. Zelf had ze ook weinig leven tegen gekomen en ze begreep er zelf ook niks van. "Is goed deze zal wel niet wakker meer worden, misschien is er een soort epedimie uit gebroken die de mensen laat slapen tot ze dood gaan of zo?' zei Mooneye en ze zag hoe de vleugels van Dubhe uit het niets uit haar rug kwamen. Mooneye steeg ook op en ze schoot Dubhe voorbij en ze draaide een cirkel om haar heen. 'Laten we het proberen in de stad daar ben ik voor de veiligheid omheen gevlogen, maar misschien is daar nog wel iemand?' stelde Mooneye voor en ze draaide af naar de stad. De vlucht zou niet lang duren, maar het zou zeker een gezellige reis worden.

( Ik maak wel een Topic aanbij de stad.)