Why does everybody hate me?

Een zwarte engel kwam uit de lucht aangezet. Het schoolplein zag er vol uit, maar klein vanuit de lucht. De mensen leken wel muisjes op 200 meter afstand vond Erica. Haar grijze ogen stonden vrolijk. Na haar lange reis vanuit een ander gebied was ze hier gekomen, hopend voor wat aardiger mensen en wezens. Haar oude school was ze afgepest. Het was een goede school, maar haar uiterlijk maakte dat ze er slecht uitzag. Dat konden de meeste leerlingen niet goed hebben, vooral omdat ze goed was op school en ze waren begonnen met haar te pesten. Haar uiterlijk, hoe ze zich gedroeg, eigenlijk alles was voor hun een aanleiding geweest om Erica belachelijk te maken.
Ze landde netjes op het schoolplein, op een plek waar niemand stond zodat ze niet toevallig iemand zou slaan met haar vleugels. Even klapperde ze er nog mee, voordat ze ze tegen haar rug aan inklapte. Meteen werd ze van alle kanten raar aangekeken. "Moet je die vleugels zien," hoorde ze iemand mompelen, en iedereen begon druk met elkaar te mompelen over Erica. "Wat zijn ze overdreven groot, zeker om stoer te zijn," zei een klein meisje. "Het is net een kip, met al die veren." "Zwart ook nog, zal wel niet zo'n aardig mens zijn." Erica zei niks, en liet de commentaren over zich heenkomen. Ze was ze gewend, maar het betekende niet dat ze het kon afsluiten. Diep van binnen begon haar onzekere ik te knagen. Zie je wel dat ik niet goed genoeg ben? Ik word toch niet zonder reden gepest? Ik zal het er wel naar maken... Een lange jongen kwam op haar afgestapt en ging voor haar staan. "Zo kippetje," zei hij spottend. "Ontsnapt aan de slager? Zal ik je afgeven daar? Misschien dat ik dan een gratis plakje worst krijg." Hij draaide zich naar de menigte toe, en nam grijnzend het gelach in ontvangst. "Zeker ook nog het zwárte schaap van de familie?" zei hij erachteraan, waardoor iedereen nog harder begon te lachen. Een andere jongen stapte naar voren en zei: "Kom, laten we haar vast plukken. Hoeven ze dat zometeen niet te doen!" Met een ruk trok hij een veer uit één van Erica's vleugels. "Au," gilde ze hard, en de tranen sprongen in haar ogen. Ze sloeg hard met haar vleugel, en raakte de jongen daarbij per ongeluk. Door de klap viel hij op de grond en bleef bewusteloos liggen. In paniek keek ze om zich heen, ineens was iedereen stil. Haar net nog grijze ogen werden nu alarmerend donkerpaars, en met een flinke slag van haar vleugels wist Erica zich de lucht in te werken. Op het dak van de school bleef ze zitten, trillend van schaamte, angst en verdriet.

Het dak van de school was gevormt tot een gigantisch dakterras. In de grote pauze mochte de vierdenklassen hier hun vrijetijd doorbrengen. Omdat het nu ochtend was, bevond zich daar niemand. Op een jong meisje na. Ze was weer enkele malen te laat gekomen en had zich om 7 uur moeten melden. Dit had ze netjes gedaan in de hoop dat ze overal onderuit zou komen. Maar helaas. Haar straf was het vegen van het dak. Met haar koptelefoon op deed ze dan ook rustig haar werk. Van binnen was ze naar buiten gewerkt. Omdat het nu bijna half 9 was, was ze bijna klaar. Alleen de greppeltjes aan de buitenkant moesten nog een beurt krijgen. Eigenlijk viel de straf nog best mee, met de dreun van een bas tegen je oren, was alles best te doen. Het vegen ging er dan ook dansend aan toen. Eenmaal bij de reling, waar een hek stond, keek Tsunami kort naar het schoolplein. Daar zag ze dat de vele leerlingen zich al snel tot één groep hadden gevormt en rond één bepaald persoon stonden. Het was een meisje dat Tsunami hier nog nooit eerder had gezien. Een nieuweling, heerlijk om te pesten. Maar een groep jongens was haar voor. Ze gingen op haar vleugels in, dat vond iedereen blijkbaar vreemd. Tsunami had er nog niet eens zo op gelet. Vage gasten, drong het tot haar door. Plots opent het meisje haar mond, wijd open. Ze schreeuwde. Had ze pijn? Ze vloog weg. Tsunami keek haar na, ze landde aan de andere kant van het dak. Tsunami keek vervolgens weer terug naar beneden. De jongen lag nu op de grond, met een veer, strak in zijn handen. Verbaast draaide Tsunami haar blik terug naar het meisje.
,,Hey", riep ze haar toe met een commanderende ondertoon.

Erica sloeg haar armen om zich heen, haar net nog paarse ogen veranderden naar somber donkerblauw. "Hey," riep iemand commanderend naar haar haar. Met een betraand gezicht keek ze naar degene die naar haar riep. Ze stond aan de andere kant van het dak, en keek ietwat arrogant uit haar ogen vond Erica. Met haar arm veegde ze wat tranen van haar wangen. "Kom je me ook uitlachen?" vroeg ze met trillende stem. "Ga vooral je gang, net als de anderen." Ze stak haar rechtervleugel uit en pakte hem zachtjes. Snel bekeek ze de plek waar de veer uitgetrokken was. Het plekje was rood en zo te zien bloedde het zelfs licht. Uit haar zak van haar zwarte jurk pakte ze een zakdoek, zwart met witte kruisjes, en drukte die zachtjes op de plek. Ze beet op de binnenkant van haar wang, om het niet uit te gillen van de pijn. Erica haalde haar rugzak van haar rug en haalde een fles water eruit. Voorzichtig haalde ze de zakdoek van de zere plek, maakte hem een beetje nat en drukte hem er weer op. Het koele water zorgde dat de pijn wat minder werd, en Erica ontspande weer een beetje. Haar ogen veranderden van donkerblauw naar het originele grijs.

Tsunami trok de bezem achter haar aan waarbij ze sloffen naar het engele meisje toe liep. Wat ze zei, had ze niet gezien. De afstand was namelijk te groot, om haar gezicht goed te zien. Bij haar lopen bleef haar blik op de vleugel hangen waarvan een veer mistte. Het maakte haar misselijk dat mensen iemand zo konden pijnigen. Het was namelijk hetzelfde als dat er een pluk haar uit je hoofd werd getrokken. Zouden ze dat bij Tsunami zelf flikken, dan waren ze nog lang...lang, lang, lang niet jarig. Maar zo had iedereen zijn eigen reactie. Dit meisje was iets onderdanig en snel van streek. En als een hond, kon Tsunami er niet tegen als mensen huilde. Het was in haar geval niet omdat ze het zielig vond, nee. Het was meer omdat het haar irriteerde. Huilen had namelijk geen zin, het nam de pijn niet weg, en deed herinneringen niet slinken. Infeite sloeg het dus nergens op. Het meisje was ondertussen verder gegaan met het deppen van haar wond. Tsunami stond nu op twee meters van haar verwijdert stil. Ze leunde zuchtend op haar houte bezem waarbij ze haar droogjes bleed aankijken. Uiteindelijk leek het meisje te kalmeren.
,,Zo engeltje", begon ze grijnzend. ,,Op doortocht naar de hemel", schatterde ze. Haar blik bleef hierbij tamelijk neutraal. Beneden was het gejoel van de jongens te horen. Ze waren blijkbaar uit voor vraak. Pech voor hen, Tsunami zou het niet toelaten.