Gepest

De luide schoolbel klonk luid door de gangen. Miyu’s klasgenootjes denderde het klaslokaal uit en trokken hun dikke winterjas aan. Snel dartelde Miyu erachteraan en wurmde zichzelf met moeite in haar jas. Haar pleegouders zouden haar van school komen halen, misschien hielden ze zich wel aan hun woord dit keer. Ze werd door een paar kinderen hard opzij geduwd en viel op haar knieën op de stenen grond. De grootste pestkop uit Miyu’s klas kwam op haar af en duwde haar opzij zodat ze nog harder op de stenen viel. ‘Jij bent echt stom!’ riep hij. De helft van de klas schreeuwde vrolijk mee naar haar. Miyu verbeet haar tranen en ging op haar kont zitten. De grond was koud, het stak in haar huid. Ze nam de moeite niet om haar jurk was over haar benen te trekken zodat het niet zo koud aanvoelde, het had toch geen zin. Ze krabbelde voorzichtig overeind en zag de laatste kinderen van het schoolplein afrennen. Ze zaten alleen in de auto of wandelde naar huis. Verwachtingsvol schoten haar ogen over het plein in de hoop haar pleeg ouders te vinden. Maar het was helemaal verlaten. Alleen een paar buiten speel materialen stonden er nog. Miyu voelde de woede opborrelen en klemde haar kaken stijf op elkaar. Haar pleeg ouders waren niet gekomen! Ze waren haar gewoon vergeten! Net als iedere dag als ze naar buiten stapte. De school zag er inmiddels ook al verlaten uit. Nog meer woede kwam omhoog en Miyu concentreerde zich op de skippybal die bij het hek stond. Ze knarste met haar tanden en voor je echt kon weten wat er gebeurde ontplofte de skippybal. Rode stukjes rubber vlogen door de lucht en de knal was enorm geweest. Alsof een bom was ontploft. Tranen stroomde over Miyu’s wangen. Niemand wilde met haar omgaan omdat de spullen in haar buurt altijd kapot gingen. Ze snapte er zelf niets van. Ze schrok zich altijd dood als het gebeurde. Telkens als ze zich op een voorwerp concentreerde ontplofte het. Ze zakte door haar knieën en gooide haar kleine schooltas naast zich op de grond. Ze begon te hartstochtelijk te huilen.

Een bruine wolf liep rustig over straat. Niets hield de wolvin tegen. Ze zag vele mensen kijken, vaak angstig en geschrokken. Ze gromde even zacht en hoorde opeens iets. Ze dook in elkaar en gromde. Vele kinderen liepen naar buiten, wat was dit? Ze keek nieuwsgierig naar het gebouw en zag een klein meisje. Ze zag dat deze geduwt werd. Ira keek ernaar en dacht aan vroeger. Toen was ze een pup en werd ze ook vaak geduwt. Zijzelf werd vaak geholpen door haar broer Ire omdat hij ouder was. Dit meisje was alleen. Ze was een tweebenig ding maar ze was jong, kon ze haar vertrouwen? Langzaam en voorzichtig liep ze op het plein richting het meisje. Haar ijsblauwe ogen keken naar haar. Haar ketting lichtte een beetje op net als haar ogen. Ze snuffelde even aan haar en zag dat ze huilde. Ze keek even rond en slikte even. Ze drukte voorzichtig haar snuit tegen het meisje aan. Ze keek haar in de ogen alsof deze wilden zeggen: stop met huilen. Ze zette een stapje achteruit en wachtte. Ze had nog nooit zo iemand aangeraakt en het voelde best raar maar diep vanbinnen ook fijn.

Niemand leek de ontploffing gehoord te hebben. Dat was maar goed ook, anders wemelde het van de mensen op het schoolplein en gingen ze Miyu ondervragen. Grote tranen drupte van haar wangen af en vielen op de grijze stenen die meteen donker kleurde. De stenen leken nog meer in haar huid te steken, het was zo belachelijk koud. Haar ademhaling ging sneller en ze voelde dat hoofdpijn toenam. Van huilen kreeg ze altijd hoofdpijn, daarom verdachtte mensen op school haar wel eens van migrane. Opeens klonken er voetstappen .. nou ja, het waren niet precies voetstappen maar Miyu wist niet hoe ze het anders moest zeggen. Ze durfde niet op te kijken en voelde de tranen naar haar nek stromen. Ze hoorde wat gesnuffel en stopte adrupt met huilen. Ze bleef doodstil zitten en wist niet meer wat ze moest doen, wat stond er bij haar? Toen ze iets zachts tegen zich aanvoelde durfde ze eindelijk op te kijken. Ze staarde in twee ijsblauwe ogen die afkomstig waren van een bruine wolf. Miyu was verward en keek verdrietig naar de wolf. Ze las in haar ogen dat ze de wolf wilde dat ze stopte met huilen. Snel boende ze de tranen van haar wangen en keek weer naar de wolf. Ze stak haar handjes uit en sloeg ze om de poot van de wolf heen. De wolf voelde warm aan, heel anders dan de stenen. 'Jaij nie .. bang zijn voor Miyu?' vroeg ze met trillende stem. Ze legde haar hoofdje tegen de poot van de wolf aan en sloot haar ogen. Dit voelde vertrouwd, alsof het haar moeder was die haar weer vasthield. Zo lekker zacht en warm.

De bruine wolvin keek naar het kleine meisje dat even bang was. Ze durfde niet op te kijken, zo bang was ze. De wolvin bleef rustig en stil naar haar kijken. Ze zag dat het meisje keek en keek even in haar traanoogjes. Ze zag dat ze de tranen wegveegde en keek lief. Ze was eigenlijk wel lief en schattig. Ze kwispelde even maar stopte alweer. Ze voelde opeens haar armen om haar poot en keek naar beneden. Ze drukte even zacht haar neus tegen het meisje aan. Ze hoorde wat het meisje zei en schudde haar hoofd. Waarom zou ze bang moeten zijn? Ze kende het meisje haar krachten natuurlijk niet maar toch. Ze voelde haar hoofdje tegen haar poot en liet het toe. Het voelde zo warm en het voelde goed. Al vond ze het raar omdat dit meisje een tweebenig ding was waar ze altijd al bang voor geweest was. Ze dacht even aan Ire en richtte haar aandacht weer op het kleine meisje voor haar.

Miyu liet de poot van de wolf na een tijdje los en krabbelde moeizaam overeind. Ze liep naar haar kleine schooltas en pakte hem voorzichtig van de grond. De wolf was erg groot, ze vond het ook vreemd dat niemand de wolf misschien had gezien. Ze waggelde met pinguïn-pasjes weer naar de wolf een aaide over haar snuit. 'Jij lief.' brabbelde ze. Ze klapte vrolijk in haar handjes waardoor haar tas weer een meter verderop belandde. Snel waggelde ze er weer achteraan en griste hem van de grond. 'Sjout Tas!' zei ze bestraffend tegen haar roze tas. Ze klemde hem tegen haar borst aan en ging op de grond zitte. Het werd al wat donkerder, ze wilde naar huis. Maar ze wilde nooit meer naar haar pleeg ouders. Ze haalde haar niet eens van school! Plots verscheen er een hoofd van de politie over het hek van het schoolplein. Hij keek naar Miyu en kneep zijn ogen samen. 'Meisje, heb jij die knal gehoord? Weet jij waar hij vandaan kwam? En wat doe je heir zo alleen?' vroeg de agent. Hij keek naar zijn collega die opeens begon te schreeuwen dat hij een wolf zag. De collega agent hief zijn pistool naar de wolf en wilde de trekker overhalen. 'Njeee!' schreeuwde Miyu en concentreerde zich op het pistool. Binnen een paar tellen knapte het apparaatje utielkaar en zaten de handen van de agent onder het bloed. Miyu schrok weer, wist neit wat er was gebeurd. Waarom ontplofte alles als ze er aan dacht? Ze wilde niet dat haar tas zou ontploffen, of dat de agent zou ontploffen. Ze was in de war door al het bloed en begon weer te huilen.

Ira keek naar het meisje en snoof even. Ze zette haar neer en keek wat ze deed. Ze volgde haar bwegingen en zag dat ze haar tas weer weg liet gaan. Ze grijnsde even en keek er rustig naar. Ze bleef kalm omdat het meisje ook kalm was. Ze had net dezelfde gevoelens van het meisje, af en toe dan. Ze hoorde opeens iets en spitste haar oren. Ze keek op en zag de man. Ze snoof en bleef kalm tot ze de andere agent hoorde schreeuwen omdat deze haar zag. Ze zag wat de andere agent deed en sprong op. Ze begon razend te grommen en zette haar haren overeind. Haar ijsblauwe ogen flitsten op net als de ketting om haar hals. Ze werd kwaad en ze wist wat dat betekende. Bijna niemand kon haar stoppen als ze kwaad was. Ze zag dat het pistool ontplofte door het kleine meisje. Ze snoof en zag dat deze weer huilde. Ze keek weer naar de agent en rende op ze af. Ze gromde kwaad en ontblootte haar tanden. De agenten deinsden achteruit en meteen rende ze terug naar het meisje. Ze pakte haar op en zette deze op haar rug. Ze rende er meteen vandoor en toen ze ergens anders zaten zette ze haar neer. Ze ging zitten en keek naar het meisje.

Het gegrom van de wolf was te horen. Miyu kromp in elkaar en zag weer voor haar hoe het pistool uitelkaar klapte. Het was háár schuld dat die man nu onder het bloed zat. Ze kreeg amper adem doordat ze zo overstuur aan het huilen was. Ze wilde hier weg, ze wilde de agenten niet meer horen. Het geschreeuw van de mannen was duidelijk te horen en opeens voelde ze de zachte wolf weer tegen haar lichaam. Ze werd verplaatst van de grond en klemde haar kleine handje om de roze tas heen. Ze hield van haar tas, hij was al erg oud maar het was de enige herinnering aan haar moeder. Ze hield op met huilen en klemde haar armpjes weer om de hals van de wolf. Ze voelde dat de wolf weg rende en hobbelde mee op haar rug. 'Wjat .. is u naam?' vroeg ze met trillende stem. Na een tijdje stopte de wolf en zat ze weer op de grond. Ze keek met haar rode oogjes naar de blauwe ogen van de wolf. Haar ogen schrokken anderen mensen ook af, ze dachten dat ze een kind van de duivel was meestal.

Ira keek naar het kleine meisje en hoorde de vraag. Ze slikte even. Ze kon iedereen verstaan maar ze kon alleen met wolven praten. Ze pakte een stokje en maakte haar naam in het zand. Ze ging zitten en keek naar het meisje. Ze keek in de rode oogjes van het kleine meisje. Ze kon ertegen. Ze drukte haar snuit even tegen haar kleine wangetje. Ze snoof er zacht tegen en legde haar rustig neer. Ze keek rond en richtte haar ijsblauwe ogen weer op het meisje. Ze voelde haar best wel op haar gemak en dat was de eerste keer bij een tweebenig ding. Ze legde haar kop op haar poten en bleef op het meisje letten.

Miyu keek met nog wat waterige oogjes naar de wolf die een stokje pakte en iets in het zand schreef. Wazig staarde ze naar het gekrabbel en voelde haar onderlip trillen. Ze kon niet lezen. Nog niet. Ze keek wanhopig naar de wolf en pruilde. 'Ik .. niet lezen.' bracht ze moeizaam uit. Ze was ook niet goed in praten, in gekke geluiden maken was ze een kei maar praten ging haar nog niet zo gemakkelijk af. De wolf zette haar snuit tegen Miyu's wangetje waardoor ze begon te giechelen. Ze vond de wolf lief, ze kon zichzelf zijn bij de wolf en ze kreeg geen preek over wat ze wel en niet goed deed. Haar pleeg ouders verafschuwde zich voor haar. Ze haatte haar stiekem maar lieten het niet blijken. Miyu staarde terug in de ijsblauwe ogen van de wolvin en glimlachte. 'Ik Miyu is.' bracht ze aarzelend uit. Ze werd gepest omdat ze niet goed kon praten, niemand wilde haar helpen. De school wist geen raad met haar. Ze was ook maar net 4 jaar. Ze snapte nog niets van de wereld.

Ira keek het meisje aan en hoorde de woorden. Niet lezen? Ze zuchtte en schudde haar kop even. Ze keek naar het meisje en grinnikte even toen ze begon te giechelen. Ze keek weer even naar de rode ogen en hoorrde haar naam. Ze gaf haar opeens een lik en grijnsde. Ze vond dit eigenlijk best wel leuk. Ze legde haar neer en keek naar het meisje. Hoe kon ze wel met haar praten? Een lange tijd staarde ze voor haar uit terwijl ze nadacht. Ze keek op en richtte haar ijsblauwe ogen naar het meisje. Zou ze gedachten kunnen lezen? Proberen dan maar. Ik ben Ira dacht ze meteen en sloot haar ogen even. Ze keek het meisje weer aan en wachtte af. Hopelijk lukte het natuurlijk want anders ging het ook niet makkelijk.

Miyu klapte in haar handjes en begon harder te giechelen. Haar ogen bleven op die van de wolf gericht en ze keek verrast toen ze een lik kreeg. De wolf grijnsde en ze wapperde met haar handjes op en neer. Ze boog wat door haar knieën en sprong omhoog omdat ze het allemaal super leuk vond. Ze ging op haar tenen staan en aaide over de kop van de wolf. Die zachte vacht was zo lekker. Zo moeder-achtig. Opeens kreeg ze een gedachte door. Een zuivere stem was te horen in haar hoofd. 'Ik ben Ira.' ze keek verrast naar de wolf en klapte in haar handen. 'Jij Ira?' vroeg ze. Ze waggelde opnieuw pinguin achtig het gekrabbel in het zand toe en tikte met haar vinger op een van de letters. 'Ira?' vroeg ze.

Ira keek naar haar en grinnikte. Ze vond het wel lief als ze zo blij en giechelend in haar handjes klapte. Ze keek naar het kleine meisje en volgde haar bewegingen. Ze voelde de aai en bleef rustig liggen. Ze zag dat het meisje haar verstaan had en hoorde wat ze vroeg. Ze grijnsde even en keek naar het meisje dat op de letter tikte. Ja dat klopt Miyu, ik ben Ira en wat daar geschreven staat is ook Ira zei ze in haar gedachte. Ze grijnsde licht en keek even rond maar haar ijsblauwe ogen richtte ze alweer op het meisje. Dit was zo leuk. Ze vond het super bij dit kleine meisje te zijn. Ze zou haar zeker beschermen..