Een nieuw begin.

Gaëlle zat ergens verder aan de zijkant van het water op een hoge steen te zonnen. Het was lekker warm weer en ze liet zich lekker aan bakken. Maar Gaëlle vond het toch altijd wel vreemd dat ze nooit verbrande. Kwam dat door haar lichaam die gewoon niet kon aanbranden of was het iets anders? Gaëlle haalde haar schouders op en besloot er maar gewoon haar hersens er niet over te breken. Het is toch eigenlijk totaal niet belangrijk. En Gaëlle vond het zelf veel leuker om niet aan te bakken, dan kon ze ook uren aan een stuk gewoon in de zon staan liggen. Toen Gaëlle plots iets héél raars in haar armen en benen voelde zette ze zich ietwat rechter. Het leek of het water haar helemaal in het water wou trekken. Gaëlle schudde haar hoofd niet-begrijpend en stelde zich recht. Er was iets vreemds aan de gang, en dat besefte ze op dat moment ook heel erg goed. Haar lange bruine haar werden plots veranderd in mooie blauwe blinkend lokken. Haar gezicht vol kleine puistjes veranderde in een bloed mooi fijn gezicht. Gaëlle was bang en voelde hoe alle lichaamsdelen mooier werden. Ze werd toch geen...'Waternimf.' Klonk er uit haar mond. Ongeloofwaardig sprong ze in het water voelde al het water meteen op haar haren en lichaam kleven. Maar toch was er iets raars aan de hand. Gaëlle had nooit leren zwemmen en nu kon ze opeens als een vis in het water vrolijk rond zwemmen. Gaëlle grijnsde en vond het helemaal te gek! Alsof ze nooit wat anders gedaan had zwom Gaëlle van de ene hoek naar de andere. Met een brede glimlach op haar gezicht zag ze allerlij vissen rondom haar benen zwemmen. Het frisse water was helder blauw. "Ben ik nu opeens een water nimf geworden?" Zei ze ongeloofwaardig en wist niet wat er nu allemaal met haar zou gaan gebeuren. Zou ze nu alle dagen hier in dat water moeten rond zwemmen om zou ze ooit nog op de gewone grond kunnen staan. Gaëlle besloot om maar gewoon nu even in het water te blijven en te genieten van de prachtige omgeving rond zich. Toen ze plots een fel licht in de verte zag fonkelen keek ze raar op. Gaëlle moest haar ogen dicht knijpen om niet blind te worden. Wat zou ze nu doen, er naar toe gaan, of gewoon verder zwemmen. Haar nieusgierigheid werd te groot en Gaëlle besloot om er naar toe te gaan. Onzeker zwom ze er naar toe en zag plots allemaal felle lichten in een soort van grote grot. Gaëlle kon haar ogen niet geloven en keek bewonderend rond. Toen ze toch maar even moe werd van al dat nieuwe gebeuren zocht ze een klein plaatsje in de grond om haar even op neer te zetten. Toen ze een klein uitstekel van de zijkanten zag zwom ze er snel naar toe en zette haar er op neer. Een grote zucht verliet haar keel. Dit zou héél haar leven gaan veranderen, dat wist ze zeker.

Vanop een afstand, verscholen achter een grote steen, keken twee nieuwsgierige ogen naar het meisje dat zat te zonnen op een andere grote steen. Moana was altijd al gefascineerd door mensen. Die twee vreemde dingen in de plaats van een staart. Voor Moana iets heel vreemd. Tot haar ontzag zag ze dat het water lichtjes naar het meisje op de steen toekwam. Moana hoorde het zachte gefluister van de wind en het zacht klotsende water. Er hong een lichte spanning. Verrast keek ze op. De kleur van het meisje haar haar veranderde stilaan. Van bruin ging het naar felblauw. Ze stond op en sprong in het water. Om verder te zien wat er ging gebeuren liet Moana zich zakken onder water. De steen wat groot genoeg en hier achter kon ze zich nog steeds goed verstoppen. De twee dingen veranderde in een staart en vrolijk zag Moana hoe het meisje overal heenzwom. Moana keke even nara beneden, naar hara eigen blauwe staart. Met een flauwe glimlach deed ze die eens op en neer gaan waarna ze terug stomverbaasd naar het meisje keek. Aan haar gezicht kon ze zien dat ze net zo verrast was als Moana was. Dit was gewoon niet normaal. Zachtjes klakte ze met haar tong. Onmiddelijk kwam er een prachtige dolfijn aangezwommen. Moana's gezicht klaarde op en zachtjes streelde ze het dier op haar rug. "Hey, meisje." Zei ze zachtjes tegen de dolfijn. Het had haar veel inspanning gekost om eindelijk de taal van de onderwaterdieren te leren. Het lukte met wat moeite, en haar punten ervoor waren dan ook nog redelijk. Zelf had ze ook een tijdje les gekregen van haar vader. Haar moeder had ze eigenlijk nooit gekend. Telkens wanneer ze er over begon veranderde haar vader meteen van onderwerp. Het klopte gewoon niet. Voorzichtig en op een rustig tempo pakte ze de rugvin van de dolfijn vast. Met nog een paar klakken liet ze zich meedragen met het dier tot aan de grot waar ze het meisje nog net in zag zwemmen. Even moest ze wennen ana de felheid van de diamanten maar al snel ging dat ook veel gemakkelijker. Nieuwsgierig zwom ze verder naar de ingand. Haar bewegingen waren sierlijk en vloeiend. Ook dara had ze toen ze nog ene peuter was erg op geoefend. Het meisje lag languit op een steen, blijkbaar te bekomen van wat er net was gebeurt. "Hey!" Riep ze opgewekt. Dit was normaalgezien de gewone mensentaal. Zij, als nimfen, kenden nog een andere speciale taal, een die alleen zij konden spreken. Moana kon het ook al vloeiend spreken. Alleszins toch al beter dan de onderwaterdierentaal. "Ik ben Moana. Wie ben jij?" Ze klonk erg nieuwsgierig, zonder enig besef dat ze het meisje misschien had doen schrikken. "Hoe kom je hier? Ik heb je nog nooit eerder gezien." Ratelde ze verder. Voor haar was dit alles erg speciaal. Gewoon een soort van mirakel. Haar blik bekeek het miesje van top tot teen. Er was niks vreemd op ana te merken. Het was een gewone waternimf zou je zeggen. "Dit is flipper. De dochter van Dolly. Het zijn echte deugenieten." Met haar arm wees ze naar de dolfijn die nieuwsgierig keek naar alle schitterende dingen in de grot. "Hij is ook erg nieuwsgierig." Ze trok een beetje een vermoeid gezicht waarna er terug ene grote glimlach op haar gezicht verscheen. "Kun jij dolfijns?" Volgens Moana zou ze het niet kunnen, maar misschien. Er was daarnet al een wonder gebeurt.

Gaëlle zat nog steeds lekker rustig op haar plaats te rusten. Haar gedachten zaten nog steeds helemaal strop. Hoe kon ze zomaar in een waternimf veranderen? Zat het misschien al een tijdje in haar genen of was het iets dat ze nog niet wist van het overlijden van haar ouders. Gaëlle probeerde heel haar verleden op te sporen. Ze pakte haar helderblauwe ketting vast met een klein blauw bolletje eraan. Zou het daaraan liggen? Die ketting, die ze voor het overlijden van haar moeder had gekegen? Iets zij haar dat haar moeder een lange tijd iets voor haar verzwegen had. Misschien was zij, door die ketting, 'ook' een waternimf! Dat zou het moeten zijn! Gaëlle schudde haar hoofd en besefte dat ze iets heel belangrijk heeft ondekt. Maar waarom had haar moeder er nooit over verteld? Gaëlle slaakte een diepe zucht en schrok op eens op toen een meisje met fel blauw haar vanachter de muur naar haar toe kwam. Bang en onzeker deinsde ze achteruit. Waarschijnlijk zou dat meisje ook een nimf zijn. Gaëlle hielt haar adem vol spanning in en hoorde de 'hey'. "Hoi." Zei ze snel en zette een gemaakte glimlach op haar gezicht. "Moana..." Zei ze alsof ze de naam in haar hoofd probeerde te printen. "Ik ben Gaëlle." Zei ze toen ze besefte dat ze haar zelf nog niet had voorgesteld. Bij de tweede vraag die ze vroeg haalde ze haar schouders op. "Ik zou het niet weten, al hoe wel ik denk. Dat het door deze ketting is...Toen ik op de rand van het meer zat, leek het of hij helemaal begon te gloeien..." Ze keek bedenkelijk naar het kleine kettinkje dat rond haar nek ging. Het meisje bleef maar doorratelen en Gaëlle probeerde alles op te pikken zodat ze, als ze een vraag stelde, ze erop voorbereid was. Toen Gaëlle haar aandacht liet afgleiden naar de dolfijn knikte ze glimlachend. "Hoi Flipper." Zei ze maar merkte dat de dolfijn haar niet verstond. "Kan hij mensentaal? Ik ben hier nog niet zo lang dus ik zou begot niet weten in welke taal ik tegen ze moet praten. Ik heb wel altijd contact gehad met dieren op de aarde. Daar kan ik wel mee communiceren." Zei ze en glimlachte vriendelijk.

Met grote ogen keek ze naar het kettinkje om de hals van het meisje. "Gaëlle, mooie naam." Nog steeds stonden haar ogen op het ketinkje gericht. De blauwe steen trok haar aandacht. "Normaal zou ik je hiervoor naar mijn vader sturen,..." Even stopte ze waarna ze naar de grond keek. Er stond een droevige blik in haar ogen. "Ik weet niet meer waar hij is." Kort geleden werden ze uit elkaar gedreven door een grote zeestorm. Het laatste wat ze nog had gezien was zijn bange blik. De blik om zijn dochter kwijt te geraken, de blik die nooit bij haar zou verdwijnen. Hoofdschuddend schudde ze die gedachten van haar weg. Zelf dat werkte niet. Zijn ogen stonden op haar netvlies gebrand en zouden er niet snel in verdwijnen. "Ach ja." Zei ze terwijl ze terug naar Gaelle keek en haar schouders ophaalde. "Flipper?" Haar hoofd draaide naar de dolfijn. "Enkel dolfijns, denk ik." Flipper trok zich niks van de meisjes aan en draaide rustig wat door de grot. Verschillende gaten in en uit. Telkens weer opzoek naar nieuwe plekken. "Ik kan enkel de taal van de onderwaterdieren en de nimfentaal." Even keek ze vedenkelijk voor zich uit. "En natuurlijk de mensentaal." Zei ze trots. Drie talen. Dat had toch wel iets. "Hey, ik kan het je wel leren." Haar stem klonk opgetogen en ze zwom iets naar achteren. "Kun je al watersturen of weet je zelf niet wat het is?" Misschien had Gaelle nog wel een adere speciale kracht. Verborgen in het medaillon om haar hals. "We kunnen altijd eens proberen!" Lachte ze. "Volg me." Ze kende de diamantgrot tot op haar duimpje. Nog even stopte ze en maakte ze een ander klakgeluid. Flipper kwam meteen aan haar zijde. "Hij gaat altijd mee." Zachtjes aaide ze de dolfijn nogmaals waarna ze door een smal gat zwom. Het was wat wurmen om erdoor te geraken maar uiteindelijk met wat moeite lukte het toch. "Kom je nog, ik weet de perfecte plek." Nog steeds met een grote glimlach op haar gezicht draaide ze wat rondjes door een grote grot- tunnel gevuld met prachtige edelstenen. "Nog even." De tunnel eindigde op een redelijk grote open plaats. Met een paar krachtige slagen met haar staart kwam ze tot boven het wateroppervlak. "Hier is het!" Hier kwam de grot deels boven water. Bovenaan was een groot gat waar het zonlicht door kon. Er was ook een plaats waar je je kon zetten, boven water. "Is het niet prachtig." Zei ze trots dat ze deze plek zelf had gevonden. Met nog ene paar slagen kwam ze tot op de kant. Met wat moeite hees ze zich uit het water en zette ze zich deedl aan de kant met nog net haar staart in het water. Speels spatte ze wat water op Gaelle. "Komop luilak!" Lachte ze luid. Haar lichtblauwe haar lag nu steil langs haar schouders. Er zaten nog enkele golven in waardoor haar haar nog steeds levendig leek. Flipper was er ondertussen ook al. Hij maakte wat schelle geluidjes en sprong uiteindelijk speels uit het water en met een plons belande hij er terug. "Flipper laat graag zijn kunstjes zien." Grinnikte ze zachtjes. Flipper was een schatje. Ze was iemand op wie Moana telkens op kon rekenen.

Gaëlle glimlachte om het complument. "Jou naam heeft ook wel wat." Zei ze en grijnsde zachtjes waarna ze luisterde naar wat ze te zeggen had. "Je vader?" Vroeg ze onzeker en keek Moana met een verbaasde blik aan. Toen ze net een nimf werd had ze geen andere nimfen onder water gezien. "Waar is hij? Dan kan ik het hem eens vragen." Zei ze nieuwsgierig en keek de dolfijn lachend aan. "De nimfen taal kan ik nog niet, en die van de onderwaterwereld ook niet...Maar ja, ik denk dat dat ook een beetje logisch is. Ik zit misschien amper een uurtje in het vel van een nimf." Zei ze en moest even lachen om wat ze zelf zei. "Watersturen?" Vroeg ze met een scheef gezicht en een verbaasde blik in haar ogen. Hoe kun je nu in godsnaam water sturen? Gaëlles ogen begonnen te glunderen toen Moana voorstelde om het haar aan te leren. "Zou je dat echt willen doen?" Vroeg ze en zag haar al in een gaatje verdwijnen. Een beetje twijfelend volgde ze het spoor van Moana en hoopte dat ze wist wat ze deed. Gaëlle glimlachte toen ze zag dat de dolfijn haar op de voet volgde. "Ik wil best ook wel zo een huisdiertje. Een orka..." Zei ze zacht en wist misschien wel dat de nimf haar raar zou aan kijken omdat ze een orka wou. Het waren immeers vreselijk enge en gevaarlijke dieren. Maar ze waren wel wonder mooi. "Maar dan moet ik eerst die onder water taal kennen..." Zuchtte ze en keek naar de grond waar er allemaal mooie schelpen en stenen lagen. Zonder even op te kijken of ze nergens zou tegen knallen zwom ze naar de grond en nam een mooie rode schelp van de grond en stak hem stiekem in het kleine zakje van haar blauwe kleedje dat ze aan had. Toen Gaëlle hoorde dat ze er bijna waren knikte ze tevreden en volgde Moana op de voet. Toen ze plots de wonder mooie ruimte zag sloeg ze haar handen voor ogen, net alsof ze ging beginnen wenen. Ze had nog nooit zo een ruimte gezien! En ze had er ook altijd van gedroomd dat ze in zo'n omgeving zat. Het leek of haar droom nu uitkwam. Glunderend begonnen haar ogen te fonkelen. Haar ogen gleden naar de dolfijn die kunstjes deed in de lucht. "Leuke dolfijn heb jij!" Zei ze en duwde haar af vanop de rand en sprong zo op de oppervlake. Toen Gaëlle zag dat het blauwe bolletje aan haar ketting begon te gloeien. Meteen daarna werd haar helder blauwe lokken bruin haar en haar gezicht werd weer helemaal als normaal. Ook haar staart verdween en veranderde weer in benen. Een kleine teleurstelling was van haar ogen af te lezen. Toen ze een paar waterdruppels in haar gezicht kreeg kreeg ze voor een fractie van een seconde weer een blauwe lok. Maar algauw verdween ze weer. Gaëlle keek raar op en keek in haar spiegelbeeld. Alleen was haar spiegelbeeld helemaal anders dan hoe ze nu op de opppervlakte aarde stond. Het meisje dat ze nu was was helemaal anders dan in het spiegelbeeld, haar haren waren weer blauw en alles was weer in een nimf veranderd. "Ik denk dat ik het begin te snappen... In het water ben ik een nimf en op de gron een mens..." Ze begon te lachen bij haar opmerking en dook het water weer in. De verandering was weer helemaal voltooid en ze grijnsde naar Moana die op de rand zat. "Ik een luilak?! Phuh." Zei ze al grijnzend en spatte wat water terug.

"Een orka? Je weet niet waar je aan begint." Schudde ze haar hoofd heen en weer. "Ik ken iemand die wilde er ook een, zonder succes helaas. De dieren zijn erg lief maar kunnen wel eens onverwachts uit de hoek komen." Waarschuwde ze Gaelle alvast. "Misschien kun je eerst een,... euh..." Even dacht ze diep na. Een dier dat leuk was om te trainen en nog niet te moeilijk. "Eeen zeehond." Kwam het plots spontaan te binnen. "Alleen kunnen ze je moeilijk vervoeren." Nog even dacht ze na. "Of een wat kleiner dier zoals een schildpad of een zeepaardje. Deze zijn leuk en makkelijk." Er stond terug ene glimlach op haar gezicht. "Die taal leer je snel. Zo moeilijk is het niet." Dat was lichtjes een kleine leugen om haar de moed niet te ontnemen. "..." Net wanneer ze iets wilde zeggen zag ze hoe Gaelle uit het water kwam. Onmiddelijk veranderde ze terug in een gewoon alledaags meisje. "Ik vind je mooier met blauw haar." Stelde ze vast. Met het blauwe haar zag ze er wat levendiger uit. Toen Gaelle wat water op haar strooide veranderde ze weer een beetje in een waternimf waarna ze terug in het water sprong. "Haha, zo zie je er inderdaad veel beter uit." Grinnikte ze zachtjes. Wanneer Gaelle wat water op haar wilde spetsen hielt ze met een enkele beweging de druppels tegen. Met nog ene paar vloeiende bewegingen bracht ze de druppels omhoog tot ze samen versmelten tot een grote waterbal. "Dit is de eerste les." Vrolijk liet ze het water van rechts naar links gaan. Het was net een grote slang die stilaan van vorm veranderde. Vanvoor kwam er een soort vorm in van een draak. Net wanneer ze die rond Gaelle wilde laten gaan spetste deze uiteen. "Daar moet ik zelf nog op oefenen. Kom hier dan leg ik uit hoe het moet." Afwachtend wachte ze tot Gaelle naast haar kwam zitten, terug op het droge. "Allereerst breng je je armen strak voor je uit. Wijs met het onderste van je hand richting het water. Ga zachtjes naar boven." Bij Moana kwam er een beteje water naar boven, gevormd in een kleine blauwe waterbal. "En nu,..." Met trage bewegingen bracht ze haar handen in een kommetje waardoor het water nu net in haar handen zat. "Alles moet precies en op een rustige manier gebeuren. Concentreer je erop." Aandachtig keek ze naar de bewegingen die Gaelle deed. Nog steeds vroeg ze zich wel af of ze die krachten ook bezitte.

Gaëlle grijnsde en knikte daknbaar voor het complument. "Dankje, dat vind ik ook!" Zei ze en keek trots in haar spiegelbeeld in het water waarna ze plots de bol water zag in Moana's handen. Het beeld van de water bol veranderde in een draak en ging een klein beetje om haar heen en platchte dan open. "Woow..." Zei ze en keek Moana bewonderend aan. Zou ze dat ook ooit kunnen? Dat zou haar fantastisch lijken! Toen ze hoorde wat ze zei keek ze blij op. "Is het echt niet moeilijk, die onderwater taal...Alles lijkt zo moeilijk hier..." Zei ze zachtjes, bijna fluisterend. Ze schaamde zich dat ze dat zei. Maar zo dacht ze erover. Misschien had Moana wel gelijk dat het wel makkelik zou aanleren maar dat wou eerst Gaëlle zeker weten. Moana begon weer te praten en luisterde aandachtig naar wat ze zei. Diep in haar zelf voelde ze ich dolgelukkig, dat zedit in haar leven zou mogen mee maken! Buitenaardse krachten leren! Vol enthousiasme deed ze alle instrucies na. Ze wees met de onderkant van haar hand naar het water, ging met haar handen wat omhoog en zag het kleine water bolletje in haar hand. Glimlachend omdat het lukte wilde ze zo snel mogelijk het in beweging zetten. Ze zwaaide veel te wild met haar handen en zag dat de water bol weg was. "Damn...Nog een keer!" Zei ze vol moed en deed het weer opnieuw. Nu met iets meer geluk. Ze consentreerde zich volledig op haar handen en volgde zorgvuldig alle instrucies op. Nu alleen nog haar handen zachtjes bewegen zodat er een blauwe slang zou ontstaan. Toen ze het héél voorzichtig probeerde zag ze dat plots kettinkje weer begon te gloeien. De waterbal reageerde er op en veranderde in een reuze grote waterdraak. Verschrokken maakte zeneen bruuske beweging naar links en zag dat de enorme draak uiteen splatchte. "Dit is toverij!" Zei ze en voelde haar hart in haar keel kloppen. "Deze ketting bevat natuurlijk krachten, veel grotere dan deze. Maar daar zal ik nog moeten achterkomen." Merkte ze op en zuchtte opgelucht dat die enorme draak weg was. Gaëlle slikte eventjes maar wou het opnieuw proberen, die water draak moest ze nog een keer kunnen maken! Met volle moed deed ze weer alles volgens de instrucies die Moana gaf en zag dat haar ketting weer begon te gloeien. De enorme draak kwam weer tevoorschijn en Gaëlle hielt haar adem in van spanning. Ze bewoog de draak van links naar rechts en zag dat ze haar spaaning ietwat onder controle kon houden. Normaal zou ze nu hard beginnen tieren en juichen dat ze het kon, maar nu bleef ze nog steeds geconsentreerd op die reusachtige waterdraak kijken. Eén verkeerde beweging en de draak zou weg splatchen. Ze bewoog haar handpalmen heel zachtjes naar het hoofd van Moana en zag dat hij bij het draaien uit een pletste, op het hoofd van Moana. "Haha, sorry.." Zei ze en moest haar lach inhouden om het niet te gaan uitlachen als een gestoorde gek. "Woow, dit kettinkje, met deze wonderbare steen, is iets bijzonders. Ik vind het zeer onbeleefd dit te vragen...Maar, zou je nog zo'n paar van die watersturingen me willen aanleren? Het zou leuk zijn om de meerdere krachten van het amulet te leren." Zei ze en glimlachte blij.

Aandachtig bleef Moana kijken naar elke beweging die ze maakte. Het lukte haar meteen van de eerste keer, of toch bijna de eerste keer en ene lichte jaloezie kwam bij Moana op. Bij haar had het een tijdje geduurd voor ze alles vlot kon besturen en nu bij Gaelle leek het of ze het al eeuwen deed. "Knap." Zei ze met een lichte tegenzin wanneer ze zag dat Gaelle terug een beweging maakte. Het lukte haar steeds beter en met verbaasde ogen keek ze naar de grote draak die van links naar rechts ging. Eerder was dat al gebeurt maar toen spatte de draak uiteen. Moana hielt haar mond maar toe, omdat ze deels ook zelf niet wist wat ze moest doen. Plots, nogal erg onverwachts, spetste de draak uiteen, bovenop haar. Nog net wanneer ze het water wilde tegenhouden spletste het over haar heen. "Oh nee." Zuchte ze betreurd waarna ze een nep-droevige blik opzette. Die veranderde al snel in een grote glimlach terwijl ze met haar staart terug wat water spetste richting Gaelle. "Het waterbesturing heb je ongeveer al door. Oefen nog wat op extra technieken. Je kunt er verschillende vormen in maken." Even bleef ze verstart staan. Misschien had het medaillong wel een speciale extra kracht. Het was niet eerlijk. Zij die er een lange tijd had op moeten oefenen en nu Gaelle waarbij het alles lukte. Een zucht ontsnapte haar mond. "Ik weet nog iets." Ze bracht haar starat uit het water en bracht er haar handen over. "Dit is iets lastiger en iets verfijnder." Met wat moeite en veel concentratie luket het haar. Plotseling begon haar staart lichtjes te verdampen. "Hiermee kun je jezelf drogen." Na een kleine twee minuutjes was ze bijna helemaal droog. "Dat moet je ook eens proberen." Haar jaloezie verdween meteen. Eigenlijk was ze nu wel nieuwsgierig. Als ze echt zo grote krachten had dan moest dit zeker lukken. "Als laatste is er nog iets, daarvoor heb je een gele diamand nodig." Ze bracht hara hand omhoog en een armbandje met verschillende kraaltjes v-werden zichtbaar. In het midden was een kleine diamand. "Hiermee gaat het vaak gemakkelijker. Ik wete ene plekje wara je ze kunt vinden." Zelf had ze ook even moeten wachten vooraleer ze ook zo een steentje kreeg. Vol verwachting had ze het aangedaan, maar uiteindelijk werd het minder leuk dan dat ze had verwachts. "Straks zullen we er naar toe gaan, maar eerst dit nog." Ze hoopte steikem dat Gaelle nog eens de draak ging tevoorschijn doen. Daar kon ze zelf uit leren. Misschien lukte het haar ook wel.

Gaëlle glimlachte met het complument maar ze wist dat het precies niet oprecht kwam. Gaëlle besloot om die grote draak niet nog een keer te laten tonen wat het leek of Moana wat jaloerzie toonde. Gaëlle grijnsde even, hoe kon ze het toch weten. Gaëlle hoorde wat ze zei en zag dat ze plots helemaal droog was. "H-oe..." Ze kreeg maar geen wooorden over haar tong. Hoe kon je je jezelf nou opwarmen? Gaëlle besloot het ook eens te proberen en deed het zelfde wat Moana ook had gedaan. Ze legde haar plat en begon met haar staart wat te spatten. Ze voelde de warmte in haar buik en ze grijnsde. Het lukte! Maar toen ze plots haar terug recht zette om het ook zo eens te proberen was ze plots nog altijd nat. "Het lukt niet..." Zuchtte ze en probeerde het nog een keer. Nu lukte het een klein beetje. "Het is toch al een begin.." Zei ze met een grote glimlach en keek Moana aan. "Bedankt. Bedankt dat je dit wilt doen." Zei ze en keek haar dankbaar aan. Toen ze hoorde dat ze nog wat van plan was begonnen haar ogen weer te glunderen. "Nog iets...Leuk!" Zei ze enthousiast en veerde recht waarna ze al achter Moana stond voor haar te volgen. Ondertussen pakte ze de medaillon tussen beide handen en zag het weer wat gloeien. Maar nu heel zachtjes, alsof het haar iets wou zeggen...Verbaasd staarde ze naar de helder blauwe gloeiende steen. Misschien was er echt iets heel bijzonder aan deze ketting, nog veel bijzonder dan ze eigenlijk dacht. "Gaan we die gele stenen nou zoeken? Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren!" Zei ze met een brede glimlach op haar gezicht en voelde dat heel haar gezicht opfleurde. Gaëlle besefte dat Moana nog veel voor haar zou betekenen, het was net alsof ze elkaar al jaren kenden en ze net een leraares voor haar was. Gaëlle was haar toch, tot nu toe, al ontzettend dankbaar voor alles wat ze voor Gaëlle had gedaan.

Gaelle toonde de draak nogmaals. Meteen trachte Moana het nog eens te doen. De draak die zij tevoorschijn haalde was kleiner maar spatte niet uit elkaar. Daar was ze zelf al erg tevreden over. Met een grijns liet ze de draak terug vallen in het water. Kleine kringetjes werden zichtbaar. "Je doet het al goed." Zei ze tevreden omdat het deze keer niet meteen lukte. "Ja, dat is het." Haar gezicht straalde. Nu kon zij eens les geven in de plaats van les te krijgen. Soms kwam het haar strot uit. Telkens weer de ontgoocheling als het mislukte. Gelukkig was ze nu al bijna volleerd, al mocht ze soms nog wat meer oefenen. "Het is een tijdje zwemmen. Je moet zeker zijn dat je het aankunt." Haar gezicht stond serieus. Dit was green grapje. Eerst moesten ze door het koraal, vervolgens over de grote oceaan en als laatste duiken naar de diepte waar het zonlicht niet meer reikte. Een ideetje om de tocht makkelijker te maken klakte ze met haar tong. Een tweede dolfijn kwam aangezwommen. "Mag ik je voorstellen: Dolly, de moeder van Flipper." De twee dolfijnen cirkelde wat langs elkaar als begroeting en uiteindelijk zette ze zich half aan de kant. "Zij zullen onze gidsen zijn." Een van de dolfijnen kwetterde even luid. "Eerst terug uit deze plek." Sierlijk liet ze zich terug in het water glijden en zwom ze terug door de tunnel tot ana het begin van de diamantgrot. "Het is een heel eind. Pak de rugvin van Dolly vast en laat je voortrekken. Bij de Oceaan gaan ze terug hun eigen weg. Daar zitten namelijk vaak haaien." Voor haar momenteel geen gevaar. Haaien waren eerder geinteresseerd in vissen, niet in half mens- half vissen. "Voor ons zijn ze ongevaarlijk." Tijdens dat ze dat zij liet ze zich al voorttrekken. Ondertussen zou ze het verder kunnen uitleggen. Dan zou het ook een stuk vlotter gaan. "Na het koraal naar de oceaan en dan verder naar beneden. Daar liggen de stenen. Pak er maar een! Er zijn er maar weinig en ook andere hebben ze nodig." Waarschuwde ze haar alvast. Het zou niet eerlijk zijn moesten andere er moeite doen om uiteindelijk voor niets er aan te komen. Nee, dat zou niet gebeuren. "De kracht zul je dan weldra wel leren." Een misterieuze blik verscheen op hara gezicht. "Weet nog een ding. Wij, als waternimfen, putten onze kracht uit de maan. Dus als het donker word zul je voelen hoe je krachten aannemen."

Gaëlle knikte en was trots op zich zelf dat ze van Moana al een geleerde waternimf zo'n woorden zou horen. Gaëlle was toch blij dat ze een nimfen kracht had, het leek zo...Zo magisch. Alsof ze in een raar sprookje terecht was gekomen. Maar zou dat sprookje tot een goed einde komen? Dat was een vraag waar ze maar liever over wilde zwijgen. Met haar krachten en haar amulet kon er toch niets mis gaan? Gaëlle zat nog steeds in haar gedachten en plots werd ze weer naar de realiteit gezogen door de woorden die Moana zei. "Oké." Zei ze maar eigenlijk had ze het maar hals verstaan. Het ging wel lukken, ze moest toch gewoon Moana volgen? Gaëlle grijnsde en zag de tweede dolfijn verschijnen. "Wat een te gekke beestjes." Zei ze en aaide de rug van Dolly. "Lieve meis." Zei ze in mensentaal maar besefte dat de dolfijn haar toch niet kon verstaan. Later zou ze het vast aan leren van Moana. Ale ja, dat hoopte ze dan toch. Gaëlle pakte de Dolly's rugvin vast en liet zich op de rug van de dolfijn glijden. "Ik hoop dat ze mijn zware gewicht kan dragen. Ocharme die dolfijn." Zei ze en grijnsde waarna ze de dolfijn over de kop aaide. Toen, ze vertrokken lachte ze uitbundig. Dit had ze nog nooit gedaan, alleen had ze op de mensenwereld wel al eens zo'n show gezien van dolfijnen waar er ook mensen op de rug zaten. Ze had er altijd al van gedroomd om ooit op een dolfijn te zitten. Helemaal in dromenland hielt ze toch maar haar gedachten hals en half bij de zee want Moana had gezegd dat het toch wel gevaarlijk kon zijn, of wat was het ook al weer? Gevaarlijk of uitputtend? Gaëlle haalde haar schouders op en bleef gewoon Moana volgen. "Wat is dit leuk!" Zei ze met een scheve lach en liet zich languit op de rug van de dolfijn zakken.

Moana grinnikte. "Dolfijnen zijn gewoon altijd geweldig." Ze legde extra veel indruk op de 'altijd.' Voor haar waren dolfijnen de leukste zeedeiren. Al mochten zeepaardjes en schildpadden er ook zijn. De zeepaardjes hadden vaak hun eigen karakter, en dat maakte het vaak extra grappig. Moana keek even zijdelings richting Gaella die zich languit liet liggen op de dolfijn. Moana bleef gewoon zitten zoals ze zat. Dit was voor haar een dagelijkse gewoonte geworden. "We zijn bijna bij het koraal, kijk dara is het." Ze wees met haar arm naar een plaats die rijkelijk versierd was met verschillende felle kleuren. Er waren verschillende soorten vissen in alle soorten, maten en kleuren. Elks hadden ze wel iets uniek. Sommige vluchten, door hun instinkt, weg in het koraal. Moana vond het altijd grappig ze zo bezig te zien. Vissen waren niet altijd saai. Plots begon ze vrolijk te lachen. Dit was erg leuk, leuker dan dat ze had verwacht. "Is het hier niet prachtig." Hara blik ging van de ene naar de andere kant. Elk ding zou ze zien. "Kijk die daar, wat een smoel." Ze wees met haar hand naar een grote papagaaivis. Die naam hadden ze gekregen door hun mond die erg leek op een snavel. Ze hadden mooie kleuren, vooral geel en groen. Er waren er ook zwarte en rode. Daar wist ze de exacte naam niet van. "We zijn bijna door het koraal. Zorg dat je je niet schaafd. Het koraal kan makkelijk voor onaangename wondjes zorgen." Het klonk alsof ze het zei uit ervaring. Het zou niet de eerste keer zijn dat dat bij haar gebeurde. Meestal was het niet zo erg maar wel erg storend. Eindelijk na nog een tijdje zorgeloos te hebben gelegen op de rug van Flipper liet ze zich af de rug rollen. Ze aaide het dier nog eens op zijn rug waarna hij wegzwom. Op jacht naar lekkere vissen. "Die komt zodra wel terug." Stelde ze alvast Gaelle gerust. "Nu zitten we hier." Ze zaten aan de rand van het koraal. Wanneer ze naar beneden keek zag ze enkel een groot zwart gat. Ze pakte het armbandje en streelde even over het diamandje dat meteen een fel licht gaf. "Dit zal ook handig zijn." Hier werd het enger. Het zou donker zijn tot ze aan de plek aankwamen. "Klaar?" Haar gezicht stond vragend maar niet opdringerig. Ze wist niet of Gaelle ook schrik had voor het duister, maar Moana wist al zeker dat dat bij haar wel het geval was.

Gaëlle knikte tevreden. Gaëlle grinnikte speels en gaf de dolfijn een zacht tikje op de neus. "Niet te snel hé jij." Zei ze. De dolfijn keek raar op alsof die wou zeggen: 'waarom tik je op mijn snuit?' Gaëlle grijnsde en haalde haar schouders op. Dolly draaide haar hoofd niet-begrijpend terug recht voor uit en bleef gewoon weer achter Flipper aan zwemmen. Gaëlle grinnikte toen ze allerlij scholen vissen voorbij zag zwemmen en wees naar een klein visje die achterop zat en niet kon volgen. Meteen sprong ze van Dolly af en zwom op het kleine visje af. Ze fluisterde iets geruststellend in mensentaal en hoopte dat het visje er toch iets van zou kalmeren. Alhoewel ze wel wist dat het geen mensentaal kon. Gaëlle nam het visje voorzichtig tussen beide handen en zwom zo snel ze kon bij de school vissen en liet het dan weer vrij zwemmen. Het leek of het kleintje eens achterom keek en glimlachte, of was dat nu verbeelding...Gaëlle schudde haar hoofd en zwom snel terug naar Dolly en kroop weer op de rug van het mooie gladde dier. Toen Moana weer iets zei keek ze op en luisterde aandachtig naar haar woorden. "Jep, ik ben klaar." Zei ze en bleef rustig afwachten tot wanneer ze verder zouden gaan. Ook al was het hier dood eng doordat het allemaal duister was, toch wou ze verder gaan. Alsof al die enge dingen haar ontzettend nieuwsgierig maakten...

"Oke we vertrekken dan maar." In een grote boog zwom ze naar beneden, richting het donker. Naarmate de tijd steeds verder ging werd het steeds donkerder. Zelf zo donker dat je enkel nog een halve meter voor je kon zien dankzij het kleine lichtje. "Hier moet ergens een ingang zijn." Ze zwommen tussen twee grote rotswanden door. Ergens in een van die twee grote rotwanden was een groot gat. "Hier is het." Zei ze opgewekt toen ze eindelijk het gat had gevonden. "Volg me." Eigenlijk had ze niets anders verwacht dus was het een beetje overbdoig dat ze dat had gezegd. Ze zwommen door een grote tunnel door. Het duurde weer een tijdje voor ze eruit waren. Eindelijk werd het steeds lichter. "We zijn er bijna." Zuchte ze vermoeid. Uit de grote tunnel gekomen kwamen ze op een redelijk grote plek. Overal lagen kleine gele steentjes. "Pak er een, en kijk welke je het meest bevalt." De meeste steentjes lagen in het zand, andere hingen vast in de rotswand waardoor je ze er moeilijk uitkreeg. "Zijn ze niet mooi?" Hara blik gleed van links naar rechts. Deze plek was erg verlicht door de schitterende diamandjes. "Kom, dan zijn we hier weg." Desondanks dat het hier licht was kreeg ze toch de kriebels van deze plek. Ze zaten erg diep onder water en dat beviel haar al helemaal niet. "Kom je?" Vroeg ze wat onzeker terwijl ze alweer klaarstond te vertrekken.