*Zucht*

Viva zat op de rand van een zilveren grot, met uitzicht op de draken vallei.
Ze droomde steeds verder weg, ze dacht na over haar oorsprong.
Haar blik viel op haar zwaard, waarna ze die uit zijn hoes haalde en keek naar het wolfje dat er midden in zat.
Ze stopte het weer met een zucht terug. Maar toen hoorde ze een steentje vallen.
Binnen no-time stond ze met haar zwaard in haar hand, klaar om aan te vallen.

Het was Gabriël zijn zwaard was ook getrokken Hij liep verder naar daar en zag toen viva. "Aangenaam en sorry dat ik zo veel lawaai maak "zei hij .Hij bekeek haar houding met het waard die zat wel goed .Zijn amulet hong terug rond zijn nek .

Viva keek naar het amulet, het was precies hetzelfde als die van haar, ze keek naar het zwaard die er ook haast idenktiek uitzag.
Dit deed haar iets vermoeden. "Ik weet zeker dat je met dat amulet van gedaante kan veranderen".
Met een zucht haalde ze de hare uit haar bloesje en liet het met bloed gevulde flesje van goud zien.
"Dit is de mijne, er zijn er maar 2 op de wereld, een voor mij, en een voor jouw, nu is de vraag hoe jij eraan komt" zei Viva, maar hield hara zwaard nog in de aanslag.

"Ik heb hem gekregen van mijn vader en die weer van de zijne en z no een eeuwigheid door en jij dan "zei hij .Hij keek haar aan en glimlachte .Hij vond haar best wel knap maar dat liet hij niet merken

Ze snoof even en stopte haar zwaard terug. "Ik heb hem gekregen van de starter van onze familie, een engel." Zei Viva en stopte haar amulet weer terug in haar bloes. "Zo, ik zie dat je ook met een zwaard overweg kan gaan, we konden wel familie zijn" grapte ze en vervolgde toen serieus "wat kwam je eigenlijk hier doen?".

"Ik wandelde gewoon "zei hij vriendelijk .Hij voelde even wat in zijn maag vlinders .Hij keek haar aan je kon het niet goed zien maar het was wel te zien .Hij keek naar het blauwe lemmet en de roodzwarte schede .



(kmoe weg ben der morg terug)

Haar doordringende blauwe ogen doorboorde de zijne, langzaam ontfrutselde ze informatie uit zijn brein. Ze sloot toen haar ogen, maar opende ze verschrikt weer toen ze erachter kwam dat hij verliefd op haar was.
Zelf moest ze wel toegeven dat hij er leuk uitzag en ook gespeird, misschien kon het nog wat worden.

Gabriël keek haar aan en glimlachte vriendelijk . "En verveel je je niet "zei hij .Hij keek haar aan en speelde met zijn dolken .Hij keek naar de steeds draaiende dolk.

"Nee, niet echt, ik reis rond, help of moord af en toe, ik ben niet aan een plek gebonden"zei ze en ging op de rand van de grot zitten waar ze een mooi plaatje van een zonsondergang zag.
"Moet je kijken"fluisterde ze haast alsof ze de zon anders zou wegjagen.