Live or die..

Zijn rode ogen boorden zich diep door de ziel van de man, alsof hij door hem héen kon kijken. Ik had hem vermoord, nadat het meisje de andere man had vermoord, hij stond het dichts bij. Het makkelijkste slachtoffer. Mijn Death note stopte ik weg in mijn binnenzak, waar hij veilig zat. Rustig begon ik het meisje te volgen, die blijkbaar ook iets volgde. Ze was een.. wolf, of een hondachtige. Iets in die richting. Teru staarde naar het leegstaande huis, waar het meisje in was gelopen. Zonder aarzeling liep hij achter haar aan naar binnen, waar ze op de grond lag, met een pistool in haar hand. "Je durft het niet. Je hebt de kracht niet die trekker over te halen." Zei hij en wendde zijn blik af, zijn grijze ogen staarde de leegte van het huis in. Het was al een tijdje geleden sinds hij Light had gezien, hij had zich zo raar, bezeten gedragen. Er was iets aan de hand, maar Teru kon de vinger niet op de zere plek leggen. Het was vreselijk een vriend zo te zien lijden. Hij gromde zachtjes, draaide zijn hoofd om en schopte het pistool ruw uit haar hand. Daarna bukte hij voorover en pakte haar vast, trok haar omhoog en keek in haar ogen. Zijn eigen ogen lichtten snel rood op, en keken diep in de haren. Haar naam en sterfdatum werden zichtbaar. Teru schrok, en met de schrik liet hij haar los. Hij deed twee stappen achteruit. "Die zag ik niet aankomen.. Mirthe.." Zijn stem was kapot, hij moest moeite doen om de brok in zijn keel weg te slikken. Klopte het schouwspel wat zich hier voor hem afspeelde, of was het een illusie?

Haar ogen staarden naar de schim die daar stond. "Je durft het niet. Je hebt de kracht niet die trekker over te halen." Ze sloeg haar ogen neer, maar richtte die daarna weer op de man. Het was dezelfde man die ze eerder had ontmoet, de man waar ze zo bang voor was geweest, zonder reden. Een rilling ging door haar heen en de man leek zich weer tot haar te wenden. Hij schopte het pistool ruw uit haar handen. Een pijnscheut ging door haar heen, aangezien het haar gewonde arm was. Ze drukte haar arm tegen zich aan en keek de man angstig aan, toen hij haar omhoog trok. Ze werd nog banger toen de ogen van de man de hare ontmoetten, en ze.. opeens rood werden? De man liet haar opeens los, waardoor ze begon te wankelen en zich aan de muur vast moest houden. De man deinsde achteruit. "Die zag ik niet aankomen.. Mirthe.." Ze begreep niet waarom de man haar achtervolgde en steeds die naam zei. Ze pakte het pistool en ze rende verder de gang in, waar ze een deur open beukte en een woonkamer in rende. Een walm van geuren overspoelde haar en ze begon te jammeren en greep naar haar hoofd met haar vrije hand. Het warme bloed stroomde nog steeds over haar arm en een hand raakte haar opeens aan. Ze draaide zich om en haalde de trekker over van het pistool dat ze in haar hand had, waarna ze hysterisch begon te gillen en weer weg rende, maar halverwege opeens een pijnscheut kreeg. Het gegil stopte en ze zakte in elkaar. “Laat me met rust!” jammerde ze zachtjes.

[Vage post. o-o]
[Quinty mag nu ook posten, als ze wilt <3]

De krankzinnigheid zat in zijn hoofd. Hij kon er niet meer uit komen. De stem die tegen hem sprak, hem tegensprak, alsof hij niets goeds kon doen, het dreef hem gek. Het dreef hem tot het uiterste. Zelfs tot het feit dat hij zichzelf bijna bekend wilde maken. Zeggen dat hij Kira was.
Light's bruine ogen keken in het niets, terwijl hij voor de zoveelste keer probeerde de stem buiten te sluiten. Hij kon er niet tegen, niet nog langer. Zijn gehele mentale invloed was verdwenen. Hij veranderde van wolf naar mens, en weer terug. Het koste hem zo veel energie dat het hem niet eens meer lukte om normaal even te gaan stappen. Ook nu weer stond hij trillend op handen en voeten, terwijl hij over zijn nek ging boven een rioolput. 'Je kan er niet meer tegen hea? Geef je het dan eindelijk op?' Weer die stem. Nog steeds kwam 'ie hem bekend voor, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. 'Ik geef me nooit zo maar over,' gromde hij de stem toe. Waardoor het leek dat hij tegen zichzelf zat te praten.
Trillend op zijn benen stond Light op, zijn bruine ogen keken wat vaag om zich heen. Hij wist dat se Shigimani Ryuk achter hem zweefde. Die had de laatste tijd bijna niets meer tegen hem gezegd.
Het duurde een paar minuten voordat Light's zicht weer een beetje scherp was. Het focussen van zijn zicht werd lastiger de laatste tijd. Een schim liep voor hem voorbij. Het duurde even voordat Light door had het dat zijn oude vriend Teru was. Moeizaam zette hij zichzelf in beweging, probeerde ondertussen een paar kalmerende bezweringen over zijn maag te gooien, en zijn gedachten op te schonen. Maar het ging lastig als een stem je de hele tijd tegen werkte. 'Je gaat toch niet achter hem aan? Hij heeft je in de steek gelaten, de vorige keer was die weg,' Light slikte en stopte. Daar had de stem wel gelijk in. De vorige keer was Teru opeens verdwenen. Hij schudde zijn hoofd en zetten de achtervolging in.
Het gesprek tussen Teru en het meisje ontging hem volledig. Hij moest zijn concentreren om niet ter plekke in een wolf te veranderen. Maar hij was moe en zijn ogen vielen bijna dicht. Langzaam aan zakte Light op zijn handen en knieën en veranderde in zijn zwarte wolven gedaante. Bruine ogen staarde naar de mensen voor hem, he meisje rende weg. Teru ging achter haar aan? Wat was er aan de hand hier? Hij wist het niet meer. Een stevige hoofdpijn sneed zijn gedachten af. Light jankte zachtjes en achtervolgde zijn vriend en het meisje, langzaam, hij kon niet sneller. Zijn poten trilde, hij kon er niet meer tegen.
Aangekomen bij een huis keek Light even op. Zijn bruine ogen staarde naar het raam. Zou hij naar binnen gaan? Of niet? Met een zware grom bleef hij voor de deur zitten. Misschien merkte iemand hem op.

Teru's ogen volgde nu elke beweging van het meisje. Hij gromde zachtjes tegen zichzelf, waarom wist ze niet waar hij het over had? Was Mirthe gehersenspoeld, was dit de goede Mirthe? Het meisje rende de woonkamer in, bezeerde haar hand en begon te jammeren, gevolgd door een knal van een pistool wat een schot loste. Teru had er wat van willen zeggen maar hield zich in. Hij liep rustig achter haar aan en zag haar toen op de grond liggen. “Laat me met rust!” Hoorde hij haar zachtjes jammeren. "Stel je niet zo aan en kom tot jezelf." Zei hij bitterhard tegen haar. Teru concentreerde zich nu op een geluid achter hem, hij keek automatisch ook om. De deur.. daar zat iets of iemand voor. Langzaam liep hij erheen, het meisje totaal vergetend. Hij liet zijn trillende hand om de deurklink gaan, die ijskoud aanvoelde. Langzaam duwde hij het ding naar beneden en opende rustig de deur. Daar zat een zwarte wolf achter, die hij niet beter herkende dan als.. Light! Dat was hem, in hoogsteigen persoon. Was hij hem.. gevolgd? Teru stapte wat achteruit, maar verloor Light niet uit het oog. Wat was er met hem gebeurd, hij zag er zo anders uit dan dat hij ooit geweest was. "Light.. wat is er," Hij stopte, bekeek zijn vriend van top tot teen, al kon je nu eerder staart zeggen. "..gebeurd." Vervolgde hij toen zijn zin. Was Light nog steeds even gek als die keer toen ze elkaar voor het laatst zagen? Misschien was hij alleen maar gekker geworden..

Ze probeerde overeind te krabbelen, maar haar arm deed nog steeds zeer door de kogel die er in zat. Het bloeden was gestopt, maar toch had ze veel bloed verloren. "Stel je niet zo aan en kom tot jezelf." De bitterharde stem van de man maakte haar bang. Wat wou hij toch van haar? Plotseling draaide de man zich om, waardoor Mirthe de kans zag om te ontsnappen. Het pistool, dat op de grond was gevallen, liet ze liggen en ze stond moeizaam op. De man praatte met iets of iemand, waardoor hij vast niet meer in de gaten had dat zij er ook nog was. Ze versterkte de gedachte van de man en rende door de achterdeur naar buiten. Ze liep langs het huis en rende weer weg toen haar voeten het voetpad raakten. Adrenaline gierde door haar lijf, alsof ze opeens een energieshot had gekregen. Ze verlangzaamde haar passen toen ze in een van de buitenwijken was. Een paar jonge vrouwen zaten op stoeltjes langs de kant van de stoep en keken haar na. De auto’s reden voorbij en verderop zag ze een auto langs de kant van de weg staan, met een meisje die aan het praten was met de bestuurder ervan. Een schok ging door haar heen toen ze besefte waar ze was en dat ze heel erg in de problemen kon komen. Ze stond stil toen een man haar hand wou pakken. Ze duwde hem aan de kant en werd opeens meegetrokken.

Haar ogen openden zich toen ze wakker werd van de stank. Ze lag op koud metaal, het was donker en het stonk. Waar was ze? Ze hoorde het stadsverkeer en stemmen, die dichterbij kwamen. Haar hele lichaam deed zeer en ze probeerde overeind te komen. Haar hoofd bonkte tegen iets aan toen ze overeind zat en de stemmen stopten. Een luid gepiep klonk en het deksel van de grote, lege container waar ze in zat werd open gedaan. Haar ogen staarden naar de man die zich over de container heen had gebogen. “Kijk nou eens, ik had nooit verwacht om jou te zien.” Een grijns verscheen op de man zijn gezicht, dat vaag werd verlicht door het stadslicht. Opeens herkende ze zijn gezicht en kwam een groot gedeelte van haar herinneringen weer terug. Hij had haar ontvoerd toen ze nog normaal was, toen ze nog bij haar grote liefde was.
Teru.
Hij was degene die haar had achtervolgd en haar Mirthe had genoemd. Was dat haar echte naam? Hij stak zijn hand uit en sleurde haar uit de container. Een andere man begon te lachen toen hij haar zag. “Was dat het experiment waar je zo over aan het opscheppen was? Een of andere hoer?” De man die haar uit de container had gesleurd rende op de andere man af en samen begonnen ze te vechten. Mirthe staarde ze aan en wou wegrennen, maar ze had gewoon geen kracht meer.

Rustig keek hij achterom naar Light. Daarna naar Mirthe die weg rende via de achterdeur. "Shit.." Bromde hij geïrriteerd. "Light, dit is een nood geval, dat kind trekt gevaar aan." Zei hij zachtjes en draaide zich om. Binnen no-time stond er een zwarte wolf met grijzige ogen in de grote kamer van het huis. Snel pikte hij de bekende geur van Mirthe op en begon deze handig te volgen. Het was niet de eerste keer dat hij dit deed, haar geur was ook al wat langer bekend bij hem. Toen Teru over de straat zwierf paste hij goed op voor mensen en andere dingen, hij mocht niet gezien worden. Een wolf in de stad ging gewoon niet. “Kijk nou eens, ik had nooit verwacht om jou te zien.” Ving Teru in de verte op, zijn oren gingen overeind staan en hij stak zijn snuit omhoog. De geur van Mirthe, links! Hij sloeg af en zag daar twee mannen, die een meisje uit de containers sleurde. Zonder er echt bij na te denken vloog hij op de man af die Mirthe uit de container had getrokken, die aan het vechten was met nog een ander. Teru greep het meest haalbare voor hem, een arm. Hij trok de ene man aan de grond en wierp hem een dodelijke blik toe. "Aaah! Die losgeslagen hond heeft me gebeten!" Schreeuwde hij wild uit en begon zijn arm los te trekken, wat alleen maar meer pijn en schade zou aanbrengen. "Dat is geen.. hond." Zei ze andere man. Precies, flikker maar een eind op met z'n tweeën. Dacht Teru kwaad en liet hem los, waarnaar de man, met een bloedende arm achterover viel en achteruit krabbelde. Teru's blik ging naar de andere man. "Nee, niks daarvan." Zei hij terwijl zijn hand rustig naar zijn bloedzak gleed. Teru was sneller en had de man al in zijn been vast. "Auw! Idioot beest!" Schreeuwde ook hij uit terwijl hij met zijn been begon te schudden. Teru hield vast en was zeker niet van plan los te laten. Mensen die zich misdroegen verdiende het om gestraft te worden, door hem, Light of wie dan ook. "Auw! Help me dan idioot!" Gilde de man naar de ander, die overeind was gekomen en het schouwspel stond te bewonderen. Teru zag uit zijn ooghoek dat hij zijn kant op kwam. En niet veel later ging er een steek door zijn neus, die hij ook hoorde kraken. Hij had een schop gehad! Teru gromde, maar nam wat stappen terug en bleef staan. Dat kraken van zijn neus was vast niet goed geweest.

Het was teveel. Allemaal was het gewoon teveel. De herinneringen, de pijn.. Moeizaam snakte ze naar adem terwijl ze met half dichte ogen naar de zwarte wolf keek die zich met de mannen had bemoeit. Na een minuut zaten ze beide onder het bloed. Ze hoe de andere man op de wolf afrende en de wolf trapte. Er klonk gekraak. Mirthe werd boos en veranderde in een wolf, waarna ze de man bij de keel greep en onderuit trok. De man probeerde haar met haar ene hand van zich af te duwen, maar de witte wolf was veel sterker. Omdat ze bezig was de man op zijn plek te houden, had ze niet gezien dat de man een mes had getrokken. Een brandende pijn schoot opeens door haar heen en haar greep verslapte. De man duwde haar van zich af en wou zich met de zwarte wolf bemoeien, maar hij zakte al neer. Dood. Angstvallig gejank kwam uit haar mond terwijl de pijn door haal lichaam sneed en ze in een keer weer veranderde in een mens, zonder dat ze de controle over zichzelf had. Ze wou de zwarte wolf helpen, alleen het werd zwart voor haar ogen.

Alles wat gebeurde voordat ik.. veranderde, was als een vage herinnering. Ik wist nog dat ik thuis zat met een slapende Teru op mijn schoot. Hij had toen nauwelijks geslapen en uit uitputting was hij op mijn schoot in slaap gevallen. Ik wist nog dat de bel ging en hij door het geluid van de bel heen sliep, dus moest ik wel open doen. Had ik het maar niet gedaan, had ik hem maar wakker gemaakt. De mannen hadden toen ik open deed me meteen naar buiten getrokken, ik had niet eens kunnen schreeuwen. Ze hadden me meteen in een auto gegooid en met piepende banden weggereden.
Wat ik me daarna herinnerde, was een vage herinnering. Het enige wat ik me herinnerde was de pijn en dat ik wakker werd in een kleine ruimte. Mensen van de FBI, of wat het was, hadden me bevrijdt en uit paniek had ik ze vermoord. Daarna was ik weer hier gekomen, met geheugen verlies natuurlijk.

De pijn overheerste toen ik wakker werd. Armen waren om me heen geslagen en alles leek zeer te doen. Door al die pijn begon ik een poosje te huilen, alsof ik een klein kind was. Eigenlijk voelde ik me zo ook. Het duurde lang voordat ik weer rustig was. Ik keek naar zijn ogen, die half dicht waren en voor zich uit staarden. Mijn vingers gingen over zijn wallen heen. Waarschijnlijk was hij bang dat als hij in slaap viel, hij me weer zou verliezen. Ik liet mijn hand zakken en zuchtte. Twijfelachtig drukte ik een kus zijn wang.
“Ga toch slapen,” mompelde ik, terwijl ik beter ging zitten. Zijn armen bewogen mee met elke beweging die ik deed, alsof hij me niet meer los wou laten. Ik voelde het opgedroogde bloed aan mijn huid kleven, ik huiverde er van. Misschien was douchen wel een goed idee.