Somewhere else...

Aimé liep over het gras terwijl ze met haar felblauwe ogen nieuwsgierig om haar heen keek. Haar blik ging vervolgens naar het water waar de eenden op het water dreven. Soms hoorde je gekwaak en galmde het door het park heen. Aimé's ogen schoten op zij toen ze iets hoorde. Maar al snel vloog er een merel uit de struiken en verdween tussen de bomen. Ze zuchte diep en liep vervolgens verder. Terwijl ze liep keek ze naar haar witte schoenen die nu een beetje groen waren geworden door het natte gras. Weer hoorde ze iets en keek ze op. Ze zag een stelletje langs lopen en haar ogen werden groot "bedrieger" mompelde ze. Aangezien Aimé kon "zien" hoe mensen waren en wat hun karakter is kwam ze ook te weten dat deze man zijn vrouw bedroog. Ze gaf een diepe zucht en het stelletje keek haar even aan. Daarna liepen ze vrolijk verder met een brede glimlach op hun gezicht. Aimé's hand ging in haar broekzak en ze haalde een mobieltje tevoorschijn. Ze klapte het ding open en keek hoelaat het was. Ze klapte het mobieltje dicht en stopte het terug in haar broekzak. Even later kwam ze eindelijk bij een bankje aan naast het pad. Het was zaterdag, maar het was verschrikkelijk rustig in het park. Hoe kwam dat? dacht Aimé en ze ging zitten en sloeg haar benen over elkaar. Ze zette haar tas op schoot en leunde er op met beide armen. Ze keek met haar felblauwe ogen naar het kleine riviertje en soms zag je een vis voorbij zwemmen die met de stroming mee ging. Langzaam verscheen de schaduw over Aimé heen en daardoor keek ze omhoog. De zon was weer verschoven waardoor de schaduw van de boom groter werd. Ze keek naar de bladeren die al verkleurd waren. Sommige waren nog groen, maar de meeste waren al oranje, geel en rood. De boom leek wel licht te geven. Aimé's blik ging weer voor haar en ze keek snel op zij toen ze iemand hoorde.

Teru speelde op het park met de kleine Elizabeth, die hij al eerder had ontmoet in het park. Maar nu was ze alleen, zonder een ouder die haar tegen hield. "Kom op!" Gilde ze vrolijk terwijl ze op Teru's rug reed. Ze was wel ouder en zwaarder, maar Teru kon wel wat hebben. Hij grijnsde toen Elizabeth rustig aan zijn haar trok. "Huu paardje!" Gilde ze. Teru stopte, zoals gevraagd, en liet Elizabeth afstappen. Ze grijnsde naar hem. "Dankje." Verluisterde ze zachtjes in zijn oor. "Geen dank." Zei Teru zachtjes terug en grijnsde. Hij gaf haar een duwtje met zijn kop. "Mondje dicht hé?" Zei hij met een diep, verluisterde ondertoon in zijn stem. "Altijd." Zei ze zachtjes en aaide hem voordat ze weg ging, het park uit.. op naar huis.

Teru had al een tijdje rond gelopen, maar dit maal in zijn menselijke vorm. Het voelde alsof hij een opgesloten gevoel kwijt was, toch was hij vaker te herkennen in zijn wolven vorm dan in zijn menselijke. Hij gromde zachtjes toen een jongen, express, een bal tegen hem aantrapte. Teru reageerde niet, hij was liep rechtstreeks naar een bankje. Er zat een meisje op, maar dat maakte niet veel uit. Hij ging naast haar zitten en keek naar de kinderen die hun ouders meetrokken naar een bepaalde plek, of met andere kinder speelde. Teru zuchtte. "Kinderen." Kwam er zacht achteraan terwijl hij met zijn ogen rolde en zijn benen over elkaar sloeg. Het was rustig hier in het park, alsof er iets ging gebeuren en mensen spontaan thuis bleven...

Aimé keek op zij toen ze wat gehoord had. En ze merkte opeens een jongen op die naast haar ging zitten. Ze bleef hem even verbaasd aan kijken. Omdat ze het karakter van mensen kon "zien" knipperde ze even met haar ogen en keek ze weer naar voren. Hoe kan dit dacht ze terwijl ze nog steeds voor haar uit keek. Ze had een raar gevoel bij deze jongen. Hij had iets goeds in zich, maar ook iets kwaads, maar wat nou het sterkst was kon ze niet "zien". Ze keek weer rustig op zij toen ze zijn stem hoorde. Ze wou wat zeggen, maar ze hield haar mond maar. Ze keek omhoog naar de boom die nog steeds een schaduw over het bankje en hun heen maakte. Ze haalde haar been van haar andere been af en sloeg haar andere been over haar andere been. Ze keek vanuit haar ooghoeken nog een keer naar de jongen. Daarna ging haar blik naar de kinderen die aan hun ouders trokken om naar een bepaalde plek te gaan. Ze zuchtte een keer. Waarom was het zo rustig in het park, normaal zijn er altijd wel veel mensen zeker op aan zaterdag dacht ze. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar waarom wist ze niet.

Teru zag vanuit zijn ooghoek het meisje zitten, veel zin om een gesprek aan te gaan had hij nu niet. Eigenlijk.. wilde hij eerst uitvogelen waar Mirthe uithing. Maar dat had weinig zin zonder clue of wat dan ook. Peinzend keek hij voor zich uit, naar een jongen die hard tegen een bal aan trapte zodat hij over het veld heen vloog en in het 'goal' terecht kwam. Teru rolde met zijn ogen en keek toen naar het meisje. Hij draaide vrijwel meteen zijn hoofd weer weg, bang dat hij er zo op werd gewezen dat hij staarde naar haar. Het is hier zo rustig.. Bedacht Teru zich opeens. Zou het met iets te maken hebben? Voor zover hij wist was er niet bijzonders aan de hand, geen speciale feestdag of wat dan ook. Hij kneep zijn ogen tot speeltjes terwijl hij zich bedacht wat er aan de hand kon zijn. Vast niks ergs.. Probeerde hij zichzelf gerust te stellen. Toch voelde het totaal anders dan dat hij dacht. Alsof er elk moment iets verschrikkelijks kon gaan gebeuren..

Aimé zat nog steeds voor haar uit te staren terwijl ze op het bankje bleef zitten. Op hetzelfde moment dat de jongen naast haar naar de jongen die tegen de bal aan schopte keek, keek zij ook naar die jongen. Ze volgde de bal met haar ogen die vervolgens in het goal terecht kwam. Haar blik ging op zij naar de jongen en op dat moment keek de jongen net weg. Ze zuchtte even en keek de andere kant maar weer op. Kon ze maar gedachtes lezen dan wist ze ook waarom die jongen hier uberhaupt zat. Ze haalde haar mobieltje uit haar broekzak en begon wat te tikken op het ding. Zonder naar de jongen naast haar te kijken "weet jij waarom het zo "rustig" is...??" vroeg ze terwijl ze nog steeds voor haar keek. Ze kreeg opeens een rilling over haar heen. Wat was er toch dacht ze terwijl ze nog steeds voor haar keek.

Teru keek nog steeds rustig om zich heen, hij observeerde de omgeving, zoals gewoonlijk. Hij hoorde het meisje praten tegen hem. "Weet jij waarom het zo 'rustig' is...?" vroeg ze zonder op te kijken van haar mobieltje. Teru zuchtte. "Als ik dat toch eens wist.." Zei hij rustig tegen haar. Op hetzelfde moment hoorde hij wat achter hem. "Hey! Jij daar!" Teru keek om en zag een fors gebouwde man staan. Als hij niet beter wist zou hij zo denken dat hij bij de bende zat die Mirthe had ontvoerd. "Ja, jij ja!" Gromde de zware stem naar hem. Met een eenvoudige beweging gooide Teru zichzelf over het bankje heen en landde makkelijk op zijn voeten. "Wat is er?" Vroeg hij, hij hield zich dom. Alsof er niets aan de hand was. Teru stak zijn handen in zijn jaszakken en keek de man aan. "Ben jij niet die jongen die met dat blonde meisje loopt." Teru keek hem aan, hoe wist hij dit? Dit bevestigde alleen maar meer dat hij bij die verdomde bende hoorde! "Geen idee waar je het over hebt vriend." Mompelde hij rustig. Teru hield zijn ogen strak gericht op die van de man. Deze lichtte rood op terwijl hij zijn naam las. Thomas. De man keek verbaasd door de plotselinge kleur verandering in Teru's ogen. "Zeg. Thomas. Wat moet je van me?" Vroeg Teru onverschillig. De man keek nog verbaasder door het feit dat Teru zijn naam wist. "Hoe.. hoe.." Teru legde hem met een simpele blik het zweigen op. "Laten we zeggen dat ik je beter ken dan jij denkt..." Zei hij met een grijns.

Aimé keek vervolgens naar Teru toen ze zijn stem hoorde. Zijn klonk niet zo als ze verwacht had en ze probeerde ook te kijken wat hij dacht, maar ze kon niet veel zien, waarom wist ze niet. Ze schudde haar hoofd "oke..." zei ze kortaf terwijl haar blik weer voor haar ging. Opeens hoorde ze een onbekende stem en ze draaide haar hoofd om. Blijkbaar had de man het tegen de jongen naast haar alleen er was blijkbaar iets mis. Ze keek de man aan en probeerde zijn gedachte binnen te dringen. Het lukte en wat ze kon zien was raar, ze kende er niks van. Vervolgens keek ze naar Teru en deze keer kon ze bij hem ook iets zien, een meisje genaamd Mirthe kwam erin voor. Ze zag vervolgens hoe Teru gemakkelijk het bankje over sprong en met de man begon te praten. Ze hoorde opeens de jongen een naam zeggen en de man keek hem onbegrijpend aan. Aimé keek nou ook onbegrijpend, hoe kan je een naam van iemand weten zonder dat die gene het zegt dacht ze en ze bleef de twee aan kijken.