Lost..

Verslagen, alleen, doodop, kapot.. Hoe je het ook wilde noemen. Ik had er last van. Als dágen, weken liep ik alleen. Mirthe was van de aardbodem verdwenen, totaal. Ze was weg. Ik schudde met mijn kop, ik kon dit niet zo volhouden toch? Ik liep op een raar drafje richting het meer, ik wist niet hoe ver het was, maar dat kon me niks schelen. Ik wou drinken, hoe dan ook. Een normaal persoon had iets te drinken gekocht, maar wie zei dat ik daar zin in had. Sinds ik Mirthe niet meer zag verborg ik mezelf in mijn wolven vorm. Waarom? Omdat ik me er beter in kon verplaatsen, zodat ik niet hoefde na te denken over zaken zoals Mirthe. Zodat ik dingen kon vergeten...

Een zwarte wolf wou uit de schaduwen stappen en naar het meer lopen om te drinken. Maar iets wits en snels schoot voorbij en viel hem aan. Teru handelde snel en vluchtig en had binnen no-time de witte schim tegen de grond aan gedrukt. "Flik. Dat. Nog. Eens." Gromde hij het witte dier toe. Teru stapte van het dier af en bekeek haar goed, het was een wolf. Een witte met rode ogen om precies te zijn. Hij rolde met zijn ogen en stapte weg van de wolf. "En ik zal je vast vertellen dat aanvallen in de rug erg laf is." Gromde hij daarnaa en liet zijn tong door het water glijden, het was fijn weer wat te drinken. Zeker nu hij dat wel kon gebruiken. Teru rolde met zijn ogen, ergens verwachtte hij een tweede aanval, ergens niet...

Mudly zat in de boom een dutje toe doen. Rustig lag hij te slapen. Zijn ogen waren zwaar geworden en nu was het zo ver, hij was in dromen land. Azura had hij lange tijd niet meer gezien. En zijn gevoel leek alsof zijn gevoelens daarmee ook aan het doven waren. Ineens schoten zijno gen open. Was dat gegrom? Zeker. Hij zag twee wolven. Een witte en een zwarte. Ze konden praten, en dat maatke ze gelijk geen gewone wolven. Ineens schoot de witte wolvin weg en zijn ogen volgde deze. Hij sprong van tak naar tak en volgde haar zo. Hij stopte op het moment dat de wolvin ook stopte. Zijn ogen gericht op haar glanzende vacht. Even snoof Mudly de lucht op. "Vrouwtje..." mompelde hij kalm voor zichzelf. Rustig ging hij zitten op de tak en glimlachte. "Soms vraag ik me af waarom dieren zoveel vechten..." sprak hij kalm en grinnikte even. Hij sprong de boom uit en landde recht voor de wolf. Hijzelf, de god van de dieren, was dus kennelijk niet de enige die in een dier kon veranderen. Hij had welliswaar het hele arsenaal in zijn bezit, hij maakte echter zelden gebruik van ieder dier. De ene meer dan de andere. Zijn ogen keken de wolvin aan. "Vechten heeft geen nut, als ik zou vechten met ieder vreemdeling die ik zie dan heb ik veel vijanden..." sprak hij nuchter en keek naar de wolf. Iets aan de wolvin had zijn interesse gewekt maar wat kon hij nog niet plaatsen.

Teru draaide zich om en richtte zijn blik op de wolvin achter hem. Hij gromde, zijn dominante houding was dan ook erg voorspelbaar. "Je bent niet de enige die kan praten, dus opscheppen is niet nodig," Hij snoof. Haar stem klonk hees, ze was het zeker niet gewend om te praten. "Wie had het hier over opscheppen? Ik wil alleen wat duidelijkheid voor je creeëren." Gromde hij zachtjes. Ze rende weg, maar hij kon zien dat ze verderop vaart minderde en stopte. Teru rolde met zijn ogen, waar was dat ookalweer goed voor? Teru liep op een slome pas haar achterna, hij deed niet veel moeite. Maar toch, ze voelde vertrouwd. Alsof hij haar kende. Maar ergens ook weer onbekend. Hij schudde zijn kop en keek naar de man die in de boom zat en zich naar beneden liet vallen. Teru rolde met zijn ogen. Uitslofer. Hij keek hem aan. "Vechten heeft geen nut, als ik zou vechten met ieder vreemdeling die ik zie dan heb ik veel vijanden..."Sprak hij. Teru gromde zachtjes en hield zich wat op de achtergrond. Zijn ogen lichtte rood op en bleven deze kleur aanhouden terwijl de zwarte wolf zijn sterfdatum en naam aflas. Mudly dus. Intressant. Teru's kop vertrok in een rare wolvengrijns. Zijn ogen ging van rood terug naar grijs. "Jullie moesten eens weten hoeveel vijanden ik heb." Gromde Teru zachtjes.

Mudly zijn ogen schoten naar de zwarte wolf en zuchtte. "Ach ja, met zo'n houding kan ik het me voorstellen...Om een vriend te krijgen moet je een vriend zijn. Maar ja het geld hetzelfde voor vijanden...." zei hij nonchalant alsof het hem geen klap uitmaakte. Zijn ogen hadden de overgang van kleur zeker niet mis gelopen. "Die kleur ogen, komen me vaag bekend voor, oh ja, jij bent het..." sprak hij kalm. "Het vriendje van de persoon die mij binnen 40 seconden kon laten sterven, wat was zijn naam ook al weer? Kida, Kiba? Kari, nee....Kira was het..." sprak hij kalm en grinnikte. "Ik leef nog steeds dus het was klinkklare onzin...." sprak hij kalm. "Okey, waar was ik, oh ja. Het vechten, van mij mag je gerust met elkaar vechten hoor, geen problemen mee. Maar alsjeblieft houdt het gezellig." sprak hij haast bedellend. Zijn ogen gingen kort naar de witte wolf en terug naar de zwarte. Daarna keek hij even naar de lucht. Zijn blik ging terug naar de twee wolven. Het lag aan hun hoeveel hij liet zien van zijn krachten. Als ze zouden vechten dan zou hij ook niet terughoudend zijn.

Man, wat voelde ik me duizelig. En beroerd. Hoe was dat opeens gekomen? Ik schudde wild met mijn kop. Ik wist zeker dat er zonet nog iemand was, heel zeker. Ik rook het zelfs nog! Er was maar een ding wat ik kon doen, dat geurspoor volgen. Het rook bekend, en toch ook vreemd. Ik begon te rennen, achter de vreemde geur aan. Onderweg kwam ik stukken wolf tegen, bruut ovengereten door klauwen. Ik besteedde er niet veel aandacht aan en liep door. Ik veranderde in mezelf, dat liep makkelijker. Verderop stond een meisje met asblond haar, wat in een slordige staart zat. Ik las snel haar naam en sterf datum af. Mirthe.. een schok ging door mijn lichaam. Ik herkende haar niet. Ik.. ik kon niet zeker zeggen of het Mirthe wel was. Ik sloot voor een seconde mijn ogen, die weer een grijzige kleur aannamen. Ik zuchtte, dit kon niet waar zijn...

Voorzichtig naderde hij wat stappen, veel actie durfde hij niet te ondernemen, hij had immers gezien wat er met die grijze wolf was gebeurd. En Teru had g een zin om in stukjes gereten te worden door een méisje! Teru's ogen bleven gericht op het meisje met het asblonde haar. Ik stapte op haar af en keek haar in haar ogen. "Mirthe?" Probeerde ik voorzichtig. Er zat verband om haar armen, merkte ik nu pas op. Ik zuchtte. Wat had ze toch allemaal gedaan? Haar geur kwam overeen met haar naam, het moest de Mirthe zijn die ik kende. Het punt was. Kende ze mij nog?