Wanna die?

Goed. Hier liep ik dan, al een dag of tien rond. Ik begon me te vervelen, eigenlijk, begon ik langzaam gek te worden. Dat dacht ik dan. Ik had al dagen, weken geen spoor meer gezien van Light. Of Mirthe. Ik rilde. Die naam deed me huiveren, als ik er aan dacht. Langzaam liep ik verder, begaf me verder in het bos. Niets kon me nog schelen. Degene die ik nu al eerste tegen het lijf zou lopen zou dood gaan. Hoe dan ook.

Een zwarte wolf spitste zijn oren omdat hij een geluid van verderop opving. Hij gromde zachtjes. Zelfingenomen. Zijn vaal grijze ogen zochten het gebied af, in de hoop een spoortje te vinden van zijn slachtoffer. Teru stapte verder, hij zag niemand, hoorde enkel soms het gekraak van bladeren naast zich. Hij keek om zich heen, wie of wat zat hij op het spoor? BAM! Een stekende pijn ging door zijn poot heen, Teru draaide zich om, zijn blik stond woest. Daar zag hij een man, klein en dun gebouw met een geweer in zijn handen staan. Hij trilde lichtjes, dat zag hij. "Sukkel." Bromde Teru zachtjes, haast onhoorbaar. Zijn ogen keken fel de kant van de man met het geweer op. Die probeerde met trillende handen het geweer opnieuw op hem probeerde te richten. Helaas. Teru was veel, veel sneller. Hij nam een aanloop, sprong en beet in de keel van de man, die automatisch door zijn gewicht aan de grond werd getrokken. Teru beet harder, de man probeerde hem nog weg te duwen, wat tevergeefs was. Bloed spoot alle kanten op toen Teru hem zijn keel doorbeet. Hij ademde zwaar toen hij van het dode lijk afstapte. Zijn ogen keken in de duisternis. Hij hoorde nog een persoon. Zou deze bij de man horen? Of.. niet?

[Alleen Kira erbij. =3]

Ik was terug gekomen, ik had een taak te vervullen, maar kon het niet laten om terug te keren naar dit gebied. Waarom? Reden was onbekend. Ik voelde me thuis hier, meer dan ik in Japan had gedaan. Waarschijnlijk was dat de reden waarom ik terug keerde naar dit gebied. Of misschien, was het juist omdat er nog enkele 'vrienden' van me over waren hier. Teru & Misa. De enige die mijn ware aard kende, die wisten wie ik was en wat ik kon. Nee, dat was niet waar. Ze wisten enkel een gedeelte van wat ik kon. In de tijd dat ik weg was geweest, was ik veranderd. Mijn doel was nog steeds hetzelfde, maar mijn uitvoering en enkele krachten van me waren veranderd. En dat was speciaal.

Twee bloedrode ogen staarde in het niets. Hoog in een boom, op een enkele dikke tak, zat de jongen man naar de voorbijgangers te kijken. Terwijl hij op zijn hurken zat en naar de mensen staarden, schreven zijn handen blindelings de namen op die boven hun hoofden zweefde. Een voor een zouden ze over veertig seconde dood neer vallen. En voordat ook maar iemand het in de gate had zouden hun mede-mensen met hen meegaan. Light keek op toen een grom hem bereikte. Hij sprong behendig uit de boom en zijn rode ogen verdwenen. Voordat hij de grond raakte vervormde zijn lichaam, en er kwam een reusachtige zwarte wolf uit de zwarte mist die optrok. Hij landde zwaar op de grond en sprinten naar de plek van de grom. Een zwarte wolf stond daar, samen met het stoffelijk overschot van een man. 'Teru!' gromde Light terwijl hij naar de zwarte reu toe liep. 'Je moet voorzichtiger zijn. Denk daar toch eens een keer aan,' Hij gaf zijn vriend niet graag een draai om de oren, maar dit was toch echt wel even noodzakelijk.

Waarom was ik zo krankzinnig aan het doen? Sloeg het ergens op? Wilde ik mezelf dood? Dit roekeloze gedrag kon me maar naar een punt leiden, de dood. Alhoewel ik dat al een paar keer bijna mee had gemaakt wist ik dat ik toch niet dood ging. Algemeen bekend fenomeen van mij zijn. Ik had altijd geluk als het om doodgaan en zware wonden betrof. Raar genoeg. Ik hoorde een stem.. eentje die maar al te bekend was.

De zwarte wolf richtte zijn kop op naar de gestalte die hem aansprak. Light Yagami, serie moordenaar onder de schuilnaam Kira. Teru keek hem droogjes aan. Nadat Light zijn naam had uitgesproken kreeg hij op zijn donder. 'Je moet voorzichtiger zijn. Denk daar toch eens een keer aan,' Zei hij tegen hem. Teru's ogen keken emotieloos naar Light. "Voorzichtiger hé?" Zei hij. Zijn stem droop van het sarcasme. "Je moest een weten hoe voorzichtig ik was, hoe het me totaal níet heeft verder geholpen." Zei hij met een diepe ondertoon in zijn stem. Zijn oren lagen in zijn nek. Light moest eens weten hoe het voorzichtig zijn hem niet verder hielp. Het had nooit geholpen, hoe voorzichtig hij ook was. Mirthe was weer eens weg. Waarom? Omdat hij misschien wel tevoorzichtig was geweest. Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn blik op het duister naast hem. Waar, natuurlijk, niets anders te zien was dan alleen maar duister.

[Ik ga dan ook maar met een kleurtje schrijven voor de duidelijkheid. (A)]

Er was iets mis met Teru, maar ik kon er zo snel niet opkomen. Misschien had ik iets minder hard tegen hem moeten zijn, het bleef immers wel mijn vriend. Maar ik had wel hard moeten optreden, anders werd hij nog eens een softy, en dat kon ik niet echt gebruiken in mijn plan. Ik schudde vermoeid mijn hoofd en keek hem aan, mijn ogen verschoten van rood naar bruin en weer terug. Namen van allerlei organisme die ooit een naam hebben gekregen zweefde boven hun kopjes. Ik grijnsde mijn tanden bloot, mijn lange scherpe hoektanden waar nog restjes van mijn vorige maal aan hingen. Langzaamaan veranderde in terug naar mezelf. Het was tijd om Teru als man tegemoet te spreken.

Light rekte zijn spieren op, terwijl hij overeind ging staan. Leven als wolf was makkelijk, maar het voelde alsof je uit een te kleine doos stapte als je weer terug veranderde. Hij keek Teru aan en trok een wenkbrauw op, als teken dat hij graag zou zien dat de man zijn voorbeeld zou volgen. Hij zou niet nog een keer zo hard tegen hem optreden, maar hij zou hem zeker niet zacht aanpakken. Light was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, en dat liet hij wel merken ook. 'Teru, je weet wat mijn doel is, wat óns doel is. En toch ga je alles, al die moeite, verpesten door onvoorzichtig te zijn. Als L ons merkt hangen we. Denk daar *slechtwoordgebruik* toch eens aan.' Light gromde dierlijk, wolfelijk. Dit kon zo niet langer, anders ging zijn hele plan naar de knoppen. Al wist hij wel hoe hij het dan zou kunnen aanpakken. Light knipte verveeld in zijn vingers, en grijnsde toen een zwart vlammetje boven zijn vingertop verscheen. Hij blies ernaar en het vlammetje werd groter. Normaliter zou je zeggen dat het vuur, of Hellevuur, was, maar hij wist wel beter. Light richten zijn vingers op de grond en schoot het vlammetje ernaar toe. Hij keek toe hoe de grond zwart opgloeide en er een stel ingewikkelde tekens op de grond kwam. Light's lippen prevelde zachtjes een paar woorden en hij grijnsde sluw. De formule zou nu nog niet werken, maar het zou wel stand-bye blijven staan. Dus zodra hij het nodig had, kon hij het te pakken krijgen.

Mijn ogen schoten van Light naar de grond, zijn handelingen ging snel. Dit was zeker iets waar hij op had geoefend. Ik ademde zachtjes door mijn neusgaten door, probeerde niet teveel lawaai te maken. Light was veranderd, van binnen bijna niks, maar van buiten.. veel. Ik gromde zachtjes. Het was raar hem zo te zien, zo kende ik de Light waarmee ik in Japan had samen gewerkt niet. Helemaal niet zelfs. Ik begon me af te vragen waar Misa was toen ik zo over Light en Japan dacht, was ze buitenspel gezet op de een of andere manier? Ik keek Light vragend aan terwijl hij zijn woorden naar me toewierp.

Zijn zwarte oren ging naar voren staan toen Light zijn woorden uitsprak. 'Teru, je weet wat mijn doel is, wat óns doel is. En toch ga je alles, al die moeite, verpesten door onvoorzichtig te zijn. Als L ons merkt hangen we. Denk daar *slechtwoordgebruik* toch eens aan.' Hij gromde zachtjes toen Light naar hem gromde. "Weet jij dan niet meer dat L dood is? En dat ik net zo hard werk aan ons doel als ik?" Zei hij zachtjes, maar toch dreigend. Probeerde Light hem te bedreigen? Hem te vertellen dat hij niets deed. "Welke idioot waagde zijn leven om jóu uit de shít te redden? Volgens mij was ik dat..." Gromde Teru toonloos naar Light. Als het zo moest, kon hij het zo krijgen. Goed of kwaad, het kon allemaal.

Er was iets met me, maar ik wist het zelf niet. Ik merkte het, aan mij eigen gedrag, aan mijn omgeving. Ryuk was stil, veel te stil voor zijn doen. Ik merkte zelf dat ik snel chagrijnig was en andere mensen afsnauwde. Wat was er toch? Hoe kon dit gaan gebeuren? Ik kwam zelf niet meer uit mijn gedachten, alles leek even troebel als een emulsie. Wit, en troebel. Alsof er zand in een meertje werd gegooid. Mijn gedachten.. Het waren niet mijn eigen gedachten!

Light's pupillen vernauwde zich toen Teru tegen hem uitvloog. Hij moest zichzelf weer onder controle krijgen, anders ging zijn hele plan naar de filistijnen. "Weet jij dan niet meer dat L dood is? En dat ik net zo hard werk aan ons doel als ik?" Natuurlijk wist hij wel dat L dood was, ja toch? "Welke idioot waagde zijn leven om jóu uit de shít te redden? Volgens mij was ik dat..." Light schudde zachtjes zijn hoofd. Er klopte iets niet, er klopte iets totaal niet aan dit gehele plaatje. 'Waar ben je bang voor?' Klonk de misselijk makende zoete stem in zijn kop. Dat was het probleem! De laatste tijd voelde hij zich al niet goed, waren zijn gedachten niet zijn gedachten en had hij vaak gaten in zijn geheugen. Maar hoe moest hij het duidelijk maken aan Teru? Hoe moest hij tegen de man voor hem opbiechten dat er iets in hoofd zat wat zijn gedachten verdoezelde. 'This isn't me. I know who I am! I'm Light Yagami, I'm the serialkiller Kira. I'm the God of the New World!' mompelde hij zachtjes. Hij gromde weer en veranderde in een wolf. Hij moest zijn gedachten af sluiten, op een of andere manier moest hij hier onderuit weten te komen. 'Laat me verdomme toch eens met rust!' gilde zijn binnenste, maar er gebeurde niets. Helemaal niets. Light gromde en jankte zacht. Hij stond op en sprinten weg. Hij knalde tegen Teru aan, terwijl zijn bruine ogen dicht geklemd zaten en hij rende naar een hoge rots. Daarna liet hij zichzelf neer ploffen en veranderde terug naar zijn mensen gedaante. 'What's the matter with me?' Vroeg hij zichzelf zachtjes af, met een lichtelijke krankzinnige blik in zijn ogen.

-Light's gonna insane xd-

Er klopte iets niet, dat merkte ik zeker op. Maar ik kon niet ontdekken wat. Ik moet me inhouden, wilde ik erachter komen. Er was iets gigantisch fout met Light. Mijn reacties kon ik verklaren, hij kon zijn uitspattingen van zonet niet verklaren. Ik vermoedde dat er iets gigantisch fout ging in zijn hoofd. Op momenten zoals dit wenste ik vurig dat ik gedachte kon lezen... Helaas was ik niet gezegend met deze kracht. Ik had iets wat veel groter was.. een Death Note. Meer had je niet nodig, leek mij. Begon Light nou langzaam krankzinnig te worden.. of werd ik gek?

Light knalde tegen Teru op, uithalen had geen zin. Teru wist dat er iets niet klopte, maar hij had niet gehoord wat hij mompelde. Wat ging er mis met zijn vriend? De zwarte wolven gedaante van Light was menselijk geworden, net als Teru. Hij rekte zijn armen uit en stapte op Light af, waar hij neer hurkte. Teru had de krankzinnige blik in Lights ogen gezien, maar dat weerhield hem niet om hem te helpen. "Light? Gaat alles wel oké?" Vroeg Teru, nu was toch echt een zwaar bezorgde ondertoon in zijn stem te vinden terwijl hij Light toesprak. Hij zuchtte, wat kon er nu verkeerd gaan? Wat ging hier fout! Het kon hier niet eindigen, dat kon niet, dat mocht niet! Teru sloot zijn ogen en dacht na, hier was geen logische verklaring voor te geven. Dat kon alleen Light zelf. Teru wreef met zijn hand over zijn eigen hoofd heen. "Man.. dit gaat verkeerd." Momepelde hij terwijl hij zich overeind hees en een stap naar achter zette. Wat kon hier aan de hand zijn?

-Is Quinty in Light's hoofd aan 't spoken? ::-