InleidingAnime was niet altijd Anime zoals wij het nu kennen. Nee, vele eeuwen geleden heette dit sprookjesachtige gebied Alegesia. Het was een vredig gebied onder leiding van de jonge en wonderschone Avirté. Alles leek geweldig te gaan en iedereen dacht dat de harmonie die in Alegesia was nooit zou veranderen tot...een klein, onschuldig voorwerp de rust verstoorde.
De geschiedenisHet was een mooie dag. Een goudkleurige gloed van zonnestralen scheen de kamer van Avité binnen. Met tegenzin opende ze haar ogen en rekte zich uit. Niet wetend dat er vandaag iets ging gebeuren wat heel haar leven en dat van Alegesia zou veranderen, stond ze op en begon aan haar gewone ochtendritueel. Snel kleedde ze zich aan en sjokte naar de grote eetzaal. "Goedemorgen majesteit" werd haar al snel begroet. Het was Bobber, haar persoonlijke assistent en daarbij ook nog een van haar beste vrienden. "Morgen" gaf ze, half slapend, als antwoord. Dromerig wreef ze in haar ogen en schoof aan de lange, eikenhouten tafel. Voor ze het wist kreeg ze een heel driegangenmenu voorgeschoteld, ondanks dat er een overvloed aan eten was, nog Avirté maar een paar hapjes. Niet dat ze totaal geen honger had, maar een raar voorgevoel vulde heel haar buik en zorgde ervoor dat er niet veel bij kon.
Al snel was ze klaar met eten. Ze sprong van de stoel en liep de lange, met marmer bekleedde hal in. Het was zondag vandaag, en net als elke zondag was het nu grote markt in het centrum van de stad. Daar was ze van plan naar toe te gaan. Het was stil in de hal, alleen het geklak van haar kleine hakjes verbrak de stilte.
Een luide klik weergalmde door het paleis, de grote poort ging open en een bijna verblindende gloed van de zon kwam Avirté tegemoet. Ze knipperde enkele malen, om haar ogen te laten wennen aan het felle zonlicht. Even bleef ze kijken naar de prachtige voortuin, tot ze werd afgeleid door zenuwachtig hoefgetrappel. Een jongeman op een voskleurige ruin kwam aangegaloppeerd. Net voor haar stopte ze. "Majesteit" zei de jongen, nog helemaal buiten adem van de lange tocht, "Uw grootmoeder, de wijze Flora is gestorven." Hij stopte even om het Avirté te laten doordringen. Avirté slikte, ook al woonde haar grootmoeder mijlen verderop, toch had ze elke dag haar steun gevoeld. Het was raar te weten dat ze er nu niet meer was. "Ze vroeg me, op het einde van haar dagen, je dit te geven" ging de jongen verder. In zijn hand hielt hij een klein, zwarte doosje. Er was niets speciaals aan, er stonden geen speciale letters op of het was niet mooi versiert.
Langzaam reikte Avirté haar hand naar het doosje, waarna ze het voorzichtig vastpakte. Ze deed het open. Haar ogen werden groot en haar mond viel iets wat open. Een gouden ring viel ontzettend op tegen de zwarte achtergrond. "Waarom geeft ze me dit?" vroeg ze, nog steeds kijkend naar het prachtige voorwerp. "Ze zei me dat deze ring grote krachten bezig. Slechte krachten. En dat de ring in goede handen moet zijn, bij haar kleindochter Avirté." na deze woorden stapte de jongen weer op zijn paard en reed weg. Rare jongen. Daarbij snapte ze het niet helemaal. Hoezo 'slechte krachten'? Waarom was de ring dan niet al lang vernietigd? Pijnzend over deze zaken liep ze de straat op, de ring in haar linkerhand. Vele mensen keken haar na, zo'n dure ring hadden ze nog nooit in Alegesia gezien. Meteen liep Avirté richting de dorpswijze, die zou wel weten wat ze er mee moest doen.
Avirté trok het zeil aan de kant en liep de donkere tent binnen. Een sterke geur van wierook prikkelde haar gevoelige neusvleugels. "Meneer Goblini?" de oude man keek op. "Komt u binnen majesteit" zei hij schor. Rustig nam Avirté plaats aan het kleine, donkerkleurige tafeltje. "Ik heb een vraagje" begon ze voorzichtig " kijk, ik heb iets gekregen van mijn oma...en ik weet eigenlijk niet goed wat ik ermee moet. Ik bedoel,..de jongen die het kwam afgeven zei dat er slechte krachten in zaten, maar dat snap ik niet helemaal." Meteen toen ze de ring boven haalde, verstarde meneer Goblini helemaal. "Dat..dat.." stotterde hij, zijn ogen groot geworden van afkeer en zelfs een beetje angst "dat is de Diccusring, de ring van lord Diccus, een grote tovenaar. Spijtig genoeg wel een erg slecht. Hij had bijna de Alegesia vernietigd, tot jou grootmoeder en een paar andere wijzen al zijn krachten opsloten in deze ring." Hij stopte even om zijn keel te schrapen, hij had het duidelijk moeilijk deze informatie te vertellen. "Deze ring is gevaarlijk, verstop hem, zorg dat niemand hem ooit terugvind. Als hij in verkeerde handen valt of als je er iets verkeer mee doet zullen de krachten van lord Diccus terug vrijkomen en dat...zal erge gevolgen hebben."
Stroef stond Avirté op, ze had eigenlijk gehoopt dat meneer Goblini zou zeggen dat het een gewone ring was, zonder speciale dingen, maar dat was nu dus niet gebeurd. Ze was een beetje teleurgesteld. Deze mooie ring verstoppen, wegsteken voor iedereen? Graag deed ze het niet, maar het was haar plicht Alegesia te beschermen, dus iets anders kon ze niet doen. Verdoofd liep ze terug naar het kasteel, de hal in, op weg naar haar kamer. Daar aangekomen liep ze de mogelijkheden af. Waar zou ze de ring allemaal kunnen verstoppen? Er waren zoveel goede verstop plaatsen, maar toch was Alegesia nooit content. Het moest een plaats zijn waar echt helemaal niemand aan zou denken.
Dagen dacht ze er over na, tot ze het wist. De grote eikenboom in het midden van het trollenwoud. Die boom was sterk, groot, en waarschijnlijk zouden weinig tot geen mensen denken dat een ring verstopt zou zitten in de kern van zo'n boom. Met haast liep ze naar het bos, onderweg kwam ze vele mensen en obstakels tegen, maar die ontweek ze met verbazend weinig moeite. Al snel stond ze voor de grote, eigenlijk best wel enge boom. Rustig legde ze haar hand op de boom, met tussen haar hand en de boom de ring. Even concentreren en...langzaam voegde de boom en de ring zich samen en voor ze het wist was de kleine ring helemaal verdwenen. Alegesia was veilig.
Een paar maanden geledenEen kleine jongen huppelde door het trollenwoud. Hij had een rieten mand in zijn hand, het was de bedoeling dan hij vandaag ging picknicken. Onder de grote eik in het midden van het bos. Er was meestal veel licht, maar toch waren er nog veel schaduwplekjes om de zon soms te ontlopen als het te warm werd. Vrolijk zette hij zijn mandje op de grond en pakte zijn deken er uit. Dat legde hij zorgvuldig op de grond, waarna hij er op ging zitten. Nu was het wachten, wachten op Sarah. Een meisje uit zijn klas, een mooi meisje, waar hij stiekem erg verlieft op was.
Een kwartiertje later kwam een schim dichterbij. Even twijfelde hij of het Sarah wel was, maar toen haar mooie gezichtje zichbaar werd, klaarde hij helemaal op. "Sarah!" riep hij vrolijk, snel stond hij op en sprong haar in de armen. Ook zij was blij hem te zien. Samen gingen ze op het roodgeruite deken zitten. Sarah pakte een appel uit de mand en nam er een hap van. "Jij ook een stukje?" Vroeg ze teder. Ook de jongen nam een hap. Zo bleven ze even zitten tot al het eten op was. Samen stonden ze op, op weg naar de dikke boom. De jongen pakte een klein zakmesje uit zijn rechterbroekzak. Hij klikte het open en kerfde een hartje in de schors van de boom. In het hartje kerfde hij hun initialen, maar oor hij het kon laten zien kwam een donkerkleurige gloed uit de boom. De gloed verspreidde zich en kleurde de hemel donkergrijs. Een zwarte klauw kwam uit het gekerfde deel van de boomstam. Na deze klauw kwam een monsterlijke kop tevoorschijn en voor de jongen verder nog iets kon doen stond een reusachtig wezen voor hen. Ze wouden vluchten, maar het wezen was hen te snel af. Het koppeltje stierf samen, hand in hand. Al snel kwamen er meer monsters uit de boom, een heel leger verschrikkelijk enge wezens verspreidde zich over het bos. De duistere magie van Lord Diccus was weer actief. Niemand wist wat dit juist inhield, maar goed was het zeker niet...
NuDe kracht van Lord Diccus is erg groot. Iedereen in Anime moet meehelpen ertegen te vechten, iedereen zal wel ooit in contact komen met deze verschrikkelijke wezens. Pas als iedereen samenwerkt zal zal de kracht afnemen en kunnen de inwoners van Anime de magie van Lord Diccus voor eeuwig uitschakelen. Maar zover is het totaal nog niet...
Het zou leuk zijn dat iedereen die hier zegt dat ze meedoen minstens 1x in contact komen met de kracht van Lord Diccus. Hopelijk word het een beetje succes.Meespelende leden:
YounaLarissaLeilla
Leden die overlijden aan de gevolgen van de kracht van Lord Diccus: 
Portal 
Index 
wo jun 23, 2010 2:21 pm
