konijnen vriend

Cole liep alleen door het bos Hij hield wel van de rust niemand die hem kon storen. Niemand die hij kan pijn doen. Het laatste deed het meest pijn. Waarom was hij ? zo waarom moest hij zo zijn ? die vragen bleven in zijn hoofd rond draaien. Hij wou dol graag antworden maar dat zou moeilijk gaan. Cole kende zijn ouders niet dus aan wie moest hij het vragen. Cole zuchte diep en probeerde aan iets anders te denken. Hij luisterde naar de geluiden om zich heen. De vogels die fluiten de dieren die rustig deden wat ze wouden doen. Die werden ook nooit beoordeelt daar op. Opeens kwam er een konijn door een bosje en sprong over het pas waar Cole liep. Cole was blij dat hij net gegeten had, want zo´n lief beestje zou hij liever niet aanvallen. Cole ging op zijn knieen zitten en pakte wat brood uit zijn tas. Hij had het ergens gevonden en wist eigenlijk niet wat hij er mee moest doen. Hij luste zelf niet voedsel dus kon hij maar beter geven aan het konijntje. Langzaam kwam het konijntje naar hem toe en begon van het brood te eten. Cole keek er blij naar , zo´n onschuld zie je weinig in de wereld. Opeens sperde het konijn zijn oren en sprong weg. Het kwam door het geritsel achter Cole.

Achter de jongen in de bosjes vandaan kwam Caim gesprint met voor zich uit rennend een klein hert. Waarschijnlijk was het konijn daarvan geschrokken al was het beest aan Caim voorbij gegaan. Zijn complete aandacht lag nu bij het hert. Ook de jongeman die hij voorbij rende had hij maar heel vluchtig in zich opgenomen. Nu had hij honger dus dat was het belangrijkste. Maar ja, wanneer had Caim nou eens geen honger? Aan de andere kant wie zou geen honger hebben als je net als Caim altijd maar rondzwierf, niet zeker of je vanavond wel een droge slaapplaats hebt. Dan kwam het aan op je overlevingsinstincten. En daar had hij er gelukkig genoeg van. Caim begon grotere stappen te maken en wierp zich op zijn uitgekozen prooi. Het hert kon dat gewicht niet houden en zakte door zijn poten waarna ze samen nog even door rolde omdat het meer op struikelen leek. Caim lag samen met het hert in de struiken een klein eindje bij de jongen verderop vandaan. Het hert worstelde om vrij te komen en Caim boorde zijn nagels in het dier om hem vast te houden. Uiteindelijk beet hij het dier dood in zijn nek. De smaak van warm vers bloed spoot in zijn mond en droop direct langs zijn mondhoeken naar beneden. Caim liet even los en slikte het bloed door voordat hij aan het hert kon beginnen. Zijn handen zaten nu al helemaal onder de dieprode kleur van het bloed. Caim zette zijn tanden opnieuw in de hals van het hert en scheurde diens huid open waarna hij stukken van het malse vlees eronder met zijn tanden afscheurde.

Cole zag een jongen voorbij komen die op een hert aan het jagen was. Al snel had hij het dier te pakken en rolde in de struiken. Cole wist wat daar gebeurde, want hij kon het bloed makkelijk ruiken. Cole zuchte en was nu nog blijer dat hij al gegeten was. Hij stond weer op en zei ´´he kan je wat minder morsen´´. Cole´s stem klonk emotieloos omdat hij het gewoon vond dat zoiets gebeurde. Hij deed het immers zelf ook, maar dan wel minder opvallend. Hij liep rustig naar de struik en keek naar de jongen die daar het hert zat op te eten. Ze blik was nog steeds emotieloos alleen waren zijn ogen wel wat roder dan normaal.