Wraak willen op hém!

Een meisje met blond haar liep door een ravijn. Haar donkere ogen stonden emotieloos en kwaad. Net was ze haar beste vriend tegengekomen die ze al lang niet meer gezien had. Hij was erg hard veranderd. Hij herkende haar eerst niet en wilde haar zelfs opeten. En er was iets met hem gebeurd. Iets dat met Arturo te maken had. De man die haar moeder eng vond. De man waardoor zij moest verhuizen, weg gaan van Caim. De man die ook nooit wou dat de twee speelden. Dat de twee een goede band hadden. En nu... Nu had hij iets gedaan met haar vriend. Ze wilde wraak op hem. Wraak op degene die het had gedaan. Ze balde haar vuisten en liet opnieuw het pistool om haar vinger draaien. Ze keek rond en snoof. Ze wachtte iets en dacht na. Ze grijnsde even en floot. Ze sloot haar ogen en het gefluit klonk erg hard. Het was bedoeld voor Arturo.. Ze kreeg hem nog wel, wacht maar. Ze snoof en liep kalm verder, wachtend op die enge man. Die enge man die ze nu haatte..

[]Alleen ik, Caim, Arturo & Ryuuka!]

Een lange man liep door het bos, gevolgd door een jongen die met een boa speelde. Zijn nieuwste experiment, het vorige had hij aan een boom geketend. Tot zijn ergernis was hij er achter gekomen dat Caim los was gebroken en nu ergens rondzwierf. Ach, wat maakte het uit. De jongen balanceerde over de rand van de ravijn, een paar keer moest hij hem terug trekken omdat die anders viel. Even wreef Arturo in zijn ogen, hij had niet erg veel geslapen. Op een gegeven moment bleef hij staan en gleed de boa van de schouders van de jongen, waarna die bij Arturo’s been omhoog kroop en zich om hem heen wikkelde. Zijn vingers, waar handschoenen overheen zaten, aaide de kop van de boa. “Hoever is het nog?” hoorde hij de jongen vragen. “Nog een paar kilometer lopen,” mompelde Arturo met een kille stem. Hij wou de jongen naar een plek meenemen waar veel monsters waren, zodat de jongen nu eens op iets anders kon oefenen. De jongen ging met sprongen vooruit, maar toch minder snel dan Caim. Het joch was ongeveer rond de vier toen hij hem vond en meenam. Nu was het joch twaalf. Het noemde zichzelf Etris, maar hijzelf noemde de jongen gewoon ‘het’ of ‘joch’. Het was nou eenmaal een experiment, verder niks anders. Opeens klonk er gefluit waardoor de boa begon te sissen. “Rustig maar,” suste hij het beest. “Het is een vrouw,” hoorde hij de jongen mompelen. “Prima oefening voordat we naar de monsters gaan,” zei Arturo en de jongen grijnsde tevreden, waarna die bliksemsnel afdaalde, de ravijn in. Dat joch was met meerdere dingen met hem eens dan Caim was, een voordeel. Arturo deed het wat makkelijker aan en liep langs een smal paadje naar beneden. Samen met het joch liep hij naar de vrouw toe, die daar midden in de ravijn stond. Hij bleef een paar meter voor haar staan, bestudeerde haar. In haar hand had ze een pistool, toen de boa het ding zag begon die woedend te sissen. Het joch ging naast hem zitten en begon ongeïnteresseerd met een takje te spelen.

Yana liep kalm verder tot ze iets hoorde. Ze stopte en draaide haar om. Haar donkere ogen keken naar de lange man. Ze herkende hem meteen. Die blik, dat uiterlijk. Ze snoof en keek naar Arturo. Zou hij haar nog herkennen? Ze keek even naar de jongen en de boa die kwaad begon te sissen. Ze keek even naar het pistool en keek grijnzend naar de twee. De kleine jongen maakte haar niet veel uit want hij speelde ongeïnteresseerd met een takje. Langzaam kwam ze dichterbij, haar blik op Arturo gericht. Ze stopte 2 stappen voor hem en keek hem aan. "Zozo, Arturo" zei haar kille stem. "Je leeft nog, jammer genoeg" zei ze en snoof even. Ze dacht even aan Caim, hoe deze veranderd was, door hém. Ze versterkte de greep op het pistool in haar hand. "Herken je me nog?" vroeg ze dan vals en grijnsde. Nee ze wasz niet meer dat kleine, lieve, schattige meisje dat steeds met Caim speelde. Ze was veranderd, net als Caim dan. Ze keek even naar de jongen en richtte haar kwade blik meteen weer op Arturo. Kalm wachtte ze op een reactie. Ze wist nog dat Caim zei dat ze op moest letten en dat hij niet wilde dat ze haar pijn deden. Toch was ze niet bang en maakte haar niets uit..

Caim stoof vlak langs Arturo en Yana. Hij had hen niet gezien want zijn blik was gefixeerd op het snelle hert voor hem. Hij was voor hen waarschijnlijk ook niet meer geweest dan een snelle schim die langs schoot. Met grote snelheid rende Caim achter zijn prooi aan. Hij werd volledig zwart en zakte de grond in waarna hij op een nog hogere snelheid als ongewone schaduw over de grond schoot. Toen hij vlak naast het hert was sprong hij uit de schaduw omhoog. In zijn sprong nam hij zijn menselijke gedaante weer aan en besprong het hert. Het ongelukkige dier rolde samen met hem over de grond waarna Caim het bij zijn slagader dood beet. Het hert bleef roerloos liggen terwijl het verse bloed over zijn kin drupte. Caim scheurde een stuk rauw vlees af met zijn tanden, zijn voedingsbron. Dat was een van de weinige dingen die Arturo hen niet geleerd had. Beschaafd eten. Eigenlijk wist Caim haast niets van manieren. Hij had de grote brok vlees net doorgeslikt toen hij de mensen verderop pas zag. Yana herkende hij direct en hij veegde gauw met de rug van zijn hand het bloed bij zijn kin en mondhoeken weg. Hij stond op om naar haar toe te gaan maar verstarde toen zijn blik op de andere man viel. Dat kon niet! Het was Arturo. De enige echte Arturo. Eerst waren Caims ogen groot van schrik en verbazing. Maar al snel verkleinde zijn pupillen zich binnen een seconde tot kleine zwarte spelden knopjes. Met gekromde vinger en spieren die allemaal op scherp stonden bleef Caim naar Arturo kijken. Zijn ademhaling was direct verhoogd en ging nu zo snel dat van veraf goed te zien was dat zijn borstkas hevig op en neer ging.

Yana keek Arturo kwaad aan. "Nou?" vroeg ze ongeduldig en hoorde iets. Opeens kwam er iemand voorbij, erg snel. Ze schrok even en keek verderop hoe iemand een hert besprong. Ze herkende de persoon en zag dat hij haar ook opgemerkt had. Hij zag Arturo ook. Ze keek iets beter en zag dat hij weer eens snel ademde. Ze duwde Arturo hard opzij en rende meteen naar Caim. Ze stopte bij hem en zuchtte even. "Caim rustig, hij doet je niets. Nooit meer, daar zal ik voor zorgen" zei ze zachtjes tegen hem en keek in zijn rode ogen. Ze legde haar hand even op zijn hart en voelde hoe snel het klopte. Erg snel ging het. Ze slikte even en wreef er zacht over met een vinger. "Kalmeer" zei ze zacht met een warme kalmerende stem. Hopelijk werktte het..

De jongen dook lichtjes in elkaar toen de vrouw naar Arturo toe liep. De slang begon harder te sissen, maar zijn eigenaar bleef rustig staan, zelfs toen ze een paar passen voor hem bleef staan. "Zozo, Arturo. Je leeft nog, jammer genoeg" Dus ze kende hem al, wat interessant, "Herken je me nog?" Hmm.. over die vraag moest hij even nadenken. Ze leek niet erg op Caim, dus ze was geen familie. "Nou?" Hij wou antwoorden, maar zijn aandacht werd afgetrokken door iets wat langs hem heen flitste. De slang om zijn nek siste boos. Een grijns was op Arturo’s gezicht verschenen. Eindelijk had hij hem gevonden. De slang siste opnieuw boos toen het meisje hem bijna omver duwde. De jongen stond op en pakte de slang, die hij begon te aaien. Het joch kon beter met de slang om gaan dan hij. Rustig draaide hij zich om en de grijns verdween, een rustige uitdrukking had hij op zijn gezicht. En daar zat Caim, met een dood hert naast zich. Hij zag dat het meisje hem geruststelde en hij zag de blik op Caim’s gezicht. Hij voelde hoe de slang weer omhoog kronkelde en om zijn schouders bleef zitten. Zijn blik ging naar de jongen en hij zag dat die nieuwsgierig naar Caim keek. “Dat, mijn vriend, is je aartsvijand,” fluisterde Arturo op een rustige toon. De jongen grijnsde even dankbaar naar hem en spande net zoals Caim zijn spieren aan, wachtend totdat hij op het juiste moment kon aanvallen. De jongen was sterk, maar hij wist niet zeker of die een gevecht zou overleven. En als hij verloor, dan wist hij dat Caim hem waarschijnlijk wel wou vermoorden.

Yana kneep in zijn schouders en keek hem aan. Ze draaide haar naar Arturo en snapte wel wat hij wilde. Ze keek naar de jongen die zich klaar hield, alsof hij ging aanvallen. Ze bleef voor Caim staan en keek ze aan. "Je raakt hem niet aan, dan moet je eerst langs mij jochie" siste ze naar het kleine joch. Ze balde haar vuisten en versterkte de greep nog harder om het pistool. Niemand kwam aan Caim. Zeker niemand met slechte bedoelingen. Arturo had iets met hem gedaan en ze ging hem helpen. Maar hij mocht niet nog meer doen, daar zou zij zeker voor zorgen. Ze hield de jongen in de gaten maar natuurlijk ook Arturo én de slang. Ze vertrouwde het helemaal niet. "En ohja, herken je geen meisje meer? Die met Caim speelde? Denk dan nog eens goed na" zei ze vals en een grijns sierde haar lippen.

Caim slikte een beetje onregelmatig door zijn snelle ademhaling. Zijn ogen wendde zich niet af van Arturo maar hielden ondertussen wel de kleine jongen van twaalf naast hem goed in de gaten. Hij scheurde zijn blik los toen Yana voor hem kwam staan. ''Caim kan niet kalmeren met Arturo hier'' zei hij zachtjes tegen haar. Zijn fel rode ogen zochten weer naar Arturo en de jongen. Hij zag dat de jongen zijn spieren ook had aangespant. Arturo was toch niet echt van plan een jongen van pakweg twaalf jaar tegen Caim te laten vechten? Zelfs Arturo moest weten hoe sterk hij was. Arturo had hem zelf getraind. Daarbij was Caim nu volwassen en fysiek dus ook sterker. En toch...
Ergens voelde hij zich...vervangen. Caim was altijd degene geweest die in Arturo's ogen het sterkst was. Om nu dat andere joch te zien gaf Caim het gevoel vervangen te zijn. Hij haatte Arturo en hij zou voor geen goud terug willen naar hem, zelfs al wou Arturo hem terug hebben voor zijn macht spelletjes. Zelfs nu Caim niets meer met hem te maken had kon Arturo hem nog steeds pijnigen.
Caims ogen gloeide feller en roder. Hij was woest. Nee, hij was furieus.

Yana hoorde de zachte woorden van Caim en keek hem aan. "Caim" zei ze zacht en merktte dat hij kwaad werd. Ze zag zijn gloeiende ogen en slikte even. Ze keek weer naar de anderen. Ze wilde niet dat er iets met Caim zou gebeuren. Dat mocht gewoon niet. Ze keek even naar Caim en keek dan naar Arturo. Hij antwoordde niet en ze kneep even in Caims hand. Ze liep op Arturo af, keek even dreigend naar de jongen en dan naar Arturo. "Nou? Ik vroeg je wat" siste ze meteen naar hem. "Herken je me niet? Dan ben je wel erg dom he?" vroeg ze dan vals en spottend. Een grijns sierde haar lippen. Haar donkere ogen twinkelden even van plezier. Ze wachtte rustig af op een reactie. Even gleed haar blik naar de jongen. "Die ben je zo kwijt" zei ze iets zachter tegen hem en grijnsde vals.

Natuurlijk had hij zijn krachten nog om wezens tot leven te roepen, maar die zou hij niet steeds achter elkaar aan kunnen gebruiken. Dan zou hij zichzelf bijna uitputten. Arturo zag dat het meisje zich omdraaide en voor Caim bleef staan. "Je raakt hem niet aan, dan moet je eerst langs mij jochie,” hoorde hij haar zeggen tegen Etris, die strak naar de twee bleef staren, "En ohja, herken je geen meisje meer? Die met Caim speelde? Denk dan nog eens goed na." Arturo deed geen moeite om na te denken en deed net alsof hij het niet hoorde. Wat kon hem het schelen of hij haar nou wel kende of niet? Hij zag dat Caim nog steeds naar hem zat te staren met die bloedrode ogen van hem. Zucht. Wat zou hij hem graag weer terug willen. Maar ja, dat ging moeilijk worden. "Nou? Ik vroeg je wat," zei het meisje. Zijn blik die op Caim was gericht ging naar haar toe. "Herken je me niet? Dan ben je wel erg dom he?" Arturo zuchtte even geïrriteerd. “Ik heb in mijn leven veel personen gezien, waarom moet ik nou jou herkenen? Ik zou het niet weten en het interesseert me ook niet. Ook sla je de spijker op z’n kop, ik ben helemaal niet dom,” zei hij geïrriteerd. "Die ben je zo kwijt," hoorde hij haar zeggen, ze bedoelde vast het joch. “Dat dacht je,” zei Arturo en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht.

Caim bleef Arturo intensief aanstaren. Hij lette amper op Yana en wat ze zei. Hoe hard hij het ook probeerde, de herinneringen werden steeds sterker. Steeds meer en meer weggestopte haat kwam naar boven. Toen hij Arturo hoorde spreken was voor hem genoeg. ''Dan moet Arturo maar eens goed opletten'' zei Caim. Het was het eerste wat hij zei sinds hij Arturo weer gezien had. En zelfs nu praatte Caim nog steeds in derde persoon tegen hem. Hij kon niet anders als hij bij Arturo was. Dan ging het automatisch. Hij duwde Yana zachtjes opzij. ''Dat joch is van Caim'' zei hij zachtjes tegen haar. Hij kraakte even zijn nek en vingers. Zijn vingers waren gekromd als klauwen. Hij werd compleet zwart op zijn ogen na. Hij ging op in zwarte schaduw en verscheen weer vlak achter Arturo. Hij boog zich naar voren. ''Laat Caim dan maar eens zien wat die worm van Arturo al weet?'' siste hij zachtjes waarbij een lange gespleten tong naar buiten schoot en tegen Arturo's wang tikte. Caim zelf was verrast. Dit was nieuw van zijn krachten. Maar het was wel een leuk nieuw onderdeel van zijn kracht. Caim bleef Arturo met een roffelend hart van angst en opwinding aankijken.

Zijn blik flitste weer naar Caim toen die weer begon te praten. ''Dan moet Arturo maar eens goed opletten,'' De slang om zijn nek siste even nijdig, ''Dat joch is van Caim.'' Hij praatte nog steeds in zijn bijzijn in de verleden tijd. Wat voorspelbaar. Caim verdween en Etris keek verschrikt om zich heen, terwijl Arturo doodkalm voor zich uit staarde. Caim was vlakbij. Vlak achter hem. ''Laat Caim dan maar eens zien wat die worm van Arturo al weet?'' Een grijns verscheen op Arturo’s gezicht. Hij zette een paar passen naar voren. “Etris,” mompelde hij. En toen vielen de slang en de jongen Caim aan. Alsof ze beide dezelfde Etris waren. Arturo draaide zich om en wachtte af. Als de jongen dood ging zou hij hem helen. En als niet de jongen maar Caim het slachtoffer was, wie weet wat er dan zou gebeuren?

[Kort, maar wel meer dan 4 regels]

[wha, is dit de verhaallijn, wist ik veel ]

Tussen de rotsen had hij zijn slaapplaats gevonden. Hij had niks van het zooitje achter zich waargenomen. Alhoewel. Het gepraat en de wilde geluiden irriteerde hem. Hij trok dan soms ook pijnsende gezichten in de hoop dat ze weg zouden gaan. Hij draaide een aantal keer om zijn oren te bedekken. Ook zijn handen hielpen hierbij. Hij plakte ze dicht tegen zijn oren om het geluid te dempen. Hij was moe van zijn zoektocht die niks had opgeleverd. Hij had het zo goed als opgegeven. In gedachte probeerde hij nu leuke gedachten naar boven te slepen. Gedachtes van zijn broers en zusjes kwamen voorbij. Ook kinderen waar ze mee speelden toen ze klein waren werden zichtbaar. Het lieve gezicht van zijn jongen moeder was hij ook niet vergeten. Als ze riep voor het eten, rende ze van de speeltuin de herberg in waar ze het heerlijkste eten voorgeschoteld kregen. Een lachende glimlach van zijn moeder, met haar bruine krullen en blauwe ogen verdween al snel in een nachtmerrie. De gedachte aan zijn zogenaamde vader deed hem geluiden maken in zijn slapen.
,,Stop", sprak hij een aantal keren op fluistertoon. Kettingen, touwen, beesten en wapens werden zichtbaar. Een donkere kamer met één enkel raam. Nutteloos, werd er naar hem gescheeuwd. Je bent nutteloos, niks, niet nodig, je kan wegrotten, dood gaan, weg kwijnen, Ryuuka schoot wakker waarbij het zweet op zijn voorhoofd stond. Hij voog het weg waarna hij gelijk omkeek naar het kabaal. Zijn ogen werden groot en angstig. Hij duwde zich weg met zijn laarzen over de grond. Zag hij het nu goed. Voorzichtig sloop hij dichterbij om nog een kijkje te nemen. C-Caim, werd hem ingefluisterd. En Yana, en...Arturo! Hij verschool zich achter enkele rotsen met zijn rus tegen de stenen getrokt. Zijn ademhaling trok op. Waarom? Dit kan niet!

Yana keek naar Arturo die de vraag negeerde. Ze grijnsde even vals en hoorde wat hij nog zei. Ze balde van woede haar vuisten en keek even naar Caim. Ze zuchtte diep en keek weer naar Arturo. Het was zijn schuld geweest dat ze Caim moest verlaten, zijn schuld! Ze was woedend op hem. Woedend op wat hij met Caim gedaan had. Ze zou hem nog terugkrijgen, daar zou ze voor zorgen. Zachtjes kneep ze achter haar rug in Caims hand. "Er gaat niets gebeuren, ik doe het wel" fluisterde ze zacht en keek naar de jongen. Ze keek dan naar Arturo en kwam dreigend dichterbij. "Nou, kom maar op" zei ze zacht maar dreigend. Ze wachtte rustig af en een grijns sierde haar lippen. Dit zou nog leuk worden.

Caim zette zich schrap voor het gevecht met 'Etris' zoals Arturo hem noemde. Caim had hij alleen maar zo genoemd omdat het afgeleid was van chain. Het Engelse woord voor keten. Dit omdat Caim die dingen altijd om had. Nooit had Arturo hem laten rondlopen zonder zware ijzeren ketenen om zijn hals en polsen. Ja, alleen als hij iets of iemand moest vernietigen werd hij vrij gelaten, om daarna weer als een braaf hondje terug te keren naar Arturo. Nee, die tijd was voorbij. Al keerde het gevoel terug. Zelfs nu hij vrij van hem was manipuleerde Arturo nog zijn gevoelens en gedachten. En het werd alleen maar erger naarmate Caim dicht bij hem was. Een nieuwe herinnering kwam naar boven, al was deze anders dan de meeste. Het waren alleen maar woorden. Arturo's woorden. Maar hij sprak nu niet. Hij had ze lang geleden eens gezegd. Je bent een beest Caim. Je bent niet menselijk. En net als een beest vernietig je dingen. Knoop dat goed in je oren. Na die woorden, herinnerde Caim zich, had Arturo hem aan de ketenen om zijn nek op zijn voeten getrokken zodat hij haast gestikt was. Onwillekeurig voelde Caim aan zijn hals. Hij kon de ijzig koude ketenen nog steeds voelen.

Toen hij de jongen voor hem in beweging zag komen zette Caim zich ook af. Binnen een seconden waren zijn zwarte pupillen verkleind tot ze de grootte van twee kleine spelden knopjes hadden. Een teken dat Caim compleet psychopathisch werd. Nog erger dan normaal. Hij greep de slang vlak achter zijn kop beet en boorde zijn lange, scherpe, zwarte nagels in het dier. Hij tackelde de jongen tegen de vlakte. Caim zette hem klem tussen zijn lichaam en de grond door zijn knie in de buik van de jongen te boren. Zijn vrije hand veranderde in steen en daarmee sloeg Caim de jongen volop in zijn gezicht. Hij trok zijn hoofd aan zijn haren overeind en liet de slang achter zijn nek langsgaan waarna hij het hoofd van de jongen weer liet vallen. Vervolgens trok hij met twee handen het lichaam van de slang allebei de andere kant op waardoor hij de jongen nu wurgde met de slang. Caim stootte een psychopathische lach uit. Hij genoot ervan anderen pijn te doen.