Pissed of

Ze slenterde rond in het gebied waar Yuuki en Draco ook ergens zouden zijn, al had ze nu geen behoefte aan een van de twee. De twee tortelduifjes hadden wel genoeg aan elkaars gezelschap. Haar hoofd leek elk moment uit elkaar te barsten, ze had er schoon genoeg van haar vleugels waren gewoon verdwenen net als haar helende kracht, waar was alles heen? Ze had niet zo last van de duistere in haar als Yuuki en Draco. Al hoorde het bij Yuuki en bij Draco niet.. ze kon wel gillen van frustratie. Waarom was ze alles kwijt en waarom voelde ze altijd die woede in haar lichaam.. Zo gewelddadig was ze over het algemeen niet.. ow nee wacht was ze juist wel ze sloeg andere graag in elkaar. Begon ze zichzelf nou ook al voor de gek te houden het kon ongeveer niet erger worden. Lyra begon zichzelf kwijt te raken en gespleten persoonlijkheid te ontwikkelen.. foute boel. Ze liep tussen de bomen door, er lag al een laagje sneeuw al kon het haar geen bal schelen als haar kleding onder de sneeuw kwam te zitten. Haar tempo lag hoog, waar ze heen ging ze had om eerlijk te zijn geen flauw idee. Ze was niet alleen in het bos, er waren voetstappen te horen naast die van haar maar het kon haar geen bal schelen dat ze gevolgd kon worden. Lyra wilde door een struik heen lopen maar de takken waren niet bepaald zacht. Ze kraste over de rug van haar hand en brak haar huid. Een dun straaltje bloed stroomde er uit, ze keek er naar. Normaal zou ze het bloed niet eens zien of het was al dicht. Met een zucht pakten ze een zakdoek uit haar zak en bond hem zo goed mogelijk om haar hand. Al zat de knoop niet erg strak omdat ze het met een hand moest doen. Ze liep verder en kwam dieper het bos in al was het nog behoorlijk licht deels omdat de meeste bomen al lang geen bladeren meer droegen om de zon tegen te houden. Het leek wel alsof de boomwortel opeens omhoog kwam zetten uit de grond, al was het eerder Lyra's onoplettendheid waardoor ze met haar voet bleef haken er achter. Haar gezicht zat onder de sneeuw net als haar kleding, haar rechterhand waar de kras op zat balde zich tot een vuist. Ze trok haar voet achter de wortel vandaan en ging op haar knieën zitten. Ze hoorde weer voetstappen. 'Wat moet je nou?' riep ze kwaad. Tot het gene dat ze gehoord had in haar gezichtsveld kwam toen kon ze alleen nog maar verwonderd kijken.

(Lyra&Miyu)

Het sneeuwde! Kleine witte sneeuwvlokjes vielen uit de lucht en bleven op de grond liggen. Verwonderd staarde Miyu naar de vlokjes die op haar neus bleven zitten en schudde haar hoofdje voorzichtig heen en weer. Ze dwaalde al een tijdje alleen rond, alleen dit was de eerste keer dat ze écht sneeuw zag. Ze hief haar handje en ving er wat vlokjes in. Het witte goedje voelde koud aan, het smolt meteen als het haar huid raakte. Geïntreseerd zakte Miyu door haar knietjes en pakte wat sneeuw van de grond. Het droop uit haar handje en liet putjes achter in de dikke sneeuw deken. 'Salju!' noemde ze het witte goedje. Ze keek naar de sneeuwvlokken die aan haar jurkje waren blijven hangen en sprong vrolijk op en neer. 'Salju! Salju!' kraaide ze vrolijk. Ze begon door de sneeuw te rennen en schopte er vrolijk tegen aan. 'Salju!' riep ze nog harder. Ze klapte in haar handjes en waggelde moeizaam verder door het bos. De grote shawl om haar nek zat net iets te strak waardoor ze het erg warm kreeg ... maar ze wilde het ook niet koud krijgen. Snel waggelde ze verder terwijl ze nog harder 'Salju!' riep. Ze sloot haar ogen en maaide met haar armpjes in de lucht. Het liefst wilde ze dit met ahar meoder meer maken, maar die was er niet meer. En haar pleeg ouders hadden haar in het weiland achtergelaten.
In de verte zag Miyu iemand zitten. Ze naderde de persoon en hoorde de kwade woorden en bleef adrupt stil staan. 'Salju?' vroeg ze met trillende onderlip. Ze kon nog steeds erg moeilijk lopen en probeerde over de boomwortels heen te stappen. Helaas bleef haar voetje ook haken en viel ze voorover in de sneeuw. De shawl zat te strak en ze kon niet overeind komen. Hard beogn ze te huilen.

Haar adem werd haar ontnomen, ze wist niet waarom ze het niet eerder had gemerkt dat het kinder voetstappen waren. Ze waren veel lichter dan die van een volwassenen of een ander wezen.. Het kleine meisje dat rond de 4 moest zijn was stil blijven staan toen ze Lyra boos had horen roepen. Er kwam een brok in haar keel ze had niet moeten schreeuwen.. Salju? vroeg het meisje. Lyra keek geschokt naar het meisje wat wilde ze wat zei ze? Haar onderlip trilde en Lyra kreeg een schuldgevoel. Wat deed dat meisje in haar eentje in het bos. En lopen was niet haar sterkste punt merkte Lyra want ze viel over de boomwortel net als Lyra een moment geleden nog. Ze voelde hoe haar lichaam in beweging kwam en het meisje vast wilde pakken maar in de lucht graaide omdat ze net te laat was geweest. Het meisje viel in de sneeuw en begon te huilen. Lyra zag dat de sjaal veel te strak zat. Ze maakten hem los en pakten het meisje op. Ze keek naar het kleine gezichtje, het zag er zo teder en breekbaar uit. Zo gekwetst. Zonder dat Lyra er echt controle over had kwamen er tranen bij haar op. Hoe had ze kunnen schreeuwen tegen dit meisje? Ze trok het meisje voorzichtig tegen zich aan en voelde hoe de sneeuw naar beneden dwarrelde. Lyra zorgde dat het meisje niet helemaal onder de sneeuw zou komen te zitten. 'Het spijt me het spijt me zo.' fluisterde ze het meisje toe. Ze kuste haar op haar haren en knuffelde haar. Lyra wist niet waarom ze zich zo schuldig voelde tegen over het onbekende meisje. Maar ze wilde haar alleen nog maar troosten en bij zich houden en beschermen.

De sneeuw leek Miyu naar beneden te zuigen. Hoe erg ze ook spartelde, ze zakte steeds dieper in de sneeuw. De warme tranen vielen van haar wangen en maakte putjes in de witte sneeuwdeken. Ze was bang dat het meisje har wou laten stikken, dat ze haar zou vermoorden! Ze spartelde nog meer en voelde opeens twee armen aan haar lijfje. Ze werd overeind getrokken en keek snikkend naar de rood – bruine ogen van het meisje. Het meisje maakte Miyu’s sjaal wat losser zodat ze weer normaal adem kon halen. Haar tranen bleven in haar ooghoeken zitten terwijl ze verbaasd naar het meisje voor haar keek. Die ogen raakte haar het meest … ze had zelf rode ogen. Het was een van de redenen dat haar pleegouders haar opnieuw weg hadden gedaan. Rode ogen stonden bekend als duivels ogen. Ze zou mogelijk en volgeling van de duivel zijn, ze zou rare dingen kunnen omdat ze rode ogen had. Ze maakte van haar handen kleine vuistjes en voelde hoe ze tegen het meisje werd aangedrukt. Ze sloeg haar armen nieuwsgierig om de nek van het meisje en hield haar hoofdje verbaasd schuin toen ze wat tegen haar zei. Ze kreeg een kus op haar haren en werd geknuffeld, het was een fijn gevoel. Ze werd lekker warm. Ze klapte vrolijk in haar handjes en ving wat sneeuw op haar hand zodat ze het aan het meisje kon laten zien. ‘Salju!’ zei ze terwijl ze haar handje voor het gezicht van het meisje hield. Ze hield haar hoofd schuin en glimlachte opgetogen.

De sneeuw dwarrelde verder naar beneden, ze wist niet goed wat ze nu moest denken. Waarom voelde ze zich zo hecht met dit onbekende kleine meisje, het klopten niet. Ze wist niet hoe het was om haar ouders te verliezen. Het meisje had rode ogen, zoals mensen ze noemde duivelsogen. Maar ze waren zo.. onschuldig Lyra kon zich niet indenken dat mensen er bang voor waren. En trouwens haar opa was zoveel erger dan het figuur dat de mensen de duivel noemde.. Toen de sjaal wat losser was geraakt kon het meisje gelukkig weer normaal ademen en bleven de tranen in haar ooghoeken hangen. Ze zag in de blik verbazing dacht Lyra. Het was wel zo logisch Lyra was zelf ook beetje verbijsterd om wat ze gedaan had. Ze voelde hoe het meisje haar armpjes om Lyra's nek sloeg. Het geluid van de handjes die vrolijk tegen elkaar aan klapten zorgde dat Lyra haar ogen even groot werden. Dat geluid had ze al tijden niet meer gehoord. Weer zei het meisje Salju, en toen zag Lyra wat het meisje op haar hand had. Sneeuw dus dat bedoelde ze al die tijd. Gewoon sneeuw. De glimlach op het meisje haar gezicht liet Lyra glimlachen. 'Waarom ben je hier alleen meissie?' zei ze daarna. Ze zorgde dat het meisje iets naar achter kon leunen als ze wilde en dat ze dan nog op Lyra haar schoot kon blijven.