Where are you?

Een bruine wolvin liep door het bos. Haar oren lagen in haar nek. Haar ijsblauwe ogen keken schichtig om haar heen. Ze hield haar lichaam een beetje laag net als haar kop. Ze vertrouwde hier niets. Ze was hier nog niet zo lang. En waar zat Ire? Ze had hem al even niet meer gezien. Bij hem voelde ze haar veilig. Ze kon niet tegen de tweebenige dingen die hier vaak rondliepen. Ze waren niet te vertrouwen, nooit en ook zij zou er geen vertrouwen. Nooit! Ze snoof de geuren even op en haar ijsblauwe ogen lichtten lichtjes op. Ook haar ketting lichtte op en ze gromde zachtjes. Er was iemand, dat voelde ze. Ze liep verder en haar houding was onderdanig en angstig. Ze keek rond en zag toen een schim. Meteen begon ze hard te grommen..

De labrador pup die Tsunami nu al enkele dagen was gevolgt, sprong door het hoge gras. Tsunami zelf bleef op het pad lopen, das liep een stuk prettiger. De jonge hond trok zich er niks van aan. Aarde, gras, modder, het was voor hem allemaal hetzelfde. De jonge hond schoot van links naar rechts, van de ene kant van het pad, naar de andere. Soms verdween het jonge diertje de verte in, en soms bleef hij ver achter. Tsunami deed niet eens moeite het beest in de gaten te houden. Veel te vermoeiend. Nee. Tsunami was bezig met het schillen van haar appel. Met haar zakmes schilde ze elke keer een dun plakje af, die ze vervolgens in haar mond stopte. De appel smaakte zoet en sappig. Tsunami smulde er dan ook van, alsof het iets heiligs was. Ook de pup kwam heel soms even terug, om een stukje mee te bietsen. Tsunami wist niet dat honden fruit aten, tot de pup met haar mee kwam. Tsunami at namelijk niet anders.
De kleine pup kauwde op zijn maaltje terwijl hij weer eens ver vooruit huppelde. Toen hij de hoek om ging stond hij met veel geweld gelijk stil. In de verte stond een licht gedaante. De labrador deed gelijk zijn staart tussen zijn poten en de oren naar achteren. Het harde grommen zetten hem op een lopen. Hij schoot terug naar zijn 'baas' waar hij in de armen sprong. Tsunami moest hierdoor haar halve appel en zakmes laten vallen.
,,Zonde", sprak Tsunami gelijk zeurend, kijkende naar de appel. Vervolgens keek ze op naar de pup. ,,Wat is er jochie, heb je weer één of ander spook gezien", zei ze troostend waarbij ze over zijn koppie aaide. Daarna zette ze hem weer neer en pakte haar zakmes op, de appel mocht blijven liggen. Vervolgens tilde ze de pup weer op, de zowat in haar kroop. Zo liep Tsunami rustig verder.
Ook zei ging de hoek om, daar zag zei, net als de pup, een schim. Ze rolde met haar ogen.
,,Was je daar nu zo bang voor"?

De bruine wolvin hoorde dingen. Ze zag de kleine pup en stopte na een tijdje met grommen. Ze snoof en merktte dat deze opeens verdwenen was. Ze keek rond maar zag hem niet meer. Ze legde haar neer en had haar oren nog steeds plat liggen. Ze snoof en hoorde opeens weer iets. Ze stond op en zag een meisje met de pup van daarnet. De pup was vast geschrokken door haar gegrom. Ze had nu stilletjes aan tweebenige dingen leren vertrouwen. Langzaam kwam ze dichterbij. 5 meter voor de twee stopte ze. Haar staart tussen haar benen geklemd en haar oren plat. Ze hield haar lichaam en haar kop laag. Ze keek omhoog naar het jonge meisje. Ze gromde even zachtjes en wachtte af.

Tsunami was het pad gevolgt met een volgende appel, en opnieuw haar zakmes. De pup hielt het niet meer, en had zich vastgeklempt aan haar hoofd. Echt comfortabel zou het niet zitten. Niet dat het Tsunami kon schelen. Het beestje moest het zelf maar weten. Tsunami begon dat ook weer rustig plakjes te snijden om ze vervolgens opnieuw één voor één op te eten. Ze bood er nog één aan, aan de pup, maar die was te angstig. Zelfs voor een appel. Het wapen op Tsunami's rug rammelde wat heen en weer, dit deed 't altijd. Mensen werden er altijd angstig van, de meeste dieren waren gelukkig anders. Of het moesten dieren zijn die wisten wat het woord 'jacht' betekende! De pup vond dat iniedergeval niet eng. Maar dat was volgens Tsunami ook het enige.
Nu Tsunami zag waar ze mee te maken hadden, glimlachte ze flauw.
,,T'is maar een soortgenoot, maak je niet zo'n zorgen", bracht ze naar de pup die ze op de grond zette. Het dier bleek niet te luisteren, en schoot gelijk achter Tsunami's sandalen. Tsunami liet het maar voor wat het was. Kauwend keek ze op naar de wolf....of wolvin. Ze wist niet of deze net als Tristan kon praten. Ze waagde het erop met een vraag.
,,Wil je ook een stukje appel", vroeg ze en stak hij stukje op de vlakke hand naar haar uit. Door hun afstand kon de wolf zelf weten of ze kwam of niet.

De bruine wolvin keek naar de twee. Ze hield haar laag van angst en zag dat de kleine pup ook bang voor haar was. Voor hem was ze niet bang maar wel voor het meisje. Ze vertrouwde nog steeds geen tweebenige dingen. Ze snoof weer en zag dat het meisje haar opmerktte. Ze keek even naar de pup en dan naar het meisje die de appel aanbood. Even twijfelde ze maar haar maag knorde van de honger. Voorzichtig kwam ze dichterbij en nam ze het stukje van haar hand. Ze kauwde erop en at het op. Ze zette meteen een stapje achteruit en keek het meisje aan. Ze kon iedereen verstaan maar praten met mensen kon ze niet, alleen met andere wolven. Ze snoof en keek naar de twee met haar ijsblauwe ogen.

Tsunami was sowieso al niet groot, maar doordat ze door door haar knieën zakte, waren zij en de wolvin op gelijke ooghoogte. Tsunami lachtte tevreden toen de wolf het stukje appel van haar hand af pakte. Haar dier was onderdanig, iets wat Tsunami best sneu vond. Er was namelijk geen reden voor haar om zo bang te zijn voor iemand als Tsunami. Zij zou een hond of wolf namelijk nooit pijn doen, alleen als ze haar zouden aanvallen. Dan zou ze het met veel tegenzin doen. Tsunami schilde vervolgens nog een plakje af en legde 'm voor de wolvin op de grond. Daarna zocht ze naar de ogen van het teefje.
,,Wauw, je ogen zijn echt schitterend", sprak ze vol bewondering. Zulke blauwe ogen had ze nog nooit gezien, alleen op plaatjes. Tsunami ging in kleermakerszit zitten om ze beter te kunnen bekijken.
,,Echt prachtig", zei ze lachend.

De wolvin keek naar het meisje en schrok even toen ze door haar knieën zakte. Ze waren nu even groot. Haar ijsblauwe ogen keken naar het meisje. Ze deed even niets en bleef staan waar ze stond. Ze zag weer het stukje appel en opnieuw knorde haar maag. Ze pakte het voorzichtig op en kauwde. Ze slikte het door en keek naar het meisje dat haar ijsblauwe ogen zocht. Ze bleef staan en hoorde wat ze zei. Ze drukte heel even haar snuit tegen het meisje haar wang maar trok terug. Ze snoof even en gromde zachtjes maar keek naar het meisje. Ze stopte met grommen en bleef rustig staan terwijl ze toeliet dat het meisje haar bekeek.

De labrodor pup hielt zich nog altijd verscholen achter de rug van Tsunami.
Tsunami zelf hielt ze bezig met de wolvin. Ze vond het jammer dat de wolf niet kon praten, dat zou alles namelijk een stuk makkelijker maken. Maar ach, hoogwaarschijnlijk kon deze wolf alleen met soortgenoten praten. Wat Tsunami een idee gaf! Ver dacht ze al meteen dat het niet zou werken, maar het was altijd de moeite waard. Tsunami grijnsde braad waarop haar hoektanden langer en scherper werden. Haar pupillen werden zwarten, en op haar wangen verschenen aan beide kanten drie strepen. Niet veel later maakte ook haar mensen oren plaats voor de verandering. Ze verandere namelijk in puntige, grijze husky oren. Haar nagels werden langer en bot, vooronder haar vingernagels, maar ook haar teennagels. Daarom droeg ze sandalen, bij normale schoenen waren ze er dwars doorheen gegaan. Haar laatste verandering, was de gekrulde husky staart die snel verscheen. Tsunami had al eens een poging gedaan om met 'haar eigen soort' te praten. Soms leek het of het lukte.
,,Mijn naam is trouwens Tsunami, was is de jouwe", met deze vraag kon ze controleren of het echt werkte?

De bruine wolvin keek even naar de pup en dan naar het meisje. Ze snoof even en merktte dat het meisje veranderde. Ze keek ernaar en gromde even zacht. Ze legde haar oren plat en zag dat ze veranderde in een soort Husky. Ze spitste haar oren en keek haar aan. Ze ging zitten en keek naar het meisje die haar voorstelde. Nouja meisje, nu was het een hond. Daar kon ze wel mee praten. "Ira" zei ze tegen haar en snoof even. Ze bleef rustig zitten en keek om haar heen. Kort keek ze naar de pup maar al snel richtte ze haar ijsblauwe ogen weer op Tsunami. Ze viel best goed mee, zeker nu ze een soort soortgenoot van haar was.

Tsunami lachtte toen bleek dat ze haar echt kon verstaan. En natuurlijk kon ze het. Ze kon namelijk liplezen. Maar met haar horende oren kon ze nu ook echt horen wat ze zei. Dit was nooit eerder gebeurd.
,,Ira", herhaalde ze lachend maarbij haar ogen zich dichtknepen tot halve maantjes. Ze was er bijna trots op dat ze nu met wolven kon praten. Haar oren sloegen dat ook spits naar voren en haar staart sloeg lichtjes heen en weer. De labrador pup had hier blikbaar last van en was stilletjes op Tsunami's schoot gekropen. De pup maakte nooit geluid, dus veel te zeggen zal hij niet hebben. Daarom kon ze het bij deze hond ook niet testen.
,,Ik heb je hier nooit eerder gezien, ben je nieuw", ze besloot maar gelijk door te vragen. Het feit dat ze nu met haar kon praten, deed haar praten, veel praten. Ze wilde de wolf dan ook iedere keer horen antwoorden.
,,Dit is best maf, ik praat tegen een wolf. Dit is echt totaal nieuw voor mij", bracht ze hardop. Het was haar bedoelig het te denken, maar inplaats van zei ze het allemaal hardop. Daarom grinnikte ze weer even. Vervolgens draaide haar blik even weg naar de appel die ze nogsteeds vast had.
,,Heb je nog honger", vroeg ze waarna ze even stopte? Zo had de wolvin de tijd om antwoord te geven op haar meerdere vragen.

De bruine wolvin keek rustig naar het meisje. Ze was blijkbaar erg blij. Ze hoorde dat het meisje haar naam herhaalde en knikte even. Ze keek dan naar de pup en richtte haar blik weer op het meisje. "Ja ik ben nieuw" antwoordde ze rustig op haar en keek haar aan. Ze vond het best raar zo met een meisje praten, nouja hond nu. Ze snoof en keek even rond. Ze richtte haar blik op het meisje dat wat zei en grijnsde zacht. "Voor mij is het raar, nog nooit heb ik met een meisje gepraat" zei ze rustig en keek haar aan. Ze gaapte even en hoorde de vraag. Ze schudde haar kop even. "Hoeft niet" zei ze rustig en stond op. Ze rekte haar eens goed uit en schudde haar vacht uit. Ze ging weer zitten en keek naar het meisje of deze nog vragen had.

Tsunami's gevreesde humeur was nu volledig verdwenen. Ze had al maar een lach op haar gezicht. En zo ver Tsunami wist, kon ze geen reden bedenken waarom deze zou verdwijnen.
,,Ah, vandaar dat ik je nooit eerder heb gezien", bracht ze bedenkelijk. Zo kwam ze tot de conclusie dat ze inderdaad nog geen andere wolf zoals zij hier had gezien. Nee, dit was de eerste.
,,Begrijpelijk", ging ze verder. ,,Het is ook best vreemd. Maar hey, zo heb je wel eens iemand anders om mee te praten", lachtte ze. ,,Een keer iets anders dan alleen wolven, en ik anders dan alleen mensen", al was dit niet helemaal waar, ze sprak het vol overtuiging. Ze had namelijk al met Tristan gepraat, ook een wolf. Alleen was deze groter dan een normale wolf, veel groter. Ondertussen was Tsunami weer verder gegaan met schillen. Zelf nam ze alvwat een plakje, en ook de pup durfde weer. Ira antwoordde dat het niet hoefde.
,,Weet je het zeker", vroeg ze aandringend. ,,Het mag hoor, ik heb er genoeg", voegde ze er nog aantoe.

Ira keek rustig naar Tsunami en dacht aan het andere meisje. Die lachtte ook vaak dus dat was een goed teken. Ze grijnsde even en keek naar het meisje. Ze knikte even zacht en hoorde wat ze verder nog te vertellen had. "Dat klopt" zei ze kalm en keek rond. Ze had alleen nog maar met wolven en een klein meisje gepraat. Het was best leuk. Ze keek rond en dan weer naar Tsunami die weer verder begon te schillen en weer vroeg of ze niet nog wilde eten, nogmaals. "Nee echt niet" zei ze rustig en legde haar neer. Ze legde rustig haar kop op haar poten en keek naar het meisje terwijl deze nog aan het schillen was.

Tsunami hielt haar schouders op.
,,Dan moet je het zelf weten", lachte ze waarbij ze zelf een stuk appel nam. Ze keek even naar het kleine hondje naast haar wat ook zijn stukje appel doorslikte. Het bracht haar op een idee. De labrador kende op haar na niemand. Misschien wat het een idee om hem eens te laten praten met iemand die echt zijn soort was. Oftewel een wolf of een hond. Ze keek van het hondje naar Ira en terug. Vervolgens pakte ze het jong op en plantte het voor Ira. Het jonkie schoot gelijk een aantal stappen achteruit. Met zijn oren naar achteren en zijn staart tussen z'n poten viel hij op zijn achterwerk.
,,Ira, dit is pup, pup, dit Ira", sprak ze voorstellend waarbij ze pup terug naar Ira trok. ,,Hoe wil jij ooit een grote, sterke reu worden als je voor alles en iedereen bang bent" , lachtte ze hem toe.

Ira keek ernaar en grinnikte. Ze keek rondom haar en dan weer naar de andere twee. Ze merktte dat het kleine hondje voor haar gezet werd. Ze keek ernaar en grijnsde even. Ze kwispelde iets maar stopte al snel. Ze zag dat deze opnieuw bang was en luisterde naar de woorden van Tsunami. Ze knikte even en keek naar pup. Rare naam voor een pup. Wel grappig natuurlijk. Ze keek naar het kleine ding voor haar. "Hallo" zei ze vriendelijk tegen hem en tikte met haar snuit even tegen hem. Ze grinnikte en keek hem rustig aan. Haar ijsblauwe ogen stonden rustig en zo wachtte ze een beetje af op zijn reactie.

,,T'is niet zijn echte naam trouwens. Ik heb namelijk niet een echte naam. Hij is niet van mij weet je. Ik heb hem alleen uit de struiken gehaalt toen hij vast zat, en sinds dien volgd hij mij", sprak ze lachend en gaf de pup nog een zetje naar Ira toe. Het beesje bleef namelijk maar naar achteren lopen. Ira was dan ook zo vreselijk eng! Echt wel. De pup antwoordde dan ook niet terug op haar begroeting, het beestje was veel te bang om iets te zeggen. Er klonk zelfs geen gepiep.
,,Hij is niet echt spraakzaam", sprak ze bezorgelijk. ,,Ik maak me daar nogal zorgen over", zei ze kijkend naar Ira met een vragende ondertoon. Zij als wolvin moest weten hij het zat met pups en praten. Misschien duurde het even, of moest deze het nog leren? Tsunami had werkelijk geen idee.

Ira keek naar het meisje dat verder over de pup vertelde. Ze luisterde ernaar en knikte dan eventjes. Ze keek naar de pup die weer wegwilde van haar en zei er maar niets meer tegen. Ze keek weer naar het meisje. "Ik weet niet waarom hij niet praat, wel raar" zei ze rustig en keek naar de pup. Ze gaapte even en legde rustig haar kop op haar poten. Even sloot ze haar ogen maar ze keek weer naar Tsunami. Ze had best moeite om haar ogen open te moeten houden. Ze was doodmoe maar het was ook niet echt beleefd om te slapen. Ze zweeg verder maar en keek rustig naar het meisje en de pup.

Het viel Tsunami op de Ira moe was. Ze glimlachte daarop, ze moest toegeven dat ze zelf ook best moe was. Ze gaapte daarom ook even waarbij ze haar armen uitrekte. Ze tilde de pup weer bij haar opschoot. Vervolgens stond ze met pup en al op. Ze keek naar de grond waar Ira nog lag.
,,Zin om een tukkie te doen in de holle appelboom", vroeg ze aan Ira. Ookal was deze zogenaamd van Vick, het kon haar niks schelen. Vick kon de put op met z'n bleekmiddel. Tsunami had echt nooit hekel aan hond-achtige, ook niet aan halve. Maar die ontspoorde halfwolf kon ze wel door de wc spoelen er weer uit halen, uhm verbranden en vervolgens in stukjes snijden, maar dat terzijde. Met haar geïrriteerde gedachte over Vick keek ze met een lieve glimlach op Ira neer. Zo wachtte ze op een antwoord.

Ira keek voor haar uit en haar ogen vielen weer eens bijna dicht. Ze stond snel op en keek naar Tsunami die ook wel moe leek. Ze gaapte en rekte haar helemaal uit. Ze keek rond en spitste haar bruine oren even. Ze hoorde de vraag en knikte maar even. "Dat wil ik heel graag" zei ze zacht en glimlachtte. Ze was echt moe en eens goed slapen zou goed zijn. Zeker nu omdat ze een moeder werd. Ze dacht aan Kira en even aan pups. Ze schudde de gedachte rustig weg en keek met haar ijsblauwe ogen naar Tsunami.

[*valt van stoel* is Kira de vader 0.0]

Tsunami knikte waarna ze voor haar uit door de struiken naar een open veld liep. Daar was het gras ernstig hoog en ongelijk. Hier en daar stonden een aantal klaprozen en paardenbloemen. Verder was het een groene deken met in het midden een grote, brede boom. De boom was ontzettend dik, niet extreem groot, gewoon heel dik. Wat de holte groter zou maken. Er omheen stonden een aantal struiken en kleine boompjes. Ook veel onkruid bevond zich alleen daar. Tegen de boom groeide een hoop klimop en andere klimplanten. Ook liep er een smal kabbelend beekje door het veld wat naar de boom leidde. De boom was de stop van het veld. Daar ging de beek in een dunne waterval zo'n 8 meter de afgrond in. Daar eindigde alles in een groot meer.
Ondertussen waren ze al bij de boom aangekomen. Tsunami ging naar binnen. Daar ging ze inmiddelijk liggen. Op de bodem lag dan ook zacht stro, en er was zeker plaats voor nog 6 andere mensen, of in dit geval, wolven. De pup nestelde zich dicht tegen haar aan. Tsunami hielt haar ogen nog even open, tot Ira er ook was.

[Shtttt! ]

De bruine wolvin liep rustig achter haar aan. Ze keek om haar heen en haar blik gleed naar de klaprozen en paardenbloemen. Ze keek even naar de hemel en dan naar Tsunami. Ze volgde het meisje even en zag verderop een groot meer. Ook merktte ze de boom al op waar het meisje meteen inkroop. De wolvin volgde haar en legde haar rustig neer. Even keek ze naar het meisje en de pup maar al snel legde ze haar kop op haar poten. Ze bleef even wakker maar haar ogen vielen dicht. Rustig en vredig sliep de wolvin in het zachte stro.