Coming from heaven...

De hemel was blauw, zo blauw dat het bijna pijn deed aan je ogen. Af en toe kwam er een klein, wit, pluizig uitziend wolkje voorbijzetten, maar die verwaaide telkens snel. Iets schoot met enorme snelheid door een zo'n wolkje, die doormidden gekliefd werd door de zwarte schim. Erica wilde niet achterom kijken, naar de plek waar ze vandaan kwam. Ze ontsnapte niet voor niets van die plek. Hemel geweldig? Was het maar zo. Einden had ze gereisd, grotendeels door de hemel omdat ze met haar grote zwarte vleugels gewoon sneller kon vliegen dan lopen op haar twee benen. Gevlucht voor haar verleden, terwijl die niet eens slecht was geweest. Het kwam doordat iedereen haar vanwege haar donkere voorkomen beschouwde als een gemene Engel, in plaats van een goede. Erica's grijze ogen scheerden over de Aarde, op zoek naar een goede plek om eindelijk te landen na haar bijna ononderbroken reis. Een meer verscheen in haar getrainde blik, die honderden keren beter was dan die van een gewone sterveling. Gelukkig, dacht ze opgelucht. Een plek om uit te rusten... Haar donkere vleugels begonnen enorme pijn te doen van het vele vliegen. Met een sierlijke landing zette ze haar benen op de grond. Bijna zakte Erica door haar benen, slap van vermoeidheid maar ze wist zich nog net op tijd staande te houden. Vanuit de rugzak die ze op haar rug droeg haalde ze een tent tevoorschijn, zette die zo snel mogelijk op en gooide haar spullen in de tent. Daarna ging ze zitten op een rots die naast het Meer lag. Erica zuchtte. Hopelijk zou ze eindelijk vrienden, zielsverwanten vinden. Iemand die niet bang voor haar zou zijn, maar het eerlijke en aardige meisje in haar zou zien. Ze vouwde haar grote zwarte vleugels op haar rug, waardoor het leek alsof ze een soort mantel van veren droeg.

Dicht bij het meer, achter een grote rots, lag Caim. Hij lag in het enige schaduwplekje wat hij kon vinden, heel dicht tegen de rots aan dus. Zijn handen had hij onder zijn hoofd terwijl hij naar de lucht staarde. De lucht was fel vandaag. Zo fel blauw dat het pijn deed aan Caims ogen. Maar toch wendde hij zijn blik niet af. Iets dwong hem naar boven te blijven kijken. En dat ' iets' liet zich snel genoeg zien. Een zwarte schim schoot ineens dwars door een wolk. Zo'n zeldzaam wolkje wwaarvan hij had gehoopt dat het voor de zon zou schuiven, maar het enkel zat te plagen door dat niet te doen. Caim nam snel zijn schaduwvorm aan en werd een met de schaduw terwijl hij stiekem bespiedde wie of wat de schim ook was. Hij zag een meisje landen. Ze was mooi, sierlijk en elegant. Nieuwsgierig bleef Caim kijken. Gefasineerd door haar vleugels. Zoiets had hij niet vaak gezien. Verder deed Caim niks. Hij ging niet naar haar toe, hij maakte zichzelf niet eens zichtbaar door zijn menselijke gedaante weer aan te nemen. Hij keek alleen maar naar haar. Zijn ogen volgde de fijne contouren van haar vleugels. Waarom hij er zo in geinteresseerd was in haar vleugels wist hij niet. Hij had nooit een persoon gezien met vleugels waarschijnlijk. Caim bleef maar naar haar kijken. Alsof hij zich haar wou herinneren voor later. Verder hoefde hij niets van haar. Hij wou eigenlijk alleen maar naar haar kijken. Hij hoopte vurig dat ze hem niet snel zou opmerken. Dan kon hij tenminste nog een tijdje staren. Want dat was eigenlijk wat hij deed, staren. Zijn rode ogen leken wel aan haar vastgelijmd. En ergens was hij wel benieuwd naar haar naam.

Erica kreeg al snel het gevoel dat iemand haar zat te bekijken. Het water voor haar glinsterde in het felle zonlicht, maar het bracht haar niet tot rust. Normaal gesproken had water een kalmerend effect op haar. Maar nu was het gevoel van bespied te worden te groot, te dreigend. Haar ogen veranderden langzaam in een donker kleurtje blauw, in plaats van het lichte grijs van daarnet. Altijd veranderden haar ogen mee met hoe ze zich voelde. Erica keerde zich om, maar zag helemaal niks. Niks of niemand, maar ze wist zeker dat iemand zat te kijken. De rots waarop ze zat leek ineens niet zo veilig meer als eerst, en het meer was ineens niet zo verwelkomend meer. Het ongemakkelijke gevoel in haar borst groeide, en ze kon bijna de blik van het iets of de iemand over zich voelen glijden. Erica draaide zich volledig om, om beter te kunnen kijken. Haar gehoor, haar reuk, al haar zintuigen stonden op scherp om de gluurder maar te vinden. Met haar vleugels klapte ze een paar keer wat een kleine windstroom veroorzaakte, met als doel struiken zo te laten zwiepen dat ze kon zien of er iemand zat. Er was niemand. Erica bedacht dat ze misschien beter kon zien vanuit de lucht, als ze vloog. Ze klapte haar vleugels uit, en bijna direct weer in. Spierpijn weerhield haar ervan te vliegen. Eerst moest ze rusten, weer op krachten komen. Dan zou ze wel zien wat ze zou doen. Net toen ze zich om wou draaien dacht ze dat ze wat zag, en keek recht naar een rots een paar meter van zich vandaan. Ze zuchtte, het was maar een schaduw geweest. Weer ging ze zitten op de rots, en keek uit over het water. "Ik dacht echt dat ik wat zag," mompelde Erica zachtjes. Haar stem was, in tegenstelling tot haar uiterlijk, lief en zacht. Met recht een engelenstem. Zingen kon ze ook, maar dat deed ze niet altijd. Niet altijd was er een aanleiding tot zingen.

Caim had gelukkig net op tijd zijn ogen weten te sluiten waardoor zelfs het rood van zijn ogen niet meer zichtbaar was. Het engelmeisje had recht zijn kant opgekeken en als hij zijn ogen niet gesloten had, dan had ze hem zeker gezien. In zijn schaduw vorm was Caim geheel zwart op een klein ding na. Zijn ogen bleven net zo fel en bloedrood als in zijn menselijke vorm. Dat was wel een nadeel. Maar daarintegen waren zijn oogleden wel weer schaduw zwart dus als hij zijn ogen sloot was er niets aan de hand.
Hij had zich stil gehouden en doods toen ze zijn kant op had gekeken. Caim wist dat dat zijn enige manier om onopgemerkt te blijven was om precies hetzelfde te zijn als je omgeving. Toen hij haar zachtjes hoorde mompelen waagde Caim het om zijn ogen half te openen maar sloot ze daarna direct weer. Het was niet langer veilig achter de rots. Jammer vond hij, nu kon hij niet langer naar het engelmeisje kijken. Hij liet zich langzaam met de bewegingen van de schaduw terug glijden achter de rots zodat er geen onderscheid was te maken tussen hem en de andere schaduw. Daarna, precies op dezelfde manier verdeelde hij zijn lichaam en verdween tussen de andere schaduwen. Soms liftte hij met de schaduw van een wolk mee, dat was nog makkelijk. Andere keren moest hij het met de schaduw van de bladeren van de bomen doen al was dit een stuk moeilijker. Ze waren klein en bewogen allemaal op hun eigen unieke manier waardoor Caim er nog wel eens naast zat. Niet dat het erg veel opviel maar als je echt goed keek zag je soms een kleine verandering. Alsof dat stukje schaduw er niet tussen hoorde.

Erica zuchtte. Het was jammer dat er niemand geweest was, ze had toch gezworen iets gezien te hebben... Haar buik begon te rommelen, ze had honger gekregen merkte ze. Rustig liep ze op haar tent en haar tas, die in de tent lag af. Haar zwarte grote rugzak. Uit het voorvak haalde ze een pak broodjes tevoorschijn, pakte er een en stopte het netjes terug. Terwijl ze uit de tent kroop zag ze iets raars. De schaduwen van de bomen bewogen verkeerd met de wind... Dat klopte niet. Erica's gezicht vertrok. "Ik weet niet wie je bent," zei ze streng, "Maar je veranderen in een schaduw helpt je niet. Ik heb verontwikkelde zintuigen, en het valt me dus heus wel op." Erica liep op de vervormde schaduw af. Hoewel ze het niet kon pakken, was erop af lopen en het opmerken genoeg. Hoopte ze.
Een plan ontwikkelde zich in haar hoofd, en wilde haar niet loslaten. Oke, dacht ze. Ik probeer wel wat. Erica flapte haar grote vleugels uit en begon hard ermee te klapperen. Haar plan was om de schaduw, als dat kon, weg te blazen van de boom en hem zo te ontmaskeren.

*Sorry, inspiloos*

Caim hield direct stil toen het meisje hem had opgemerkt. Bladeren waren ook zo moeilijk te volgen. Hij vloekte in gedachte omdat hij zo onvoorzichtig was geweest. Toch moest hij toegeven dat het engelmeisje een mooie stem had. Het paste bij haar uiterlijk vond hij. Hij voelde niks van de wind die ze met haar vleugels veroorzaakte. Hij was immers een met de grond. Maar zomaar wegkomen lukte hem nu ook niet. Hij moest haar een beetje afleiden. Alleen maar zo zodat hij wegkon daar. Zijn zwarte schaduwhand schoot omhoog uit de grond en greep het engelmeisje om haar enkel. Alleen om haar een beetje te laten schrikken. Daarna liet Caim haar meteen los en schoot onder haar door. Op veilige afstond sprong hij uit de grond omhoog en draaide zich om naar het meisje terwijl hij zijn menselijke gedaante weer aannam. Zijn nagels en vingers had hij automatisch gekromd tot een soort klauwen, voor het geval ze hem wou aanvallen. Zijn felle, rode ogen keken haar recht aan. Nu hij zo tegenover haar stond kantelde zijn hoofd een beetje schuin zoals altijd al hij een nieuw iemand ontmoette. Zelf vond Caim dat een verschrikkelijke gewoonte en gauw draaide hij zijn hoofd weer recht. Hij bleef echter wel zwijgen. Zijn gedachten zeiden hem hier snel weg te gaan, maar zijn voeten leken wel van het element wat hij zelf kon besturen, steen.