maar wat rond dwalen

Maseru had al tijden geen goede wandeling meer gemaakt. Dus liep hij rustig wat rond en na een tijd lopen werden de Bloeiende bomen ineens dor en verrot. Nog een stukje verderop Stonden allemaal kettingen en boorden met de tekst '' Verboden!! '' er op. Maseru trok zich daar verder niet echt iets van aan en Liep gewoon door de kettingen en boorden heen. Zelfs de boorden waren verrot en de kettingen verroest. Om de zo veel honderd meter Bleven de boorden en Kettingen komen maar steets waren ze meer verrot en verroest. Na wel 5 keer dat tegen gekomen te zijn hielden de waarschuwingen en kettingen eindelijk op.
Maseru kon nu eindelijk zijn wandeling maken in het bos. Door de verdoorde en verrotte takken van de bomen scheen wat licht en en waaide een zacht briesje. het was erg lekker en rustig. Maseru geniete hele erg van die rust en liep fluitend verder over het grind pad. Toen Maseru bij een kruispunt aan kwam Wist hij niet welke kant hij op zou lopen en brobeerde de weg wijzers te lezen. Alleen was het een beetje te donker en het boord was half weg gerot.de het enigste wat te zelen was was: '' B...mlo....t '' Dat was naar links en naar rechts stond er: '' u....an...''. Dus aan de weg weizers had je ook helemaal niets. Maseru besloot na lang twijfelen naar toch maar naar links te gaan ook al werd het daar alleen maar donkerder. Daar trok maseru zich helemaal niets van aan en liep daarom ook rustig verder.
Toen ze zon weg ging en alleen nog maar het maanlicht met kleine dunnen stralen door de bomen kwam Begon zelfs een spook als maseru het donker te vinden hij zag totaal niet waar die liep. dus pakte een Stok van de grond en Stak die aan. Nu liep hij met een doort fakkel verder maar hoe donkerder het werdt hoe meer rare geluiden er klonken. Ineens hoorde Maseru iets achter hem het klonk als geritsel van een beest of mens. Maseru stond gelijk stil en riep '' Wie Is daar? kom eens te voorschijn. ''. Gelijk daarna Schoot Maseru 3 felle Vuur flitsen de lucht in. zelfs in 3 verschillende kleuren ( Paars, Rood en Blauw ) om extra aandacht te trekken.

Diep in het bos, in elkaar gedoken tegen de stam van een boom, zat Caim. Hij zat gebogen over een stuk vlees dat afgescheurd was van een pas gedood karkas voor hem op de grond. Met zijn tanden scheurde hij er stukken vlees vanaf. Hij zat in elkaar gedoken alsof iemand hem zijn pasgevangen eten wou afnemen maar at op een rustig tempo door. Het bloed liep langs zijn kin maar dat kon Caim maar bar weinig schelen. Hij had tenminste te eten. Hij keek, snel en schichtig als een hert op toen hij plotseling een stem hoorde. Hij liet zijn avondmaal maar even voor wat het was en ging voorzichtig op zijn hurken zitten. Hij legde een van zijn handen tegen de stam en zijn rode ogen gluurde om het hoekje. Hij zag daar een ander wezen. Hij wist niet precies wat het was maar het had kennelijk een scherp gehoor. Zo luid was Caim namelijk niet geweest. Hij overwoog even wat hij zou doen. Lekker blijven zitten waar hij zat en zijn diner voorzetten, of toch maar zichzelf toonbaar maken aan de jongen. Caim keek nog eens om naar zijn eten. Hij had al minstens de helft van het dier op en als hij eerlijk was had hij niet zo'n honger meer. En die jongen of wat het ook wezen mocht leek hem nu een stuk interessanter. Langzaam stond hij op en verliet zijn veilige plek tussen de bomen en de struiken. Hij keek zwijgend naar de persoon met de fakkel in zijn hand. Onbewust kantelde Caim zijn hoofd even schuin terwijl hij de jongen van top tot teen bekeek. Kap daar nou eens mee Caim zei een zacht stemmetje in zijn hoofd. Automatisch gehoorzaamde Caim en keek weer recht.

Maseru Keek rustig om hem heen om te kijken of hij iemand zag. Bang was die cker niet Alles ging immers toch door hem heen. Maar dat hij nog steets niet zag vond hij wel raar. Hij hoorde toch echt iets dus maseru blijf rustig wachten. Zijn vakkel Begon langzaak kleiner te woorden en de vlam werd kleiner. Maar toen zag Maseru ineens Iemand vanuit een donkere en goed beschutte plek te voor schijn komen. Langzaam begon maseru hem goed te zien. Bloed liep langs zijn gezicht en verder keek hij heel goed naar de kant van maseru op. Maseru bedacht zich geen moment en liep rustig naar de jongen of wat het ook was toe. Toen hij dicht bij stond zei Maseru '' hey, ik ben maseru.''. En wachte maseru rustig op andwoord en Ondertussen keek hij de jongen goed aan. zo dat hij kon onthouden dat hij het was.

Caim voelde nog iets langs zijn kin sijpelen en besefte dat het nog bloed was. Hij veegde ruw met de rug van zijn hand het bloed weg. Toen hij weer opkeek zag hij dat de jongen voor hem op hem af kwam lopen waardoor Caim automatisch achteruit liep. Hij hield er niet van als mensen zomaar ineens zonder verder iets te zeggen dichterbij kwamen. De boom die hem net veiligheid en beschutting had bezorgd leverde hem nu over aan de jongen voor hem. Caim voelde de stam hard in zijn rug drukken en dacht erover na om met de schaduw samen te smelten en ervandoor te gaan. Zijn rode ogen die zo fel waren dat ze een beetje licht gaven in het duister keken de jongen schichtig vanonder een paar donkere lokken haar aan toen hij zich voorstelde als Maseru. Wat nu? Zichzelf voorstellen of er alsnog vandoor gaan? Caim wist wie had geroepen, meer hoefde hij niet te weten. Maar hij wou ook niet als een angsthaas over komen, hij was gewoon liever alleen. ''Caim'' hoorde hij zijn eigen stem enkel tegen Maseru zeggen.

Maseru wist nu dat hij Caim hete maar ook dat hij liever niet bij mensen in de buurt was of liever alleen wou zijn want toen Maseru aan kwam lopen liep hij naar achter tot er ene boom kwam. dus Maseru bleef nu op 1 plek staan en probeerde geen snelle en drukke bewegingen te maken. Want Maseru dacht dat Caim et niet echt naar zijn zin had. '' Waar ga jij heen?'' vroeg maseru kalm. '' ik loop hier een beetje rond te dwalen, verveel me nog al.'' voegde Maseru er snel aan toe. Waarna hij een goede en grote boom op zocht waar hij tegen aan ging zitten.

Caim bleef Maseru aankijken, ook toen hij tegen een boom aan ging zitten. Zelf bleef hij staan. Zijn spieren gespannen om weg te rennen mocht dat nodig zijn. Hij zou niet zo snel wegrennen maar kon wel binnen een seconden ergens op reageren. Hij luisterde naar Maseru's woorden en besloot uiteindelijk om zelf ook maar te gaan zitten. Hij liet zich op zijn hurken zakken en ging met opgetrokken benen zitten, zijn blik nog altijd gericht houden op Maseru. ''Ik ga nergens heen. Ik was aan het eten'' zei hij enkel op Maseru's vragen. Hij vertrouwde hem niet. Logisch als je naging dat Caim niemand vertrouwde en dat hij Maseru pas net een paar minuten kende. Het bleef weer even stil. Caim wist niet goed wat hij moest. Hij was zo vaak alleen dat sociale vaardigheden hem bevreemd waren geraakt. ''Wat ben jij eigenlijk?'' vroeg hij plotseling. Misschien was zoiets grof om te vragen maar Caim was nieuwsgierig. Zijn stem had zacht geklonken terwijl Caim zijn blik nu gericht hield op de grond terwijl hij met een van zijn lange, scherpe, zwarte nagels in de grond kraste. Toch hield hij Maseru vanuit zijn ooghoeken scherp in de gaten. Bij elke onverwachte beweging zou hij opspringen en ervandoor gaan. Want wat Maseru ook mocht zijn, Caim wist wel dat het waarschijnlijk heel moeilijk zou worden tegen hem te vechten.

De kraaien volgde haar op de voet. Ze irriteerde zich aan die beesten. Moeten jullie niet gaan voortplanten ofzo, dacht ze droog. Inplaats van mij lastigvallen! Verveeld liep ze door. Echt werkelijk, de laatste tijd kwam ze niemands boeiends tegen, ze had niet weg moeten gaan bij Maseru...of Ace. Met hun kon je teminste praten of spelen. Spelen. Het hond zijn begon haar eindelijk te liggen. Ook kwam het steeds meer naar boven. Ze had nu namelijk ook overdag haar tanden en lange harde nagels. Ze keek er naar waarbij ze rustig door slofte. De kraaien hipte ondertussen over de grond met haar mee. Doe beesten hadden ook echt niks beters te doen! Ze dachten blijkbaar dat ze eten bij haar had, dit was dan ook zo, maar niet voor hun! Ze volgde haar pup over de donkere aarde waar het steeds begroeider werd. Ze moest de struiken uiteindelijk gaan ontwijken voor een doorgang. Hierbij sloeg ze haar handen rond de banden van haar rugzakje. Hierdoor zouden de dikke dornstruiken haar niet kunnen verwonden. Ze gromde er even naar. Niet dat ze reageerde, gewoon voor het speciale. Door de struiken heen vormde zich ook bomen. Dus vond ze niet erg, hier hoefde ze niet doorheen te lopen. Nee! Hier kon ze gewoon om heen. met haar vingers gleed ze dan ook speels langs al het schors.
In de verte keek ze naar enkele donkere figuren. Ze waren haar al een tijdje opgevallen. Jammer genoeg waren haar zintuigen niet die van een hond, anders had ze kunnen ruiken wie het waren. Maar na een tijdje lopen kwam ze er al snel achter. Het waren Maseru en die vage gast die haar wilde opeten. Enkele rillingen liepen over haar rug. En dan ook nog weglopen ook, engerd! Ze kwam rustig dichterbij tot ze zich achter een laatste boom verscholen hielt. In haar ooghoeken kon ze zien praten. Stilletjes kwam ze tevoorschijn. Met haar handen op haar rug liep ze op een schattig, verend pasje op hen af.
,,Oi, Ma-se-ru", sprak ze lief waarbij haar ogen zich kort dichtknepen. Aan de ander bood ze geen aandacht.

''eej. Tsunami leuk jou hier ook te zien.'' Riep maseru vrolijk. Waarna hij meteen op sprong en naar Tsunami toe liep. Hij gaf haar een hand en keek haar even goed aan. '' Best nog wat verandert zeg'' zei hij toen rustig. Erg blij legde Maseru even snel uit hoe hij hier kwam. Dat hij door kettingen en boorden die helemaal verroest waren en verrot hier aan kwam en dat met dat weg wijsboord waar niet echt veel opstond alleen: '' B...mlo....t '' en '' u....an...''. En dat hij hier gewoon even rustig rond liep omdat hij zich verveelde voegde hij er stilletjes aan toe.
'' Maar wat doe jij hier eigelijk'' Vroeg maseru aan Tsunami. hij vond het een beetje vreemt dat hij haar hier in het verboden woud tegen kwam. er was hier helemaal niets alleen dorre planten verrote bomen en niet echt veel om te doen. Omdat hij Tsunami zag Was hij helemaal vergeten om wat tegen Caim te zeggen of goed op te letten.

Caim was bij de boom blijven zitten, wachtend op antwoord dat toch niet kwam. Hij keek heel even tussen zijn donkere lokken door toen hij een bekende stem hoorde. Hij herkende het meisje van eerder, uit het bos op Aarde. Ze scheen Maseru al te kennen en andersom ook want ze begroette elkaar met een handdruk. Iets wat je Caim niet zo gauw zou zien doen. Hij strekte een van zijn benen maar hield de ander opgetrokken. Hij legde zijn arm neer en legde zijn hoofd erop te rusten maar wel zo dat zijn rode ogen door zijn donkere lokken naar het meisje en Maseru konden kijken. Hij kon hem niet zoveel schelen dat Maseru hem genegeerd had. Het was toch een onbeleefde vraag geweest. Hij luisterde zwijgend naar de conversatie tussen het meisje, dat Tsunami scheen te heten, en Maseru. Maar veel aandacht besteedde hij er niet aan. Hij luisterde maar een beetje met een half oor naar hen. Gek genoeg bleef hij Tsunami aanstaren met een vreemde blik in zijn ogen. Het was niet begerig of hebberig maar kwam er wel bij in de buurt. Een echte psychopatische blik zou Arturo gezegd hebben. Caims blik veranderde naar afwezig. Arturo, de naam kwam hem bekend voor maar hij zou niet meer weten waarvan. Iemand uit een verleden, dat wist hij wel. Dat moest ook wel. Sinds Caim weer op vrije voeten was had hij nog niemand met de naam Arturo ontmoet. Maar wat hij was, dat zat Caim dwars. Vriend of vijand?

Ze draaide een rondje om haar eigen as, toen Maseru sprak over verandering. Hierbij vierde haar Kimono lichtjes omhoog. Bij haar stop keek ze weer naar Maseru. Ze grinnikte inhoudend. Bij het bekijken van hem kon ze namelijk geen enkele verandering opmerken. Hij bleef dan ook helaas altijd dezelfde, echt vervelend, leek haar. En misschien was het ook wel zo? Tsunami besloot het niet te vragen. Ookal wat Maseru niet zo snel op z'n teentjes getrapt, met een weervraag, Tsunami zelf wel. Dit zou dan weer leidde tot ruzie of misschien ditmaal wel erger. Haar lieflijke blik gleed af met een kille blik op Caim. Haar ogen schoten vuur bij zijn aanzicht. Haar tanden hielt ze stijf op elkaar, anders zou ze hoogwaarschijnlijk gaan grommen. Ze snoof inhalig waarbij haar schouders mee omhoog kwamen. Met een ruk wendde ze zich terug naar Maseru die blijkbaar nog wat de stellen had.
,,Ik", sprak ze bedenkelijk waarbij de voorgaande blik verdween. ,,Ik...ik kwam hier omdat...", zei ze met een opgewekt stemmetje waarbij ze bijna het antwoord had. ,,Ik heb werkelijk geen idee", sprak ze vervolgens met een teleurgestelde houding en blik. Maar ook deze was weer snel verdwenen. Ze keek serieus van Maseru naar de zittende jongen en terug.
,,Wat doe je hier... met...met dat, dat", sprak ze waarbij ze draaiend met haar vinger naar de jongen wees. ,,Dat ding", sprak ze toen ze er echt niet op kon komen van hij eigenlijk was. Ze bracht het nogal pissig. Alsof ze boos was dat Maseru bij hem was. Daarna gleed haar blik weer op de jongen, pas toen viel haar zijn blik op. Ze 'verstopte' zich gelijk achter Maseru waarbij ze een vies gezicht trok.
,,Kijk niet zo naar me, engerd", riep ze hem toe! Want achter Maseru durfde ze infeite alles. Teminste...ze ging er van uit dat hij aan haar kant stond.

Maseru Begon een beetje vreemt te kijken hoe Tsunami reageerde op Caim. maar trok zich er verder niet zo veel van aan. '' dats Caim, ben ik ook net achter. Ik kwam hem hier tegen voorde rest niet echt veel gesproken. jij kwam bijna meteen. Zei Maseru een beetje raar. Hij wist niet waarom Tsunami ene hekel had en Bang was voor Caim maarja dat hoorde hij later vast wel. Maseru merkte ook dat Tsunami achter hem verschold en toen ineens veel meer durfde.
'' eej Caim, zo te zien ken jij Tsunami al.'' Riep Maseru. Waarna hij zich meteen omkeerde naar Tsunami en ook weer zei '' waarom doe je zo bang?? je hoeft nergens bang voor te zijn. ''

Caim bleef Tsunami express aanstaren. Zijn zwarte pupillen die fel afstaken tegen de bloerode irissen, verkleine binnen een milliseconde na al Tsunami's woorden gehoord te hebben. Dat kwam niet omdat ze hem 'ding' had genoemd. Feitelijke was hij dat ook wel een beetje. Zolang hij zelf niet wist wat hij was, was hij een ding. Het was meer omdat ze beschuldigend had geklonken. Alsof hij hier niet mocht zijn! Hij was hier eerder dan Maseru en al helemaal eerder dan zij. Als iemand weg moest dan was zij het wel. Hij was hier gewoon rustig aan het eten toen Maseru voorbij liep. Oke, dat kon hem niet zoveel schelen. Maar als Tsunami nu beschuldigend ging wijzen met dat vingertje naar hem dat hij hier zat dan zou hij het niet erg vinden om haar opnieuw naar de keel te springen. Caims pupillen verwijdde zich weer iets toen Maseru tot hem sprak. ''We hebben elkaar inderdaad al eens 'ontmoet''' zei hij zachtjes. terwijl hij zijn blik stug van hen afwendde. Als ze iets van hem moesten dan zouden ze dat zelf wel tegen hem zeggen, Caim dacht weer even terug aan het nog half verse karkas dat achter deze boom lag. Zijn honger was nog lang niet wedergekeerd maar het laten liggen voor de vliegen en de gieren zou doodzonde zijn.

,,Geen idee, nee echt niet", sprak ze nep waarbij ze deed of er niks aan de hand was. ,,Misschien, nou, ik zou het niet weten", ging ze verder en liep van Maseru weg om een boom heen. Weer tevoorschijn gekomen keek ze afkeurend naar de jongen, de Caim bleek te heten. ,,Misschien omdat meneer mij wilde opeten", gromde ze! Tsunami liep iets naar voren gebogen naar Caim toe. Daar hurkte ze bij hem neer. Met haar ijsgrijze ogen staarde ze hem strak aan. Bijna streng. Hij zag er nu misschien nog wel enger uit dan als in het bos. Ze wist niet waarom. Maar zijn doordringende ogen begonnen haar te irriteren. Misschien omdat hij...nee, dat was niet waar. Ze schudde de vreemde gedachte van haar af. Kort keek ze nog even naar zijn ogen, daarna gleed haar blik naar beneden.
,,Ik kan jou echt niet uitstaan", sprak ze dodelijk.
,,Ontmoet zei je. Dat was geen ontmoeting, dat was een aanval op je zogenaamde prooi. Je spoord niet. Je bent echt één doorgedraaide psycho", bracht ze hem. Bij haar laatste woorden keek ze hem weer strak aan. Haar puntige hoektanden lieten zich hierbij fel zien.

Dit gesprek was echt heel raar Caim die Tsunami wou op eten. Zo kanibaals zag hij er echt niet uit. Wel toen hij hem voor het eerst zag had die bloed bij zijn mond lopen maar maseru dacht dat dat van een gevecht was en dat hij verwond was geraakt. Maar van tsunami blijf je af met hara kon je goed praten. '' eej jij Caim, Blijf lekker van Tsuanmi af. Meschien vind je haar om op te eten maar dan hoef je het nog nie te doen.'' Zei Maseru een beetje heel erg boos. en toen keek maseru goed rond wat er allemaal was hoe hij dan aan dat bloed zou komen. Dat was nog vers dus het moet hier in de buurt liggen. Maar maseru zag helemaal niets alleen dooie bomen, struiken, Caim en Tsunami die nou niet echt heel vriendelijk keken. Liever had Maseru zich hier niet mee bemoeit maar Hij had et ook heel erg gevonden als Tsuanmi iets was over komen.

Caim bleef Tsunami met zijn ogen volgen toen ze in beweging kwam. Hij hoorde haar eerste woorden over dat hij haar had geprobeerd op te eten en Maseru's reactie daarop. ''Ik had honger. En als ik honger heb dan denk ik niet langer logisch na'' snauwde hij fel naar Tsunami. Normaal gesproken dacht hij ook niet bepaald logisch maar hij zou haar met volle maag niet zomaar hebben aangevallen. Hij bleef Tsunami scherp aankijken toen ze hem zei dat hij dacht. ''Dat is dan wederzijds'' reageerde hij op haar woorden dat ze hem niet kon uitstaan. ''Ik weet dat ik niet spoor. Vertel me eens iets wat ik nog niet wist'' zei hij met licht sarcasme op Tsunami's laatste woorden. Haar allerlaatste zin bleef door zijn hoofd herhaald woorden. Zijn blik en zicht schakelde de hele tijd van scherp naar wazig. Caim kneep zijn ogen dicht en wendde zijn blik af. Hij wou geen nieuwe herinneringen terug krijgen.

Alles was donker en onscherp om Caim heen. Hij luisterde naar het zachte gedrup van water in de vochtige, kille kamer. De grond onder hem voelde koud aan. Zijn ledematen voelde al net zo koud en stijf van de hele tijd op de grond liggen. Vochtige slierten donker haar vielen voor zijn ogen die hij maar half geopend had. De geur van roest drong door in zijn neusvleugels. Hij tastte naar zijn nek waar hij iets metaalachtigs voelde. Ketenen. Hij sloot zijn ogen weer en luisterde naar zijn eigen zware ademhaling. Maar zijn ogen schoten weer open toen hij de zware houten deur die met ijzer beslagen was open hoorde gaan. Iets kwam naar binnen. Een zwarte schim. Caim kroop in het hoekje en probeerde zich zowat door de stenen muur heen te duwen waardoor hij de ketenen om zijn nek hoorde ramelen. De deur sloot zich weer en de schim liep naar het uiteinde van zijn ketenen die in de grond vast zaten. Hij maakte ze los van de grond en gaf er een harde ruk aan zodat Caim voorover viel. ''Opstaan'' beval een zachte, zware en vooral dreigende stem hem. Caim draaide zich om, om terug te kruipen naar zijn hoekje maar de donkere schim trok hard aan de ketenen zodat Caim op zijn knieen overeind werd getrokken. Hij stikte bijna en haalde piepend adem terwijl zijn handen zich om de ketenen om zijn nek sloten in de hoop ze los te krijgen. Kokhalzend en half stikkend werd Caim door de schim op zijn voeten getrokken waarna hij hem eindelijk wat meer ruimte gaf zodat hij weer normaal kon ademhalen. Caim haalde nog steeds piepend maar nu ook trillend adem ''Dat was toch niet zo moeilijk, kleine psycho van me'' hoorde Caim de man hard en vals lachen.

Caims ogen schoten weer open en hij was terug in het verboden woud bij Maseru en Tsunami. Hij had beide benen weer opgetrokken en zijn vuisten hadden zijn kleding beetgegrepen wat hij nu fijn kneep. Langzaam liet Caim zijn handen ontspannen. Alles wat hij deed ging houterig en zijn ademhaling was oppervlakig. Automatisch ging een van zijn handen naar zijn nek en tastte zijn vingers over zijn hals terwijl hij zacht slikte. Hij zou zweren de ketenen nog te kunnen voelen. Zijn ogen keken opeens met een snelle beweging die minder dan een seconde duurde naar Tsunami. ''Houd je kop'' zei hij haast fluisterend op haar laatste zin alsof hij zijn herinnering nooit had gehad.

Ze snoof opnieuw. Als je me niet kan uitstaan, waarom eet je me dan toch op, schoot zeurend door haar hoofd waarbij ze met haar ogen draaide. Bij al haar woorden had ze strak gekeken naar Caim's gezicht. Zo kon ze in de gaten houden waar ze hem raakte of pijn deed. Aan het begin leek haar plan niet te werken. Caim was zo gesloten als het maar kon. Hij reageerde op alles alsof het hem niks kon schelen. Logisch! Ze waren geen vrienden, dus veel pijn konden ze elkaar niet doen. Maseru had ook ingestemt op haar. Hij had blijkbaar door dat meneer Caim niet te vertrouwen was. Alhoewel. Bingo! Caim's ogen sloten en wendde ter gronden. Een teken dat haar woorden hem ergens aan deden denken. Psycho, herhaalde ze in gedachten. Zou dat hem doen denken, vroeg ze aan haar zelf. Maar het moest wel, een ander spottend woord had ze in haar laatste zin niet gesproken. Psycho, kwam het nog een keer in haar op. Caim bleef kort stil. Tsunami maakte hier gebruik van en ging in kleermakerszit voor zijn neus op de grond zitten. Caim's stilheid duurde helaas maar voor even. Hij bracht een aantal handelingen die Tsunami vragend deden opkijken. Het leek alsof hij echt ergens in gedachte naartoe van geleid. Of dit zo was, wist ze niet zeker. Zijn ogen schoten opnieuw op haar neer, alsof ze het nu echt gedaan had! Caim sprak zijn stillen woorden die zij wist af te lezen.
Tsunami stak zijn hand vervolgens voorzichtig naar Caim uit. Ze bracht hem naar bovenop zijn hoofd. Ze deed dit uiterst beheerst en zo rustig mogelijk. Zo was de kans klein dat hij zou schrikken. Hij hielt haar immers de heletijd in de gaten.
,,Psycho, is dat wat ze je noemde. Geen wonder dat je zo bent geëindigt", sprak ze klein waarbij ze hem met een flauwe glimlach aankeek. ,,Maar het is voorbij, het verleden kan je niks meer doen", dit zei ze waarbij ze 'troostend' een aantal keer met de vlakke hand over zijn hoofd aaide.

Maseru had het helegesprek rustig gevolgt en aan dachtig geluistert. Het enigste wat Maseru dacht was dat hij zich er niet mee meost gaan bemoeien. Maar als Caim iets dee Kwam hij Zeker gelijk voor Tsunami op want hij kende haar natuurlijk al veel langer. Ook vertrouwde Maseru Caim niet helemaal al van af het begin niet hij liet niets of weinig merken en dee alsof het hem niets boeide. Maar Maseru was het zat om heletijd te blijven staan en keek rond of hij ene goede boom kon vinden om in te gaan zitten. voor hem stond een best goede boom maar het was hoog. dus keek hij nog evene verder maar in de rest zat niet echt een goede plek om te zitten. Dus Zweefde Maseru naar de plek hoog in de boom om daar te gaan zitten. Toen hij eindelijk zat braken er een paar rotte takjes af maar dat was juist goed nu zat het veel beter.
'' als jullie me nodig hebben Zit ik hier.'' Zei maseru rustig en keek naar Caim en daarna weer naar tsunami en wachte of er iets gebeurde.

Toen Tsunami haar hand naar hem had uitgestoken, had hij zich eerst zo hard tegen de boom aan gedrukt als maar kon. Alsof hij erdoorheen wou. Toen ze haar hand op zijn hoofd had gelegd was Caim in elkaar gedoken als een klein bang dier. Dit alles zonder zijn blik van Tsunami af te wenden. Hij was niet bang van haar, maar ze was zo dichtbij. En het leek haast alsof ze hem wou troosten. Door de zachte bewegingen van haar hand kon Caim zich iets meer ontspannen. Haal je maar niks in je hoofd Caim. Zo begon het met Arturo ook fluisterde een venijnig stemmetje in zijn hoofd. Die zorgde ervoor dat Caim weer afstand nam van Tsunami al deed hij dat niet in relatieve getallen. Hij was wat meer ontspannen geweest, wat opener. Maar na die stem gehoord te hebben sloeg zijn schelp weer dicht. Net als die van een oester. Niemand mocht door de harde bepantsering heen. Hij durfde niet open te zijn. Zo begon het lang geleden ook. Met troostende verhaaltjes en begrip. En daarna kwam de keiharde werkelijkheid met al zijn pijn, vernedering en dreigementen. ''Als het voorbij is waarom achtervolgt het me dan?'' vroeg hij haast onverstaanbaar aan Tsunami. Zijn blik ging even naar Maseru toen hij zijn stem hoorde maar toen weer naar Tsunami. Hij keek nu heel anders naar haar. Vragend, haast hopend op antwoorden die logisch zouden klinken. Ze hoefde niet te kloppen of waar te zijn voor Caim. Zolang ze maar logisch genoeg klonken.

Ookal trok Caim zich helemaal terug, haar hand bleef liggen waar hij lag. Op zijn hoofd. Zijn lange zwarte plukken bevonden zich nog altijd tussen haar dunne vingers. Soms pakte ze het nog even, heel voorzichtig vast. Alsof ze een zachte hond aaide. En nu wilde ze Caim niet vergelijken met een hond! De gedachte gleed dan ook al snel uit haar gedachte. Inmiddels was haat blik van de grond omhoog gekropen naar zijn gezicht. Ze zocht rustig naar zijn mond waar zijn woorden wist af te lezen. Die van Maseru had ze niet kunnen horen, ze had het hem immers niet zien zeggen.
Inplaats van meteen te antwoorden, dacht Tsunami even na. Ze was zelf niet de slimste, en dit was niet echt een allerdaagse vraag. Eigenlijk was deze vraag haar nog nooit gestelt. Toch wist ze redelijk snel een goed antwoord te vinden. Ze balde haar hand tot een vuist en klopte een aantal keer tegen zijn hoofd. Het veroorzaakte een dof geluid.
,,Omdat het in je doen en laten over is. Maar van binnen...daar blijft alles zitten. Ergens diep van binnen zit dat opgeslagen. En hoe minder jij je er over openstelt, hoe verder het wegkruipt tot je het nooit meer zult loslaten", sprak ze zachtjes waarbij haar ogen neersloegen naar de schoot van Caim. Haar stem had een drukkende toon, alsof ze het niet alleen tegen hem had. Wat ook zo was. Het duurde ontzettend lang voordat ook zij zelf dit inzag. Van op haar hurken, ging ze in kleermakerszit op de grond zitten. Nogsteeds voor Caim's neus. Haar hand trok ze hierbij terug tot op haar eigen schoot.
,,Daarom moet je nieuwe herinneringen maken, leuke", sprak ze er klein achteraan waarbij ze haar kimono vastpakte en fijnkneep.

Caim bleef Tsunami aankijken. Hij sloot zijn ogen toen ze op zijn hoofd klopte. Hij luisterde niettemin wel aandachtig naar haar woorden. ''Leuke.....herinneringen'' herhaalde hij langzaam en zacht. Hij kende geen leuke herinneringen. Op misschien eentje na. Een die nog niet zo heel lang geleden was. Caim dacht terug aan het engelmeisje bij het meer. Ze was een leuke herinnering. Hij kon haar vleugels zo weer zien. De fijne contouren van haar veren zo weer zien. Net als de elegantie van haar bewegingen. Caim was niet verliefd ofzo. Hij keek alleen graag naar haar omdat ze mooi was. Maar zij was niet de enige leuke herinnering besefte hij zich nu. Hij keek Tsunami weer aan. Hij legde zijn ijskoude hand even op die van Tsunami zodat ze hem aan zou kijken. ''Jij bent een leuke herinnering. Op het deel na waar ik je op wou eten'' zei hij zacht tegen haar. ''Sorry nog daarvoor'' zei hij nog zachter zonder haar aan te kijken.

Ze knikte op zijn herhaling. Hierbij ontspande haar handen. Ze schroven naar elkaar toe waar ze samen kwamen op haar enkels. Daar plaatste ze zich met een lichtte zucht. Tsunami was Caim kalm blijven aankijken. Haar glimlach was ondertussen weer verdwenen, hij was klein, maar aanwezig. Ze merkte bij zijn aanzien dat hij weer even weg was, weg in gedachte. Hopelijk was dat dan een goed teken. Ze wachtte geduldig af. Toen Caim weer naar haar opkeek, schrok ze even van de aanraking van zijn handen. Niet zo zeer omdat deze ijskoud was, nee. Ze was er eerder verbaast over dat Caim dit deed. Van zijn handen en de hare keek ze weer op naar zijn gezicht. Zijn lippen bewogen weer. Haar ogen leken zich kort te verplaatsen op zijn woorden. Ze vond het dan ook vreselijk lief dat hij zo iets zei. Dat was dan toch Tsunami's zwakke punt, een jongen die in de knoop zit met zichzelf. Ze knikte.
,,Je wil mij ook niet meemaken als ik echt honger heb", zei ze lachend om hem iets op te vrolijken. Hij moest weten dat hij niet enige was die helemaal doordraaide bij honger. Iedereen doet dan namelijk de vreemdste en soms ergste dingen.
,,Merk je nou hoe rustig je eigenlijk bent", sprak ze waarbij ze waar naar haar en zijn hand keek. ,,Je bent helemaal niet schittig of iets", lachtte ze zonder op te kijken. ,,Dat is toch veel beter", hierbij gingen haar ogen weer naar de zijne. Ze zou Maseru bijna vergeten zijn, en misschien was dat nu ook maar even beter. Caim had nu meer behoefte aan een gesprek als hij. Met hem had ze zo'n gesprek als deze namelijk al gehad.

Caim glimlachte licht op Tsunami's woorden. Het was haast geen glimlach te noemen. Zijn mondhoek trok een beetje omhoog, meer niet. En het was meer heel even. Toch was het wel een glimlach geweest. Hij trok voorzichtig zijn hand weer terug voor hij Tsunami perongelijk versteende. Hij voelde zichzelf ontspannen en wist wat er gebeurde als hij zichzelf teveel liet gaan. Hij keek een beetje naar zijn opgetrokken knieen waar hij zijn armen omheen had geslagen. Caim.... die plotselinge zacht fluisterde stem deed hem met een ruk opkijken. De pupillen van zijn ogen waren versmald tot kleine speldenknopjes. Onbewust versnelde zijn ademhaling. Vergeet niet wat je bent....of in jouw geval niet bent. Je bent niet menselijk. Gedraag je zo ook niet. Jij bent hier om te vernietigen, dat weet je. DUS STOP MET DIE ONZIN! De stem in zijn hoofd klonk bekend maar Caim wist niet waarvan. Hij wou dat het stopte. Toen de stem begon te schreeuwen in zijn hoofd kromp hij in elkaar. Hij plaatste zijn handen op zijn hoofd, zijn vingers en nagels gekromd als klauwen. Zijn ademhaling ging nu net alsof hij hyperventileerde. ''Hou op'' vormde zijn mond geruisloos de woorden maar niet tegen Tsunami. Hij zei het tegen zichzelf. Hij keek haar ook niet aan. Toen zijn hoofd zich nog steeds vulde met duivels gelach trok Caim het niet meer. ''HOU OP'' schreeuwde hij tegen zichzelf. Zijn blik ging nu weer naar Tsunbami. ''Het spijt me'' zei hij zacht, Hij werd coompleet zwart op zijn ogen na. Hij smolt samen met de schaduw van de boom en gleed als ongewone schaduw met veel snelheid weg. Hij moest weg hier, dat was zijn enige gedachte. Wegrennen van die stem maar het bleef hem achtervolgen.