Sweet freedom.

Zachtjes ritselde een kille wind door de bladeren van de bomen. Het klonk net alsof ze met elkaar aan het fluisteren waren. Het zachte geritsel dat tot in de diepste vezel van hun bestaan doordrong. Ze waren een voorteken. Een voorteken van vrijheid. Het gefluister werd zachter. Alsof de wind aanvoelde dat er iets stond te gebeuren. Zelfs de vogels waagde het niet om het bos te vullen met zoete klanken zoals gewoonlijk. Ergens klonk een verschrikt hert dat de bosjes in spurtte. En toen ineens doorbrak èèn schel geluid de ijzige stilte die als een zware deken over het bos heen lag. Ergens, diep verscholen tussen de struiken bij de wortels van een grote boom zat iets. Helemaal in elkaar gedoken omdat het vastgeketend zat aan de dikke stam en de omliggende zwarte stenen. Het 'ding' had nog het meeste weg van een mens. Van uiterlijk in elk geval. Plukken donker haar vielen voor twee gesloten ogen op een vuil gezicht. Maar het schele geluid maakte duidelijk dat er wel degelijk leven in het ding zat. Het was maar èèn lange, zwarte nagel. Maar die scherpe nagel kraste zachtjes over de roestige ketenen wat het schele geluid veroorzaakte. En plotseling schoten de gesloten ogen open en vernauwde de pupillen zich. Twee robijn rode irissen staarde voor zich uit. Ze bewogen zich langzaam naar de ketenen waar de nagel nog steeds ongestoord overheen kraste. Pas na een tijdje stopte hij. De hand waarvan de nagel maar een klein onderdeel was pakte de ketenen beet. Het duurde even voor het lukte kracht te zetten met de hand. Het leek alsof er niets gebeurde, maar al snel vulde het bos zich met de geur van smeltend metaal. Langzaam druppelde gloeiend hete druppels metaal op de wortels van de boom. Met een luide knal braken de ketenen open. Caim was vrij. Hij strekte eerst zijn benen en vervolgens zijn armen. Daarna sloeg hij de ketenen van zich af terwijl hij met behulp van de boom opstond. Hij leunde er nog even licht hijgend tegenaan. Dat vrijkomen had veel van zijn krachten gevergd. Vroeger had hij zo los kunnen komen maar nu moest hij zijn krachten eerst laten herstellen. Weer laten wennen aan zijn lichaam. Ineens schoten Caims ogen, die eerst de hele tijd naar de grond hadden gestaard, omhoog en keken alert rond terwijl hij automatisch wat rechter ging staan. Hij hoorde iets. Dat wist hij zeker.

Tsunami had haar plekje gevonden. Ja hoor! Ze had haar achterste tussen de struiken genesteld en het zat prima. Ze had haar zakmes tevoorschijn getoverd en onderweg een appel geplukt. Wat zeg ik! Één, ze had er wel twintig, gevuld in haar rugzak die nu voor haar op de grond stond. Met zwart, roze ruitjes bedekt, verbonden met gespen en enkele sluitelhangers die er versierend aanbungelde. Ze had de stilte in haar op genomen, al haar gehele leven zo'n beetje. Ze wist niet beter. Ze was immers doof. Ze wist dan ook niks van de omgeving. Nu wist ze dat de kans klein was dat je werd aangevallen. Maar er was die kleine kans! Vandaar dat haar chakra als precies in de gaten hielt. Zo kan ze uit gaan van 100% zekerheid dat ze veilig was. Op de stilte na, viel het haar wel op dat ze nog geen beest hat gezien. Alleen de kleine zwarte pup, die haar al een tijdje volgde. Deze lag op haar schoot te slapen als een roosje. Tsunami sneed ondertussen stukjes van de appel die ze één voor één op at. Ze genoot van elk stukje. Waarom was ze toch zo gek van appels? Ze had werkelijk geen idee, qua afkomst had ze er niks mee. Het kon haar ook niets schelen. Ze hielt lachend haar schouders op waarna ze gewoon door at. Al gaf haar chakra beweging aan, ze deed net of ze er niks van voelde. Alleen op het juiste moment zou ze zich inspannen.

Toen er niks naar Caim toe kwam besloot hij maar naar de geluidsbron toe te gaan. Nog een beetje wankel omdat hij weer moest wennen aan het lopen, bewoog Caim zich stil door de bosjes. Hij wist immers niet dat degene die hij belaagde doof was. Als een schaduw, wat hij feitelijk ook is, gleed hij langs de bomen zonder de natuurlijke geluiden van het geritsel van de bladeren en het zachtjes suizen van de wind te verstoren. Er schoot een klein bruin muisje voor zijn voeten weg maar Caim lette er niet op. Het figuur dat hij achter de boom voor hem gedeeltelijk zag zitten was voor hem interessanter. Een mens in zijn ogen. En een mens betekende vlees of energie. En vlees en energie betekende weer herstelde krachten. Maar die gedachte gang liet Caim even halt houden. Hij liet zijn tong langzaam langs zijn tanden glijden terwijl hij zijn manier van aanpak overdacht. Hij had honger, en wie honger had moest eten. Maar het is minder leuk als eten terug vecht. Daarom overdacht hij nu eerst hoe hij zijn aanval zou aanpakken. Hij zou wel zien wat voor prooi hij had uitgekozen maar hij moest er wel op voorbereid zijn.

Tsunami zag dit acht als kinderspel. Het gedaante wat naderde was slecht en uit op haar. Fijn, schoot er door haar hoofd. Ze nam het laatste stuk van haar appel kauwend te binnen. Ze tilde enkele appels uit de rugzak waardoor ze plaatsmaakte voor de puppy. Deze lag nog steeds te slapen en werd voorlopig niet wakker. Ze tilde hem voorzichtig op waarna ze 'm stilletjes in haar rugzak legde. Op hetzelde moment zag ze het muisje over de grond hij suisen, haar voorbij ver het hoge gras in. Dit leek ook Tsunami een verstandig plan, alleen was zij niet zo klein. Onzichtbaar keek ze om naar het gedaante. Het viel haar al snel op dat het een duister, mensen-figuur was. Ouder als haar. Het kwam haar bekent voor, en het rook, vreemd. Na twee keer kijken wist zo ook meteen wat het was, een vampier, duidelijk! Daar was ze niet bang voor, als ze werd gebeten had het op haar toch geen nut. Ze was immers al gebeten, iemand anders was hem voor gegaan! Ze zou bijna in lachen uitbarsten, gelukkig wist ze zich in te houden. Ze stond op waardoor ze nu boven de struiken uitstak. Niet ver, want groot was ze niet, zeker niet voor haar leeftijd. Ze deed haar rugzak om waarna ze wegliep, net of ze hem niet gezien had. Ze volgde het bospad verder richting bewoonde wereld. Ze had geen idee of het geval zou volgen, ze zou het snel genoeg merken, niet?

(Ik ben geen vampier xD. Ik drink geen bloed. Ik eet vlees )

Toen zijn prooi ineens opstond bleef Caim haar aandachtig bekijken. Dat ze weg liep was voor hem een teken dat hij haar kon aanvallen. Ze toonde in zijn ogen hem daar zwakte mee door haar rug naar hem toe te keren. En dat was een fout die ze beter niet had kunnen maken. Hij wachtte nog even maar al zijn spieren zette zich schrap. Net as een katachtige vlak voor hij op jacht ging. En toen ineens schoot Caim naar voren, zich samen smeltend met de schaduw. Hij verdween in de grond en schoot onder de schaduw van zijn 'prooi'. Zijn hand schoot uit de grond omhoog en hield haar vast aan haar enkel waarna hij er flink aan trok. Als een wild beest sprong Caim daarna uit de schaduw en greep de polsen van het meisje beet. Zijn lange, scherpe nagels drongen diep door in haar huid. Heel eventjes hield Caim zijn hoofd schuin toen hij het gezicht van het meisje even goed bekeek. Bijna onmerkbaar omdat hij zijn lippen op elkaar hield, likte Caim zijn lippen af. Altijd mikken op de slagader weerklonk ineens een stem in zijn hoofd. Hij drukte zijn nagels nog harder en dieper in de polsen van het meisje. Zijn knie hield hij stevig gedrukt in haar buik.

( oeps)

Bij het naar hoogkomen van haar zogenaamde 'vampier', werd snel duidelijk dat hij dit niet was. Hij was uit op vlees, maar niet van haar! Snel gooide ze haar tus weg waarop ze deed dat ze in elkaar zakte van de pijn. Hij rugtas verdween in de lucht. Hij enige wat even bleef, waren stofkorrels die langzaam neer dwarrelde op de grond. Tsunami gilde het uit, de nagels schoot diep door haar lichaam. Bloed werd haar ontnomen, en droop met grote hoeveelhouden langs haar benen en armen. Ze zakte nu volledig door haar knieën zodat ze een nog makkelijkere prooi werd. Haar ogen die ze dicht had geknepen, opende zich moeizaam naar de grond. Ze kon er maar een vaag beeld uithalen, wat er uit de jongen ontstaan was. Ze slikte, en dacht dat dit haar einde was. Neen! Dit was drastisch gelogen! Hij pijnlijke ogen gunde hem plots een valse blik. Haar puntige, lange hoektanden showde zich bij een brede lach. Kort daarna verdween ook ze in een stofwolk die op zijn beurd weer verdween in de lucht en aarde. Tsunami leek geheel verdwenen. Of toch. Tsunami stapte uit de bosjes, enkele meters van de vleeseter vandaan. Ze keek hem uitdagend aan waarbij ze haar handen in haar zij zette en ruime passen nam. Hij gezichtuitdrukking was hetzelfde gebleven, ookal wilde ze dit niet. Ze wilde niet vechten, ze had 'r een hekel aan! En zeker tegen iemand waarop ze kwaad was, ze kende hem niet eens! Ze stopte op 5 meter afstand waar ze voorover bukte naar het geval.
,,En wie mag jij wezen", grinnikte ze vragend.
,,Of beter", klonk er plots van de andere kant. ,,Wat", vroeg een tweede Tsunami die met haar armen over elkaar op hem neer keek? Ze namen beide een uitdagende houding aan en wachtte af. Vervolgens duidde er nog twee Tsunami's, weer van andere zijde op. Ze waren allen precies hetzelfde, er was geen verschil te vinden, op houding na.

Caim stootte een zacht psychopathisch lachje uit toen hij zag dat het meisje pijn had. Zijn buik protesteerde inmiddels hevig. Hij moest echt eten. Maar net toen Caim het meisje wou doden zag hij plots haar valse blik wat hem direct alert maakte. Dit was nog niet voorbij zei zo'n blik. En hij had gelijk want niet veel later verdween ze in een stofwolk. Nog wel een van de dingen waar hij uit ontstaan was! Hij gromde even zachtjes. Toe ze even later weer uit de bosjes stapte alsof er niks gebeurd is keek Caim haar hels en alert aan. Hij bleef haar aankijken zonder zelfs maar te knipperen. Maar zijn hoofd draaide zich met een ruk om toen ze behalve voor hem ook achter hem stond. Er verschenen al gauw nog twee, precies dezelfde meisjes als op wie hij het gemunt had. Nogmaals gromde Caim zachtjes. Hij haatte het als hij hard moest knokken voor zijn eten. Hij hoorde haar woorden en overwoog of hij zou antwoorden. Waarom moeite steken in een conversatie met iemand die hij op wou eten? ''Als jij het weet mag je het me zeggen'' zei hij uiteindelijk zacht op haar woorden over 'wat' hij precies was. Wist hij het zelf maar! Daarna stampte Caim met een voet hard op de grond. Even ging er een flinke schok door de aarde. Bij alle meisjes waarvan een de echte moest zijn werden hun voeten bedekt met een dikke laag steen dat langzaam maar zeker omhoog kroop. Als hij ze allemaal vernietigde moest een de echte zijn. Caim keek naar een van de meisjes. Zijn felle rode ogen leken daar bijna te willen doorboren. Hij stak zijn arm op en strekte zijn vingers zodat zijn open handpalmen gericht stonden naar het meisje en schoot een straal alles verschroeiend vuur af.

De jongen had geantwoord, maar het was niet het antwoord wat Tsunami had willen horen. Hij was iniedergeval geen vanpier, dat was nu wel duidelijk. De vier Tsunami's begonnen alle te grijnzen toen de aarde begon te beven. Alle zette ze hun voeten iets uit elkaar. De houten sandalen schoven door het grint heen wat nu flink tekeer ging. Het was maar goed dat ze deze beweging snel maakte. Want voor ze het wisten waren hun voeten bedolven. Maar één van de Tsunami's keek bedenkelijk, en bijna angstig naar beneden. Ze deed gelijk een aantal pogingen haar voeten los te krijgen, maar tevergeefs. Vervolgens keek ze weer voor zich uit waar ze haar evenbeeld zag verschoeien. Deze toonde snel tot een zwart beeld. Alleen was zij niet de echte. Gelukkig maar, anders had ze het niet overleeft. De Tsunami die omringt door vuur ging net als de andere op in een stofwolk op. Verdwenen klonk er nog kort een gnifle. Deze was afkomstig van de Tsunami rechts van degene die zojuist was weg 'gepoeft'. Nu waren er nog drie over. Ze gingen allemaal precies hetzelfde staan. Zo deden ze alle, perfect gelijk hun handen op hun achterhoofd. In hun pose zat geen haar verschil. Zelfs hun ademhaling ging hetzelfde. Ze gingen verder met poseren, alsof het een spelletjes was! En weer, allemaal gelijk. En dan moest het volgende er nog bij komen.
,,Ach-goshi, heb je zo'n honger. Helaas, ik zal jou maaltijd niet worden, en jou trek niet stillen. Misschien andersom, zou ik jou fillen", spraken ze tegelijkertijd zonder een seconde mis te spreken. Bij hun woorden trokken ze alle dezelfde, eerder getoonden grijns waarop hun ogen sloten en open gingen. Ze bleven hangen op spleetjes, wat haar d'r uitdagende kijk terug gaf.
,,Wie zou de echte ik zijn, weet je het al"?

Caim wachtte af toen de meiden verdwenen. Honger had hij ondertussen al lang niet meer. Een martel spel had hij nu meer zin in gekregen. Hij negeerde zijn rommelde maag. Hij zou wel ander voedsel vinden dat er minder taai uit zag. Voor nu had hij besloten het spelletje met het meisje maar mee te spelen. Hij luisterde naar de stemmen die allemaal precies hetzelfde spraken. ''Cailíní uafásach. Ithe píosa crua'' mompelde hij zachtjes maar hatelijk. Hij wist niet precies waar die woorden ineens vandaan waren gekomen of wat ze überhaupt betekende. Ze ware zomaar ineens in Caims hoofd verschenen en hij had ze hardop gezegd.
Daarna veranderde er iets in zijn blik. Hij rechtte zijn rug zodat hij ineens echt op een man van 25 jaar leek, hoewel hij door zijn half dierlijke gedrag vaak jonger werd ingeschat. Maar hij leek nu niet meer op een jongen, maar echt op een man. Met zijn handen op zijn rug liep hij met kalme passen naar een van de meiden toe. Zijn voetstappen waren gelijk afgemeten en licht verend wat verried dat hij een geoefend krijger was, al zou hij zich daar nu niks van herinneren. Alles wat gebeurd was voor hij ontwaakte in het bos was voor hem een grote, grijze vlek. Eenmaal aangekomen bij het meisje legde Caim zijn hand op haar schouder terwijl hij om haar heen liep tot hij achter haar stond. Hij deed het nu alleen maar om dood te zien. Pijn was niet eens noodzakelijk maar zou wel een leuke bonus zijn. Hij legde ook zijn andere hand op haar andere schouder. Zijn handen gleden langzaam naar de nek van het meisje waar hij bij stond. Of het de echte was kon hem al niks meer schelen. Hij zette aan wederzijde van haar keel zijn nagels in haar huid en trok de huid rond haar nek uit elkaar. Het bloed stroomde over zijn handen en vingers maar Caim bleef droog voor zich uit kijken.

Terwijl hij zijn handelingen volgde op de volgende Tsunami, sloegen de andere twee zijn voor 't gezicht. Uiteraard tegelijk. De klap werd gevolgt door het draaien met hun ogen waarna beide handen over elkaar werden geslagen. Ze zuchtten diep. Vervolgens zakte ze op hun hurken waar ze hun ellebogen op hun knieën lieten rusten. Hun hoofden rustte op hun beurt voor op hun handen. Zo waren ze elkaar spiegelbeeld. Ze bleven elkaar strak aankijken. Wat er met de derde Tsunami gebeurde, boeide niet. Één van hun opende zijn mond.
,,Best zielig, vind je niet", vroeg de linker aan de rechter.
,,Ja heh! Iemand die geniet bij pijn en dood", antwoordde de rechter waarbij ze even op keek naar de man. ,,Maar wat wil je er aan doen, waarschijnlijk luisterd hij niet", haar blik keerde terug naar haar evenbeeld.
,,Nee, hoog waarschijnlijk niet. Hij wil ons alleen maar doden of ons pijnige. Veel spreken komt er niet aan toe hier", grinnikte ze over haar eigen sarcasme! De andere begont ook hard te lachen waarop ze verder gingen met hun gesprek, via gedachte. Dat was bij hen ook mogelijk. Hun gesprek ging voornamelijk over de andere Tsunami.
Deze verdween bij het trekken van de huid, ook in een stofwolk. Alleen was deze anders. De wolk bestond niet uit stof, maar uit een bijtend en rottend gas wat nu vol op de jongen insloeg. Wat het hem zou aandoen, kon de andere twee Tsunam's niks schelen. Ze waren enkel gefocust op elkaar.

Caim bleef staan. Ook nadat hij het meisje gedood had. Op de plek waar hij stond werd hij eerst compleet zwart en toen doorzichtig zwart. Zijn rode ogen was het enige dat kleur had in zijn nu volledig zwarte gestalte. Caim was de schaduw zelf wat inhield dat het bijtende en rottende gas door hem heen ging. Hij voelde er niets van en het deerde hem niet. In die schaduw vorm liep hij dwars door het gas heen op de twee meisjes af. ''Weet je wat zielig is? Jezelf verdubbelen zodat je er als een angsthaas vandoor kan'' zei hij simpel. ''Maar ach, wat zou ik er nou van weten. Ik ben nou eenmaal gestoord dat weet ik ook wel. Wen er maar aan'' zei hij met een blik over zijn schouder naar de twee meisjes. In zijn ogen lag nu ook een psychopathische blik. ''Ik ga maar eens verder. Jullie zijn me te taai. Kan onmogelijk lekker smaken. Daarbij ben ik het zat je dubbelgangers af te maken. Het is te simpel'' ditmaal sprak Caim tegen het 'echte' meisje. Ookal wist hij niet precies waar ze zich bevond. Ze kon nooit ver weg zijn toch? Caim zakte door de grond en gleed snel en soepel over de grond. Hij verliet het bos. Er waren veel meer prooien die een stuk groter en malser waren dan deze. Hij was hongerig niet wanhopig.

(Is het de bedoeling dat je op deze RPG ook topic uit schrijft ofzo want dat wil nogal eens verschillen op RPG's en ik heb het hier niet in de regels kunnen vinden. Maar als het zo is dan ben ik nu het topic dus uit)