I'm freakin' out

Dat het leven elke dag steeds harder werd, daar was ik langzamerhand wel achter gekomen. Toen ik uit het ziekenhuis was, wou ik in het bos in iemand anders veranderde. Het mislukte, waardoor een van de wonden weer begon te bloeden. Ik was blijven zitten totdat het op was gehouden en had snel wat kleren gestolen van een waslijn, die ik aan trok. Het stond me niet, al zaten de mensen me wel aan te gapen alsof ik een beroemd fotomodel was of zoiets. Een teken dat mijn krachten bijna helemaal hersteld waren.

Na wat speurwerk in de bibliotheek, kwam ik een paar dagen later achter dat mijn vader, waarvan ik dacht dat die dood was, in de stad woonde. Meteen was ik blij en vertrok ik naar mijn vaders huis. Gelukkig ontving die me met open armen en ik vertelde wat er allemaal gebeurt was. Het naarste was dat hij zei dat mijn moeder was gedood door een soort bende die achter hun aan zaten. Nog steeds zaten ze achter hem aan en hij zei tegen me dat ik ook in gevaar was en dat we samen een veilige plek moesten zoeken, want het zou niet lang duren voordat ze ons hadden gevonden. “En Teru dan?” vroeg ik geschrokken, hopend dat hij mee mocht. “Te gevaarlijk. Dat joch heeft net zoals ons krachten dus kunnen we hem niet vertrouwen,” vertelde hij mij. Boos rende ik de kamer uit en zat ik een uurtje op de gang te huilen, tot mijn vader mededeelde dat het eten klaar was.

Fijn, ik zat met een vader die me hier zo snel vandaan wou halen en een vriendje die ik sinds ik uit het ziekenhuis was gekomen, ik niet meer had gezien. Met een afwezige blik staarde ik naar het bord soep dat voor mijn neus werd gezet. Ik zuchtte en nam een hap hete soep, negeerde mijn brandende tong. Het moest. Anders ging ik vast dood door die bende en was Teru misschien ook in gevaar. Ik wilde hem dat niet aan doen.

De dagen gingen voorbij terwijl ik de tijd binnen doorbracht op de brede vensterbank. Tussen de gordijnen door staarde ik naar buiten. Mijn vader had me in het begin gevraagd of hij iets kon doen, maar ik negeerde hem en uiteindelijk negeerde hij me ook. Waarom moest ik nou perse me vader ontmoeten? Ik had zowat mijn hele levensgeschiedenis gehoord, in mijn gedachten herhaald en nu zat ik depressief te doen omdat ik van mijn vader mijn grote liefde moest verlaten. Voetstappen klonken door het getik van de regen tegen het raam. “Mirthe, ik een idee hoe we zonder dat je vriendje het weet weg kunnen gaan,” hoorde ik de stem van mijn vader zeggen. “Als je mee wilt werken,” zuchtte hij nadat hij een boze blik van me had ontvangen. Ik had geen keus. “Vertel,” mompelde hij en ik ging verzitten, zodat ik mijn vader aan kon kijken en alles kon horen wat hij vertelde.

Mijn voeten sloften over de grond terwijl ik over de natte grond van het bos liep. Ik haatte het, maar het moest. Later, als het veilig was, zou ik terug komen, dat had ik met mijn vader afgesproken. Maar alleen ik, hij ging verder reizen. Hij zei dat er nog veel plaatsen waren die hij wou zien, die hij en mijn moeder wouden zien. Ik stopte even en tuurde naar de lucht, die helderblauw was. Het plan was simpel. Ik moest in het bos wachtten op mijn vader, die de hele dag al een ‘toverdrank’ aan het maken was. Hij noemde het zelf liever een ‘experiment’, maar whatever. Door die drank zou ik van mijn lichaam worden gescheiden en in het lichaam van mijn dode stiefzus, hij had een jaar met een vrouw gehad die een dochter had, terecht komen. Het was een blondine, maar ik moest er mee leven. Ik haatte blonde mensen. Ze leken zo raar. Ohja, het plan. Mijn vader zou een boom omver halen en mijn oude lichaam er onder leggen. Het zou niet lang duren voordat Teru er was, want hij wist me eigenlijk altijd wel te vinden. Ik zou hem moeten uitleggen dat ik het meisje had gevonden, maar haar niet onder de boom kon krijgen. Ik moeten zeggen dat ik heb gekeken of ze nog leefde, maar had gezien dat dat niet zo was. Want in principe was mijn oude lichaam gewoon.. zegmaar.. dood. Ik had gevraagd aan mijn vader of hij niet zou zien dat ik de echte Mirthe was, maar hij zei dat hij waarschijnlijk geen naam en sterfdatum kon zien bij mij. En ik had de geur van mijn stiefzus, dus kon hij mijn geur niet ruiken. En vanzelf zou ik mijn stiefzus helemaal worden, met uitzondering van de herinneringen. Ik was geen Mirthe meer.

Twijfelend bleef de blondine naast het lijk staan. Ze moest moeite doen om de tranen binnen te houden, maar toch glipte er een tussen haar wimpers door en rolde die over haar wang. Wachtend op Teru.

[Alleen Teru]

Zou ik ooit hebben kunnen denken dat Mirthe dood was? Nee, maar z'n gevoel nam nu wel bezit van me.. Het bezorgde me rillingen, alsof ik écht gelijk had dit keer. En de Death Note had me niet eens geholpen. Langzaam dwaalde ik verder door het bos, vanaf nu zal ik kijken of ik kon minderen met schrijven. Als Light het toeliet natuurlijk, want hij was er ook nog. Ik moest me echt minder zorgen gaan maken, de enige personen die belangrijk waren waren Light en Mirthe, meer niet. Toch blijf ik het gevoel houden dat er hier iets niet klopte, het begint bijna verdacht te voelen. Ik moet minderen piekeren, en meer doorlopen beet ik mezelf toen maar toe..

Een jongen met zwart haar, rond de zeventien jaar en ongeveer 1.76 lang liep door het bos. Hij gromde zelfingenomen. Hij moest zeker minder piekeren, Het werd hem ooit nog een keertje zijn dood. Was dat nou..? De geur van Mirthe? Teru zuchtte, hij rekte zijn armen uit en veranderde toen weer in de pikzwarte wolf die zich nog een keertje goed uitrekte, het voelde weer vreemd in zijn wolvenvorm. Hij moest er nog maar eventjes aan wennen. Teru snoof goed op de grond. Hij kende de geur van Mirthe zo goed, die wist hij eigenlijk van alles te onderscheiden. Hij hield zijn neus dicht bij de grond en snoof, noord.. noord-west? Noord-west dan maar. Teru begon te rennen tot hij achter zich een geluid hoorde, ongetwijfeld kende hij deze. Een hert liep het bospad op en keek hem recht aan, Teru staarde terug. Zijn instinct nam alles over en begon achter het hert aan te rennen. 'Nee, nee, nee! Damn myself!' Dacht Teru, maar het was al te laat, hij nam de eerste sprong om het hert neer te gaan halen, en het lukte hem. Maar Teru nam niet de moeite het hele karkas 'schoon' te eten. Hij gromde zachtjes tegen zichzelf en begon toen weer het spoor te zoeken, damn! Hij was het kwijt! Teru maakte een zuchtend geluid. 'Kl*te wolven instincten..' Dacht bij zichzelf en zette zich aan om de geur terug te vinden. Teru vond hem terug en rende verder, naar de geur van Mirthe, die zich, hoe verder hij kwam, zich vermengde met de geur van de dood. En een andere onbekende geur. Hij bleef in de struiken staan toen hij dacht dat hij er was. Hij zag een omgevallen boom, waar hij eerst niet goed naar keek. Eerst de blondine peilen. Aan haar houding had ze niets kwaads, volgens hem huilde ze zelfs.. Teru stapte de struiken uit en wou iets zeggen maar hield zich in, hij volgde haar blik die naar de boom ging. 'Damn. It.' Deze twee woorden sprak hij uit met opeengeklemde kaken. Hij keek naar het lijk onder de bomen.. dat was.. dat was Mirthe. Mirthe.. was dood. Deze woorden zou hij nóoit kunnen uitspreken. Nooit, nooit, nooit! Teru raakte in paniek, de borstkas van de zwarte wolf ging onregelmatig en met haperingen op en neer. Hij staarde naar de grond, waar zijn poten stonden. Zijn zwarte poten, ertussen vielen nu een paar tranen. Hij trilde over zijn hele lijf.. dit was niet aan het gebeuren, het was een illusie. Een illusie! Hij wilde schreeuwen, gillen, alles kort en klein slaan. Maar hij kon het niet, hij kon het gewoon niet, hij stond aan de grond genageld. Verdoemd alleen verder te leven. Mirthe was.. nee hij kon het niet.. ze was dood. Hij liep langzaam met trillende poten op haar af, en duwde zachtjes zijn neus tegen haar wang aan. 'Watashi wa anata o kesshite wasure nai daro u..*' Verluisterde hij zachtjes tegen haar dode lichaam. De persoon die zijn leven draaiende had gehouden was nu dood.. ademloos nam hij een paar stappen terug. Hij keek de blondine niet aan. Dat zou hij niet kunnen. Hij keek alleen maar naar Mirthe.. dode Mirthe. Een rilling trok over zijn rug heen, naar zijn poten en maakte hem nog harder aan het trillen. Hij geloofde het niet.. dit was onmogelijk. Dit kon niet gebeuren.. toch.. was het zo..

*= Ik zal je nooit vergeten..

Wildste gedachtes raasden door mijn hoofd heen. Zal ik mezelf opschijven? Nee, dat was onmogelijk. Zou ik het aan Light vragen? Zou ik.. zou ik.. Kom op, Teru, hoofd erbij! Gromde ik mezelf toe, ik wist alleen niet hoe. Hoe kon ik mijn hoofd erbij houden terwijl Mirthe dood was, ze was verdomme dood! Ik begon met ijsberen, om mijn verdriet weg te lopen. Iets wat vrij wel onmogelijk was.. Ik zou haar nooit kunnen vergeten.. Nooit. Ik liet een zucht klinken, het trillen was teminste afgenomen. Mijn ogen gingen naar het meisje, ik wist dat mijn ogen nu rood waren. Ik kon haar sterfdatum niet zien. Raar.. maar veel tijd had ik niet om te denken, ze zei iets en rende weg. Pas later drong door wat het meisje had gezegd.. ‘Het spijt me,’ Had ze gezegd.. Waarvoor verontschuldigde ze zich? Wat had zij met dit alles te maken? Ik kon er zelf niet uitkomen. Het enige wat me nu nog bezig hield was het lijk van Mirthe. Die nu dood was, teminste. Tja, ze haalde geen adem meer.. ik was een sukkel. Een idioot om haar alleen te laten. Ik was dom geweest, en dat werd me zo betaald gezet.

De zwarte wolf stond op, hij was in slaap gevallen. De nacht was ingetreden. Teru stond op en keek om zich heen, hij voelde zich wat suf, maar voor de rest was alles oké. Teru’s ogen staarde in de verte. Waar was hij in slaap gevallen? Het bos, zo te zien. Zijn ogen wende snel aan het duister van de nacht, hij kon weer ‘normaal’ zien. Een barstende hoofdpijn, dat had hij wel. Teru zuchtte en keek naar het lijk van Mirthe. ‘Forget about it.’ Siste een stem in zijn hoofd. Teru beet op zijn lip. Onwillekeurig zette hij een stap naar achteren toe en draaide zich om, hij wou weg van hier. Weg van alles. Een rilling trok over zijn rug toen hij begon te rennen, het voelde raar Mirthe zo achter te laten. Maar het moest, hij moest erover heen komen. Voor zijn eigen veiligheid. Iets verderop hoorde hij een gekraak, een beer, aan de grote dreunende geluiden te horen. Hij keek naar de struik, waar nu een enorm bruin gevaarte uit oprees. Ondanks Teru’s grote afmetingen, die zwaar onnatuurlijk waren als wolf zijnde, was hij geen partij tegen deze bruine beer. Hij zette een stap achteruit, beren hadden normaal niets kwaads in hun zin dacht hij, hij moest.. ‘Damn it!’ Zei hij. Teru was zo het territorium van een beer ingelopen. Nu had hij problemen, gróte problemen. Teru keek naar de beer, die uithaalde naar hem. Net op tijd kon hij zijn kop intrekken, anders had hij ongetwijfeld een kras over zijn hoofd lopen. Maar de beer aarzelde geen moment voor een tweede aanval, zijn enorme poot sloeg tegen zijn slaap aan, en hard ook. De zwarte wolf viel op de grond, bewusteloos. ’Zelfs ik ben verdoemd..’ Dacht hij.. daarna zwakte zijn hele bewustzijn weg..

[2 maanden later]
Twee maanden waren gepasseerd sinds ik weg was geweest. Drie dagen had ik nodig om helemaal hier, naar Anime te komen. Sinds ik Teru pijn zag lijden, was ik bang dat hij er nooit overheen zou komen. En ik wist niet eens meer hoe ik moest vertelde dat ik Mirthe was geweest, maar nog leefde. Mijn handen tikten op de armleuning van de stoel waar ik op zat. Af en toe ging mijn blik naar het raam. Ik was anders geworden, ik dacht meer na over alledaagse zaken, ik kon meer met mensen op schieten en ik was vooral depressief, al was dat nauwelijks aan me te merken. Ik was gewoon zat van dat alles tegen zat. Ik had gelukkig nog niet aan zelfmoord gedacht.

De bus verminderde snelheid en stopte bij een bushalte aan de rand van de stad. Ik stapte uit en begon te lopen over de stoep, richting het bos. Ik had geen idee hoe ik met Teru moest praten, ik wist zelfs niet wat ik moest zeggen. Na een poosje stopte de bebouwing en liep ik het bos in. Na een poosje zag ik de omgevallen boom, ze hadden hem nog niet weggehaald. Toen ik het weggerotte lijk zag, werd alles opeens draaierig voor mijn ogen. Ik herinnerde alles weer alsof het net gebeurt was, de pijn die ik Teru zag lijden en de pijn die ik zelf had. Voordat ik het wist zat ik op de grond te huilen, een eindje van het lijk vandaan. Op een gegeven moment begon ik zelfs te hyperfentileren. Uiteindelijk lukte het me om mezelf te kalmeren en ging ik met de rug naar het lijk zitten, zodat ik er niet zo snel aan dacht. Teru. Ik vroeg me af hoe hij het had sinds.. nou ja je weet wel.. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en staarde naar de grond. Het ging allemaal zo snel. Ik wist niet zeker of ik nog wel van Teru hield. Ik was bijna mijn stiefzus zelf geworden, al wist ik dat ik ook deels gewoon mezelf was. Een laatste snik borrelde op en ik veegde de natte haren uit mijn gezicht. Uren lang bleef ik daar zitten, wachtend op een teken van Teru. Op een gegeven moment begon het te regenen en ging ik onder een boom zitten. Ik zuchtte en schreef Teru’s naam op de grond, vlak bij me. Voor ik het wist, viel ik in een droomloze slaap.

Ik snapte niet hoe, of wat. Maar toch, het aaiende gevoel was fijn. Het gaf me het idee dat Mirthe nu naast me zat, terwijl dat helemaal de realiteit niet was. Het aaiende gevoel stopte, mijn ogen gingen weer open en keken de kant van het meisje op. “Ga toch slapen,” Zei ze tegen me. Slapen, dat zou ik nu niet kunnen. Ze schoot kort erna in de lach, wat was er zo grappig? Ik snapte het niet meer. “Sukkel.” volgde er kort na. Ik snapte het niet meer, wat was er aan de hand? Zei ze tegen mij sukkel? Ze stond op, dat hoorde ik. Ik volgde haar met mijn ogen, wou haar geen moment uit het oog verliezen. Ze liep richting het lijk van Mirthe, wat er niet echt heel fraai uitzag. Een rilling trok over mijn rug bij het zien van het lijk. Het meisje gaf er een trap tegen aan, waardoor ik nog een rilling kreeg. Ik stond ook in een ruk overeind en keek haar kant uit. Ze liep een stuk weg, waarom? Ik liep achter haar aan, gewoon, automatisch. Ze zakte in elkaar, op een snel, dravend, pasje liep ik naar haar toe. Ze was aan het huilen, dat was te zien en te horen. Ik zuchtte en likte een paar van haar tranen weg. Ik zou wel willen praten, maar ik kon het niet. 'R-rustig.' Kon ik er uit eindeijk met moeite uit krijgen. Ik wou dat ik zelf ook rustig kon worden, en haar kon laten zien dat ik haar wou helpen. Ik likte nog wat van haar tranen weg. Wat was er aan de hand met dit meisje?