Don't know what to do...

Verveeld pakte ze een blaadje van de grond en stapte verder. Doelloos begon ze aan het blaadje te frullen, tot het uiteindelijk kapot was. Het stuk blad dat ze nog in haar hand had liet ze op de grond vallen. Daarna pakte ze een ander blaadje en begon dat blaadje maar te vermorzelen. Hania keek even om zich heen, alles hier leek zo kalm. Af en toe hoorde je een vogel zijn verloren liedje fluiten, of je hoorde een konijn door de bosjes rennen. Er was nu eenmaal niet veel anders op dit moment. "Whaaah...Verveling." zei Hania verveeld en liet het vermorzelde blaadje vallen. Ontspannen stapte ze verder. Ze keek goed om zich heen, alsof ze verwachtte dat er elk moment iets leuks ging gebeuren ofzo. Plots stopte Hania. Dat was geen verloren konijntje dat juist voorbij kwam... Hania staarde naar de plek waar ze iets gehoord dacht te hebben. Misschien was er hier toch nog iets te doen? dacht ze.

Haar sandalen maakte een klikkend geluid over het bospad. Ze zuchtte verveeld waarbij ze nog een hap uit haar appel nam. De appel deed haar denken aan heet vorige bezoek aan dit verrotte bos. Het was hier zo saai, er was gewoon niks te doen. Het bos was dan ook alleen een doortocht naar de stad. Daar zou ze in haar bedje kruipen voor een lange tuk. Bij de gedachte smulde Tsunami met een brede glimlach op haar smoel, van het stukje appel. De zoete smaak van de appel was het enige goed aan haar tijdverspilling. Tsunami snapte dan ook niet waarom ze liep, en niet rende. Waarschijnlijk omdat ze moe was. Ze had dan ook zo veel gedaan, niet normaal! Tsunami grinnikte even, want het sarcasme spatte eraf. Haar stappen gingen toen over in sloffen, wat op zijn beurt weer over ging in stilstaan. Tsunami keek naar de eerste best boom waar ze naartoe liep. Met een volgende zucht liet ze zichzelf via de stam naar beneden glijden tot aan de grond. Daar plofte ze neer. In kleermakertjeszit keek ze kort voor haar uit, daarna naar de appel en terug. Ze zit wat in een, omdat haar wapen niet beschadigd mocht raken. Het gekraak van de loop door de bladeren deed haar niet opkijken, ze hoorde het immers niet. Met nog een laatste hap uit het fruit, gooide ze de appel weg, ver weg, de struiken in. Daarna zuchtte ze weer.
"Waarom is het hier zo verdraait sa-haai", sprak ze tegen zichzelf waarbij ze haar hoofd naar beneden liet hangen.

Hania keek door de bomen naar het meisje dat op het bospad liep. Het meisje leek haar niet door te hebben. Geluidloos ging Hania dichter naar Tsunami toe. Hania klom in een boom en ging op een tak boven Tsunami zitten. Ze grinnikte. Hoe zou dit meisje reageren? Hania bleef naar Tsunami kijken, wachtend op haar reactie.

Edit by Kira: Hania, je zit nu op het randje van Spam. Gelieve je posts langer te maken

Tsunami zuchtte nogmaals om duidelijk te maken dat ze zich echt dood verveelde. Ze besloot zichzelf nuttig te stellen met het schoonmaken van haar vlammenwerper. Ze pakte het geweer uit de touwen rond haar middel waarna ze op de mouw van haar Kimono spuugde, om er vervolgens de loop van haar wapen mee schoon te maken. De metalen buis begon weer te glimmen, en kreeg zijn zilvere kleur weer terug. De modder was verweiderd. Tsunami keek tevreden op waarna ze hem op haar schoot legde. Ze schoof met de uiteinde van haar mouwen tegen elkaar, zodat ook deze er niet vies uitzagen. De doodse stilte die altijd rond haar hing, leidde haar tot een geeuw. Hierbij rekte ze haar armen. De stille nacht zal snel aanbreken, de lucht was namelijk al schemerig. Tussen de bomen door zag ze de zon ondergaan. De rode bol vormde de vele kleuren in de lucht. De laatste warmte maakte haar slaperig, ze leunde nu dan ook tegen de boom aan. Met haar ogen gesloten keek ze ter hemel. Daar merkte ze een onbekende Chakra bron op. Ze opende haar ogen, als blijkt dat er een meisje boven haar in de boom zit.
"Whah de hel ben jij daar aan het doen", mompelde ze op een vragende toon?

hania volgde de bewegingen van Tsunami. Er was eigenlijk niets interessants aan haar. Plots keek Tsunami op. Hania bleef haar aankijken terwijl ze wachtte op een reactie. Tsunami's woorden klonken door Hania's oren. Hania grinnikte. "You're no fun..." Zei Hania. Ze liet zich naar achteren vallen en kwam rustig op haar voeten terecht. "Ik verwachtte een ietwat leukere reactie. Ik verveel me namelijk nogal." zei Hania en lachte onschuldig.

Tsunami las haar lippen waarbij ze een wenkbrauw optrok. Ze draaide vervolgens haar ogen waarbij ze haar handen op haar achterhoofd legde, waar ze tegen aan ging hangen. Ook haar benen legde ze bij het hangen over elkaar. In deze houding keek ze droog naar het meisje.
"Dat is dan pech voor jou", zei ze met neutrale woorden die overgingen in een klak van haar tong. Dit was een bepaald trekje van haar, zo eindigde ze vaak haar zin. Hierna keek ze over rond of er nog iemand anders te bekennen was, maar nee. Hierna volgde haar hand, die in haar haar tas verdween. Daar haalde ze twee lollie's uit. Van de ene haalde ze het papiertje af, die ze in haar mond stopte. De ander stak ze naar het meisje.
"Lollie", vroeg Tsunami haar met een kalme blik waar ergens wel een klein glimlachje te vinden was.
"Tsunami", zei ze nog kortaf zodat ze zich iniedergeval had voorgestelt.

Tsunami zag er rustig uit. Het zou lastig worden om te weten hoever Hania kon gaan bij haar. Zulke mensen werden namelijk opeens kwaad, en dat was haar bedoeling nou ook weer niet. Haar antwoord was even rustig als hoe ze eruit zag op dit moment, maar in haar neutrale woorden klonk toch een beetje uitdaging. Of had Hania dat fout gehoord? Toen Tsunami haar een lollie aanbood keek Hania naar de lollie en schudde toen haar hoofd. "Nee dank je." zei Hania. Ze had niet zo'n honger, en dan at ze liever niets, hoewel het aanbod wel erg verleidelijk was. Hania bestudeerde Tsunami even. Ze schatte haar ongeveer 15 jaar. Hania hoorde hoe Tsunami zich voorstelde. "Hania." zei Hania en lachte vriendelijk. Ze keek even rond en ging daarna op een geschikte plek, niet zo veel verder dan Tsunami, zitten.

Tsunami stopte de lollie terug in haar tas waarna ze weer iets in één zakte. Haar wapen had ze tegen haar tas, op de grond neergelegd. Zo had ze alle ruimte om zich vrij te bewegen. Van haar eigen lollie, die knap rood was, nam ze een lik. Terug in haar mond keek ze hoe het meisje, Hania genaamd, ging zitten. Met een smak trok de Tsunami de lollie weer naar buiten.
"Ik heb je hier nog niet eerder gezien", begon Tsunami nadenkend waarbij ze haar handen veel gebruikte, alsof ze een dubbele uitleg gaf. "Nieuw, neem ik aan", stelt ze op een vragende toon die overging in een volgende smak van de lollie. Vervolgens stopte ze hem weer in haar mond. Hierbij verschoof ze haar lichaam iets naar links zodat ze niet op een prikkend takje zat wat al de heletijd zat te steken. Dan wacht ze rustig op een reactie van Hania.

Hania keek naar Tsunami en zag hoe ze van haar lollie genoot. Hania keek wat om zich heen, Tsunami's gedachten waren als een gesloten boek voor haar. Hania bekeek het wapen van Tsunami dat op de grond lag, daarna bekeek ze Tsunami nog een keertje. Waarom zou Tsunami zo'n wapen nodig hebben? Alsof ze alleen maar verwachtte dat ze iemand zou doodschieten. Tsunami's woorden klonken door Hania's oren waarna Hania Tsunami's bewegingen volgde met haar ogen. Hania glimlachte. "Inderdaad." zei ze dan als antwoord. "En het lijkt alsof jij hier al veel langer bent." zei ze daarna. Hania keek weer om zich heen en ging wat gemakkelijker zitten. Een verdwaalde vogel kwam langs trippelen. Hania glimlachte naar de vogel en stak haar hand uit, wat ze beter niet had gedaan. De vogel sprong op en vloog weg. Hania's glimlach verdween. Wat zijn beesten soms toch raar... dacht ze.

Tsunami keek haar aan bij haar woorden. Hania leek een kalm meisje zonder onverwachte handelingen. Ze had hoogwaarschijnlijk ook geen krachten die iemand kwaad zouden doen, zo zag ze er teminste niet naar uit. In tegenstelling tot Tsunami zelf zag Hania er eigenlijk heel normaal uit. Tsunami nog een lik van de lollie waarbij ze één keer knikte als antwoord. Na haar korte reactie gleden haar ogen naar een vogeltje. Hania stak haar hand naar het beestje uit waardoor het weer snel weg vloog. Tuurlijk! Het was een mislukte poging, het was immers een schichtig dier. Ah, bah, dierkunde, schoot het verveeld door haar hoofd. Het beestje deed haar denken aan de lessen op school. School...Waarom moest ze daar nu op vallen. Ze schudde de gadachte van haar af waarna haar blik op een bewegend bosje viel. Ze keek er nieuwschierig naar.