Playing.

Een klein welpje wandelde naast de ravijnen. Ze was erg schattig maar schijn bedriegt. Ze stopte eens aan de rand en staarde naar beneden. Wat zou daar beneden zijn? Ze grinnikte even en staarde naar de diepte. Misschien was er wel een soort paradijs. Ze zou daar wel heenwillen maar het leek zo diep en eng. Ze snoof even en spitste haar oortjes. Ze keek ernaar en dacht even na. Ze gromde zachtjes en hoorde een soort echo. Ze schrok en sprong achteruit. Ze sprong zo hard dat ze tegen iets of iemand anders aansprong. Meteen keek het kleine welpje achterover maar viel zo op haar rug. "Hoi...?" vroeg ze droog en keek naar het dier waar ze tegenkwam.

Na de welpengrom van het welpje was een veel hardere brul te horen en deze echode ook. Kovu lag achter het welpje en zoals hij al verwacht had viel het welpje naar achteren en belandde tussen zijn poten. Kovu keek minachtend omlaag naar het welpje en hij gromde lichtjes. Hij ontblootte zijn tanden en hij stond recht. Zijn nek haren stonden recht op en zijn klauwen verschenen. ''Wat doe jij hier?'' Vroeg hij kil aan haar. Hij kon namelijk al wel zien dat het een meisje was. Tenzij het een kater was met meisjes uiterlijk. Kovu ging met zijn kop naar die van het welpje toe en hij keek haar met dezelfde kille blik aan. Welke moeder liet haar welpje nou alleen hier rond lopen? Nouja het welpje voor hem kon natuurlijk ook een weg loper zijn maar het leek hem niet dat ze hier geboren was. Ze had het uiterlijk niet van een slechtte leeuw.

Het kleine welpje keek naar de leeuw en krabbelde overeind. Ze keek hem aan en zette een stapje achteruit. Haar kraaloogjes keken hem aan en ze zweeg ook even. Ze hoorde de vraag en gromde even zacht. Ze kon al bijna goed grommen! Daar was ze natuurlijk trots op. "Ik speel hier!" zei ze vrolijk tegen hem en grinnikte. Even keek ze naar het ravijn en dan weer naar Kovu. "Ik ben Misha!" zei ze opnieuw vrolijk en keek hem aan. Ze was misschien schattig en lief nu maar oh. Als ze eindelijk een jaar was zou ze goedzakjes vermoorden!

Kovu gromde lichtjes en hij stapte op het welpje af. Hij tilde een klauw op en hij keek haar even naar. Zijn blik ging daarna naar het welpje en hij zette zijn klauw plots op haar. Hij drukte haar hard en ruw tegen de grond en een brede valse grijns verscheen op zijn bek. ''Aan het spelen hm? Dit is niet de juiste plek voor een spelletje kleintje'' Antwoorde Kovu. De kleine had wel lef om hier te komen, maar misschien hadden haar ouders ook gewoon wel niet verteld over deze plek. Er was natuurlijk nog één andere optie: Kovu onderschatte dit kleintje en het blijkt echter dat ze wel in de onderwereld is geboren. Kovu snoof een keer bij de gedachten. Zo'n ding in de onderwereld geboren? Dat kon werkelijk niet te geloven zijn maar het was wel een van de optie's die het meest logisch klonk. 'Ik ben Misha!' Zei het welpje vrolijk tegen hem. Kovu zijn nagels boorde zowat in het vel van het kleintje toen hij zag wat voor teken ze op haar ene pootje had. ''Hoe kom je daar aan?'' Vroeg hij kil aan haar en hij keek haar scherp aan. Dat teken kende hij namelijk maar al te goed.

Misha keek hem aan en schrok toen hij zijn klauw op haar zette. Ze piepte even en voelde even later zijn nagels in haar vel. "Je doet me pijn!" gilde ze hard en een traantje sprong in haar oog. Ze begon met haar pootjes te trappelen en hoorde toen de vraag. Ze keek kort naar haar pootje. "Heb ik van mijn mama" zei ze stotterend. Ze trappelde verder en hooppte dat hij haar los zou laten. Ze snakte even naar adem en voelde bloed over haar kleine lijfje gaan. Ze kon het wel gaan uitgillen van de pijn maar ze hield haar in.

Kovu kwam dichter met zijn kop bij haar en gromde fel. ''Hoe heet je moeder?'' Vroeg hij kil en hij keek voor kort naar het bloed. Het kon hem niet zoveel schelen. Het enige wat hem kon schelen was het tekentje op haar poten. Het was precies hetzelfde teken dat hij op zijn rechter oor had. Kovu ging uiteindelijk recht staan maar hield zijn klauw wel op Misha. Hij zou haar niet laten gaan tot dat hij een antwoord kreeg. Eigenlijk wist hij niet of hij Misha zowiezo nog wel liet gaan. Als de naam van de moeder dezelfde was als die van hem dan.. Dan zou dat betekenen dat hij een zusje had en nog belangrijker: Zijn ouders leefde nog. Maar als dat waar was dan was Kovu daar totaal niet blij mee.

Misha keek hem aan en slikte even. "Z z zira" stotterde ze zachtjes en slikte weer. Ze had veel pijn en kneep haar kleine oogjes dicht. Ze wilde dat hij losliet voor hij haar nog plette en zo vermoordde! Opnieuw snakte het kleine welpje naar adem en ze begon te hoesten. Bloed drupte op de grond en het welpje keek naar Kovu. "Laat me los" zei ze zachtjes en snakte opnieuw naar adem. Ze kon het niet zo lang volhouden als hij nu nog langer doorging.