Verdwaald

Eerlijk is eerlijk, Reina was hopeloos verdwaald. Ze had het gevoel dat ze elke boom die ze tegen kwam al een stuk of honderd keer had gezien. Maar Reina wist dat dat niet het geval was, dat was het enige wat ze zeker wist. Ze liep geen rondjes. Normaal had Reina wel een redelijk richting gevoel, maar vandaag leek die wel op slaapstand te staan. Reina bleef met een schok stil staan. Dit gedoe begon haar mateloos te irriteren, waarom moest ze nou net vandaag verdwalen. Die irritatie rede ging niet helemaal op, ze vond geen enkele dag fijn om te verdwalen. Het gaf haar een machteloos gevoel, het gevoel dat ze ergens niet goed de controle op had.
Met een diepe zucht trapte ze tegen een takje dat op het bospad lag, tot zover je het een pad kon noemen. Het leek Reina meer een pad dat door dieren was gemaakt, haar hoop dat iemand hier haar de weg kon wijzen was erg klein. Uiteindelijk ging Reina op een omgevallen boomstronk zitten en luisterde naar de vogels die al de hele dag aan het kwetteren waren. Het was niet van dat vrolijke gefluit van vogels die net de lente hadden ontdekt, maar het irritante gekwetter van vogels die onderling ruzie hadden. Haar ogen probeerde zo'n vogel in het vizier te krijgen, maar telkens als ze dacht dat ze er een zag hoorde ze het vluchtig geklapper van weg vliegende vleugels en zag ze niks. Helemaal niks, alleen het gefilterde zonlicht wat tussen de bladeren van de bomen tevoorschijn kwam.

Cole liep rustig rond. Hij was net weg gelopen van de boom, want hij had honger. Hij liep rustig verder tot hij opeens een meisje rook. ´Je kan het wel gewoon goed inhouden´ dacht cole terwijl hij verder liep. Al snel kreeg hij gelijk en zag hij een meisje op een afgebroken boomstam zitten. ´´he gaat het´´ vroeg cole terwijl hij haar bekeek. Je zag niet vaak een mens in dit bos dus moest er toch wel iets mis zijn.

Reina die nog steeds een vogel probeerde te ontdekken, had niet door dat er een jongen aan was komen lopen. Pas toen hij wat zei keek Reina omlaag, recht in de ogen van de jongen. Heel even bleef ze hem aankijken, haar hart bonkte in haar keel. Ze moest toegeven, ze was geschrokken, zonder een spiertje te bewegen kreeg ze haar hart weer onder controle. "Ja, dat zie je toch" antwoorde ze botter dan ze had bedoeld. Reina voelde het gevoel dat haar zoektocht naar de bewoonde wereld eindelijk afgelopen zou zijn. Nu ze een levend wezen had gevonden die haar de weg kon wijzen. Tenminste als dat wezen ook niet verdwaald was natuurlijk. Reina strekte haar benen uit en begon de jongen te bestuderen, net al hij met haar deed.

Cole negeerde de opmerking en zei ´´er komen niet veel mensen in dit deel van het bos´´. Daarna zuchte hij eerst en vroeg toen ´´kan ik soms helpen´´. Hij vertrouwde de mens niet maar hoe sneller weg hoe beter. Hij keek het meisje noch steeds onderzoekend aan. Opeens merkte hij dat zijn ogen langzaam rood werden. Snel draaide hij zich om en zei ´´als je wil dat ik help moet je wel opschieten´´.

"je meent het" Zei ze sarcastisch op dat hij zei dat er hier weinig mensen waren. "Dat had ik nog niet door" ze liep niet voor niks al uren te dwalen, omdat ze niemand tegen kwam. Reina beet op haar lip, ze hield er niet van als ze andere om hulp moest vragen. Ze ging met haar wijsvinger langs het mos dat op de stam was gegroeid. "Je kunt me de weg wijzen" zei ze uiteindelijk, misschien had ze eerst haar naam moeten noemen om beleefder over te komen. Maar ze had geen zin om die moeite te nemen. Eerst wilde ze weten wat ze aan die jongen had. Hij zag er redelijk betrouwbaar uit, maar schijn bedriegt. Dat spreekwoord bestaat niet voor niets vond Reina.

´´waar wil je dan heen´´ zei cole. Hij ademde rustig in en uit en concentreerde zich diep. Hij dacht aan Minara en probeerde rustiger te worden. Hij stond nog steeds met zijn rug naar Reina maar hij wist precies wat er achter hem gebeurde. ´schiet op´dacht hij. Kort deed hij zijn hand omhoog en dacht ´zal ik mijn kracht anders gebruiken´

"Rustig aan zeg" ze ving gedeeltes van zijn gedachtes op dat ze op moest schieten. Ze zuchtte even diep en ging recht op staan zodat ze ongeveer op gelijke hoogte met de jongen kwam te staan. Misschien was ze zelfs langer. "Als het maar bewoonde wereld is vind ik het best" zei ze uiteindelijk, expres wat langzaam om die jongen te irriteren. Ze wist dat hij haar enige kans zou zijn om de nacht niet in het bos door te hoeven brengen, maar ze kon het niet laten om hem wat te irriteren. Dat zat gewoon in haar aard.

´´Loop dan gewoon rechtdoor dan kom je vast ergens wel uit´´ zei cole geirriteerd. Hij was niet alleen door Reina geiriteerd maar ook door zich zelf. Waarom kon hij niet gewoon eten zoals andere mensen. Hij maakte maar aan stalten om terug te gaan naar de grote boom. Daar zou hij wel het konijn van eerder opeten.

Voor enkele seconden verscheen er een minachtend lachje rond Reina's mondhoeken "Goh, daar had ik zelf nog niet aan gedacht" zei ze nog steeds sarcastisch. Ze zette een stap naar voren toen hij wegliep "hé wacht eens even" zei ze nu met een toon dat een zweempje hulpeloosheid liet blijken. Ze keek geïrriteerd toen ze het zelf hoorde en veranderde van tactiek "Welke kant raad jij dan aan?" vroeg ze nu wat aardiger. Tenminste haar stemgeluid was aardiger, haar gezicht stond nog steeds geïrriteerd naar die vreemde jongen voor haar te kijken.

Cole keek om en er verscheen op zijn gezicht een glimlach. ´´De kant waar ik heen ga, maar dat doe je toch niet´´ zei cole. Hij keek weer vooruit en zette weer een stap. ´´Trouwens hoe heet jij´´ zei cole. Hij wist zelf niet waarom hij het vroeg maar als iemand haar kwam zoeken dan wist hij teminste wat hij moest zeggen. Al snel besefte hij dat het toch geen zin had om het te vragen en zei ´´ laat maar´´.

"waarom zou ik dat niet doen?" vroeg Reina terwijl ze een stap richting de jongen zette. Ze veegde wat van het mos wat op haar rok zat eraf en keek de jongen uitdagend aan "Of wil je niet dat ik achter je aan loop?" Reina was niet zo'n meisje dat alles door andere op liet leggen, én ze ging graag in discussie met andere. "Ik ben trouwens Reina" zei ze uiteindelijk, ook al zei hij 'laat maar', dit was weer wat om hem een beetje op stang te jagen volgens Reina.

´´Ik weet dat als ik mijn best zou doen je dat nog niet eens kon´´ siste Cole. ´´leuk om te weten, ik ben cole´´ zei hij kort af terwijl hij verder liep. Hij had geen interessen om hier te blijven. Het kon hem niet eens schelen of het meisje nu achter hem liep of niet. Hij keek zoals altijd naar de bomen en de rust van de wezens in het bos. Daar werd hij rustiger van en minder geiriteerd.

"Tut tut tut, doe niet zo opgefokt, jongen. Er zit hier een meisje in nood" zei ze met een sarcastische grijns op haar gezicht, ze bekeek de jongen eens goed. Nee, hij was zeker niet niet te vertrouwen. Daar was hij te veek geïnteresseerd in de natuur. Eigenlijk vond ze dit hilarisch, maar ze wilde niet vervallen in haar rol, haar persoonlijkheid laten verzakken. Ze haalde onopvallend even diep adem en onderdrukte haar lach. "Als je me een paar aanwijzingen geeft, vind ik het wel" zei ze uiteindelijk erachter aan.

´´oh ben jij dan een meisje´´ zei cole spottend terwijl hij doorliep. Wat hij eerder zei meende hij, waarscheinlijk kon je de weg makkelijk vinden als je in die boom klom. Maar ja zo als hij voorspelde deed Reina dat toch niet. Hij vond het zelf best grappig, meestal als je de waarheid vertelt dan gelooft niemand je. Hij dacht weer aan zijn oude dorp, waar niemand hem geloofde. Daar begon zijn afkeer voor mensen, die kan je gewoon niet vertrouwen.

Die opmerking van Cole was raak, ze kon niet zo snel een tegen woord bedenken. Het enige wat ze deed was Cole een giftige blik sturen, hier kwam het spreekwoord: Als blikken konden doden, erg goed op zijn plaats. Op haar hakken van haar voet draaide ze zich om. Die jongen, zoals ze hem nog steeds in haar gedachte noemt, ze dat de weg waar hij heen liep de makkelijkste weg zou zijn. Al was dat de makkelijkste weg, voor geen goud zou ze achter hem aan gaan lopen, dan maar wat langer in het bos dwalen. Langzaam liep ze weg, en snoof de scherpe geur van het bos op. Ergens in de verte hoorde ze nog steeds de vogels die haar al de hele dag aan het irriteren waren. Met een geïrriteerd gezicht onderdrukte ze de neiging om achterom te kijken, naar wat de jongen deed. Daar was ze te trots voor.

Toen cole merkte dat hij ver genoeg van Reina was. Hield hij opgelucht adem. Hij was best trots op zich zelf dat hij zich had ingehouden. Maar voor het geval dat pakte hij snel zijn tekenblok. Hij deed het zelfde als eerst. Pagina opzoeken dan concentreren en paf daar stond de kist. Cole maakte hem open en daar was het konijn van eerst. Snel dronk hij het hele konbijn leeg en gooide hem toen weg. Daarna stuurde hij de kist weer terug in de tekening en liep weer richting de grote boom.

Met een zucht dwaalde Reina verder het bos in. In de verte ving ze nog een gedachte van Cole op, zo te zien had hij honger, er was iets met een konijntje. Ze haalde haar schouders op en liep verder. Dit kon nog een lange reis worden. Met haar ogen volgde ze hoe het takje dat ze wegtrapte een paar meter verder op de grond terecht kwam. Stof van het bos sprong op toen het op de grond terecht kwam. Ze herhaalde het nog eens en gaf er een trap tegen aan/.