Frozen Lake

Vanuit een laag bosje keken twee cyaan blauwe ogen naar het meer. Een ijzige wind speelde met het bevroren bosje en liet sneeuw opstuiven van het meer. Een zacht gegrom steeg op. Een scheurend geluid was te horen. Achter het bosje gingen twee cyaan blauwe ogen open. Nog helderder en intenser dan ze daarvoor waren. Het gegrom nam aan. Een gigantische blauwe kat kwam uit het bosje gestapt. Haar blauwe ogen keken zoekend rond. Ze gromde zacht en haar gespleten staart zwiepte dreigend heen en weer. Ze liep naar het meer toe, bij elke stap verscheen een ijsster over haar poten. Een klein ademwolkje kwam uit haar bek. Haar scherpe tanden blonken in het licht van de maan. Ze gromde weer en zette zich bij het meer neer. Met haar sterke voorpoot sloeg ze een gat in het water en boog haar nek zodat ze kon drinken. De geruchten van de Nekomata verspreiden zich snel. Maar hier had ze ze nog niet gehoord. Misschien dat ze dan eindelijk rust kon krijgen. Ze keek nog een keer om zich heen en veranderde toen terug naar haar mensengedaante. Ze ging bij het meer zitten en pakte een borstel. Rustig begon ze haar lange, blauwe haar te borstelen. Haar oren stonden recht overeind, ze hielt alles en iedereen in de gate.

Misa liep tussen de grote bomen met lange bladeren door. Ze duwde de takken snel achterelkaar weg en voelde dat haar voeten steeds wat meer wegzakte in de grond. Ze hoorde het gehijg achter zich minder worden en na een tijdje was het helemaal verdwenen. Ze wilde wat vaart minderen en voelde hoe haar voet achter iets bleef haken. Met een smak rolde ze over een bosje heen en lag languit op een open plek. Ze kwam kreunend overeind en trok haar jasje uit. Die was helemaal gescheurd. Waarom moest er nou weer een vampier achter haar aan zitten? Ze had hem niets misdaan, enkel een steen naar zijn hoofd gegooit. Ze krabbelde overeind en zag dat er een meer voor haar uitstrekte. Ze liep er wankelend naartoe en liet zich bij de kant zakken. Voorzichtig begon ze met wat water over haar benen te wrijven. Eerst daar het bloed ervanaf krijgen. Ze zag dat haar benen vol krassen zaten en snoof. Daar ging haar modellen werk. Ze hief haar gezicht en zag wat verderop een meisje haar blauwe haar borstelen. Nieuwsgierig bleef Misa naar haar kijken en begon ondertussen aan haar armen. Light mocht haar zo niet zien, hij zou diep teleur gesteld zijn.

Haar zwarte oren gingen naar achteren toe. Ze gromde zacht en keek vanuit haar ooghoek naar het meisje dat met haar benen was. Ze siste kwaad, maar liet verder niets merken. Ze sloot haar ogen, ze ademde rustig in een uit. Bij elke ademhaling raakte ze meer in trance. Ze voelde haar lichaam zweven. Natuurlijk wist ze dat ze nog steeds op de grond zat, maar goed. Een ijzige kou stroomde van haar lichaam af, haar lichaam werd langzaam aan blauw en haar adem vormde wolkjes in de lucht. Ze voelde de temperatuur dalen en wist dat dat door haar zelf kwam. Ze grijnsde en opende haar ogen weer. Een gebied in een straal van drie meter om haar heen was helemaal bevroren. Ze kreeg nog eens lol in haar krachten. Ze keek naast zich, het meisje was nog steeds bezig. Ze stond langzaam op en liep naar haar toe. Haar cyaan blauwe ogen vernauwde zich terwijl ze voor haar neer hurkte. 'Nani yatte n no?' Vroeg ze behoedzaam. Ze vroeg eigenlijk nooit aan iemand wat die aan het doen was. Maar goed. Tijd voor verandering.

Misa begon over haar huid heen te krassen met haar nagels en snoof. Ze wilde nooit meer iets met een vampier te maken hebben er kwam alleen maar narigheid van. Ze liet haar armen in het water glijden en haalde ze er snel weer uit. Het water was wel erg koud .. Ze ging op haar kont zitten en trok haar knieën tot haar kin op. De wind zorgde ervoor dat ze het kouder kreeg dan ze het al had, heerlijk. Ze sloot haar ogen en probeerde aan een kachel te denken om denkbeeldige warmte te komen. Ze voelde haar armen en benen wat prikken en de grond werd plots ook kouder. Wat gebeurde er. Verschrikt opende ze haar ogen en keek naar haar ledematen. Ze was bevroren! 'Hé! Wie .. Wat .. Hé!' riep ze verward uit terwijl ze wild begon te bewegen. Ze kreeg geen beweging in haar benen en armen en haar kont leek ook vastgeplakt. Opeens was daar een stem die wat vroeg ... in een andere taal. Ze draaide haar hoofd in een reflex om en keek in twee cyaan blauwe ogen. 'Oh god, oh god ik ga werkelijk dood vandaag!' schoot er door haar hoofd heen. Ze probeerde naar achteren te bewegen maar kon niks meer bewegen. De drager van de cyaan blauwe ogen zag er nogal wild uit. Ze maakte Misa in ieder geval bang met haar uiterlijk. Net had ze alleen maar haar blauwe haren gezien. Ze slikte moeizaam en probeerde weer te bewegen. 'Als je me gaat opeten kun je dan nog een bericht aan Light doorgeven?' vroeg ze met piepende stem.

Het meisje was bang voor haar. Net zoals de andere mensen die ze had gezien. Mensen vonden haar eng, vanwege haar ruige uiterlijk. Wat moest je anders dragen als je al meer dan zestien jaar in een bos woont. Het leek wel alsof het meisje haar niet verstond, maar ze zei er niet over. 'Shi naide, watashi wa nani mo shite obiete iru.' Zei ze rustig. Als het meisje haar niet verstond had ze een groter probleem. Hoe kon ze nou het beste uitleggen dat ze niets deed? Dat ze niet bang hoefde te zijn. Na de moord op haar moeder heeft ze nooit meer een mens vermoord. Ze maakte ze alleen bang, maar verder niets. Als je me gaat opeten kun je dan nog een bericht aan Light doorgeven?' Ze keek het meisje even vreemd aan, maar verstond enkele woorden van wat ze zei. 'Ik niets doen. Niet bang zijn.' Probeerde ze toen zo duidelijk mogelijk te zeggen. Ze dacht even na. Het was lang geleden dat ze deze taal had gesproken. 'Uhm.. A. Sorry. Ik spreek over het algemeen alleen Japans. Maar ik eet niemand op hoor.' Zei ze met een glimlach op haar gezicht.

Misa probeerde zo ver mogelijk bij het wild uitziende meisje vandaan te komen en dook in een angstige houding. Ze hoorde nog wat onbekende woorden en merkte dat het meisje over het algemeen erg rustig klonk. Langzaam ging Misa weer in de houding zitten waarin ze was vastgevroren en keek het meisje lang aan. Ze keek verbaasd toen het meisje opeens in het nederlands tegen haar begon te praten, het was niet erg gramaticaal maar ze verstond in ieder geval wat het meisje bedoelde. Ze luisterde naar wat het meisje verder zei en toverde een glimlach op haar gezicht. 'Oh.' was het enige wat ze uit kon brengen. Ze voelde nog wat angst voor het meisje maar liet het steeds meer wegzakken. Ze richtte haar blik op haar bevroren ledenmaten en knipperde met haar ogen. Haar pupillen werden rood en ze keek weer opzij naar het meisje. 'Nesuzu.' las ze. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en haalde diep adem. 'Nesuzu, heb jij misschien gezien wat er net binnen een paar seconden met me is gebeurd? Ik ben opeens aan de grond vastgevroren.' vroeg ze zacht. Ze hoopte niet dat Nesuzu haar zou uitlachen, ze zag er wel erg debiel uit zo. Ze richtte haar blik naar het water en probeerde weer haar armen te bewegen. Niets lukte.

Het meisje leek nogal verbaast te zijn dat ze gewoon Nederlands kon praten. Ze deed het ook niet vaak, maar had de taal goed onder de knie. Nu pas viel het haar op dat het meisje bevroren was. Oeps. Dat kwam door haar, ze had haar ijs krachten nog niet zo heel goed onder de knie. Ze glimlachte verontschuldigend. Opeens merkte ze dat de pupillen van het meisje rood werden. Ze blies als een kat en sprong achteruit. 'Foroa akuma no. Foroa no akuma' Siste ze. Nu wist ze wel dat vele haar ook zo zagen. Als 'volgeling van de Duivel'. Maar toch. Ze had enkele lessen van haar verleden onthouden. Ze blies weer en haar oren lagen plat in d'r nek. Ze keek het meisje kil aan. Totdat deze weer tegen haar sprak. 'Nesuzu, heb jij misschien gezien wat er net binnen een paar seconden met me is gebeurd? Ik ben opeens aan de grond vastgevroren.' Hoe wist ze haar naar? Had ze dat van de Duivel door gekregen. 'Watashi wa jigoku nitaishite nani o umu to iu' Ze gromde zacht en vervolgde toen. 'Een volgeling van de Duivel verdient het niet om uit een kooi van ijs te ontsnappen. Ik laat je er gewoon in zitten.' Ze concentreerde zich en blies tegen het ijs. Een kleine kooi verscheen en zette het meisje vast.

Misa trok haar wenkbrauw op toen het meisje begon te sissen en kneep haar ogen stijf dicht terwijl ze wachtte op de klap. Ze keek verward op toen Nesuzu over de duivel begon en zag dat er een kooi van ijs om haar heen zat. Perfect, hier kwam ze dus nooit meer weg. 'Ik .. Ik ben geen volgeling van de duivel!' riep ze uit. Ze kon amper bewegen in het kooitje, hoe was die hier zo plotseling eigenlijk verschenen? Ze keek weer naar het wild uitziende meisje en keek haar vuil aan. 'Jíj hebt me bevroren en in een kooitje gezet?' riep ze met hoge stem uit. Ze voelde de kou van het ijs in haar vel snijden en liet haar hoofd op haar knieën zakken. 'Ik ben geen volgeling van de duivel!' riep ze opnieuw uit. Ze voelde de woede door har lichaam trekken en begon te gillen. Ze maakte boze plotselingen bewegingen met haar benen en hoorde het ijs kraken. Een deel van haar rechterbeen was weer vrij van het ijs! Ze liet haar been op de grond zakken en knipperde weer met haar ogen zodat ze weer normale bruine pupillen kreeg. 'Als ik mijn shinigami ogen gebruik dan worden mijn pupillen rood!' snauwde ze. Ze voelde nog maar een beetje angst voor het meisje, ze maakte haar eerder boos. 'Laat me uit deze stomme kooi! Ik ben geen gevangene!' riep ze hoog uit. Ze probeerde haar andere been ook los te krijgen maar kon alleen haar teen een beetje bewegen.

'Ik .. Ik ben geen volgeling van de duivel!' Dit bracht haar even op een dwaalspoor. Als ze geen volgeling van de Duivel was, hoe kwamen haar ogen dan zo rood. Dan moest toch met de Duivel te maken hebben. Dat kon niets anders. 'Jíj hebt me bevroren en in een kooitje gezet?' Het meisje werd kwaad zo te horen. Het is altijd leuk om te horen dat mensen kwaad om je werden. Ze blies naar haar en haar hoektanden werden voor een seconde langer. 'Dat heb ik inderdaad.' Zei ze daarna met een kille ondertoon in haar stem. 'Ik ben geen volgeling van de duivel!' Nezusu gromde. 'Bewijs het dan.' Siste ze het meisje toe. 'Hoe wist jij mijn naam zonder dat ik die heb verteld.' Ze gromde en begon te ijsberen. Er moest toch een logische verklaring voor zijn. 'Als ik mijn shinigami ogen gebruik dan worden mijn pupillen rood!' Wat waren in godsnaam Shinigami ogen? Ze keek het meisje aan, haar ogen waren normaal bruin. Geen rode ogen meer. Hoe kon dit? Wat was dit voor tovenarij. Ze gromde zacht en bleef door ijsberen. 'Laat me uit deze stomme kooi! Ik ben geen gevangene!' Misschien moest ze haar maar vrij laten. Zodat ze haar makkelijker kon overhoren. Ze maakte een kort gebaar met haar hand, het ijs smolt en viel als water op de grond. Maar Nezusu nam geen enkel risico en veranderde in het bijzijn van het meisje in haar Nekomata gedaante. Haar lichaam werd groter en hoger. Ze viel voorover op haar handen. Haar hoektanden werden langer en ze kreeg een blauwachtige kleur pels. Ze gromde en keek het meisje aan. Het gebeurde naar zelden dat ze in het bijzijn van een mens naar deze gedaante veranderde.

Misa blies haar wangen boos op toen Nesuzu toegaf dat ze haar in het kooitje van ijs had gezet. Ze zag dat de hoektanden van het meisje wat langer werden, haar stem had ook een kille ondertoon gekregen. Ze hield haar adem in en voelde de angst weer terugkomen. Ze zag dat Nesuzu begon te ijsberen en na een tijdje een gebaar met haar hand maakte waardoor het ijs smolt. Een verlossend gevoel ging over haar lichaam heen en ze viel plat op de grond, eerst moest het gevoel in haar ledematen terug komen. Ze voelde haar vel tintelen en veegde haar haren uit haar gezicht. Dit geloofde je toch niet, eerst een aanval van een vampier en nu had ze een vreemd, wilduitziend meisje boos gemaakt. Ze kwam langzaam overeind en steunde op haar ellebogen zodat ze het meisje aan kon kijken. Haar voet hing wat over de rand van het meer heen. Haar pupillen werden kleiner toen ze de blauwde gedaante voor haar in zich opnam. Ze liet een kort gilletje horen en begon achteruit te kruipen. 'W .. wat bén jij?!' vroeg ze met overslaande stem. Ze trok haar benen op en ging op haar knieën zitten, dit mytische wezen moest ze niet boos maken wist ze. Ze sloot haar ogen en opende ze pas na een paar minuten weer. 'Met shinigami ogen kan ik de naam van andere boven hun hoofd zien. Én wanneer ze sterven.' legde ze uit. Ze had dit al zo vaak uitgelegd, ze kon wel dromen wat ze zou zeggen als nog iemand ernaar zou vragen. Ze haalde schokkerig adem en durfde Nesuzu niet aan te kijken.

Nezusu gromde zacht. Haar dubbele staart zwiepte heen en weer en deed bladeren opwaaien. Ze draaide zich om en ging weer door met ijsberen, op hetzelfde pad als dat ze eerst had gelopen. Het meisje leek bang voor haar. Net zoals ieder ander die ze haar Nekomata gedaante had laten zien. 'W .. wat bén jij?!' Ze draaide zich om. Haar cyaan blauwe ogen boorde zich in die van het meisje, 'Ik ben een Nekomata. De laatste die nog leeft.' Zei ze rustig. Haar stem was zwaarder geworden door de transformatie, maar verder klonk ze nog al eerst. 'Met shinigami ogen kan ik de naam van andere boven hun hoofd zien. Én wanneer ze sterven.' Er ging een huivering over haar rug heen. Dit moest het werk van de duivel wel zijn. Dit kon niets anders. Maar wat nou als het meisje de waarheid sprak, en ze geen volgeling van de Duivel was. Ze zuchten en veranderde weer terug naar haar mensengedaante. 'Goed, dat heb je me weten overtuigen. Maar ik zal je in de gate houden.' Zei ze enigszins rustig. 'Nou, mijn naam weet je al. Maar hoe heet jij?' Vroeg ze daarna maar.

Misa keek naar Nesuzu die naar haar gromde. Ze hield haar adem en probeerde niet bang te zijn voor het grote dier voor haar. Ze fronste toen Nesuzu zei dat ze een Nekomata was, de laatste ook nog. 'Wauw, dus je bent een soort van .. zeldzaam?' vroeg ze met bewondering in haar stem. Ze vergat haar angst even en boog zich naar Nesuzu toe. Terwijl Nesuzu aan het denken was stak Misa een hand uit om haar aan te raken. Net op het moment dat ze de Nekomata wilde aanraken veranderde Nesuzu naar haar mensengedaante. Ze liet zich achterover vallen en kreeg een blos op haar gezicht. 'Ik ben ... eigenlijk mag ik mijn naam niet zeggen van Light. Hij zei dat ik voorzichtig moest zijn met mijn naam .. maar ik denk dat jij er niet veel kwaads mee in de zin hebt?' zei ze twijfelend. Ze uitte haar gedachtes hardop, iets dat haar best wel irriteerde. Ze beet op haar tong en richtte haar blik naar de grond. 'Ik ben Misa Amane. Misschien ken je me van reclames?' vroeg ze voorzichtig. Ze ging op haar knieën zitten en bewondede het wild uitziende meisje voor zich. Het was best bijzonder dat ze met de enigste Nekomata aan het praten was.

'Wauw, dus je bent een soort van .. zeldzaam?' Ze haalde haar schouders op. 'Blijkbaar wel. Al weet ik niet of er nog ergens verdere familie woont. Maar mijn familie heeft me achtergelaten in het bos. Vandaar dat ik wat wilder overkom en ben dan de andere van de stam.' Zei ze rustig. Ze ging op haar hurken zitten en wreef over een litteken op haar arm. Ze zuchten even en keek ernaar. Ze haatte dat litteken, maar kon het niet weg krijgen. 'Ik ben ... eigenlijk mag ik mijn naam niet zeggen van Light. Hij zei dat ik voorzichtig moest zijn met mijn naam .. maar ik denk dat jij er niet veel kwaads mee in de zin hebt?' Ze schudde haar hoofd. 'Niet meer.' Zei ze kalm. Ze had ook geen kwaad in de zin, tegen andere misschien wel. Maar niet tegen dit meisje. 'Ik ben Misa Amane. Misschien ken je me van reclames?' Ze glimlachte. 'Ik kijk geen tv. Ik heb werkelijk geen idee hoe mensen met al die elektronica om kunnen gaan. Voor mij is het allemaal duivels gebroed.' Zei ze. Ze merkte dat Misa haar bewonderde. 'Ben ik zo fascinerend?' Vroeg ze met een grom in haar stem. Dit was dus de reden waarom ze zich zo min mogelijk liet zien. Dan hadden mensen niet zo veel te staren op haar.

Misa wendde haar blik af van Nesuzu en luisterde naar wat ze zei. Ze glimlachte voorzichtig naar de Nekomata en draaide haar hoofd weer naar haar toe. De wind sneed in haar huid, een koele bries vond ze het. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat Nesuzu over haar arm wreef, er zat duidelijk iets. Ze kneep haar ogen samen en sloeg haar armen over elkaar. 'Heb je last van je arm?' vroeg ze terwijl ze naar haar arm wees. Ze glimlachte nog wat meer en kwam langzaam overeind. Ze begon te lachen toen Nesuzu zei dat ze geen televisie keek, Misa kon geen leven voorstellen zonder tv. Ze had altijd aandacht nodig en dat kreeg ze doordat veel mensen haar op de tv zagen. Ze zuchtte bij die gedachte en keek weer naar Nesuzu. Ze merkte dat Nesuzu het niet prettig vond als mensen haar aanstaarde, ze waren werkelijk elkaars tegenpolen. 'Sorry, ik .. ja .. ik weet het niet.' bracht ze zacht uit. Ze wendde haar blik af naar het water en zag de grote ronde maan erin geweerspiegeld. Ze ademde de koude avond lucht in en friemelde aan haar gescheurde kleding. Gelukkig had Nesuzu geen kwaad in de zin voor haar, nu tenminste niet. Ze dacht weer aan de achtervolging van de vampier en beet op haar tong, ze hoefde er niemand mee lastig te vallen.