Miss Lonley.

Een blauw meisje met diep blauwe ogen liep met haar hoofd naar de grond gericht. Haar blauwe lokken lagen netjes op haar schouders maar haar altijd blijvende lach was maar niet te zien. Gaëlle slaakte een diepe zucht. 'Ik ben net een 'Miss lonley', dacht ze. Hoofdschuddend stapte ze langs het meer, het meer dat o, zo mooi glansde in de zon. Normaal vond Gaëlle dit de leukste dagen, maar vandaag zat de fut en de energie er zeker niet meer in. Sinds ze afscheid had moeten nemen van haar beste vrienden, haar zus Fire. Fire had ze de laatste tijd weer wat meer gezien, maar van Near en Larissa...Geen spoor. Gaëlle haalde haar schouders op en zette zich op een hoge steen bij de oever van het kleine meertje. De wind liet haar haren naar achteren wapperen en Gaëlle probeerde even alle miserie te vergeten. Ook al lukte het haar helemaal niet, toch probeerde de gewoon de fijnste herinneringen met haar vrienden nooit te vergeten. Alsof het in haar hart bleef en nooit meer weg kon vervagen. Gaëlle slikte en voelde de tranen weer in haar ogen prikken als ze eraan dacht hoe leuk ze het hadden gehad samen. Net een familie. Gaëlle voelde ene traan van haar wangen druipen. 'Niet als een klein kind staan wenen Gaëlle', zei ze maar voelde er nog meer komen. Snel dook ze van haar steen in het water en voelde al het frisse water op haar lichaam kleven. Haar benen werd een grote slanke staart en haar haren waren nog feller blauw en langzamerhand veranderde ze in een waternimf. Zo voelde ze zich al een heel stuk beter, in haar ware aard. Gaëlle glimlachte voor de eerste keer nog een keer en ging dan weer op haar steen zitten. Weer verdween haar staart en werd weer normale benen. Gaëlle glimlachte nog wat na en zuchtte dan nogmaals. 'Ik mis jullie allemaal, kan ik jullie ooit nog eens zien?', Zong ze met haar heldere stem en keek naar de lucht.

[Alleen voor de mensen van de verhaallijn ^^]

Near zat met gesloten ogen op een boomstam aan de rand van het meer. Gaëlle en al zijn vrienden was hij allang vaagjes vergeten. Maar toch, bleven die leuke herinneringn steeds vaker terug komen. Near zuchtte en gleed van de boomstam af. Hij haalde diep adem en nam zijn witte tijger gedaante aan. Near rekte zijn rug eventjes en begon toen te lopen, zijn grote tijgerpoten dreunden op de grond, en hij was goed hoorbaar. Misschien deed hij het wel extra. Near zuchtte eventjes en plofte neer bij een meer. Hij had niet gezien wie er in het water was. Maar, hij kon het ook niet echt zien. Near veranderde were terug in de jongen met de zwarte ogen en het witte haar, wat nooit goed zat. Hij ging in het gras aan de kant zitten. Near wriemelde aan zijn haar met een vinger. Hij keek het diepe, blauwe water in van het meertje. Wat was 't prachtig hier.

[Wat 'n *Scheldwoord* post --']

[*Hmpf* Moest ik niet eerst?]

'Who should be the next?' Vanachter een rots keek een jongen het meer rond. Zijn bruine ogen stonden rustig, maar zijn hoofd zat bomvol. Hij moest zijn identiteit als Kira verborgen houden. Anders had hij een probleem. Een groot probleem. Ook al was Ryuuzaki dood. Hij zuchten en ging met zijn hand door zijn haar. Eigenlijk was het leven hier best saai. Hij had niet echt vrienden, het Task Force team zat nog in Japan en hij maakte hier iedereen bang. Soms kon het leven echt saai zijn. Hij geeuwde en rolde zich van de steen af. Hij schudde het zand van zijn kleding en veranderde in een zwarte wolf. Zijn bruine ogen keken rustig om zich heen. Het enige nadeel aan een dier zijn is dat je meteen je kleuren kwijt bent. Hij schudde zijn kop en liep op een drafje over het kleine soort strandje dat langs het meer was. Hij keek om zich heen, de geur van een meisje drong zijn neus binnen. Hij liep ernaar toe en zag het meisje. Een diep en laag gegrom steeg op achter in zijn keel. Zijn nekharen gingen gevaarlijk overeind staan terwijl hij dichterbij het meisje kwam.

Gaëlle zat nog steeds met ,een hele kleine glimlach op haar gezicht, op de steen. De natuur, het golvende water, de zon liet haar toch aan wat naders denken. Ook al was ze haar moeder verloren. Toen ze een luid gegrom hoorde keek ze geschrokken op. Een zwarte donkere wolf met zijn nekharen overeind stond oog in oog met haar. "Hooh beestje", zei ze zachtjes. In dierentaal probeerde ze contact met de wolf te houden. Ze fluisterde allemaal zachte woorden naar de wolf en hield haar handen stil naast haar bengelen. Toen ze plots, diep in de ogen van de wolf keek. Zag ze iets, dat ze herkende. Die ogen, vroeger. "Kira?", fluisterde ze en hoorde nu nog een geluid. Maar nu keek ze naar de zwarte wolf. "Kira?" Herhaalde ze nogmaals. Ze keek eens achterom en zag nog een jongen. Weer zo bekend in haar ogen. Wat was dit toch?! Ze kneep in haar arm en gilde. Ja, ze was in de realiteit en niet in een droom. Ze keek van de zwarte wolf naar de jongen met witte haren. Alles leek hier zo raar, "Near?", zei ze hoofdschuddend. Nee, dit was niet echt. Ze moest wel dromen!

[Even voor de duidelijkheid Near heeft wit haar, niet blond XD]

Kira gromde zacht. Het meisje probeerde hem te kalmeren. Waarom kon hij als wolf nou niet gewoon schrijven, dan was hij er meteen van af. Hij gromde zacht en liet zijn tanden zien. Het meisje probeerde oogcontact te maken. Wat was ze van plan? Blijkbaar herkende ze hem want ze zei zacht zijn naam. Hij veranderde terug naar zijn mensengedaante en ging met zijn hand door zijn bruine haar. 'Ik ben Kira.' Mompelde hij. Wat moest dat mens van hem. Hij keek haar aan, toen plots een paar oude herinneringen naar boven kwamen. Dat meisje. Lang geleden toen hij nog in Japan opereerde als Kira. 'Gaëlle?' Vroeg hij vragend. Was zij het echt. Het leek zo lang geleden. "Near?" Hoorde hij Gaëlle toen vragen. Hij keek om haar heen en zag de jongen net zijn kenmerkende witte haar. Ja, dat was Near. Hij glimlachte en keek om zich heen. Wat kwam nu?

Near keek naar de overkant, Gaëlle en Kira. Ja, dat waren ze. Near stond op en keek naar de overkant van het meer, hij rekte zich uitgebreid uit en liep op zijn dooie gemak naar de andere kant waar Kira en Gaëlle zich bevonden. Near strekte zijn armen nog maals. Hij had niet kunnen geloven dat het werkelijk zijn vrienden waren die daar stonden, dus was Near gaan kijken. Zijn witte krullende haar veerde lichtjes in de wind terwijl hij naar Kira en Gaëlle liep. Near had nooit geweten wie eigenlijk precies Kira was in Japan. Hij was er nooit achter gekomen wie de moord op L Lawliet aka Ryuuzaki had gepleegd. Hoewel, hij wou het weten, maar Near had het los gelaten door naar Anime te gaan. Door alles achter zich te laten. Near stak een hand op als teken van begroeting toen hij bij Kira ging staan. Hij keek naar Gaëlle. 'Ik ben net zo verbaasd als jullie.' Klonk zijn stem tegen de twee. Near haalde diep adem, sloot toen zijn ogen en dacht na. Hij was opgeleid als tweede detective, voor al L dood zou gaan. Nu hij dood was, was het aan N om zijn werk door te zetten tot het einde.

Gaëlle glimlachte blij toen ze hoorde dat Kira haar nog herkende. "Kira!" Zei ze blij en vloog hem om de hals waarna ze hem losliet en hem met fonkelende ogen aan keek. "Wat is het lang geleden..." Zei ze zachtjes en kon bijna niets uitbrengen van blijdschap dat ze haar beste vriend al terug had gezien. Toen ook de stem van Near tot haar door drong draaide ze zich ietwat kwader op. "Ik ben anders niet zo blij jou te zien..." Zei ze al mompelend en herrinerde de tijd dat Near naar de slechte kant wou trekken en haar en de rest zonder iets te zeggen achterliet. "Ik ben het nog niet vergeten", zei ze en keek hem doordringend aan. In haar zelf voelde ze nog steeds wat voor hem, maar het gevoel dat hij haar had gegeven. Ze was gekwest geweest, door hem, door Near.

{Korte post...}

Larissa liep eenzaam rond. Ze dacht aan de goede tijden bij haar vrienden en de minder goede tijden thuis. Ze wandelde rustig. Ze wou was drinken maar had geen zin om te rennen. Ze had gaëlle nog een keertje een knuffel willen geven voordat ze weg ging. Ze miste iedereen! Gaëlle, Near , Fire en Kira. Kira zag ze nog wel vaak. Ze schopte zo hard ze kon tegen een kiezel steen. Na een kwartier berijkte ze het meer. Ze veranderde in een tijger en dronk gulzig van het water. Toen ze genoeg had veranderde ze zichzelf weer in haar mensen gedaante .Ze zag een paar schimmen verderop. Ze was normaal super nieuwschierig maar ze was spijtig genoeg met het verkeerde been uit bed gestapt. Op een sloom tempo ging ze er naartoe. Toen ze dichter kwam en dichter, was haar rotgevoel weg...! "Gaëlle?" Vroeg ze traag. "Ben jij dat?" Ze was nogal twijfelachtig omdat ze haar vriendjes zo lang niet had kunnen vast pakken. Ze kreeg echt tranen in haar ogen en kon haar eigen ogen niet geloven. Ze bleef roekeloos staan. Beweegloos. Heel traag kwam er een lachje op haar gezicht. Dat van een klein lachje dat je amper kon zien stil aan naar een brede glimlach ging. "Dat is zoo lang geleden!"Ze kon het amper geloven. Ze rende naar Gaëlle en gaf haar een dikke knuffel.