Lonely on the way to tomorrow

Het was een normale dag. De zon scheen, af en toe schoof er een wolkje voor. De vogels floten hoog in de bomen en tussen een van die bomen liep een meisje van ongeveer 8 jaar. Ze huppelde alleen over een smal paadje tussen de struiken door. Na een poosje eindigde het paadje vlakbij een meer, met een strand. Zodra haar voeten het zand aan hadden geraakt, veranderde ze in een ander persoon. Een jonge en beeldschone vrouw met een zwarte jurk aan, zwart haar en een bleke huid, wat haar echte vorm was. Mirthe kon van persoon veranderen, zolang ze die persoon maar had gezien. Ze was het meisje onderweg tegengekomen, spelend met een paar andere kinderen. Ze kon niet meer terug veranderen naar het meisje, Mirthe moest wachten op iemand anders waarin ze kon veranderen. Ze vond het niet erg prettig om in haar eigen gedaante te zijn, het voelde alsof iedereen wist wie je was. Haar voeten, waaraan zwarte ballerina’s zaten, schuifelden voort. Na een paar stappen kwam ze onder de bladeren vandaan en scheen de zon op haar, waardoor ze nog bleker leek. Mirthe ging aan de rand van het meer zitten. Haar ouders waren dood, haar broer en zussen waren dood en nu was ze alleen. Bijna niemand wist van haar kracht, alleen degenen die haar zagen veranderen en haarzelf. Plotseling klonken er gekraak van takken en ging er een rilling over haar rug. Toch bleef ze zitten waar ze zat.

Een meisje kwam vloeeknd achter een struik vandaan ze had het meisje nog niet opgemerkt. Met haar handen met roodgelakte nagels legde we de zoom van haar rokje weer goed en ook de bladeren van haar zwarte topje. Opeens zag ze een meisje zitten ze had lange zwarte lokken en een bleke huid, Fire was al direct jaloers want ze was veel mooier dan haar. Nukkig ging ze op het zand zitten en keek naar het water, maar soms gleden haar ogen weer naar het meisje en dan vroeg ze zich af hoe het kon dat zo een mooi meisje alleen was, moesten geen duizende jongens rond haar hangen en haar aanbidden of ze een Godin was? Ze keek terug naar het water en liet haar voeten erin dompelen, het water voelde fris aan haar voeten maar toch voelde he niet zo lekker want water doofde vuur en als ze te lang in het water zat dan kreeg ze het erg benauwd. Haar ogen schoten vuur ze moest zich ergens op afreageren en het enigste wat dichtbij was was hetmeisje maar ze mocht geen mensen pijn doen zonder een goede reden. Ze stond recht en ging snel heen en weer met haar voeten zodat de waterdruppels van haar voten sprongen. Ze zette zich in een goede houding en liet een vuurbal over haar hand tollen toen die warm genoeg was gooide ze die met grote snelheid tegen het water aan, de vuurbal pletste ee paar keer op het water en daarna ging ze het water in. Haar ogen schoten even op het meisje die waarschijnlijk ju wel naar haar keek. "Wat moet je?" vroeg ze bot en haar ogen keken haar ijzig aan.

Teru liep over een smal paadje in het bos, hij was alleen. Zijn voeten schoven voort. Hij was in zijn menselijke gedaante, een zeventien jarige jongen, een horloge om zijn pols en gekleed in normale, donkere kleding. Teru zuchtte, het was al twee dagen geleden sinds hij zijn zus, Tala, had vermoord met behulp van zijn Death Note. Teru zuchtte. Hij nam zijn wolven gedaante aan en liep stug door, zijn ogen gloeide lichtelijk rood op. Zijn oren spitsten zich, verderop hoorde hij iets lopen, wat hij niet kon zien is wat het was. Teru zag een gedaante richting een strand.. Langzaam volgden de wolf het meisje. Teru veranderde weer en keek naar het meisje. Hij zag dat het meisje wat bleek was. Hij grijnsde vals. Als hij wou zou hij haar kunnen vermoorden met wat simpele penstreken, maar dat was niet noodzakelijk. Teru keek een tijdje naar het meisje, ze zag er mooi uit.

Haar ogen staarden naar de overkant toen Mirthe vanuit haar ooghoeken een meisje vlakbij haar gaan zitten. Af en toe zag ze het meisje kijken, ze kon merken dat ze jaloers was. Mirthe had geluk dat ze zichzelf kon veranderen in iemand anders, anders dan werd ze vast niet met rust gelaten. Ze had niet zoveel behoefte aan jongens, ze vond ze maar anders. Het meisje stak haar voeten in het water en haalde die er na een poosje uit toen ze opstond. Een paar spetters vlogen tegen Mirthe aan, maar ze negeerde het meisje gewoon. Pas toen ze zag dat het meisje een vuurbal maakte begon ze die aan te staren. Dus ze was niet de enige met krachten. "Wat moet je?" hoorde ze het meisje zeggen toen die in de gaten had dat Mirthe staarde. Een boos gevoel borrelde in haar op. Automatisch veranderde ze naar het meisje. “Kijk toch naar jezelf,” zei ze zo bot terug met haar eigen stem en even verscheen er een grijns op haar gezicht. Snel veranderde ze weer terug en staarde ze voor zich uit, alsof er niks aan de hand was geweest. Ze mocht haar nu al niet..

Fire balde haar vuisten tot haar knokkels wit waren. Het meisje dat naar haar had gekeken toen ze de vuurbal woest weg had gegooid leek nu op haar, hoe kon dat. Van verbazing geslagen keek ze haar aan. Dat was raar daarnet was ze nog Fire en nu was ze terug zichzelf. Boos stampte op de grond. Ze had een rothumeur vandaag. "Sorry, ik heb een pesthumeur vaandaag", zei ze zich verontschuldigend, het was tenslotte niet het meisje haar schuld dat zij een pesthumeur had. Ze kon er soms gewoon niks aan doen dan meost ze zich ergens op afreageren en bij een persoon ging dat gemakkelijk. Ze liep op het meisje af en ging naast haar zitten. "sorry nogmaals. Ik ben Fire aangenaam" zei ze zo vriendelijk mogelijk. Dit meisje had iets speciaals waar Fire nieuwsgierig naar was nieuwsgierig wat dit meisje kon. Ze maakte nog een kleine vuurbal en gooide die nu zo ver mogelijk. Hopelijk kon het meisje haar toch vertrouwen. Stil dacht ze na over wat er was gebeurd. Had ze nu gedroomd? "Was je nu net mij of ben ik blind?" vroeg ze even voor de zekreheid, mùisshien kwam ze nu wel dom over maar ze wilde toch zekerheid, zekerheis dat ze niet dom was..

Teru volgde de 'ruzie' tussen de twee meiden. Typisch.. hij zuchtte en liet zichzelf zien. 'Punt één, jij bent niet blind. Punt twee, dat jullie mij niet opgemerkt hebben vind ik raar.' Zei Teru droog. Hij keek de twee meiden beide een keer aan zijn ogen lichtte rood op, dit keer iets langer dan gebruikelijk. Zijn Dath Note zat in zijn binnenzak, voor het geval dat. Teru ademde rustig, wat hij anders nooit deed. Een zwarte pluk haar viel voor zijn ogen, die hij meteen wegveegde. 'En wat doen twe dames hier alleen? Elkaar bekogelend met vuurballen en een rothumeur.' Vroeg hij met en strak gezicht. Een masker houden daar was hij goed in, hij was immers de derde Kira, aangewezen door Light Yagami. Teru strekte zijn armen. 'Maargoed, mag ik antwoord op mijn vraag?' Vroeg hij vriendelijk.

[Ik weet dat ik niet lang post, maar ik doe mijn best als m'n DSi mee werkt!]

Het meisje stampte op de grond, op een of andere manier. Mirthe wierp haar even een geïrriteerde blik toe. Raar kind. "Sorry, ik heb een pesthumeur vandaag" hoorde ze haar zeggen. Ze rolde met haar ogen. Achja, dat zal allemaal wel. Haar ogen bleven op het water gericht terwijl ze nadacht. Hoe kwamen mensen aan hun aan hun krachten? Geërfd? Mirthe voelde zich nog geïrriteerder worden toen het meisje náást haar ging zitten. "sorry nogmaals. Ik ben Fire aangenaam," zei het meisje wat zich als Fire voorstelde. Hmm.. die naam vertelde meteen waar die vuurballen vandaan kwamen. “Geeft niet en aangenaam,” mompelde Mirthe nors. Haar naam intresseerde dat kind niet. Ze schrok zich een hoedje toen het kind een vuurbal maakte en dat over het water gooide. “Wil je dat alstjeblieft niet dicht bij mij in de buurt doen? Ik krijg er kippenvel van,” gromde ze boos en ze schoof zowat een meter opzij. "Was je nu net mij of ben ik blind?" vroeg het meisje. Goh, die lette ook niet op. 'Punt één, jij bent niet blind. Punt twee, dat jullie mij niet opgemerkt hebben vind ik raar,' hoorde Mirthe een stem zeggen. Ze draaide zich om en zag een jongen staan. Nu was zij degene die niet wist wat ze zag, want lichtte de ogen van de jongen niet even op? Achja, het zou allemaal wel zo zijn. 'En wat doen twe dames hier alleen? Elkaar bekogelend met vuurballen en een rothumeur.' Mirthe snoof. “Hou toch je kop dicht,” mompelde ze geirriteerd. 'Maargoed, mag ik antwoord op mijn vraag?' Waarschijnlijk had het joch haar niet gehoord. “Antwoord geven op jouw vraag en ik ging toch al weg,” snauwde ze. Ze stond op en beende weg, waarbij ze bijna het meisje omver liep. Had die haar aangestoken ofzo? Nu voelde ze zich echt in een pesthumeur. Mirthe liep bijna rennend het paadje weer op. Na een poosje op het pad te hebben gelopen wat om het meer leidde, zag ze tussen de bomen op een ander paadje een meisje net uit het zich lopen. Mirthe veranderde braaf in dat meisje, dat ongeveer veertien was en verlangzaamde haar pas.

[>=D]

Fire keek op, ze was verblind door haar humeur geweest en had daarbij niet eens de jongen opgemerkt. Ze schrok op en draaide zich bruusk om. Een jongen met zwart haar keek in hun richting dus hi had het duidelijk tegen hen. Haar ogen schoten neer toen er iets rood in zijn ogen opkwam. Ze was er bang van precies als ze in de ogen zou kijken dat ze de dood zou zien, wat deed de jongen hier eigenlijk? "Ik was niet met andere dingen bezig", zei ze en durfde hem weer even recht in de ogen e kijken maar lang hield ze dat niet vol. Haar ogen gingen weer naar het meisje daar was het minder eng om in te kijken. "Ook hallo dan weer", zei ze sarcastisch. Hij ging wel snel naar de punten waar hi meer geintresseerd was. "Ik verveelde mj en ik hoorde wat in de verte en ik liep er op af en werd bijna door de bomen aangevallen", ze was inderdaad aangevallen want toen ze naar hier was gekomen was ze door een bos gemoeten en dat was nogal lastig als de takken precies bewogen en leefde het was wel vaker maar toch hield ze er niet van. MAar ze was beschermd ze moest gewon één boom laten afbranden en dan was het meestal wel gedaan. "En mag ik misschien ook vragen wat jij hier doet?" vroeg ze en fronste even. Het meisje leip opeens weg, wat had ze nu weer verkeerd gedaan. En dan had zij een pesthumeur?

Teru rolde met zijn ogen. Twee meiden die het niet goed met elkaar konden vinden, great. Langzaam ademde Teru uit, het bleke meisje draaide zich om en liep weer richting het bos. Teru aarzelde geen moment. Hij liep achter haar aan en ging voor haar staan zodat ze moest stoppen. 'Kom op. Je laat je toch niet kisten?' Vroeg Teru op neutrale, toch dringende, toon. Hij keek haar in haar ogen. Dit keer bleven Teru 's ogen zo fel rood als ze net waren. Hij keek eventjes langs Mirthe heen om te zien wat hrt vuur-meisje aan het doen was. 'Toch..?' Vroeg Teru toen. Mirthe zag er niet zwak uit en dus begreep Teru niet echt waarom ze weg liep. Hij keek weer eventjes snel naar Fire toe, maar toen weer terug naar Mirthe, die geen antwoord gaf.

[En ik maak nog steeds *vloek* posts..]

Op een of andere manier lukte het Mirthe niet om het meisje te blijven, vanzelf veranderde ze weer in haar eigen lichaam. Een windvlaag liet haar even rillen, maar die duurde maar kort. Bijna botste ze tegen de jongen op die haar vast achterna was gegaan. Zijn ogen waren rood, Mirthe stapte een paar stappen achteruit. 'Kom op. Je laat je toch niet kisten?' hoorde ze de jongen vragen. Waar had hij het over? Wou hij dat ze het andere meisje inelkaar sloeg ofzo? En ze was weggegaan omdat ze geen zin had om nog in de buurt van haar te blijven. 'Toch..?' De angst nam toe naarmate ze meer in die rode ogen keek. “Laat me toch met rust!” zei ze bijna schreeuwend. “Bemoei je er toch niet mee!” Bij die woorden rende ze op het joch af en duwde ze hem aan de kant, waarna ze verder liep.

[Me too x_x]

Teru keek het meisje aan, ze zei niks. Nóg niks. Zou ze bang voor hem zijn? Hij grijnsde bij die gedachte. Teru zuchtte toen het meisje hem aan de kant duwde. 'Hulp is weer niet goed genoeg.' Grauwde hij zachtjes in de richting van Mirthe. Hij keek weer naar Fire. Die doodstil had staan kijken. Wat was er met haar aan de hand? Teru rolde met zijn ogen. Hij keek naar Mirthe die kwaad verder beende. Teru kende een aantal Japanse woorden, het was immers de taal die hij van zichzelf sprak. Teru zuchtte. Amari sumāto.. Dacht hij, wat Nederlands, niet heel slim zou betekenen. Teru liet een iets luidere gromd horen en veranderde in de zwarte wolf met de bloedrode ogen, ogen die naar Mirthe staarde. 'Amari sumāto..' Zei hij, dit keer hardop. Zodat Mirthe het ook zou kunnen horen. Teru keek naar het meisje, zou ze schrikken van zijn wolvengedaante? Hij hoopte het.

De jongen grauwde wat, maar Mirthe kon niet meer horen wat doordat ze al een eind van hem verwijdert was. Haar voeten gingen iets sneller toen ze merkte dat de jongen haar gelukkig niet achtervolgde. Tranen rolden over haar gezicht en druppelden zo op de grond. Ze was boos, maar vooral bang. Het voelde alsof ze de dood had ontmoet en haar eigen ondergang had gezien. Die rode ogen hadden haar erg van streek gemaakt. Een eind verderop hoorde ze de jongen iets hardop zeggen en toen ze achterom keek zag ze een zwarte wolf. Snel keek ze weer vooruit en ze begon te rennen, waarna ze na een poosje uit het zicht verdween.

[Topic uit & *piep* post]

Teru keek het meisje na, ze ging weg. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en keek rond. Toen keek hij nog evnetjes achterom naar Fire die er ook maar wat dood bij stond. Hij gromde zachtjes en keek voor zich uit. 'Sakujo..' Zei hij zachtjes, dit woord gebruikte hij vaker. Véel vaker. Hij keek naar Mirthe, die uit het zicht verdween. Teru gaapte eventjes en strekte zijn poten voor hij weg rende, hij rende richting het bos. De plek waar Mirthe ook heen ging. Hij zou niet weten hoe hij haar moest vinden, met al die geuren en sporen. Plus.. ze kon van vorm veranderen had hij gemerkt. Teru gromde zachtjes en sloeg een pas af, het bos in.

[ Ook topic uit.]